Messa, Tortuga, Empty Frame @ Gazarte Ground Stage, 05/12/25

Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται, όπως όλοι ξέρουν, κι εμείς ως συντακτική ομάδα δεν θα κάνουμε την παραμικρή προσπάθεια να κουκουλώσουμε την αγάπη μας για τους Messa. Το φανταστικό φετινό τους πόνημα έλιωσε όσο λίγα στα στερεοφωνικά μας. Το σκοτάδι στον doomy ήχο τους είναι εκείνο που αγαπάμε. Η φυσικότητα στην εξέλιξη της πορείας τους και η ειλικρίνεια στην πρότασή τους είναι ακριβώς από τα καθόλου μικρά πραγματάκια που χαιρόμαστε να βλέπουμε. Κι αν η δισκογραφική απεικόνιση των όσων έχουν αλλάξει από τα τέλη της περασμένης δεκαετίας από μόνη της λειτουργεί άψογα, η επιβεβαίωση που δόθηκε το βράδυ της Παρασκευής ήταν επιεικώς εκκωφαντική.

Ξεκινώντας από την αρχή, με τον κόσμο να μαζεύεται και την ατμόσφαιρα δροσερή, το κουιντέτο των Empty Frame πήρε θέσεις στη σκηνή λίγο μετά τις 20:45 κι ανέλαβε το παραδοσιακά ιδιότροπο έργο του ανοίγματος. Ιδιότροπο; Για εκείνους; Όχι δα. Οι ικανότητες και η εμπειρία τους είναι τέτοιες που για κάθε στοιχειωδώς υποψιασμένο δεν υπήρξε ψήγμα αμφιβολίας· όπως κι έγινε. Τα εναρκτήρια τεχνικά ζητήματα δεν πήραν παραπάνω από μερικά μέτρα για να διορθωθούν. Οι ισορροπίες ανάμεσα στα όργανα διατηρήθηκαν ιδανικά. Τα φώτα πήγαιναν συνεχώς από βιολί και το τσέλο στην κιθάρα και τα ρυθμικά, και ξανά πίσω. Κάθε κορύφωση προσέθετε κι ένα γουστόζικο θαυμαστικό.

Μετά από μια σύντομη παύση τα φώτα χαμήλωσαν, αποκτώντας μωβ απόχρωση, και οι Tortuga πήραν τα ηνία. Σε περίπτωση που υπήρχε απορία σχετικά με το τι θα ακολουθούσε, η απάντηση δεν πήρε περισσότερο από ένα riff για να κλειδώσει. Το πολωνικό παράρτημα του Μπέρμιγχαμ κρατάει γερά. Και γιατί να μην, εδώ που τα λέμε. Γνήσια βαρύς ήχος, μεσαίες ταχύτητες, με κάμποση επιπρόσθετη λάσπη για το ζωντανό του πράγματος. Για όλα όσα αναμφίβολα μπορούν να επιτευχθούν μέσα από πειραματικές προσεγγίσεις και αρτιστίκ πλαίσια, η παλιά καλή heavy rock συνταγή έχει κάτι που απλά δεν μπορεί να χάσει.

Τι κι αν σε στιγμές έβλεπες το γύρισμα να έρχεται με κλειστά μάτια ή έπιανες τον εαυτό σου να αναρωτιέται πού έχεις ξανακούσει αυτή τη μπασογραμμή. Τι κι αν τα τρία μικρόφωνα για σεβαστό μέρος του σαραντάλεπτου σετ λειτουργούσαν σαν μέρος του σκηνικού. Τα παιξίματα ήταν καλοζυγισμένα, οι συνθέσεις δουλεμένες, οι ψυχεδελικές και οι occult τζούρες ταιριαστές, και στο τέλος της μέρας αυτά από μόνα τους δεν είναι αμελητέα. Η μουσική αυτής της τετράδας δεν θα αλλάξει την κοσμοθεωρία κανενός, αλλά τι με αυτό; Τα χαμόγελά τους μετά το χειροκρότημα στο σβήσιμο του "Galeón De Manila" τα είπαν όλα. (Α.Μ.)

Κάποτε, μοναδική κατανυκτική μας απόκριση εκεί που η ανάγκη να γιατρεύσεις τον πόνο γινόταν θρησκευτικό έθιμο, ήταν οι λειτουργίες, το σερί δίσκων “Mass” των Amenra. Αργότερα, από τη γειτονική Ιταλία ξεπήδησε ένα σχήμα που διάλεξε ίδιο όνομα, στη δική του γλώσσα, για να διοχετεύσει κι αυτό πόνο με λατρευτικές προεκτάσεις, προτάσσοντας όμως μια ομορφιά και μια νοσταλγία στην πονεμένη δημιουργία του. Οι Messa εντός μίας δεκαετίας, θέριεψαν, και δίσκο με το δίσκο ξεπερνούν τους εαυτούς τους και κερδίζουν ολοένα και περισσότερο τους ακροατές και τις ταλαιπωρημένες ψυχές τους. Μετά την απόλυτη σύνδεση του μουσικού 2025 με τον τελευταίο δίσκο τους, “The Spin”, ήταν εντελώς αναμενόμενο ο κόσμος να τιμήσει τη βραδιά που οι Messa θα επέστρεφαν στη χώρα μας. Το Gazarte κατάμεστο γεμάτο ενθουσιώδη πρόσωπα. Οι Messa μας το είπαν άλλωστε, πως είχαν μέσα τους τεράστιο ενθουσιασμό για τις συναυλίες στην Ελλάδα. Από τα συμφραζόμενα αυτής της κουβέντας, οι Messa επίσης φάνηκαν να εξομολογούνται πως δυσκολεύτηκαν με τη διάρκεια των συναυλιών τους, αφού τη χρονιά που πέρασε έκαναν ελάχιστες headline εμφανίσεις. Μπορεί να τους είδαμε σε μια συγκλονιστική απόδοση του “The Spin” στο φεστιβάλ της καρδιάς μας, αλλά η πλούσια δισκογραφία τους ζήταγε κάτι περισσότερο.

Θα είναι spoiler, αλλά οι Messa μας το έδωσαν. Μια ανατριχιαστική εμφάνιση που γέμισε σχεδόν μιάμιση ώρα και ταξίδεψε σε όλη τη δισκογραφία των Ιταλών, που τα δέκα χρόνια μουσικής τους συμπόρευσης έχουν δέσει σαν τσιμέντο ένα εντυπωσιακό κράμα επιρροών με doom εφαλτήριο. Η τετράδα διοχετεύει αυτό το δέσιμο στη σκηνή. Η τριπλέτα των “Fire On The Roof” “At Races” και “The Dress”, φεύγει χωρίς ανάσα. Η Sara, μεγαλοπρεπής μέσα στην ταπεινότητά της, τραγουδά μεθυστικά σαν ερινύα, με βλέμμα που παγώνει και σε αφήνει σίγουρο πως αυτά τα μάτια, έχουν δει πολλά. Τρία κομμάτια άρρηκτα συνδεδεμένα που πλαισιώνουν την ουσία του “The Spin” αλλά και αυτή που εκτυλίσσεται στην οπτικοακουστική τους μεταφορά, μαγεύουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Η εκτέλεση του “The Dress”, απογειώνεται με την εναλλακτική εκδοχή της, αυτή που απουσιάζουν πιάνο και τρομπέτα αλλά τη θέση τους λαμβάνουν τα synthesizers του Marco και φωνητικά συμπληρώματα της Sara. Όλα αυτά, ενώ ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες της γενιάς μας, ο Alberto, βρίσκεται στο προσκήνιο, αφήνοντας τον κόσμο να παραμιλά με τις ικανότητές του.

Στον απόηχο αυτής της εκκωφαντικής έναρξης, η βλοσυρή πλευρά της ερμηνεύτριας Sara αλλάζει εντελώς, κι ένα γλυκό κορίτσι μας χαιρετά ντροπαλά, ευχαριστώντας μας για την μεγάλη παρουσία και μοιραζόμενη τη χαρά της. Το ξεσηκωτικό “Rubedo” από το “Close” ακολουθεί και βρίσκει χώρο να ταιριάξει ανάμεσα στα νέα τους καμώματα, για να οδηγήσει στο “Reveal” και να πέσουν ελάχιστα οι τόνοι πριν από το επίκεντρο της βραδιάς. Το εντυπωσιακό έπος “Thicker Then Blood” που φέρνει τις επιρροές του drummer τους, Rocco στην επιφάνεια, κεντάει μεθυστικά το black metal εντός των συνηθισμένων ήχων των Messa. Μπορεί βέβαια εμείς να είχαμε καταλάβει και επιβεβαιώσει πως τα ουρλιαχτά growls στο τέλος του κομματιού δεν είναι της Sara αλλά του Rocco, εντούτοις πολλοί παρευρισκόμενοι εντυπωσιάστηκαν με αυτή την «αποκάλυψη».

Η Sara φεύγει από τη σκηνή κατά τη διάρκεια της παραπάνω εξέλιξης, και τα ηνία παραδίδονται ολοκληρωτικά στον Alberto που μαγεύει με ένα solo από αυτά τα παλιοροκάδικα, που έχουν σχεδόν εκλείψει στις μέρες μας δισκογραφικά πόσο μάλλον συναυλιακά. Κάποτε είχαμε φτάσει σε σημείο να τα βαριόμαστε, σε περιπτώσεις όμως σαν αυτή και πλέον που δεν αποτελούν πανάκεια για να γεμίσεις ένα setlist, το χαζέψαμε. Έστρωσε άλλωστε το χαλί για το τεράστιο “Pilgrim”, το κομμάτι που κατά πάσα πιθανότητα έκανε τους Messa γνωστότερους και σε ευρύτερα metal κοινά – όχι άδικα, αφού κουβαλά τέτοια δύναμη σε μια ομολογουμένως αργή σε ταχύτητα σύνθεση.

Το τέλος του κυρίως μέρους της εμφάνισης των Messa είναι σχεδιασμένο για μια βουτιά στο παρελθόν, με τα “Babalon” και “Leah” να αντιπροσωπεύουν τις δύο πρώτες δισκογραφικές δημιουργίες των Messa, διασφαλίζοντας την εκπροσώπηση όλων των δίσκων τους με μερικές εξαιρετικές επιλογές. Ανάμεσά τους, η «μπαλάντα» του τελευταίου δίσκου, “Immolation”, διαπρέπει ως κάτι ξεχωριστό. Η ερμηνεία της Sara, σαν ένα δυνατό χτύπημα με το τακούνι της σε κάθε καρδιά που την παρακολουθούσε (ή τη συνόδευε με τη φωνή του), δεν άφησε κανένα περιθώριο για την απίστευτη φωνή της. Με μια σύντομη διακοπή, οι Messa επιστρέφουν ξανά συνεσταλμένοι μα καταχαρούμενοι. Το τέλος έρχεται με το μοναδικό κομμάτι που απουσίαζε από το “The Spin”, όπου το “Voi Meridian” έδειξε κι αυτό τη δύναμή του. Η δυναμική εκτέλεση του εντελώς γκαζιάρικου “Hour Of The Wolf” από τα παλιά, έκλεισε ιδανικά μια εμφάνιση με τα πάντα προσεγμένα στην εντέλεια.

Η δομή του setlist, τα φώτα, η διάρκεια, ο τρόπος απόδοσης των ηχητικών μερών που δεν μπορούν να αναπαράξουν οι Messa από μόνοι τους, όλα συνέβαλαν σε μια συναυλία για την οποία κανείς δεν είχε κάποιο παράπονο. Δεν στάθηκα πολύ στην προσωπική συναισθηματική μου απόκριση αυτής της συναυλίας, καθώς ο τελευταίος δίσκος των Messa με διαλύει ευχάριστα. Τρεις φορές τους είδα φέτος, μα στο σπίτι, βαράει αλλιώς. Για την ιστορική ακρίβεια θα αναφέρουμε ότι άτομα στο πίσω μέρος του χώρου ακούστηκαν να εκφέρουν παράπονα για το πόσο καλά άκουγαν τη φωνή της Sara, μπροστά όμως ουδέποτε αντιμετωπίσαμε τέτοιο πρόβλημα. Οι Messa, έχουν εξελιχθεί σε μεγάλο συγκρότημα, ενδεχομένως μεγαλύτερο από όσο συνειδητοποιούν, αλλά αυτό αποτελεί εν δυνάμει και μεγάλο τους πλεονέκτημα. Δεν έχουν μεγαλοπιαστεί, περίμεναν άλλωστε στο τέλος της συναυλίας να γνωριστούν με τον κόσμο και να του υπογράψουν τα καλούδια του. Τέτοια στάση, παρά τις προσδοκίες των γύρω που είναι πλέον τεράστιες, προοικονομεί ότι κατά πάσα πιθανότητα θα βρουν τον τρόπο να μεγαλουργήσουν και πάλι, αφού στο επίκεντρο έχουν τη μουσική και μόνο. Το σίγουρο είναι ότι την επόμενη φορά θα τους δούμε σε πολύ μεγαλύτερο χώρο, και θα το αξίζουν. Η γενιά μας είχε ανάγκη τους δικούς της Gathering. Οι Messa δεν είναι το ίδιο, αλλά το μεγαλοφυές doom με θηλυκή παρουσία και στοργή, βρίσκει τον τρόπο του να μας μαγεύει σε κάθε διαφορετική χρονική στιγμή. (Ε.Τ.)

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής