Boysetsfire: «Το hardcore ήταν περισσότερο μία πεποίθηση παρά μία ταμπέλα»

Ένας από τους ήρωες της post-hardcore σκηνής μας μιλάει για την πολιτική, την κατάθλιψη και το πόσο φαίνεται να ταιριάζει η κρέπα με το δακρυγόνο

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 17/01/2020 @ 15:32

Καιρό είχα να ασχοληθώ με κάποια συνέντευξη γιατί - και δε θα το κρύψω - η μανούρα απομαγνητοφώνησης/μετάφρασης μου είναι πραγματικά εφιαλτική. Όταν όμως έμαθα ότι υπάρχει ευκαιρία να μιλήσω με τον Nathan Gray των Boysetsfire, αποφάσισα ότι ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσω να’μαι κόπανος και να κάνω καμιά δουλειά.

Στα πλαίσια λοιπόν της επανακυκλοφορίας δύο ιστορικών δίσκων της μπάντας αλλά και την επερχόμενη καινούργια του σόλο δισκογραφικής προσπάθειας, βρήκε λίγο χρόνο να απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις μου. Άνετος, ανοιχτός και απολύτως έτοιμος να μιλήσει, απολαύστε τον.

Nathan Gray

Καλησπέρα Nathan, μου είπαν πως σε πετυχαίνω κάπου καθ'οδόν για Βερολίνο;

Καλησπέρα! Όχι ακριβώς, στην Κολωνία είμαι αυτήν τη στιγμή και μετά την κλήση θα κατευθυνθούμε προς Βερολίνο.

Στις ΗΠΑ εάν χαθείς για ένα χρόνο, σε ξεχάσανε. Οι Γερμανοί δεν έχουν τέτοιο θέμα, θα είναι εκεί ξανά και ξανά, σα να έχουν μία διαφορετική επένδυση στη μουσική

Πάντα το έβρισκα εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και μυστήριο το πως το γερμανικό κοινό έχει μία ιδιαίτερη αγάπη για το punk rock και για μπάντες της σκηνής τύπου Βoysetsfire. Έχεις καταφέρει εσύ μετά από τόσα χρόνια να μου εξηγήσεις το γιατί;

Όχι, είναι αρκετά μυστήριο και δεν καταλαβαίνω ακριβώς το πώς έχει προκύψει. Σε σχέση με τους Βoysetsfire πάντως νομίζω έχει να κάνει κυρίως με το πώς χειριστήκαμε την περίοδο που πρωτοκυκλοφόρησε το "After The Eulogy". Πρέπει να έκανα συνεντεύξεις μία βδομάδα σερί, τερματίσαμε το ότι είχε να κάνει με PR. Ήταν αυτό και το ότι προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε πλήρως την ευκαιρία που μας δώθηκε. Εάν δεν κυνηγάς τις ευκαιρίες σου δεν θα καταφέρεις τίποτα.

Πιστεύω επίσης πως έχει να κάνει και με τη διαφορετική νοοτροπία του γερμανικού κοινού. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, εάν χαθείς για ένα χρόνο, σε ξεχάσανε. Οι Γερμανοί δεν έχουν τέτοιο θέμα, θα είναι εκεί ξανά και ξανά, σα να έχουν μία διαφορετική επένδυση στη μουσική. Κάπως έτσι ξεκίνησε στην αρχή και με τον χρόνο εξελίχθηκε κάπως σε μία οικογενειακή ατμόσφαιρα, με μας να θεωρούμε το κοινό μέρος της μπάντας, να υπάρχει μία αλληλεγγύη σε κάθε μας συναυλία και να είναι κάτι πολύ ξεχωριστό. Είναι περίεργο όμως σίγουρα.

