Τα βραβεία της καλοκαιρινής συναυλιακής περιόδου

Σε ένα πλούσιο, πολυσυλλεκτικό συναυλιακό καλοκαίρι, πολλές υπήρξαν οι στιγμές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη και το θυμικό μας. Την ίδια στιγμή που ακόμη μπορείτε να ψηφίσετε στην αντίστοιχη ψηφοφορία του Rocking, η στήλη, μαζί με τον πλέον εξέχοντα guest, μοιράζει τα δικά της συναυλιακά Oscar και Χρυσά Βατόμουρα, με τον πλέον υποκειμενικό, ίσως κι εκτός πραγματικότητας τρόπο.

Βραβείο open air

A.M.: Σε πρώτη ανάγνωση θα μπορούσα να πάω με όποια από τις τρεις φανταστικές ημέρες του Ejekt. (Πρώτη μεταξύ ίσων η υπερπαραγωγή των Bring Me The Horizon με το ποπάνκ γαρνίρισμα των Neck Deep.) Σε τελική ανάλυση όμως, οι Opeth, έχοντας ως άξιους συμπαραστάτες τους Leprous, έδωσαν μια παράσταση τόσο σωστή και τόσο στοχευμένα οπαδική, που οφείλω να τους το δώσω. Ένα δίωρο γεμάτο κορυφές, αντάξιο της ιστορίας του σχήματος. Τα όποια σχόλια για απουσίες προφανώς επιστρέφονται χωρίς σκέψη. Δεδομένα ο Μιχαλάκης της καρδιάς μας και η παρέα του είχαν λείψει, το πόσο όμως το συνειδητοποίησα μόνο στα πρώτα μέτρα του "The Grand Conjuration".

Σ.Κ.: Θα προβώ σε συναισθηματική επιλογή εδώ, μιας και η άχαστη τριπλέτα των Judas Priest - Bruce Dickinson - Accept αποδείχτηκε όντως τέτοια. Με τους Γερμανούς γερόλυκους να αποτελούν κλασικά εγγύηση και να παίρνουν τα πάνω τους μόλις "ξεφορτώθηκαν" τα τραγούδια του πιο πρόσφατου δίσκου τους, τον Bruce να παραδίδει μια κυριαρχική εμφάνιση με κερασάκι την μαζεμένη εκτέλεση του "Alexander The Great" και τους Judas Priest συγκινητικά συνεπείς και αρχοντικούς (έστω και με τις όποιες ενστάσεις παρούσες), για το χώρο του κλασικού metal δεν υπήρξε πιο must see και - τελικά - καλύτερο open air show. 

Βραβείο club show

A.M.: Parkway Drive. Αβασάνιστα. Οι τρελοί αυστραλοί ήρθαν, είδαν και διέλυσαν. Ξανά. Απλά. Ξεκάθαρα. Χωρίς φωτιές. Χωρίς φαντεζί σκηνικά. Χωρίς επιπλέον έγχορδα. Χωρίς καν opening act. Ένας αστερίσκος που θα μπορούσα ίσως να αφήσω, θα είχε να κάνει με το πόσο κοντά βρισκόταν το σετ από άποψη κομματιών με εκείνο που είχαν παρουσιάσει το περασμένο καλοκαίρι στην Πλατεία Νερού, η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θα έπειθα ούτε τον εαυτό μου. Ένας πιο ρεαλιστικός θα ήταν ότι θα προτιμούσα να βρισκόμασταν λίγα μέτρα παραπέρα, στην Τεχνόπολη, ώστε να αποφευχθούν οι γλύστρες στο πιτ που δεν ήξερες αν ήταν από ιδρώτα, νερό, μπύρα ή κάτι άλλο. Ας είναι. Viva the underdogs!

Σ.Κ.: Εύκολα Riot City, μακράν του δεύτερου. Οι Καναδοί αποτελούν το παρόν και το μέλλον του κλασικού metal, μέχρι στιγμής έχουν μονάχα δισκάρες στο ενεργητικό τους και ζωντανά κονιορτοποιούν τους αμαθείς για πλάκα. Απίστευτη ενέργεια, τσίτα, σπίντα και κακός χαμός, ελάχιστες νέες μπάντες έχουν το μέταλλο και το τσαγανό των φοβερών και τρομερών speed metallers, ενώ και η χημεία που αρχίζουν να αναπτύσσουν με το εγχώριο κοινό οσονούπω θα τους ορίσει κι επισήμως στις πλέον αγαπημένες μπάντες. Τους θέλουμε κάθε χρόνο εδώ, με ή χωρίς νέο υλικό.

Βραβείο χάλκινου μεταλλίου

A.M.: Παραφράζοντας τη λαϊκή ρήση, από την εμφάνιση των Smashing Pumpkins δεν ήξερα τι να περιμένω και φεύγοντας ένιωθα πιο μπερδεμένος. Οι δυνατές στιγμές ήταν πραγματικά δυνατές· δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι πολύ διαφορετικό στο συγκεκριμένο κομμάτι άλλωστε, δεδομένης της λίστας από καλύτερα τραγούδια που κουβαλάει η μπάντα. Στην αντίπερα όχθη, τα περάσματα από τα "Atum" με προσγείωναν τόσο απότομα που το σύνολο μου άφησε μία περίπου roller coaster αίσθηση. Το αυτό και για την φιλότιμα άνιση παρουσία του αγαπημένου Tom Morello. Σε καμία περίπτωση απογοήτευση, αλλά όχι η αποστομωτική συναυλία στην οποία κάτι βαθιά μέσα μου ήλπιζε. Οι απαιτήσεις είναι για τους μεγάλους.

