Vended

Όταν η πρώτη πρόταση που συνοδεύει ένα συγκρότημα είναι κάτι του στυλ «παίζει το παιδί του τάδε» ξέρεις ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου. Σίγουρα, μια στο τόσο θα βρεθεί κάποια εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Η αλήθεια όμως είναι πως η συχνότητα που θα συμβεί κάτι τέτοιο παίζει χαμηλά. Στην περίπτωση των Vended, το γεγονός πως η ατάκα γυρίζει σε πληθυντικό μάλλον δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Κι ας είναι τα ονόματα των τάδε Corey Taylor και Shawn Crahan.

Παίρνοντας βαθιά ανάσα κι αφήνοντας την όποια προδιάθεση όσο γίνεται στην άκρη, πατώντας 'play' ο πρώτος συνδυασμός κρυάδας-σφαλιάρας σκάει πριν προλάβεις να πεις here comes the pain. Η χροιά και τα γρυλίσματα του υιού Taylor ακούγονται τρομακτικά γνώριμα. Τα χτυπήματα στα κρουστά μοιάζουν βγαλμένα από εκείνες τις παράξενες μέρες γύρω στην αλλαγή της χιλιετίας. Τα κοψίματα των riff σε συνδυασμό με την παραγωγή βγάζουν τόσο σκληρό όγκο που δεδομένα θα σηκώσουν κάμποσα φρύδια.

Από τη χαοτική, έτοιμη για σανίδι καλησπέρα του "Antibody" στα χοροπηδηχτά ρυθμικά του "Asylum" κι από εκεί στις καλοστημένα μαύρες αποχρώσεις του "Bloodline", η πεντάδα δείχνει να έχει όλη την όρεξη και κάμποσες ιδέες. Διάολε, αν κάποιος έπαιρνε μεμονωμένα σημεία και τα πλάσαρε ως δείγματα από χαμένα/ακυκλοφόρητα/νέα τραγούδια των Slipknot θα μπορούσε εύκολα να πείσει κάμποσους, κι αυτό λίγο δεν μπορείς να το πεις. Από την άλλη σε αυτό ακριβώς βρίσκεται ο μεγάλος αστερίσκος.

Το "What It Is//Kill It" είναι καλοφτιαγμένο και διασκεδαστικό, αλλά χωρίς δική του ταυτότητα. Κρίνοντας από τις προοπτικές του αποτελέσματος, το συναίσθημα της χαμένης ευκαιρίας υπάρχει έντονο στον αέρα. Δεδομένου του πλαισίου, και κυρίως έχοντας κατά νου ότι μιλάμε για μία παρέα εφήβων στα πρώτα της βήματα, το πρόσημο πηγαίνει προς τα δεξιά. Ακόμα περισσότερο αν προστεθεί στην εξίσωση το μέγεθος των σκιών των γονέων. Αν καταφέρουν να τις αποφύγουν, το μέλλον θα είναι δικό τους.