Κατάλαβα, στα μάτια μου πάντως ακόμα παραμένει μία πολύ συγκεκριμένη γωνία του κόσμου όπου σα να μαζεύτηκαν όλοι οι πάνκηδες της Ευρώπης. Τέλος πάντων, ας βουτήξουμε στο θέμα για το οποίο στήθηκε η συνέντευξη. Πρόκειται για τις πολύ όμορφες επανεκδόσεις των "After The Eulogy" και "Tomorrow Come Today". Ποια η ιστορία πίσω από την κίνηση αυτή και πόσο ενεργή συμμετοχή είχατε σαν μπάντα;

Πλέον είμαστε κάτω από τα φτερά της δικιάς μας δισκογραφικής, End Hits Records, αλλά αν προσέξεις στην ιστορία της μπάντας μας, κάθε δίσκος ήταν με διαφορετική εταιρεία, δεν ανήκαμε σε κάποια ουσιαστικά. Θέλαμε κατά κάποιον τρόπο λοιπόν «να τα φέρουμε σπίτι», καθώς ήταν σημαντικό για εμάς να μας ανήκει η δουλειά μας. Είχαμε κάποιες νομικές δυσκολίες όσον αφορά το "Tomorrow Come Today", αλλά τελικώς όλα πήραν το δρόμο τους.

Τώρα, σαν μπάντα γράψαμε κάποια πράγματα για τον κάθε δίσκο που συμπεριλαμβάνεται με την κάθε επανέκδοση και ο καθένας μας έκανε διαφορετικές συνεντεύξεις για το πώς αντιλαμβανόταν την περίοδο συγγραφής και ηχογράφησης του κάθε δίσκου, πράγμα που έχει αρκετό ενδιαφέρον.

Λεφτά θα βγάλεις μόνο από το merch σου, από δίσκους λεφτά βγάζεις μόνο αν είσαι ο Springsteen

Μάλιστα, ήθελα να το αναφέρω αυτό, το πως πηγαίνατε από δισκογραφική σε δισκογραφική. Έχοντας πλέον πάνω από είκοσι χρόνια εμπειρίας, θα συνιστούσες την ίδια προσέγγιση σε κάποια νεότερη μπάντα; Έχεις τίποτα συμβουλές;

Έχω άπειρες συμβουλές! Πρώτη και σημαντικότερη θα ήταν είναι να είσαι πάντα επιφυλακτικός. Σίγουρα είναι τέλειο συναίσθημα το να υπογράφει η μπάντα σου με κάποια εταιρεία και να νομίζεις ότι νοιάζεται και ότι δουλεύει για το συμφέρον σου, αλλά - το καλό που σου θέλω - να είσαι σίγουρος ότι είναι όντως έτσι τα πράγματα. Κάντους να δουλέψουν για σένα και αν δεν; Ε τι είχαμε, τι χάσαμε. Μισώ το να βλέπω μπάντες - ή και ανθρώπους γενικότερα - να συμβιβάζονται με κάτι κάτω του μετρίου. Γι’αυτό συνιστώ επιφύλαξη.

Άλλο σημαντικό είναι πως σε καμία περίπτωση δεν αφήνεις καμία εταιρεία να ακουμπήσει τίποτα σε σχέση με το merch σου. Κάτι αηδίες τύπου 360 Deal είναι καρκίνος και μακριά. Λεφτά θα βγάλεις μόνο από το merch σου, από δίσκους λεφτά βγάζεις μόνο αν είσαι ο Springsteen, οπότε αν κάποιος βάζει χέρι εκεί, την πάτησες. Τελευταίο, ποτέ μην πουλήσεις τα δικαιώματα που αφορούν το publishing των κομματιών σου. Γίνε μέρος σε κάποιο σωματείο καλλιτεχνών και κάντο μόνος σου, δε χρειάζεσαι βοήθεια από καμία δισκογραφική. Αυτά.

Το hardcore δεν είχε ακριβώς συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα. Ήταν περισσότερο μία πεποίθηση που είχες ο ίδιος παρά μία ταμπέλα που σου βάζανε

Σημειώθηκαν όλα. Είμαι σίγουρος πως αρκετοί θα τα εκτιμήσουν αυτά. Σίγουρα θα μπορούσες να γράψεις κάποιο σχετικό βιβλίο, σκέψου το.

Επιστρέφοντας λίγο στο "After The Eulogy", τι θυμάσαι περισσότερο πιο έντονα από εκείνη την περίοδο;

Για να σκεφτώ… Θυμάμαι είχαμε μόλις αρχίσει να παίζουμε με τον νεό μας μπασίστα τον Rob Avery που μας έφερε την μπασσογράμμη που θα γινόταν το "Rookie", να το δουλέψουμε και να δούμε που θα πάει. Θυμάμαι επίσης το πόσο αβίαστα μας εβγαίναν κομμάτια σαν το “After The Eulogy” στη συγγραφή. Ήταν γενικά ένας πάρα πολύ κουλ δίσκος να γράψει κανείς, καθώς δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα τι κάναμε.

