The Riven

Να εστιάσουμε τώρα που; Στο ότι η Σουηδία παράγει την καλύτερη μουσική στα πάντα όλα, στην Dying Victims που φτιάχνει έναν κατάλογο γεμάτο μικρά και μεγάλα διαμαντάκια, στο hard rock και το NWOBHM που περνάνε νέα νιότη και τα τελευταία χρόνια; Στη φωνάρα της Charlotta Ekebergh, στις υπέροχες κιθάρες του Arnau Diaz, στο γκρουβάτο rhythm section της μπαντάρας, πού, όχι πείτε, πού; Μήπως να τα αφήσουμε όλα αυτά και να μιλήσουμε για το πόσο τεράστιοι ήταν οι Thin Lizzy για τη μουσική μας, κι όχι μόνο;

Βασικά ας πιάσουμε τους The Riven. Βγάζουν τρίτο δίσκο, "Visions Of Tomorrow", τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό "Peace And Conflict", που μας είχε πάρει τα μυαλά. Έντεκα τραγούδια, όλα από αξιόλογα και πάνω. Δυναμικά rock ξεσπάσματα, γεμάτα ρομαντισμό και αυθεντικό μεράκι που γυρνάει ίσα με πέντε δεκαετίες πίσω. Η κληρονομιά των Thin Lizzy και του Michael Schenker, οι NWOBHM πινελιές, η σύγχρονη ματιά που έφερε στη σκηνή η παρέα της Elin, το rock ‘n roll των The Hellacopters, σε συνδυασμό με το ταλέντο, την έμπνευση και την καλλιτεχνική ειλικρίνεια φτιάχνουν ένα δίσκο ακριβώς όπως πρέπει, αλλά καλύτερο. Α ναι, και λίγο από Ghost. Ναι, ναι, Ghost, γιατί; Διαφωνείς; Ναι ε, για ξανά άκου το πρώτο τραγούδι. Από την αρχή όμως. Τι σου λένε οι κιθάρες; Χα, στα λεγα!

Κακό κομμάτι δεν υπάρχει εδώ πέρα, υπάρχουν απλώς καλύτερα ανάμεσα στα καλύτερα, ή πιο σωστά υπάρχουν λόγοι να ξεχωρίσεις κάποια από αυτά. Οι ερμηνείες ας πούμε της Charlotta στο "Crystals", η ενέργεια που βγάζουν στο "Killing Machine", ο τσαμπουκάς του "Seen It All", αλλά περισσότερο απ' όλα το εθιστικό "Set My Heart On Fire", είναι όλα άξια δικής τους αναφοράς. Το μόνο που λείπει από το δίσκο είναι κάπου να πέσουν οι τόνοι με ένα πιο συναισθηματικό τραγούδι γραμμένο πάνω στην Ekebergh. Ένα "Sundown" ρε παιδί μου, ή ένα "Death". Ραχοκοκαλιά της μπάντας είναι το πακέτο κιθάρες με χαρακτήρα που κολλάνε στο μυαλό και ερμηνείες με ψυχή από μία τρομερή φωνάρα που ταρακουνάει τα θεμέλιά μας. Σας θυμίζει τίποτα; Ναι και σε μας κάτι σουηδικό θυμίζει, από τα παλιά όμως, τα τότε. Αν και το να κάνουμε συγκρίσεις δεν ξέρω πόσο νόημα έχει, το 2025 όταν θέλω κάτι vintage rock με τσαγανό και γρέζια στο μικρόφωνο, επιλέγω τα ηχεία μου να παίξουν The Riven ή αλλιώς, αν το ψήνω προς το πιο heavy, το πιο metal, The Tower.

Για να το κλείνουμε, μέχρι στιγμής το τρίτο άλμπουμ των Σουηδών είναι από τις πολύ καλες παλιοροκάδικες κυκλοφορίες της χρονιάς και πραγματικά πιστεύω ότι θα την αναφέρουμε ως τέτοια ακόμα κι όταν πλησιάζουμε στο τέλος της, κάπου εκεί κατά τον καθιερωμένο classic rock Δεκέμβρη (Γενάρη το πολύ). Οπότε με λίγα λόγια συστήνεται σίγουρα για τσιτωμένες κι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις σε οποιοδήποτε ψάχνει τη φετινή του παλιατζούρα.