Sprain

Πρόκειται λοιπόν περί προσπάθειας ανάκτησης του ελέγχου.

It's about control or the lack thereof. Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που προφέρει ο Alex Kent στο εναρκτήριο "Man Proposes, God Disposes", αφού πρώτα ένα δυσαρμονικό noise rock riff έχει διαδεχθεί την δυσοίωνη εισαγωγή που έχτισε το κουαρτέτο εγχόρδων. Έτσι ξεκινάει ένα μεγάλο μουσικό οδοιπορικό οκτώ συνθέσεων και συνολικής διάρκειας 97 λεπτών, ένα ηχητικός εξερευνητής που φαίνεται πως επιθυμεί να φτάσει, και γιατί όχι να κατακτήσει, τις πιο μακρινές εσχατιές της ανθρώπινης εμπειρίας, μετατρέποντας την σε νότες και λέξεις. Φαντάζομαι πως οι Sprain από το Los Angeles, επιχείρησαν να ελέγξουν και να δαμάσουν τα δεκάδες όργανα, τα genres, τις ιδέες και τις τεχνοτροπίες που συγκροτούν το δεύτερο τους άλμπουμ με τον πλήρη τίτλο "The Lamb As Effigy or Three Hundred And Fifty XOXOXOs For A Spark Union With My Darling Divine". Όμως, εικάζω, πως ακόμα και οι ίδιοι θα πρέπει να αισθάνονται κάπως «μικροί» και με πλήρη απώλεια κάθε ελέγχου μπροστά στο έργο που δημιούργησαν.

Πίσω στο 2020, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους "As Lost Through Collision", ένα θαυμάσιο slowcore άλμπουμ για το οποίο είχα γράψει μερικές γραμμές σε ένα παλιότερο Underground Express. Τότε είχα αναφερθεί σε ένα σύμπλεγμα γαλήνιων μελωδιών, φοβερής φασαρίας και φοιτητικού stress, από τότε όμως η μπάντα εξέλιξε την τέχνη της με τρόπο σχεδόν αφάνταστο. Προσπαθώ να μαντέψω τι μπορεί να μεσολάβησε στην δημιουργική διαδικασία. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι τους Alex Kent (φωνή, κιθάρα), April Gerloff (μπάσο), Sylvie Simmons (κιθάρα) και Clint Dodson (κρουστά) να λένε στον εαυτό τους: "Fuck it, ας χάσουμε τον έλεγχο. Ας κάνουμε ότι μας κατέβει στο κεφάλι. Ας πάρει η μουσική όσο χρόνο κι ότι ήχο χρειάζεται, αρκεί η ιστορία του άλμπουμ να ειπωθεί σωστά." Μόνο ένα τέτοιο attitude μπορεί να εξηγήσει όσα συμβαίνουν στο "The Lamb As Effigy", ένα άλμπουμ που διαθέτει στιγμές πολύ ζόρικων noise κιθαριστικών εκρήξεων, στιγμές αχανών και αβυσσαλέων σιωπών, κι οτιδήποτε μπορεί να σταθεί ανάμεσα.

Το ζήτημα φυσικά δεν είναι το γεγονός πως ψηλαφίζουν πολλά ιδιώματα - αυτό το κάνουν πολλοί. Το πραγματικό ζήτημα βρίσκεται στο πως όλα δένονται με έναν τρόπο που μοιάζει αρμονικός κι αισθητικά λογικός, παρά την «παράλογη» φύση αυτού του άλμπουμ. Ναι, το "The Lamb Of Effigy" μπορεί σε στιγμές να είναι ένα σκληρό άκουσμα. Το ευθύ και θορυβώδες rock του "Man Proposes, God Disposes" ή το εφιαλτικό "We Think So Ill Of You" - εκεί που η ντροπή και η ενοχή αποκτούν ήχο - στέκονται στο ένα άκρο. Στο άλλο, έχεις τα δίδυμα "The Commercial Nude" και "The Reclining Nude" - δύο συνθέσεις άνω των δέκα λεπτών - να οδηγούνται από το sound collage ως τα πιο απαλά πιάνα και να ιχνηλατούν μουσική με ευαισθησία, προσεγγίζοντας ένα συναίσθημα σχεδόν γοτθικής folk. Σε κάθε γωνιά του άλμπουμ κρύβονται όμως ανατροπές. Μπορεί πχ να ακούς το αργόσυρτο noise/ambient του "The Privilege Of Being" να κορυφώνεται σε ένα neoclassical φινάλε που θυμίζει τα soundtrack του Mihály Víg, ενώ οι κιθάρες ενώνουν τους μικροφωνισμούς τους με τα έγχορδα, σε μια πράξη ιδιοφυούς παράνοιας. Ή μπορεί να θαυμάσεις στο φανταστικό "Reiterations", ένα σχεδόν ευθύ τραγούδι με post-hardcore αφετηρίες, τον Alex Kent να εισάγει το πρώτο (από τα αρκετά) crooning του, θυμίζοντας κάτι από… Bryan Ferry.