Δεν πάει πολύς καιρός που παίξαμε κάποια επετειακά live όπου το παίξαμε από την αρχή μέχρι το τέλος, και σε κάτι τέτοιο καταλαβαίνεις επίπονα το πόσο μη-hardcore δίσκος είναι. Δεν βοηθάει επίσης πως τα πιο αναγνωρισμένα κομμάτια ανοίγουν το δίσκο, οπότε είσαι λίγο “και τωρα θα σας παίξουμε δύο χιτάκια και μέτα κάποια τραγούδια που μισοξέρετε” (γέλια), είναι μία περίεργη δυναμική.

Nathan Gray

Αξίζει πάντως να σκεφτεί κανείς το πόσο σημαντικό ήταν για μας και το πόσο μας έσπρωξε εκείνος ο δίσκος, καθώς είναι και λίγο αχταρμάς. Πολλές συνθέσεις δεν είναι ακριβώς τυπικές. Δεν ξέραμε τι κάναμε και ήταν στην ουσία ένα σύνολο σκόρπιων ιδεών που κάπως έγιναν τραγούδια.

Αυτό πάντως που ήταν γαμάτο με την εποχή είναι πως το hardcore δεν είχα ακριβώς συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα. Ήταν περισσότερο μία πεποίθηση που είχες ο ίδιος παρά μία ταμπέλα που σου βάζανε. Μπορούσες να γράψεις ό,τι ήθελες και εφόσον οι αρχές ήταν εκεί που πρέπει, ήταν hardcore.

Δεν έχει σημασία να φωνάζεις για πολιτική όταν δεν προσπαθείς να αλλάξεις κάτι στη ζωή του ατόμου πρώτα

Οπότε δεν είχες καμία γραμμή, κανένα γενικότερο μήνυμα που ήθελες να περάσεις με το δίσκο; Εκεί που θέλω να το πάω είναι στο αν θα μπορούσες να γράψεις κάτι παρόμοιο τώρα.

Τότε ήμουν νέος και τσαντισμένος. Σίγουρα το πήγαινα κάπου στοχευμένα με το περιεχόμενο των στίχων. Είναι ενδιαφέρον βέβαια τώρα που το σκέφτομαι το πώς έρχονται τα πράγματα, καθώς νιώθω πως ο νέος μου δίσκος προσπαθεί να περάσει παρόμοια μηνύματα, αλλά με πολύ διαφορετικό τόνο, πολύ πιο θετικό τρόπο, πιο στρωτό. Καταλαβαίνω καλύτερα που μπαίνει και πότε χρειάζεται το πολιτικό στοιχείο.

Παλαιότερα δεν το κατανοούσα, ήμουν πολύ απόλυτος και δεν είχα συνειδητοποιήσει πως όλα έχουν να κάνουν με το άτομο. Δεν έχει σημασία να φωνάζεις για πολιτική όταν δεν προσπαθείς να αλλάξεις κάτι στη ζωή του ατόμου πρώτα. Η πολιτική πηγάζει από το άτομο.

Είναι σχεδόν αδύνατο κάποια μπάντα να “ξεπουληθεί” σήμερα. Δεν γίνεται. Δε θα σου δώσει λεφτά η Disney!

Οι Boysetsfire είχαν πάντα μία πολύ συγκεκριμένη και καθαρή πολιτική φωνή σίγουρα. Δυσκολευτήκατε να τη βρείτε αυτή;

Σαν μπάντα δυσκολευτήκαμε αρκετά, γιατί προφανώς τόσα άτομα δε θα συμφωνούν πάντα απόλυτα σε όλα τα επιπέδα, οπότε δυσκολευτήκαμε να βρούμε μία κοινή συνιστώσα και μετά να δουλέψουμε και να γράψουμε μέσα από το πλαίσιο αυτό. Είχαμε και ένα σχετικό πρόβλημα με τη τότε σκηνή, ένα άγχος πες. «Είναι αρκετά hardcore;», δε μπορούμε δηλαδή να γράψουμε ό,τι σκατά θέλουμε; Είχαμε έναν σχετικό φόβο αν μας πούνε ξεπουλημένους. Ήταν μία σκέψη που σίγουρα υπήρχε μέσα στη μπάντα σαν έγνοια.

