The Armed

Οι μεγάλες μπάντες συνήθως είναι ένα βήμα μπροστά από τους υπόλοιπους από εμάς. Στο φανταστικό "Perfect Saviors" του 2023 αφιέρωσα αρκετές λέξεις στο να «υπερασπιστώ» την επιλογή τους να γίνουν πιο "pop". Σήμερα κάνουν μια έτσι με το χέρι τους, σπάνε το παρελθόν κι επιστρέφουν στην βία του πρότερου hardcore βίου τους. Έτσι απλά. Γιατί οι The Armed, σε περίπτωση που κάποιοι δεν το έχουν ακόμα καταλάβει, είναι μεγάλη μπάντα.

Μετά λοιπόν τις πιο πολύχρωμες αναζητήσεις του "Ultrapop" και του "Perfect Saviors", επιστρέφουν στο πιο χαοτικό post-hardcore του "Untitled" και του "Only Love". Εξακολουθούν να παραμένουν ιδιαίτερα θορυβώδεις και φορτωμένοι - οι παραγωγές τους είναι πάντα τρομερά μαξιμαλιστικές κι οι κιθάρες συγκροτούν ένα επιθετικότατο wall of sound - όμως, κάτω απ’ όλα τα διάφορα layers κρύβονται συνθέσεις, και μάλιστα με απλόχερες χάρες. Εξάλλου όλη αυτή η πρόσφατη pop περιπέτεια αφήνει τα σημάδια της σε πιο ευθείς κομματάρες όπως το "Sharp Teeth" και το "Purity Drag". Οι The Armed του 2025 ξέρουν να συνδυάσουν την επιθετικότητα του hardcore με κάποια mainstream χαρίσματα, σε θαυμάσια αναλογία.

Πέραν αυτού όμως, η μπάντα ακούγεται πεινασμένη και πιο πολιτική απ’ ότι ακούστηκε τα πρόσφατα χρόνια - ο ίδιος ο κόσμος εξάλλου δεν μοιάζει να αφήνει πολλά περιθώρια για το αντίθετο. Σε ένα άλμπουμ 32 λεπτών, ξερνάνε δηλητήριο με μια αίσθηση κατεπείγοντος, χωρίς να θυσιάζουν εξολοκλήρου κι αυτήν την πιο πολύχρωμη αισθητική που τους έκανε να μοιάζουν σαν η πιο φρέσκια punk μπάντα της τελευταίας 10ετιας. Στα χέρια τους, το genre αυτό μοιάζει πιο επικαιροποιημένο. Άκου για παράδειγμα πως το "Heathen" εντάσσει τα ηλεκτρονικά και τα shoegaze στοιχεία του χωρίς να χάνει την ταυτότητα του. Ή το μανιακό σαξόφωνο του υπέροχου Patrick Shiroishi να μπολιάζει το εναρκτήριο "Well Made Play" με λίγη τρελαμένη jazz.

Αλλού στο άλμπουμ, το σπάσιμο του "Grace Obscure" κάνει τα βουνά να τρέμουν και τα "Brοken Mirror" και "Kingbreaker" θα φέρνουν το χάος στα live τους, με το rhythm section να θερίζει καθόλη την διάρκεια του δίσκου. Αν βρίσκω μια πτώση σε σχέση με τους προκατόχους του "The Future Is Here…" είναι στο ότι λείπει η χιτάρα και οι, γενικώς, απαστράπτουσες συνθέσεις. Αυτό είναι περισσότερο ένα άλμπουμ συνόλου και πολλαπλών ακροάσεων που στερείται εντυπωσιακών στοιχείων. Όλο το παραπάνω δεν γράφεται απαραίτητα ως κάτι κακό. Ίσως μάλιστα ακριβώς αυτό το στοιχείο να δίνει σε αυτόν τον δίσκο ένα διαφορετικό αίσθημα βάθους.

Συνεχίζοντας να δραπετεύουν από τα την περιττή σοβαροφάνεια του ιδιώματος που υπηρετούν και από τους σκοπέλους του πως «πρέπει» να ηχούν, οι The Armed χαρίζουν έναν ακόμα εξαιρετικό κι αεικίνητο δίσκο. Κάπου εκεί στα σύνορα του punk με το noise rock, το "The Future Is Now And Everything Needs To Be Destroyed" διαθέτει οργή αλλά και αγάπη και χρώμα, θόρυβο, τρέλα αλλά και μια ζεστή αγκαλιά. Κι όσο κι αν προτιμώ τα μελωδικά από τα σκισμένα φωνητικά του Tony Wolski, το άλμπουμ αυτό μοιάζει σαν ίσως το πιο ισορροπημένο που έβγαλαν ως τώρα. Κι ως η μεγάλη μπάντα που είναι, ήδη κανονίζουν το επόμενο βήμα τους. Ποιος ξέρει, ίσως να παίξουν την free mathcore jazz του "A More Perfect Design". Εκείνοι ξέρουν!

Bandcamp