Και σαν να μην ήταν αυτά ήδη αρκετά, έχεις και τα δύο 25λεπτα κτήνη που ακούν στο όνομα "Margin For Error" και "God, or However You Call It". Στο πρώτο, ένα organ κι ένα harmonium οικοδομούν ένα εκτυφλωτικό drone/ambient/post track που θα ζήλευαν κι οι Godspeed You!Black Emperor. Το δεύτερο ολοκληρώνει το άλμπουμ χτίζοντας έναν μουσικό και λεκτικό μονόλιθο που διαβαίνει τις πύλες του υπερφυσικού. Οι κιθάρες βρίσκονται σε έναν συνεχή διάλογο, η μουσική αποδομείται αργά και αυτοσχεδιαστικά κι ο Kent παίρνει το πράγμα πάνω του, μέχρι να φτάσουμε στο 18ο λεπτό. Από εκεί κι έπειτα συμβαίνει κάτι που, σε όλα τα χρόνια που ακούω μουσική, δεν έτυχε να συναντήσω ξανά σε κανέναν άλλο δίσκο. Να πω εδώ πως ο Kent αξίζει να είναι ο νέος μουσικός μας ήρωας: λες και δεν έφταναν οι απίστευτες φωνητικές του ερμηνείες κι η εξίσου τρομερή του κιθάρα, ο τύπος παίζει συνολικά 18 (!) όργανα, σε ένα πραγματικά σπάνιο ρεσιτάλ.

Καθόλη την διάρκεια του, το "The Lamb As Effigy" παραμένει κρυπτικό σε ότι αφορά τα στιχουργικά του νοήματα. Οι στίχοι είναι γεμάτοι αλληγορίες, επαναλήψεις, συμβολισμούς και στοιχεία υπερρεαλισμού, συγκροτώντας τελικά ένα σύνολο που θυμίζει τον Beckett, τον Camus, τον Kafka και την λογοτεχνία του παραλόγου. Σε συνδυασμό με την μουσική, προσφέρονται για πολλαπλές αναγνώσεις, και παρά το γεγονός πως δεν πιστεύω ότι εμπεριέχει μονοδιάστατες ερμηνείες, διαισθάνομαι ότι αφιερώνεται στην αντιπαραβολή ανθρώπου-θεού αλλά και στην ανάδειξη μιας παράξενης μυθολογίας του σώματος. Νομίζω πως εδώ αναζητείται η ουσία κάτω από τα φαινόμενα. Στην τελική, αυτός ο δίσκος ίσως απευθύνεται σε ανθρώπους που μαθαίνουν την διαφορά ανάμεσα στον λευκό θόρυβο και τον ήχο του χειροκροτήματος.

Χρησιμοποιώντας διακριτά μουσικά στοιχεία από μεγάλο φάσμα του post ήχου αλλά και με μπόλικες avant-garde αναφορές, οι Sprain καταφέρνουν τελικά να δημιουργήσουν ένα έργο που είναι βαθύ, δύσκολο κι επίπονο, ταυτόχρονα όμως προσφέρει μια κάθαρση που ελάχιστα άλμπουμ επιτυγχάνουν. Πάνω απ' όλα όμως, το "The Lamb As Effigy" είναι ένα μεγάλο καλλιτεχνικό επίτευγμα από ένα νέο γκρουπ που δεν δείχνει απλώς δυνατότητες: απεναντίας, προσφέρει ένα experimental rock αριστούργημα που μπορεί να σταθεί ως ισάξιο, δίπλα σε οποιοδήποτε άλλο σημαντικό άλμπουμ του είδους. Είναι αυτή η στιγμή που οφείλεις να το αφήσεις να σε παρασύρει και να το αναγνωρίσεις ως μια μικρή μα πολύτιμη αποκάλυψη, είτε καταφέρει να γλιστρήσει έξω από το underground είτε όχι. Ένα ισοπεδωτικά όμορφο και βάναυσο άλμπουμ που σου ζητάει να μην προσπαθήσεις καν να ανακτήσεις τον έλεγχο. Δεν ήταν παρά απλώς μια χίμαιρα.

Bandcamp