The Vintage Caravan

Ρετρό υπάρχουν πολλά. Συνήθως όταν λέμε κάποιους retro-rockers εννοούμε αυτούς που παίζουν σε στυλ 60s ή 70s και οι Vintage Caravan για πολλά χρόνια ανήκαν σε αυτή την κατηγορία. Μήπως όμως είναι λιγότερο ρετρό όταν ένα συγκρότημα παίζει με παραπομπές στο hard rock των 80s; (Το γιατί εξαιρούνται από το ρετρό άλλοι ήχοι των 80s είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση αλλά για ξεχωριστό κείμενο.) Ε οι Vintage Caravan ανήκουν πλέον σε αυτήν την κατηγορία.

Η επιτυχία των Ghost που (υποτίθεται ότι) ξεκίνησαν να παίζουν με επιρροές το heavy rock των 70s και κατέληξαν να παίζουν εμπορικό "hard" rock των 80s κατάλληλο για στάδια και sing along, άνοιξε εμφανώς την όρεξη και σε άλλα συγκροτήματα που, ομολογουμένως, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν (πέρα από το image και την προώθηση, εντάξει). Είναι αρκετά πιθανό αυτό ακριβώς να συνέβη και στους Vintage Caravan μαζί με μία χρόνια παρέα με τους Opeth που ίσως βοήθησε να καθαρίσουν τον ήχο τους και να προσθέσουν κάποια ήπια και μελωδικά prog στοιχεία. Η πορεία αυτή δεν είναι ξαφνική. Παρακολουθώντας τη δισκογραφία τους μέσα στα χρόνια είναι σταδιακή και εμφανής, θα ξαφνιαστεί μόνο όποιος τους είχε αφήσει στο 2015. Ούτε είναι αταίριαστη, έχουν όλα τα φόντα να την υποστηρίξουν με πρώτα και κύρια τη φωνή του Agustsson που μάλιστα, για να είμαστε ειλικρινείς, μάλλον υποχρησιμοποιούνταν σε πιο μονολιθικές καταστάσεις και ανθίζει πολύ περισσότερο σε ένα πιο φιλικό προς το arena rock περιβάλλον.

Και φυσικά, μιλώντας για αρένες, το πιο βασικό είναι να βρεθούν τα τραγούδια αυτά που μπορούν να σηκώσουν τις γροθιές και να ενώσουν τις φωνές σε κολλητικά ρεφρέν. Διάολε, ας πάμε χωρίς ντροπές προς τα 80s, να ανάψουν και αναπτήρες ακόμα (ή έστω φακούς κινητών, εδώ που φτάσαμε). Ε, από αυτά άλλο τίποτα. Μεγάλα ρεφρέν, sing along γέφυρες, backing vocals, ακουστική μπαλάντα να κόβεις φλέβα και να θυμάσαι τις κασέτες (ή cd ή mp3 ανάλογα την ηλικία σου) με power ballads που κρυφάκουγες μικρός - μη σε πούνε και φλώρο που «κάθε ρόδο έχει ένα αγκάθι». Για όποιον του αρέσουν αυτά, εδώ είναι ένας μικρός παράδεισος. Μάλιστα ακόμα και για όποιον αυτά δεν είναι τα βασικά του ακούσματα, υπάρχουν δείγματα μεγάλης έμπνευσης, και εδώ κυρίως εννοώ το "Current". Ενα σχεδόν folk psych ή folk prog διαμαντάκι σε χαμηλούς τόνους και υψηλή λυρικότητα που έχει λίγη σχέση με ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο δίσκο.

Όμως ας είμαστε ειλικρινής, η ουσία του "Portals" βρίσκεται στο «ωωωω» της γέφυρας του "Philosopher" (με τον εξαιρετικό ως guest Akerfeldt), το ρυθμικό χειροκρότημα ενός γεμάτο συναυλιακού χώρου που σχεδόν ακούς ακόμα κι από το σπίτι σου στην αρχή του "Days Go By" και το νέο «ωωωω» στο ρεφρέν του, τις υψωμένες γροθιές που πάνε μαζί με το "Here You Go Again", τα a la Def Leppard δεύτερα φωνητικά και το φαλσέτο του "Give And Take"… Το " Crossroads" η αλήθεια είναι ότι παίζει αρκετά πιο έξυπνα το μελωδικό/catchy παιχνίδι και ίσως είναι το καλύτερο για πρώτη επαφή με το δίσκο, με το ακριβώς αντίθετο να συμβαίνει με αυτό που το ακολουθεί ("Alone") και ειλικρινά είναι αρκετά cheesy ώστε να μπορούσε να λείπει, μια που και η διάρκεια του δίσκου είναι αρκετά μεγάλη. Αυτό είναι και το μόνο παράπονο που μπορεί να έχει κάποιος που όλα τα παραπάνω όχι μόνο δεν τον ενοχλούν αλλά τα αποζητεί κιόλας. Ειδικά προς το τέλος, και εξαιρώντας τα μικρά ιντερλούδια, πέρα από τo "Electrified" που παίζει στο ίδιο μοτίβο και στο ίδιο επίπεδο με τα καλύτερα του δίσκου και τη μπαλάντα που υπονοήσαμε προηγουμένως με το όνομα "My Aurora", τα υπόλοιπα 3-4 τραγούδια θα μπορούσαν να είχαν μειωθεί σε ένα ή δύο και τίποτα δε θα άλλαζε στην απόλαυση της ακρόασης. Ας είναι…

Η νέα εποχή των Vintage Caravan ίσως δεν ξεκινάει ακριβώς φέτος, αλλά φέτος τους αξίζει μάλλον μία απογείωση, αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει χώρος για ένα συγκρότημα σε αυτόν τον ήχο, κι άλλες αρένες που περιμένουν να γεμίσουν. Όσοι προτιμούν τον vintage 70s, stoner ήχο, με τις πιο βρώμικες και fuzzy κιθάρες, την λιγότερο κρυστάλλινη παραγωγή, την λιγότερο εμπορική κατεύθυνση, μάλλον θα απομακρυνθούν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη. Τι σημασία έχει; Για κάθε έναν που θα απομακρύνεται ίσως δύο προσέλθουν. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί είναι ότι οι Ισλανδοί σε αυτό το δίσκο είχαν συγκεκριμένο όραμα και τις ικανότητες να το υπηρετήσουν στο ακέραιο. Στο είδος του, δύσκολο να βρεθεί καλύτερος δίσκος φέτος. Εκτός αν σας αρέσουν τόσο πολύ οι Journey της μέσης περιόδου οπότε ξέρετε που πρέπει να πάτε.