Kardashev

Θα πω ότι οι Kardashev σταθερά μου δίνουν την εντύπωση ότι θα μου αρέσουν περισσότερο απ' ότι πραγματικά μου αρέσουν. Δηλαδή φτιάχνουν έναν δίσκο που περιγράφεται ως progressive-post metal-deathcore, ή και deathgaze. Απευθύνεται λέει σε οπαδούς των Iotunn, των An Abstract Illusion και των Deafheaven και χτυπάει πολύ ψηλά στις προτιμήσεις ανθρώπων που το γούστο ή τη μουσική τους εκτιμώ πολύ. Από την άλλη οι δύο πρώτες, ολοκληρωμένες, δουλειές τους δε με κόλλησαν στον τοίχο.

Αν και το "Liminal Rites" ήταν αρκετά καλό, είχε κάποια στοιχεία που με απομάκρυναν από τις πολλές ακροάσεις. Από τη μία τα καθαρά φωνητικά που όταν γίνονται εντελώς καθαρά είναι κάπως περίεργα, μέχρι τα όρια του ξενέρωτου, από την άλλη η έλλειψη σημείων που θα μπορούσαν να δουλέψουν ως άγκυρες στη μουσική τους για να με κάνουν να επανέρχομαι και να ανακαλύψω όλα τα layers των συνθέσεων. Όμως δε θα κράξω, καταλαβαίνω ότι και βάζουν πολλές ιδέες στα άλμπουμ, και έχουν κάτι να πουν στην ανάπτυξη του ακραίου ήχου. Και σε τελική ανάλυση, για να είμαι ειλικρινής, το "Liminal Rites" είναι στους δίσκους που μονίμως θέλω να ξανά ασχοληθώ ώστε να επανεκτιμήσω. Αλλά θέλει δουλειά το άτιμο, οπότε σταθερά το αναβάλλω.

Στο καινούργιο άλμπουμ τα χαρακτηριστικά των Kardashev υπάρχουν όλα. Έχει αλλάξει λίγο η ισορροπία προς την πιο progressive πλευρά, αλλά δεν έχουν εγκαταλείψει κανένα από τα στοιχεία τους. Η post ατμόσφαιρα έχει και πάλι σημαντικό ρόλο στη μορφή της μουσικής, αν και λείπει ένα "A Vagabond’s Lament" που να αγκαλιάζει πλήρως αυτή την κατεύθυνση, τα καταιγιστικά deathcore μέρη δεν έχουν χάσει τη δυναμική τους και τα καθαρά φωνητικά είναι ακόμα υπαρκατά και κυριαρχικά. Περίεργα μεν, αλλά κάπως λιγότερο αποτρεπτικά και πιο συμβατά με τη μουσική. Ή ίσως να τα έχω συνηθίσει περισσότερο. Δε θα γκρινιάξω άλλο όμως για αυτό, άλλωστε δεν είναι τόσο ενοχλητικά πια. Πάντως όταν καφρίζουν η μουσική ακούγεται πιο σφιχτή στα αυτιά μου.

Έχω στιγμές που ξεχωρίζω μέσα στο άλμπουμ, όπως το "Edge Of Forever" που έχει πολύ ωραίο ξεκίνημα αλλά και κλιμάκωση, κυρίως γιατί ακούγονται πιο εκφραστικές οι φωνές. Ή το "Seed Of The Night" που βγάζει δύναμη και έντονα συναισθήματα, και το "We Could Fold The Stars", που έχει όμορφη ανάπτυξη και στηρίζεται σε πολύ δυναμικό πρώτο μέρος. Τα κομμάτια τους γενικά κινούνται σε μπόλικα επίπεδα δημιουργίας. Πολύπλοκα riff, αρκετές εναλλαγές - όχι μόνο σε ιδέες αλλά και σε είδη, μεγάλες ατμόσφαιρες, τεχνική αλλά και άγρια deathcore ξεσπάσματα που προσφέρονται για κοπάνημα. Περιέργως όμως θα πω ότι σα σύνολο, ενώ δε διαφοροποιείται ουσιαστικά από το προηγούμενο, τελικά το εκτίμησα λιγότερο. Ίσως να οφείλεται και ακριβώς σε αυτό το στοιχείο, ότι ήξερα τί να περιμένω και δεν πέτυχα εκπλήξεις. Ίσως πάλι το προηγούμενο το έχω στο μυαλό μου ως καλύτερο, γιατί μόνιμα έχω την αίσθηση ότι έχει κι άλλα πράγματα να μου δώσει.

Θεωρώ ότι το "Alunea" θα κρατήσει καλά τη θέση του στη δισκογραφία της μπάντας προς τους οπαδούς που ήδη έχει. Δεν έκανε όμως το βήμα - ξέσπασμα, κάτι τόσο ξεχωριστό που θα έσπερνε χαμό, υποχρεώνοντάς με να καταπιαστώ και πάλι, επιτέλους, με το προηγούμενο. Με λίγα λόγια προτείνω να ακούσεις το "Alunea", αλλά να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στο "Liminal Rites". Εσύ κι εγώ μαζί. Αν έχεις ήδη δώσει την αγάπη σου στις προηγούμενες δουλειές τους, δε θα αλλάξει κάτι εδώ.