Shame

Κάποιες φορές στη μουσική, το μυαλό πρέπει να πειστεί πριν από τα αυτιά σου. Σε αυτό το πνεύμα, από τη στιγμή που είχε κυκλοφορήσει το "Snow Day", ήμουν έτοιμος για έναν μεγάλο δεύτερο δίσκο από τους Shame. Ας μην τα ρίξουμε όμως όλα στην, αναγκαία ενίοτε, αυθυποβολή. Το τριών ετών "Songs Of Praise" ντεμπούτο τους αποτέλεσε έναν από τους μειοψηφικούς δίσκους που φαίνεται πως άξιζε το έντονο hype του, συνεπώς ο πήχης ήταν ήδη ψηλά για το τί μπορούν να καταφέρουν αυτά τα πιτσιρίκια από το Νότιο Λονδίνο.

Η ακρόαση του "Drunk Tank Pink" κάνει εξαρχής φανερό αυτό που ίσως υποψιάστηκες από τα τρία singles του: οι Shame δεν δείχνουν διάθεση να επαναπαυτούν στο στυλ τους και να «παίξουν μπάλα» εντός έδρας. Αντιθέτως, θα επιχειρήσουν να διαφοροποιηθούν από τους post punk ωκεανούς που στέλνουν καθημερινά τα tsunami τους στα μουσικά μας inbox και θα τολμήσουν να ματώσουν για έναν πιο συνολικό και πιο προσωπικό ήχο. Έναν ήχο που ξεκινάει (προφανώς) από τους Wire, περνάει διακριτικά μέσα από τους Talking Heads και φτάνει να αγγίζει σύγχρονους post και noise rock πειραματισμούς.

Μια πρώτη βασική διαπίστωση για το "Drunk Tank Pink" είναι ότι πρόκειται για ένα άλμπουμ σκληρότερο από τον προκάτοχό του, ένα άλμπουμ που διαθέτει μερικές (πολύ) αιχμηρές κιθάρες. Συντροφιά με ένα εξαιρετικά ανήσυχο rhythm section και με σύμμαχο την τέλεια παραγωγή, η μουσική συνολικά έχει σημαντικές αυξομειώσεις σε χροιές κι εντάσεις, πλουραλισμό και μερικές πολύ έντονες στιγμές. Μια δεύτερη διαπίστωση είναι ότι τα έντεκα τραγούδια δεν είναι ευκολοάκουστα. Το στοιχείο της έκπληξης καραδοκεί σε κάθε σχεδόν γωνιά, οι δομές διαθέτουν φαντασία, η τραγουδοποιία είναι πολύ πιο ώριμη απ' ότι αναλογεί στις ηλικίες των μελών της μπάντας και, γενικώς, η προσοχή στην ακρόαση αποκαλύπτει πολλές λεπτομέρειες.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του άλμπουμ είναι όμως η ίδια του η ροή. Tracks που έχουν, φερειπείν, έναν σχετικά feel good χαρακτήρα ("Nigel Hitter", "March Day") αποκτούν ιδιότητες αποφόρτισης μέσα στα συμφραζόμενα τους. Στη μέση του "Drunk Tank Pink", οι Shame καταδύονται σταδιακά σε πολύ εσωστρεφείς ατραπούς πριν ξεσπάσουν σε σύντομους δυναμίτες "Great Dog", "Harsh Degrees"), με αποτέλεσμα μια υπέροχη, καθαρή ισορροπία. Πρόκειται για μια πραγματική συλλογή τραγουδιών και μόνο έτσι γίνεται η δουλειά αυτή να βιωθεί και να αξιολογηθεί.

Αποφεύγοντας την track-by-track ανάλυση, τα άκρα των εκρήξεων και των χορευτικών διαθέσεων αποτελούν το περίγραμμα του δίσκου. Θεωρώ ότι η ουσία των Shame βρίσκεται στην εσωστρέφεια που προαναφέρθηκε, σε μια καλλιτεχνική ματιά που στρέφεται με σοβαρότητα προς την έκφραση ακαθόριστων βιωμάτων. Έτσι τραγούδια όπως το "Human, For A Minute" ή το "Born In Luton" καταφέρνουν να περιγράψουν με προσωπικό τρόπο τη μοναξιά και την απόρριψη. Το κορυφαίο "Snow Day" - δύσκολα ένα τέτοιο τραγούδι δεν θα θεωρηθεί ως ένα από τα top rock επιτεύγματα της χρονιάς - θα καταθέσει ένα φυσιολατρικό μνημείο που θα τα βάλει με τον καπιταλισμό, χωρίς καν να τον αναφέρει. Και το μεγάλο φινάλε του "Station Wagon" θα μετατρέψει τη ρομαντική μελαγχολία σε σκληρό, αδυσώπητο θόρυβο.

Στην κορυφή όλων αυτών, η τυπικά σαρδόνια British φωνή του Charlie Steen εξιστορεί τα άγχη, τις νευρώσεις, τη βαρεμάρα και τη ματαιότητα των ονείρων μιας ολόκληρης γενιάς. Με μια φωνή που δεν διαθέτει πολλές τεχνοτροπίες αλλά πλούσια έκφραση, συνιστά τον ιδανικό εκπρόσωπο του οράματος της μπάντας: οι Shame δεν κηρύττουν, δεν κουνούν το δάχτυλο, δεν πουλάνε οργή. Περισσότερο περιγράφουν το aftermath, τα κατάλοιπα όσων συμβαίνουν γύρω τους και - στη λογική πολλών σπουδαίων πραγμάτων που παράγει η τέχνη - επιχειρούν να βγάλουν κάτι μέσα από το τίποτα.

Το "Drunk Tank Pink" κάνει τελικά πολύ περισσότερα από το να δικαιολογήσει τον ντόρο που προξένησε η αρχική εμφάνιση των Shame. Σε έναν χώρο που πολλές φοβερές μπάντες αξιώνουν τη θέση του οδηγού στη συνείδηση του κοινού, αυτοί εδώ οι ταλαντούχοι και θρασύτατοι πιτσιρικάδες δείχνουν ότι ίσως διαθέτουν τη στόφα των μεγάλων, κυκλοφορώντας έναν σπουδαίο δίσκο - στη δική μου αντίληψη τουλάχιστον εφάμιλλο με τα δυο άλμπουμ των Fontaines DC. Πέραν όμως των προσωπικών αξιολογήσεων, είναι τουλάχιστον δίκαιο να πούμε ότι το "Drunk Tank Pink" περιέχει κάποιο από το καλύτερο, πιο επίκαιρο, rock των καιρών μας.

Spotify