The Horrors

Στο "Night Life", που, αισίως, αποτελεί το έκτο studio άλμπουμ τους, οι The Horrors επιχειρούν μια ριζική αναγέννηση όχι απλώς σε επίπεδο ήχου, αλλά, ακόμη περισσότερο, σε επίπεδο στάσης και φόρμας. Η απώλεια δύο βασικών και ιδρυτικών μελών (Tom Furse και Joe Spurgeon) και η προσθήκη των Amelia Kidd και Jordan Cook σηματοδοτούν ένα νέο κεφάλαιο για το συγκρότημα, που δοκιμάζει την ταυτότητά του και εξερευνά πάλι την κρυμμένη σκοτεινή του πλευρά.

Από το "Ariel" ως το "L.A. Runaway", το "Night Life" δεν αναπαράγει μονοδιάστατα στοιχεία του παρελθόντος των Horrors αλλά τα αναδιατάσσει με έναν τρόπο που πατά γερά στο παρόν. Τα πλήκτρα φλερτάρουν με το industrial στοιχείο, οι ρυθμοί κινούνται στις εντάσεις μιας πόλης που δεν κοιμάται ποτέ, ενώ η φωνή του Faris Badwan ακούγεται πιο συγκεντρωμένη και εκφραστική από ποτέ. Παράλληλα, σε κομμάτια όπως το "Silent Sister" και το "Trial By Fire" η μετατόπιση σε μια πιο σκληρή ηλεκτρονική φόρμα, που όμως παραμένει ζωτική κι ανάλογη με τη συμπαγή ενέργεια του παρελθόντος τους, φανερώνει ένα σχήμα έτοιμο να πειραματιστεί και να ξεφύγει από την βολική ασφάλεια του ήχου του.

Ωστόσο, το "Night Life" δεν είναι απαραίτητα ένας σκοτεινός δίσκος. Υπάρχει μια μελαγχολική απελευθέρωση, μια αίσθηση ότι το συγκρότημα δεν αντιγράφει το παρελθόν του, αλλά το αναλύει και το μεταμορφώνει, τόσο σε μουσικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Το "Lotus Eater" με τα επτά λεπτά του αποτελεί μια από τις πιο τολμηρές στιγμές του άλμπουμ, ενώ το "More Than Life" δείχνει μια πιο pop κατεύθυνση, χωρίς όμως να εγκαταλείπει την υπόλοιπη ατμόσφαιρα του δίσκου. Συγχρόνως όμως, το συγκρότημα στήνει τραγούδια με έναν τρόπο που δεν έχει κάνει ξανά στο παρελθόν, καθιστώντας σαφές πως η αλλαγή μελών είχε ξεκάθαρη επίδραση στον τρόπο που συνθέτει και ενορχηστρώνει.

Συνεπώς, για τους The Horrors, το "Night Life" δεν αποτελεί μια δυναμική επιστροφή αλλά μια ανανέωση που, κάποιοι πιο αυστηροί μπορεί να ονόμαζαν και μετάλλαξη. Το βέβαιο όμως είναι πως το σχήμα, μετά από δύο σχεδόν δεκαετίες, μπορεί να αναθεωρεί τις ίδιες του τις βάσεις, να αλλάζει τα εργαλεία του, και να μας χαρίζει συνθέσεις που πιάνουν απροετοίμαστο τον ακροατή και τον οδηγούν σε έναν τόπο, οικείο μεν, αλλά που κρύβει διάφορες εκπλήξεις. Αν λοιπόν το φλερτ τους με τον post-punk revival ήχο, τους έφερε στο προσκήνιο το 2007 μπάζοντας τους στα μεγάλα σαλόνια, σήμερα, με νέο line-up κι ένα μεγάλο χρονικό κενό καθώς η τελευταία τους δουλειά κυκλοφόρησε το 2017, δοκιμάζουν τα όρια του ήχου τους και μεταμορφώνονται σε κάτι νέο, χωρίς όμως να εγκαταλείψουν τον πυρήνα της τέχνης τους.

Αν λοιπόν αγαπάτε τους The Horrors και θεωρείτε πως όσα μας πρόσφεραν στην δεκαετία μεταξύ ’07-’17 είναι σημαντικά, αξίζει να ακούσετε τη νέα τους δουλειά. Αν πάλι, αγαπήσατε με πάθος τα πρώτα τους άλμπουμ και μετά νιώσατε πως ίσως να ακολούθησαν ένα δρόμο που δεν σας ταίριαζε πολύ, πάλι αξίζει να ακούσετε τον καινούργιο δίσκο τους. Αν τέλος, το όνομα The Horrors δεν σας λέει απολύτως τίποτα αλλά αγαπάτε τον εναλλακτικό ήχο, και κυρίως τις πιο σκοτεινές εκδοχές του, τότε, και πάλι, πρέπει να ακούσετε το "Night Life".

Κι αυτό γιατί πρόκειται για ένα άλμπουμ που αποδεικνύει πως η νύχτα μπορεί να αλλάζει μορφή, να γίνεται πιο τρομαχτική, πιο γοητευτική, πιο ρομαντική, ή πιο δυσοίωνη, αλλά δεν παύει να είναι εκεί. Σε μια εποχή που η νοσταλγία νοηματοδοτεί την αισθητική εξέλιξη πάρα πολλών παλιών και νέων σχημάτων, οι The Horrors μας προσφέρουν ένα άλμπουμ, πιθανά το καλύτερο τους εδώ και πολλά χρόνια, που εξερευνάει μονοπάτια, ανοίγοντας τελικά έναν πανέμορφο δρόμο για το μέλλον.