Κατά κάποια έννοια, νεότερες μπάντες δεν έχουν αυτό το πρόβλημα σήμερα, δε νοιάζεται τόσο ο κόσμος, άσε που είναι σχεδόν αδύνατο κάποια μπάντα να «ξεπουληθεί». Δε γίνεται. Δε θα σου δώσει λεφτά η Disney!

Κοίτα, δε θα με χάλαγε να ακούσω λίγο Boysetsfire στο Βασιλιά των Λιονταριών

Χμμ, για κάποιο λόγο μου φαίνεται λίγο απίθανο. "Where’s your anger, where’s your fucking rage, Mufasa?" (ΣτΜ: κλασσικοί στίχοι από το "After the Eulogy")

Ανέφερες τον επερχόμενο σου δίσκο. Τον άκουσα και μπορώ να πω ότι φεύγει νεράκι. Ξεχώρισα τα "Hold On" και "No Way" πολύ εύκολα...

Αλήθεια;! Τέλεια! Με κάνεις πολύ χαρούμενο γιατί και μένα εκείνα τα δύο είναι τα αγαπημένα μου.

Πολλές φορές, ενώ ξέρεις πολύ καλά πως στατιστικά δεν νοείται να είσαι ο μόνος που πέρασε κάτι δύσκολο, αλλά το μυαλό σου στα φέρνει έτσι που νιώθεις ακριβώς έτσι, μόνος

Μεγάλα πνεύματα, καταλαβαίνεις. Με λίγες λοιπόν ακροάσεις είναι πολύ προφανές ότι σε σύγκριση με τις προηγούμενες σόλο κυκλοφορίες σου, έχει πολύ πιο θετικό τόνο να το πω; Ήταν κάτι στοχευμένο ή βγήκε πιο οργανικά;

(λίγο αμήχανα) Με πόνο βγήκε, αλλά βγήκε. Πριν από αυτό κυκλοφόρησα το "Feral Hymns" που ήταν πιο σκοτεινό και ζοφερό,και καθρέφτιζε κάποια προσωπικά μου βάσανα.

Πριν κάποια χρόνια είχα πάρει τον κατήφορο και ήμουν σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος. Πάχυνα, δεν κοιμόμουν, έτρωγα αηδίες, δεν σηκωνόμουν από τον καναπέ και άφησα την κατάθλιψη να με κυριεύσει. Βλέπεις, πέρασα αρκετά δύσκολα παιδικά χρόνια και υπήρξα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, πράγμα που έκρυβα και καταπίεζα χρόνια, τουλάχιστον μέχρι τα σαράντα μου. Το μυαλό, η καρδιά και σώμα μου σε κάποια φάση δεν μπορούσαν άλλο να κρύψουν τις πλήγες και δε μπορούσαν να με στηρίξουν άλλο, και βούτηξα στην κατάθλιψη.

Ήταν λίγο πριν την κυκλοφορία του "Feral Hymns" που έγραψα το κομμάτι "Echoes" και σχεδόν καταλάθος πραγμάτευε το όλο αυτό θέμα. Ήταν απλά ένα βράδυ που έγραφα και βγήκε αυτό και ήμουν «σκατά, δε νομίζω ότι θέλω να γράψω για αυτό. Δε νομίζω ότι θέλω να μιλήσω στον κόσμο γι' αυτό». Αλλά όσο το σκεφτόμουν και όσο το συζήταγα με κοντινούς μου ανθρώπους κατάλαβα πως δε θα μπορούσα να βρω τον δρόμο για να’μαι καλά εάν δεν μίλαγα για αυτό.

