The Deathtrip

Πιθανά πολλοί να διαφωνήσουν μαζί μου, όμως θεωρώ το black metal καθαρά νορβηγική υπόθεση. Φυσικά και υπάρχουν δεκάδες εκπληκτικά συγκροτήματα απ' όλο τον κόσμο που έχουν βγάλει σπουδαίους δίσκους όμως αυτή η αυθεντική μαυρίλα της πρώιμης νορβηγικής σκηνής είναι νομίζω κάτι το μοναδικό.

Και μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα να υποστούμε μια στρατιά από κακούς κλώνους των Darkhrone όμως, μία στο τόσο, εμφανίζεται ένα συγκρότημα που πετυχαίνει να αιχμαλωτίσει και να αναπαράγει με επιτυχία αυτό το απόκοσμο συναίσθημα που έκανε όλο τον πλανήτη, εκεί κάπου στις αρχές του 1990, να γυρίσει το βλέμμα του προς το Όσλο.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι The Deathtrip οι οποίοι, με το "Deep Drone Master" του 2014, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ιδιώματος για την τρέχουσα δεκαετία. Και αυτό το πέτυχαν χρησιμοποιώντας τα ήδη υπάρχοντα υλικά και πετυχαίνοντας να δώσουν μια φρέσκια πνοή στον ήχο των Mayhem και των Darkthrone, τιμώντας, παράλληλα, την κληρονομιά των Thorns. Εξάλλου, δεν νομίζω πως ήταν σύμπτωση το ότι ο Snorre W. Ruch ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου. Και, φυσικά, η παρουσία του Aldrahn πίσω από το μικρόφωνο ήταν καθοριστική καθώς ο Bjørn Dencker αποτελεί σίγουρα έναν από τους καλύτερους ερμηνευτές της σκηνής.

Όπως λοιπόν ίσως να καταλάβατε από αυτό τον μακροσκελή πρόλογο, οι προσδοκίες μου αναφορικά με το επόμενο βήμα του συγκροτήματος ήταν μεγάλες. Ομολογώ ότι απογοητεύτηκα όταν έμαθα πως στο νέο δίσκο θα αναλάμβανε τα φωνητικά ο Kvohst, ο οποίος μπορεί να είναι εξαιρετικός σε ό,τι κάνει, όμως ελάχιστοι μπορούν πραγματικά να συγκριθούν με τον Aldrahn. Κι επίσης, δεν σας κρύβω πως βρίσκω λίγο παράξενο αυτό το μοτίβο όπου ένας καλλιτέχνης αντικαθιστά έναν άλλο σε περισσότερα από ένα συγκροτήματα. Όπως και να έχει, μπορεί ο Kvohst να έπαθε σύνδρομο I.C.S. Vortex όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν μείωσε την ανυπομονησία μου όσον αφορά τη νέα δουλειά των The Deathtrip.

Το "Demon Solar Totem" λοιπόν και οι αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας φαίνεται ότι σηματοδοτούν μια νέα περίοδο για το συγκρότημα. Ο δίσκος είναι αρκετά μεγαλύτερος σε διάρκεια από τον προηγούμενο με τραγούδια που ξεκινούν από τα έξι και ξεπερνούν τα δέκα λεπτά. Όσοι λοιπόν δεν έχετε μεγάλη υπομονή όσον αφορά τις μακροσκελείς επικές συνθέσεις μάλλον θα αρχίσετε να ενοχλείστε από νωρίς καθώς ο δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι που ξεπερνά τα εννιά λεπτά.

Και όπως γίνεται σύντομα ξεκάθαρο, οι The Deathtrip, στη νέα κυκλοφορία τους, δεν επιδιώκουν σε καμία περίπτωση να δημιουργήσουν έναν ηχητικά παρόμοιο δίσκο με το ντεμπούτο τους. Το συγκρότημα ρίχνει τους ρυθμούς αισθητά, πειραματίζεται, κι εστιάζει περισσότερο στη δημιουργία μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας. Παράλληλα, ο Kvohst διαφοροποιείται αισθητά από το στυλ του Aldrahn, επιλέγοντας μάλιστα σε πολλά σημεία να προσθέσει καθαρά φωνητικά και μελωδίες.

Βέβαια, κάποιες σταθερές δείχνουν να επιβιώνουν καθώς τα παγωμένα riffs του Host παραμένουν σήμα κατατεθέν της μπάντας. Όμως και αυτά, εδώ, δείχνουν να αποκτούν μια μυστηριακή, σχεδόν ονειρική, υπόσταση που πετυχαίνει να υπνωτίσει σχεδόν τον ακροατή και να τον μεταφέρει σε ένα απομονωμένο, γεμάτο απόγνωση τοπίο. Συγχρόνως βέβαια, σε αρκετά σημεία, οι κιθάρες πέφτουν θύματα ανελέητου ξυσίματος που, σε συνδυασμό με τα blast beats και τα ουρλιαχτά του Kvohst, δημιουργούν ένα πολεμικό κλίμα όπου το αστικό χάος έρχεται και κυριαρχεί χωρίς να αφήνει περιθώρια επιβίωσης για κανέναν και για τίποτα.

Όπως γίνεται σαφές λοιπόν, το άλμπουμ σε αρκετούς τομείς είναι επιτυχημένο καταφέρνοντας να ανανεώσει το ενδιαφέρον για το συγκρότημα και να αποδείξει πως είναι πολλά περισσότερα από ένα πυροτέχνημα. Όμως, παράλληλα, τα τραγούδια διαρκούν περισσότερο απ’ ό,τι, κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται ενώ δεν διακατέχονται από αυτή την αίσθηση του «κλασικού» που ήταν πολύ έντονη στο ντεμπούτο τους.

Φυσικά, όσοι απολαμβάνουν το black metal όπως ορίστηκε και στη συνέχεια εμπλουτίστηκε όλη τη δεκαετία του 1990, θα βρουν εδώ πάρα πολλά στοιχεία που θα τους συναρπάσουν. Απλά, εγώ ήλπιζα σε κάτι παραπάνω. Ο δεύτερος δίσκος των The Deathtrip μπορεί να διαφοροποιείται όσον αφορά τη φόρμα, όμως ανακυκλώνει σε μεγαλύτερο βαθμό από το "Deep Drone Master" πράγματα που έχουμε ξανακούσει στο παρελθόν. Και νομίζω πως εδώ το συγκρότημα το κάνει λιγότερο αριστοτεχνικά απ’ ό, τι στο ντεμπούτο του καθώς λείπει αυτή η αίσθηση του «αυθεντικού» που επικρατούσε σε αυτό.

Το "Demon Solar Totem" βέβαια παραμένει ένας καλός δίσκος που όμως σε καμία περίπτωση δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να αφήσει παρόμοιο στίγμα με το "Deep Drone Master" καθώς, παρά τις καλές συνθέσεις, τελικά καταλήγει να αφήνει στον ακροατή μια αίσθηση ανικανοποίητου.