Sodom

Επιτέλους! Έφτασε η ώρα. Με βάση τη ζημιά που είχαμε υποστεί από τα "Partisan" και "Out Of The Frontline Trench", όπως επίσης και τις δηλώσεις του Angelripper η αγωνία για το "Genesis XIX" ήταν τεράστια. Κυρίως λόγω μεγάλων προσδοκιών οι οποίες πήγαζαν από το ίδιο το σχήμα αλλά και από τα καλούδια που έβαζαν στα προδρομικά EP τους, τα οποία ήταν εξαιρετικά.

Πριν αρχίσουμε την παρουσίαση του δίσκου είναι σημαντικό να πούμε κάποια πράγματα. Αρχικά η κατά κάποιον τρόπο ανάδειξη μιας έννοιας επιστροφής είναι πέρα για πέρα παραπλανητική αλλά και άδικη. Αντιλαμβάνομαι ότι έχει γυρίσει πίσω ένας κιθαρίστας (Frank Blackfire) ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με τα πλέον αναγνωρίσιμα LP του group αλλά οι Sodom δεν ήταν όλα αυτά τα χρόνια μια '80s ανάμνηση. Δε θα σας πάω στη μεγαλειώδη πορεία τους, κανονικός οδοστρωτήρας, στα '90s. Ούτε θα αναφέρω δίσκους σαν τα "Code Red" ή "M - 16" που είχαν τεράστια απήχηση. Απλά θα σας μεταφέρω στο προηγούμενο "Decision Day". Οι Γερμανοί πάντα τιμούσαν τους οπαδούς τους βγάζοντας τρομερές δουλειές και ποτέ δεν γύρισαν την πλάτη τους στο thrash. Ποτέ. Ούτε περιόδευαν έχοντας σαν πλάτη μόνο τις κλασικές εποχές, γεγονός τόσο κοινό στο metal πιάτσα. Πάρτε για παράδειγμα την τελευταία συναυλία τους στην Ελλάδα. Έπαιξαν σχεδόν το μισό καινούργιο δίσκο. Γιατί; Γιατί βάτευε και έδερνε, για αυτό!

Συνεπώς μια κατάχρηση της λέξης επιστροφή σε αρχαίες δόξες είναι παντελώς λάθος. Για άλλα σχήματα δουλεύει μια χαρά, εδώ δεν περιγράφει ορθά το "Genesis XIX". Βέβαια κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί, μια επιστροφή του Frank, δεν κρύβει μια αρκετά στοχευόμενη κίνηση; Προφανώς. Από τη στιγμή που ο αρχηγός για τον άλφα ή βήτα λόγο σούταρε το προηγούμενο line-up κινήθηκε με τρόπο να κάνει κρότο. Μαγκιά του και καμάρι του. Αρκεί φυσικά το αποτέλεσμα να τον δικαιώνει. Γιατί, κι αυτό είναι αρκετά ενδεικτικό, τα εκάστοτε μέλη στους Sodom δεν κάνουν τη διαφορά τόσο σαν μονάδες αλλά σαν σύνολο με τον μπαρμπα Tom. Μην πάτε πάλι μακριά. Απλά ακούστε τις μετριότητες τύπου "Rest In Violence" του Bernemann (ο οποίος κένταγε όλα αυτά τα χρόνια στους Sodom) ή το ανοσιούργημα των Assassin. Εν ολίγοις ακόμα και ο Uwe Christoffers (Ahäthoor) να επέστρεφε, για μας μια νέα δουλειά θα είχε τον ίδιο (σχεδόν) αντίκτυπο.

Για πάμε λοιπόν στη Γένεση, υπ αριθμόν 19. Η στόχευση που αναφέραμε δείχνει με σαφήνεια το πρόσωπό της στο εισαγωγικό "Blind Superstition". Κάτι σαν ένα σινιάλο για του πωρωμένους Sodomaniacs, ερχόμενο από τις εποχές των "Persecution Mania" και "Agent Orange". Ακόμα και ο ήχος χτυπάει καρφί προς τα κει. Αυτό θα έχει σαν συνέπεια πολλά riff να ακούγονται παραπλήσια άλλων παλαιότερων. Κάποια όντως είναι κοντά, άλλα όχι τόσο αλλά η αίσθηση που έχεις είναι αυτή. Επίσης η κιθάρα του Frank, ειδικά σε κάποια solo, είναι καρμπόν.

Το "Sodom & Gomorrah" είναι μια αστραπιαία κίνηση για να σε πιάσουν από το λαιμό. Φανταστικό τραγούδι, έχει για έκπληξη solo bass, ενώ φαίνεται το μεγαλείο του ήχου που έχει επιδιώξει το group. Πρακτικά αυτό είναι και το μεγάλο ατού του δίσκου. Απλά ακούστε τα σκασίματα των τυμπάνων λίγο πριν το refrain. Αυτή η «αναλογικούρα» σε προδιαθέτει για μεγάλες στιγμές. Παρεμπιπτόντως, αν είστε εθισμένοι στο πλαστικό μάλλον δε θα τη παλέψετε.

Το "Euthanasia" έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός δεύτερου τραγουδιού Sodom. Ξαδερφάκι του "Shellfire Defence", "I Am The War" αλλά και λιγότερο κακιασμένου "Skinned Alive". Το πλεονέκτημά του είναι το solo κιθάρας. Χτυπάει στο κόκκαλο. Κατά τ’ άλλα κλωτσίδι και μπουνίδι.