Και σε εκείνη τη φάση κάπως σκέφτηκα έναν από τους παιδικού μου ήρωες, τον Mr. Rogers (ΣτΜ, ο Fred Rogers ήταν αμερικανός παρουσιαστής παιδικής εκπομπής στις ΗΠΑ, όπου είχε καλεσμένους παιδιά και παρουσίαζε θέματα. Όμορφη περσόνα, αν έχεις χρόνο δες το "Won't You Be My Neighbor?"), o οποίος συνήθιζε να παρουσιάζει σχετικά σκοτεινά θέματα όπως το διαζύγιο ή τον πόλεμο, αλλά το έκανε με τρόπο τέτοιο που τα παρουσίαζε σε πολύ προσωπικό επίπεδο για τα παιδιά αλλά και με πολύ σεβασμό. Και κάπου εκεί γεννήθηκε η ιδέα μέσα μου πως εάν για κάτι μπορείς να μιλήσεις, τότε μπορείς και να το λύσεις, και από το σημείο εκείνο και έπειτα ανοίχτηκα και έψαξα για βοήθεια.

Nathan Gray

Κάνοντας όλο αυτό συνειδητοποίησα πως όχι μόνο μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου μιλώντας για τέτοια θέματα, αλλά μπορώ να βοηθήσω ανθρώπους με παρόμοια θέματα, κάνοντας τους να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι. Πολλές φορές, ενώ ξέρεις πολύ καλά πως στατιστικά δεν νοείται να είσαι ο μόνος που πέρασε κάτι δύσκολο, αλλά το μυαλό σου στα φέρνει έτσι που νιώθεις ακριβώς έτσι, μόνος.

Και κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει ένας κύκλος αλληλοβοήθειας, και εν μέσω αυτού του κύκλου έγραψα το "Feral Hymns" και ξεκίνησα το δρόμο μου για κάτι πιο θετικό. Δε μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, να ακυρώσω όλα τα άσχημα που μου συνέβησαν. Πάντα θα με τυραννάει η κατάθλιψη, πάντα θα έχω πρόβλημα με άγχος και διάφορα άλλα θέματα ψυχικής υγείας, αλλά αυτό που μπορώ να κάνω είναι να μειώσω τον χρόνο που θα μου πάρει από τη στιγμή που θα με κυριεύσουν μέχρι να μου περάσει.

Άρχισα να γυμνάζομαι, να κάνω διαλογισμό να ασχολούμαι και να φροντίζω τον εαυτό μου, και μέσα από αυτή τη προσπάθεια βελτίωσης βγήκε το "Working A Title", ο νέος δίσκος. Μία προσπάθεια να διαδώσω θετική ενέργεια χωρίς όμως να φαντάζει ψεύτικο, κλισέ και γενικά αηδία. Είναι ένας θετικός τόνος που αναγνωρίζει τον πόνο - επειδή προφανώς έχει και κάποια πολύ σκοτεινά στοιχεία ο δίσκος - αλλά φρόντισα να ρέει όμορφα και να αναγνωρίζεται το φως και το σκοτάδι.

Το πρώτο single του δίσκου είναι και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, στο οποίο συμμετέχει και ο αγαπημένος μου, Chuck Ragan. Είναι από τους αγαπημένου μου μουσικούς και ήθελα να σε ρωτήσω αν είναι όσο τέλειος και γνήσιος τον φαντάζομαι. Σε πήγε για ψάρεμα; Πες τα μου όλα.

(Γέλια) Δεν με πήγε για ψάρεμα, αλλά όλα όσα πιστεύεις για αυτόν είναι αλήθεια. Με ξεπερνά, πραγματικά. Είμαστει φίλοι χρόνια και κάποιες από τις αγαπημένες μου στιγμές και εμπειρίες έχουν να κάνουν με αυτόν.

Γράφοντας το κομμάτι, πέρασε από αρκετές φάσεις και λίγο πριν τελειώσει το έστειλα στον φίλο μου τον Όιζι (ΣτΜ φίλος της μπάντας που τρέχει τη δισκογραφική τους) και μου λέει «άκουσε, ωραίο το κομμάτι, αλλά ξέρεις τι θα το έκανε καλύτερο;» «Ο Chuck;» αποκρίθηκα εγώ και λέει «Ναι! Προφανώς ο Chuck». Το κομμάτι ήταν κομμένο και ραμμένο για αυτόν.

Του έστειλα λοιπόν μήνυμα να τον ρωτήσω άμα ήθελε να συμμετάσχει και είπε ναι και προσπάθησα να συνεχίσω την κουβέντα με μηνύματα μέχρι που με σταμάτησε. (Μιμούμενος το βαθύ γρέντζο στη φωνή του Chuck) «Κάτσε αδερφέ, σε παίρνω...». Δε θα σε αφήσει να κάνεις κουβέντα μαζί του μέσω μηνυμάτων. Θα σε πάρει τηλέφωνο και θα μιλήσετε.

Θα μιλήσετε και θα ενδιαφερθεί για τα πάντα, μια πραγματική φιλική κουβέντα και σχέση. Πέφτω συνέχεια στο τριπάκι να προσπαθώ να κρατάω επαφές με κοντινούς με ανθρώπους μέσω μηνυμάτων και λοιπά, αλλά δεν επικοινωνούμε πραγματικά, έτσι; Ο Chuck πραγματικά νοιάζεται και ενδιαφέρεται για το πώς είσαι. Ναι, με χαρά μπορώ να σου πω πως καλά κάνεις και τον έχεις όσο ψηλά τον έχεις, είναι ένας άγιος και τον αγαπώ.

Στον αποπάνω δρόμο από το venue στην Αθήνα γινόντουσαν μπάχαλα, με ΜΑΤ και δακρυγόνα και όλα, και στο δρόμο το δικό μας ο κόσμος ήταν έξω και έτρωγε κρέπες. Σε παρόμοια κατάσταση θα είχε έρθει ο στρατός στην Αμερική

Πολύ χαίρομαι! Κάθε τόσο βγαίνουν βρώμες για μουσικούς και ανθρώπους που εκτιμώ, αλλά βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως ο Chuck δε θα είναι ένας από αυτούς.

Κλείνοντας, θαρρώ θα ήταν φάουλ μου να μην κάνω την παρακάτω ερώτηση. Είχα την τύχη να σας δω το 2011, όταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήρθαν οι Boysetsfire στην Ελλάδα. Το λέω έτσι γιατί ελάχιστα είναι τα μεγαλύτερα ονόματα της σκηνής αυτής που καταφέρνουν και βρίσκουν τα Βαλκάνια στο χάρτη. Τι θυμάσαι από τη συναυλία αυτή;

Να σου πω την αλήθεια, δε θυμάμαι πολλά από τη συναυλία αυτή καθ’αυτή, γιατί ήταν προς το τέλος της περιοδείας και ήμουν χώμα. Θυμάμαι όμως κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ, κάτι το οποίο δε θα βίωνα ποτέ στην Αμερική.

Στον αποπάνω δρόμο από το venue - κυριολεκτικά, στον παράλληλο - γινόντουσαν μπάχαλα, με ΜΑΤ και δακρυγόνα και όλα, και στο δρόμο το δικό μας ο κόσμος ήταν έξω και έτρωγε κρέπες. Σε παρόμοια κατάσταση θα είχε έρθει ο στρατός στην Αμερική. Δε το λέω επικριτικά καθόλου, απλά σαν εικόνα που μου έκατσε παράξενη και σαν κάτι που δε θα βίωνα σπίτι μου. Βέβαια και γω - ο ηλίθιος τουρίστας - αποφάσισα να πάω να δω τι τρέχει, και έφαγα τα δακρυγόνα στη μάπα, τέλος πάντων.

Ήταν όλα πολύ περίεργα, αλλά αυτό είναι κάτι που λατρεύω με τις περιοδείες. Να είσαι σε διαφορετική χώρα και ανάμεσα σε μία διαφορετική κουλτούρα, και είτε για καλό είτε για κακό, είναι μία διαφορετική εμπειρία. Το λατρεύω αυτό, να είσαι μακριά από αυτό που νιώθεις οικείο, με διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά τελικά να καταλαβαίνεις ότι δεν είστε τόσο διαφορετικοί τελικά. 

Τέλεια Nathan, δε θα κλέψω άλλο από το χρόνο σου, ευχαριστώ πολύ και καλή επιτυχία με τον νέο δίσκο.

Εγώ ευχαριστώ, τα λέμε

  • SHARE
  • TWEET