Riverside

Ακόμη είναι νωπές οι μνήμες απ’ την τελευταία επίσκεψη των Πολωνών στην χώρα μας, όταν, τρία χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη - λίγο πριν τις εποχές του lockdown - μας επισκέφτηκαν για δύο εξαιρετικές συναυλίες στα τέλη του 2023. Τελευταίος σταθμός της ίδιας περιοδείας ήταν η Βαρσοβία, και εκεί, στην Arena COS Torwar, βιντεοσκόπησαν πέρυσι την εμφάνισή τους ως επιστέγασμα όχι μόνο της τουρνέ, αλλά και των τελευταίων δεκαέξι χρόνων που μεσολάβησαν απ’ το τελευταίο τους live dvd, το εμβληματικό πλέον "Reality Dream". Απ’ το 2008 και την ολοκλήρωση της πρώτης τριλογίας δίσκων τους ("Out of Myself", "Second Life Syndrome", και "Rapid Eye Movement"), οι Riverside γιγαντώθηκαν εμπορικά, εδραιώθηκαν ως ένα απ’ τα καλύτερα progressive rock συγκροτήματα της γενιάς τους - είτε τους αρέσει αυτός ο τίτλος, είτε όχι -, έχασαν τον κιθαρίστα τους Piotr  Grudziński, τον οποίο αντικατέστησαν με τον πανάξιο συνεχιστή και συμπαθέστατο Maciej Meller, έφτασαν κοντά στη διάλυση, κι εν τέλει αναγεννήθηκαν.

Αισθάνομαι ότι όλα όσα έχουν μεσολαβήσει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, αποτυπώνονται εξαιρετικά στο live αυτό, και δεν αναφέρομαι μόνο στην πολύ διαφορετική προσέγγιση στην βιντεοσκόπηση, η οποία όπως κι οι ίδιοι σχολιάζουν είναι ιδιαίτερα λιτή, χωρίς βιντεοπροβολές και εφέ όπως στο "Reality Dream" (το οποίο ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένο απ’ την Porcupine Tree αισθητική στο "Arriving Somewhere…" DVD), αλλά και απ’ τη γενικότερη προσωπικότητα των μουσικών. Η μελαγχολική και σκοτεινή αύρα του εσωστρεφούς παρελθόντος τους έχει υποχωρήσει, και υπό τα χρώματα του εξωφύλλου του "ID.Entity", οι Riverside αναδεικνύουν μία πιο κωμική, εξωστρεφή, και ανάλαφρη πλευρά τους.

Ως entertainers κάνουν εξαιρετική δουλειά, είτε πρόκειται για τα αστεία του Duda, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον ως frontman, αλληλεπιδρά επιδέξια με το κοινό - κι ας αναδίδουν ακόμη και στο ανυποψίαστο μάτι μία εσάνς προβαρισμένου τα τρικ του, βλ. "silent scream" στο "Conceiving You" -, είτε πρόκειται για την χαρά της ζωής που ακούει στο όνομα Michał Łapaj, με την μασκότ του πάντοτε εκεί στα πλήκτρα. Ακόμη κι ο Maciej Meller φαίνεται άνετος στο ρόλο του, παρά την γενικότερη εκφραστική του συγκράτηση, κι ο μοναδικός βαρύς κι απρόσιτος είναι ο Piotr Kozieradzki πίσω απ’ τα ντραμς, ο οποίος φαίνεται πως είναι ο «ήσυχος» της τετράδας.

Όμως, όλα αυτά πρέπει να υποστηρίζονται και απ’ το μουσικό κομμάτι, και σ’ αυτό τον τομέα οι Riverside μπορούν να καυχιούνται ότι είναι κάτι παραπάνω από επαγγελματίες: είναι πρότυπα. Ο ήχος τους είναι απ’ τους καλύτερους που μπορείς να συναντήσεις σε ζωντανή εμφάνιση, και αναδεικνύει κάθε πτυχή του διαστρωματωμένου υλικού τους. Το setlist είναι ονειρικό, δίνοντας έμφαση αναμενόμενα στο "ID.Entity" αλλά και στο "ADHD", ενισχύοντας την πεποίθησή μου ότι πρόκειται για δύο άλμπουμ που συγγενεύουν ιδιαίτερα. