Scott Henderson, Jeff Berlin, Dennis Chambers @ Αθηνά Live, 19/10/12

Από τον Κώστα Σακκαλή, 22/10/2012 @ 13:07
Ένας από τους πιο φημισμένους κιθαρίστες της fusion και κατά μία έννοια βασικό στέλεχος της δεύτερης γενιάς του είδους, τόσο με τους Tribal Tech όσο και solo, μαζί με τον παλιόφιλο Jeff Berlin στο μπάσο και τον φημισμένο Dennis Chambers στα τύμπανα ήταν αυτή τη φορά ο λόγος που το Ωδείο του Γιώργου Φακανά γέμισε από μουσικούς των αντίστοιχων οργάνων, οπαδούς της fusion και φίλων της πιο δύσκολης πλευράς της μουσικής εν γένει. Και όντως ο Scott Henderson από μόνος του είναι ικανός να μαζέψει τον αντίστοιχο κόσμο, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από δύο μουσικούς που εγγυώνται να εντυπωσιάσουν τους παρευρισκόμενους.

Scott Henderson, Jeff Berlin, Dennis Chambers

Εντυπωσιαστήκαμε λοιπόν, αλλά μόνο εν μέρει. Ή έστω λιγότερο από όσο θα μπορούσαμε δεδομένου του κύρους που καθένας από τους τρεις μουσικούς διαθέτει. Ο Henderson είναι ένας κιθαρίστας με «σκληρό» ήχο στην κιθάρα του που δε θα έλεγα ότι διακρίνεται για το συναισθηματισμό του τόσο, όσο τη φρασεολογία του και τον τρόπο που ενσωματώνει τα blues και τη funk στο παίξιμό του. Υπήρξε συχνά καθηλωτικός για την ταχύτητα και τη φαντασία με την οποία έπαιζε ενώ δε δίσταζε πέρα από τα δάχτυλά του να μας αναγκάσει να κοιτάζουμε συχνά και το πόδι που έστριβε ένα εξαρτηματάκι γνωστό ως pitch shifter που, όπως το όνομά του καθαρά δηλώνει, συνεχώς άλλαζε την τονικότητά του. Άλλοτε συγκρατημένος και άλλοτε φρενήρης ήταν σαφώς ο μαέστρος του trio και έπαιρνε τις περισσότερες φορές πάνω του την ευθύνη της καθοδήγησης των συμπαικτών του αλλά και της έλξης του κοινού.

Scott Henderson

Παρόλα αυτά προσωπικά «συμπάθησα» περισσότερο τον Jeff Berlin που ουσιαστικότατος και σιωπηλά αξιοθαύμαστος μοίραζε απλόχερα ρυθμούς και μελωδίες ενώ όταν έμεινε μόνος στη σκηνή για μία καταδική του απόδοση στο μπάσο του “Tears In Heaven” του Eric Clapton μας προσέφερε μία από τις πιο συναισθηματικές και λυρικές στιγμές που φανταζόμουν ότι θα μπορούσε ποτέ το μπάσο να προσφέρει. Το γεγονός ότι έκλεισαν το set με το “The Chicken”, σύνθεση που έγινε γνωστή από τον Jaco Pastorius, πιθανόν να πρέπει να αποδοθεί επίσης στη δική του συμβολή.

Jeff Berlin

Δεν ήταν όλα τέλεια όμως και η βραδιά είχε και τα κενά της και αυτό σας διαβεβαιώ δεν έχει να κάνει με την τελείως αντι-σταρ εμφάνιση των μουσικών. Αντίθετα θα εντόπιζα δύο βασικά σημεία. Το ένα ήταν ότι ο Dennis Chambers έδειχνε να βαριέται και περισσότερο να διεκπεραιώνει παρά να συμμετέχει στο παίξιμο του trio. Φυσικά η «διεκπεραίωση»  του Chambers είναι ένα αποτέλεσμα που άλλοι drummer θα κόπιαζαν να επιτύχουν. Αλλά δε μας έδωσε καμμία ιδιαίτερη επίδειξη του ταλέντου του πέρα από έναν διάλογο κιθάρας – drums στον οποίο τον «ανάγκασε» ο Henderson και για τον οποίο μάλιστα έδειξε να εκνευρίζεται λόγω της (πραγματικά) παρατεταμένης διάρκειάς του. Το άλλο και ίσως σημαντικότερο στοιχείο ήταν ότι η εμφάνισή τους για κάποιο απροσδιόριστό λόγω δεν έπιασε ποτέ καλή ροή. Είτε εξαιτίας κάποιων τεχνικών προβλημάτων (τα οποία μάλιστα τους ανάγκασαν να παίξουν το “Actual Proof” του Hancock χωρίς το wah-wah που επιθυμούσε ο Henderson), είτε λόγω συχνών διαλόγων με το κοινό που περιελάμβαναν αρκετή λογική stand-up comedy (άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι) συχνά η συνέχεια της μουσικής διακόπτονταν.

Dennis Chambers

Έτσι λοιπόν η βραδιά γέμισε με στιγμές που μόνο μουσικοί του κύρους και της ικανότητας αυτών των τριών μπορούν αν προσφέρουν, άφησε κάποιες φορές στόματα ανοιχτά και άλλες προκάλεσε το αυθόρμητο χειροκρότημα του θαυμασμού αλλά θα έλεγα ότι, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο, δε θα την έβαζα σε αυτές που σε καθηλώνουν από την αρχή μέχρι το τέλος, σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του χρόνου και να ξεχνάς τους γύρω σου.

Scott Henderson, Jeff Berlin, Dennis Chambers

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com

  • SHARE
  • TWEET