Years Of Youth x Pan Pan

Τα τελευταία χρόνια, η ευρεία μουσική παραγωγή που μπορεί να οριστεί ως Greek Indie έχει κάνει μία πολύ ιδιαίτερη τροχιά προς το ζενίθ της, συνδυάζοντας μία ιδιότυπη αγάπη για το ελληνικό ρετρό - κυρίως των ‘80s για διάφορους λόγους, αλλά και των δεκαετιών πριν και μετά - , το queerness και μία καλώς εννοούμενη ρομαντικοποίηση του περιθωρίου. Ανάμεσα στους εκφραστές που περισσότερο έχουν ακουστεί στα ηχεία και έχουν μπει στο mainstream, είναι κι ο Pan Pan, κατά κόσμον Παναγιώτης Πανταζής, ο οποίος με την τριπλέτα της "Φαντασμαγορίας" εδραιώθηκε ως υπεύθυνος του soundtrack της (Αθηναϊκής, ή αν θέλετε, αστικής) εφηβείας και ενηλικίωσής μας. Αρκετά ανήσυχος δημιουργικά, όσο δεν δισκογραφούσε solo, ή δεν σχεδίαζε graphic novels, έγραφε μουσική και με τους Echo Tides, που πέρυσι κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό "Andromeda FM". Συνοδοιπόρος του εκεί ο Johnny Anagnostopoulos ή αλλιώς Years of Youth, με τον οποίο συνυπογράφουν τον δίσκο αυτόν, "Λύκοι στον Άρη".

Το άλμπουμ είναι ένα πυρετώδες όνειρο όπου το sci-fi συναντά τον έρωτα και την υπαρξιακή/κοινωνική κρίση του εικοστού πρώτου αιώνα. Σε πρώτο επίπεδο, πρόκειται για ένα οριακά space horror σενάριο, όπου μία ομάδα αστροναυτών στον Άρη το 1987, πέφτει πάνω σε μία αγέλη λύκων, ωστόσο οι αφαιρετικοί στίχοι διαβάζονται παράλληλα και ως θλιμμένα γράμματα αγάπης και έρωτα. Οι δύο καλλιτέχνες γράφουν έναν δίσκο που πιάνει το νήμα που ενώνει το "Solaris" με το "Alien", και το ντύνει με την μουσική του "Planetarium" από Stevens/Muhly/Dessner/McAlister (κάτι πρέπει να παίζει με τα συνεργατικά άλμπουμ και τα θεματικά άλμπουμ στο διάστημα).

Μέσα σε αυτήν την μισάωρη ηχητική ταινία, που ξεδιπλώνεται με βοήθεια των synths, των πειραγμένων από το vocoder φωνητικών και του drum machine, ξεχωρίζει εδώ και καιρό το single "Ροζ Φώτα", το πρώτο τυπικό κομμάτι του δίσκου με την lead μελωδία του να σε παρασέρνει, ενώ θα ξεχώριζα και το "Ζυγίζει Ένα Τόνο" με έναν παλμό που φέρνει έντονα στο νου τον Kavinsky, αλλά και το χορευτικότατο "Πιρουέτα". Ωστόσο, κάθε κομμάτι μπορεί να ξεχωρίσει για τους δικούς του λόγους, είτε είναι η μεγαλεπήβολη μελωδία του "Μέρες Σιωπής", είτε είναι η σκοτεινιά του "Νεκρό Τηλεσκόπιο". Έτσι, το "Λύκοι Στον Άρη" είναι ένα ικανοποιητικό άλμπουμ που μπορεί με την απέριττη, σχεδόν εμπνευσμένη από comic αύρα του, να ικανοποιήσει τόσο νέα άτομα που θα μπουν στην τροχιά του, όσο και τους hardcore οπαδούς.

Χωρίς βαρύγδουπα σχόλια, ο δίσκος μπορεί να διατηρήσει μία ξεχωριστή θέση λόγω του στυλ του, ακόμη κι αν δεν αποτελέσει βαρυτικό κέντρο στην καριέρα των δύο μουσικών - αν και σίγουρα θα βοηθήσει να ακουστεί το όνομά τους, αρχής γενομένης από την παρουσίαση του δίσκου στις 24 Φεβρουαρίου στο Floyd. Το γεγονός, όμως, ότι μετά από την ποιοτικότατη περσινή τους κυκλοφορία, προσφέρουν έναν ακόμη δίσκο με καλογραμμένα hits, δείχνει ότι έχουν αμείωτη ταχύτητα στην εξερεύνηση του μουσικού τους σύμπαντος. Ακόμη και οι παρακάμψεις, εν τέλει, κάτι θα αποκαλύψουν.

Spotify