Σ.Κ.: Ross The Boss, κυρίως για τις συνθήκες και τον τραγουδιστή της μπάντας του θρυλικού κιθαρίστα. Ο Marc Lopes έχει ανταγωνιστική φωνή και έχει γράψει χιλιόμετρα με μπάντες σαν τους Metal Church, αλλά δεν είναι Eric Adams - όπως κανείς άλλωστε. Προσωπικά θα προτιμούσα κι έναν κάπως μεγαλύτερο χώρο από το τιμιότατο Temple, γιατί η κοσμοσυρροή και ο καιρός ήταν τέτοιος, που ανά στιγμές ασφυκτιούσαμε από το πολύ μαζεμένο ατσάλι. Στο ρεπεσάζ έχασε τη θέση η δεύτερη μέρα του φετινού New Long Fest, με δύο εμφανίσεις δυναμίτες και πολλές ανερχόμενες μπάντες να σώζουν τα προσχήματα.

Βραβείο συναυλιακής κορύφωσης

A.M.: * Καθαρίζει λαιμό * THIS. IS. SEMPITERNAL. Το ξέραμε. Το περιμέναμε. Μας πήρε και μας σήκωσε όπως και να 'χε. Ιδιαίτερη αναφορά στα μαθήματα γαλλικών του "Bad Habit", στην αφιέρωση του "Black Rose Immortal" πακέτο με απολύτως εκτός ρυθμού χειροκρότημα και μπερδεμένο χαμόγελο του Akerfeldt, και στο σερί "Cellar Door"/"Jaded" για καλησπέρα των Spiritbox.

Σ.Κ.: Το σερί με το οποίο ο Bruce Dickinson έκλεισε την εδώ εμφάνιση του, με αποκορύφωμα την απίστευτη εκτέλεση του "Darkside Of Aquarius". Τρομακτική ποιότητα, ανατριχίλες και ο Βρετανός να αποδεικνύει για ακόμη μια φορά γιατί θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές του σκληρού ήχου. 

Βραβείο ατάκας

A.M.: Πανάξια κερδισμένο πούλιτζερ για τον Ben Barlow των Neck Deep και το «συγγνώμη που δεν είμαστε οι Bad Omens ή οι Sleep Token» την ώρα που ο μισός και βάλε κόσμος κάτω από τη σκηνή μετρούσε δευτερόλεπτα περιμένοντας τον Oli Sykes. Όχι ο ήρωας που μας άξιζε, αλλά εκείνος που χρειαζόμασταν.

Σ.Κ.: Είμαι απλός άνθρωπος. Βλέπω Rotting Christ και Σάκαρο να σπέρνουν, ακούω "Societas Satanas" να ξεκινά και, περιμένω. Θα είναι η γνωστή επίκληση στα θεία ή το "πουτ@ν# όλα" που θα ακολουθήσει; Όσοι ήταν εκεί, ξέρουν. 

Βραβείο αλλαγής στο 90'

Ομόφωνα: Pan Pan για Machine Head στις 4 Ιουλίου.

Βραβείο σχεδόν sing along

Ομόφωνα: "Alexander The Great" γιατί όλοι το συζητούσαν, αλλά κανείς δεν το περίμενε. Οπότε, κάπως, κάπου, μας βρήκε μάλλον να ψάχνουμε καπνογόνο να ανάψουμε… 

Βραβείο ελληνικής ιθαγένειας 

Ομόφωνα: Blind Guardian. Πιθανολογούμε εξοχικό στο Ζούμπερι για τους αγαπημένους Βάρδους της καρδιάς μας και προσδοκούμε πανελλαδική περιοδεία για το 2025, με απαραίτητη στάση στο Αγρίνιο. 

Βραβείο forza Roma

Ομόφωνα: Måneskin. Ποιος Dybala και ποια Lazio. Οι Ρωμαίοι rockers έκαναν και τον πιο σκληρό και στωικό όλων μας να βγει τάχιστα λαλίστατος, με διθυράμβους - και με το δίκιο του. Βλέπετε, οι ευδιάκριτες μπασογραμμές της Victoria De Angelis ήταν εκεί, η μπάντα συνολικά έπαιξε παγκόσμιας κλάσης μπαλίτσα, οπότε δικαιωματικά κερδίζουν τη θέση τους εδώ. 

Βραβείο ακόμα δεν τον θάψαμε τον μακαρίτη 

Ομόφωνα: Warlord λέμε και κλαίμε. Το φάντασμα του Bill Tsamis θα πλανάται πάνω από το Μονακό της Θεσσαλίας, στο επερχόμενο GRF. Τους δεχόμαστε ή όχι, η εμφάνιση τους είναι ήδη από τις πλέον πολυσυζητημένες κι αναμενόμενες.