Για το ομότιτλο είχαμε κάνει εκτενή αναφορά στο "Out Of The Frontline Trench". Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε κάτι για την ποιότητα του τραγουδιού, πέραν του ότι παίζει να είναι από τα κορυφαία του δίσκου με τη μελωδία μετά το solo να σουβλίζει τον εγκέφαλο. Εν σχέση με τη προηγούμενη εκδοχή, οι κιθάρες είναι λίγο πιο ξερές.

Στο "Nicht Mehr Mein Land" ερχόμαστε αντιμέτωποι με εισαγωγή από blast! Παράξενη επιλογή, πιθανότατα λόγω του έτερου κιθαρίστα Yorck Segatz. Αυτό θα το συναντήσουμε σε άλλες δύο περιπτώσεις όπως εξελίσσεται το άλμπουμ αλλά εδώ είναι λίγο πιο ξεκούδουνο. Με την έννοια ότι μάλλον περνά και δεν ακουμπάει, δεν προσφέρει κάτι. Μετά όμως έρχεται ένα απολαυστικό mid tempo, πιο classic Sodom πεθαίνεις και έρχεσαι στα ίσια σου.

Τα μεγάλα σε διάρκεια, "The Harpooneer" και "Waldo % Pigpen" φέρουν σφραγίδα Blackfire αλλά παράλληλα είναι στα ίδια μήκη κύματος των "In Retribution", "Sacred Warpath"ή "Among The Weirdcong" και "Napalm In The Morning". Όχι στο επίπεδο όμως των δύο τελευταίων. Πολύ καλά τραγούδια πάντως.

Το "Glock ‘n’ Roll" έχει refrain κοντινό σε κάτι που είχαν κάνει στο προηγούμενο δίσκο (θα το καταλάβετε από τη μελωδία της κιθάρας αλλά και το ανέβασμα της φωνής του Tom). Δυνατή σύνθεση, αν έλειπε αυτή η επανάληψη του «glock ‘n’ roll» θα δούλευε καλύτερα. Εδώ υπάρχει και το καλύτερο solo, τελείως μέσα από το "Coma Of Souls".

Η ανάπτυξη του "Dehumanized" είναι εντυπωσιακή αφού σταδιακά γκαζώνει μέχρι να γίνει blast (no2 στο δίσκο). Εδώ δουλεύει ρολόι μιας και σου δημιουργεί μια κλιμάκωση. Στο καπάκι έρχεται το πιο χαλαρό "Occult Perpetrator" που εκτός του ψαρωτικού τίτλου έχει και μια καλή γέφυρα.

Ο δίσκος έχει δρόμο και ψωμί. Διαρκεί 55 περίπου λεπτά. Κλείνει δε με το δόγμα ‘ξύλο και άγιος ο θεός’. Το "Indoctrination" σε φτιάχνει άγρια λόγω της punk - ίλας του και των gang φωνητικών. Η αποθέωση όμως έρχεται στο φινάλε με το "Friendly Fire". Στο έμπαινε οι κιθάρες βρομάνε Discharge ενώ το riff είναι τόσο Sacrilege που μας φέρνει συγκίνηση. Ξανά ο drummer παίρνει φωτιά και νοιώθεις ότι έχεις πάθει υπερκόπωση. Τελειώνει ο δίσκος και έχουν πιαστεί σβέρκοι από το headbanging ενώ τα χέρια σου πονούν από το air guitar. Χαλάλι όμως!

Τελικά άξιζε τον κόπο. Οι Sodom έβγαλαν δισκάρα. Μεγάλος αρωγός αυτή η βρωμιά στον ήχο τους. Το μπάσο μερικές φορές ακούγεται σαν τα παλιά τα καζανάκια (70ies) όταν γέμιζαν νερό. Πραγματικά ΤΕΛΕΙΟ. Λες και βγήκε από τους πρώτους δίσκους των Venom. Η ξεραΐλα στις κιθάρες μπορεί να στερεί βαρύτητα αλλά δίνει μπίχλα και επικινδυνότητα. Επίσης αυτό ίσως λειτουργήσει για κάποιους σαν πέπλο εμπρός στις συνθέσεις. Αυτή η παραγωγή θα σας υποχρεώσει να δώσετε χρόνο στο δίσκο για να βγάλετε συμπεράσματα. Μπορεί κάποια λεπτομέρεια να χαθεί στις αρχικές ακροάσεις. Επίσης τα τύμπανα είναι ΟΝΕΙΡΟ. Δεν μιλάω για παίξιμο αλλά για το πώς ηχούν. Τέλος η φωνή έχει τα πάντα. Θες γρύλισμα, πιο καθαρά, τα πάντα όλα.

Αν λοιπόν εξαιρέσουμε δύο τρία σημεία τα υπόλοιπα στο "Genesis XIX" χτίζουν το thrash παράδεισο. Μπορεί να αναμετρηθεί με παλαιότερα άλμπουμ; Όχι. Επίσης δε ξέρω αν μπορεί να κοντράρει και το "In Retribution". Αλλά είναι ρεαλιστικό να γίνει αυτό; Πιθανότατα ο δίσκος να αδικηθεί και από τη σύγκριση με τη παλιά Blackfire εποχή. Αν έχετε στο μυαλό σας κάτι τέτοιο καλύτερα να μην μπείτε στη διαδικασία της ακρόασής του. Αλλά αν δεν είστε της κατηγορίας «άκουγα όταν ήμουν μικρός το "Remember The Fallen" σας εγγυώμαι ότι η 19^η Γέννηση θα σας ιδρώσει. Άλλωστε αυτό δεν έκαναν πάντα οι Sodom;