Η απροσδόκητη επιστροφή των Elegy

Το In The Heat Of The Night χαιρετίζει την επαναδραστηριοποίηση των Ολλανδών metallers

Από τον Σπύρο Κούκα, 04/04/2023 @ 14:14

Επιτέλους έφτασε η στιγμή που η στήλη θα ασχοληθεί με κάτι όντως χαρμόσυνο, καθώς η επανασύνδεση και επιστροφή στην ενεργό δράση των Elegy, μας δίνει μια άψογη αφορμή να θυμηθούμε τα πεπραγμένα μιας σπουδαίας μπάντας των ‘90S. Τους Ολλανδούς power/progressive metallers των δύο ουσιαστικά ποιοτικότατων περιόδων και του αδιαπραγμάτευτου σερί μονάχα αξιοπρόσεκτων δίσκων, αλλά και της παράδοξης «παύσης εργασιών» έπειτα από το πολύ καλό "Principles Of Pain" άλμπουμ τους, από το οποίο έχουν πλέον περάσει πάνω από 20 χρόνια.

Με το σχήμα να ιδρύεται το 1986, έχοντας ως σημεία αναφοράς τους κιθαρίστες Arno Van Brussel και Henk Van Der Laars, έπρεπε να παρέλθουν έξι χρόνια (και, ενδιάμεσα, τέσσερα demo) ώστε το lineup του να οριστικοποιηθεί και το ντεμπούτο άλμπουμ τους να έρθει στο φως. Το "Labyrinth Of Dreams", περί ου ο λόγος, υπήρξε ένα αντιπροσωπευτικότατο άλμπουμ της εποχής του, ακολουθώντας τα power/prog πρότυπα και έχοντας κοινές συνιστάμενες με τις δουλειές των Royal Hunt, των Shadow Gallery, των Conception και των Vanden Plas, συγκροτημάτων, δηλαδή, της ίδιας εποχής και ακουσμάτων, που θα αποτελούσαν την ονειρική συνομοταξία του ‘90s prog/power.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα που ξεχώριζε τους Ολλανδούς των υπολοίπων, οι ερμηνείες του Eduard Hovinga, η φωνή του οποίου κυμαινόταν σε ιδιαίτερα υψίσυχνα εύρη, προσομοιάζοντας με έναν James LaBrie που έχει ρουφήξει ήλιο προτού τραγουδήσει. Αυτό, μαζί με τις νεοκλασικές και φιλοπρόοδες κιθάρες των Van Der Laars και Van Brussel θα έδινε στους Elegy το πλεονέκτημα της αναγνωρισιμότητας, με την αγορά της Ιαπωνίας να μην αργεί να τους αγκαλιάσει.

Η μπάντα, βέβαια, φαινόταν να αναζητά το κάτι παραπάνω, με τον πολύ ιδιαίτερο ερμηνευτικά Hovinga να αποτελεί παράγοντα love it or hate it και τα δύο άλμπουμ που ακολούθησαν (προεξέχοντος του δυνατού "Lost") να δείχνουν αυτήν την τάση για εξέλιξη των συνθετικών τους δυνατοτήτων να μην συμβαδίζει με τον ικανό Ολλανδό τραγουδιστή. Έτσι, το 1995 κι έπειτα από το προαναφερθέν άλμπουμ, θα αντικατασταθεί από το Βρετανό Ian Parry, γεγονός που θα εκκινήσει και την «κλασική» περίοδο της μπάντας.

Elegy

Βλέπετε, ο Parry υπήρξε ένας εντελώς διαφορετικού ερμηνευτικού ύφους τραγουδιστής, πολύ πιο μεστός και αισθαντικός στις ερμηνείες του, με μια φωνή οι ρίζες της οποίας εκκινούσαν από τον Ronnie James Dio. Με αυτόν στην φαρέτρα τους, οι Elegy θα κυκλοφορούσαν απανωτά δύο μνημεία που φιλοπρόοδου power metal, με τα "State Of Mind" και "Manifestation Of Fear" να θεωρούνται - δικαίως - κλασικά σήμερα και να μνημονεύονται ως οι κορυφές της δισκογραφίας της μπάντας. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε μια εποχή ακμάζουσας δραστηριότητας για τις μπάντες του είδους, με εκείνη την περίοδο, τα μέσο-ύστερα ‘90s να κυκλοφορούν ουκ ολίγες δουλειές που πλέον θεωρούμε ως σημεία αναφοράς.

Ας αναλογιστούμε, για παράδειγμα, τις δύο κυρίαρχες περιοδείες που έλαβαν μέρος οι Elegy για την προώθηση των προαναφερθεισών δουλειών τους, καταρχάς με τους Stratovarius (που εκείνη την περίοδο είχαν κυκλοφορήσει το "Visions" - περιοδεία που τους είχε φέρει και στα μέρη μας) κι έπειτα με τους Kamelot (την εποχή του "Siege Perilous"). Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, τις δυναμικές της μπάντας και τις προοπτικές εδραίωσης στη σκηνή που ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, όταν ποτέ δεν υπήρξε συνέχεια κατόπιν του "Principles Of Pain" άλμπουμ.

Οι λόγοι που αυτό συνέβη, πολλοί και ποικίλοι. Σίγουρα, η αποχώρηση του (ιδρυτικού μέλους) Van Der Laars έπαιξε το ρόλο της, αφού ο Ολλανδός κιθαρίστας ανέκαθεν υπήρξε δημιουργική δύναμη της μπάντας. Ίσως σε μια αναλογία με την περίπτωση των Labyrinth, που με την αποχώρηση του Olaf Thorsen ουσιαστικά έχασαν και την ταυτότητα τους, έτσι και οι Elegy, χάνοντας τον πυρήνα του lineup τους και μένοντας μονάχα με τους εξαιρετικούς, αλλά «περιφερειακούς» υπόλοιπους μουσικούς (αφού, φερ’ ειπείν, ο Patrick Rondat υπήρξε παραπάνω από ικανός τεχνικά αντικαταστάτης), τελικά απώλεσαν και το λόγο της ύπαρξης τους.

Σήμερα, βέβαια, λίγη σημασία έχουν όλα αυτά, καθώς οι Elegy επιστρέφουν με κάθε επισημότητα, με τους «παλιούς» Van Der Laars και Martin Helmantel να πλαισιώνονται από τον Gilbert Pot (κιθαρίστας την περίοδο των "Sypremacy" και "Lost"), Ian Parry και Dirk Bruinenberg (ντράμερ σε κάθε - πλην του ντεμπούτου - άλμπουμ τους), γιορτάζοντας την επανακυκλοφορία του back catalogue τους σε picture disc βινύλια με μια reunion περιοδεία που θα ξεκινήσει εντός της χρονιάς που διανύουμε. Θα έχουμε την τύχη να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας, πάνω από μια εικοσαετία από την τελευταία φορά που ήρθαν εδώ; Το ευχόμαστε και, εφόσον συμβεί, σίγουρα θα είμαστε εκεί.

Spotify

  • SHARE
  • TWEET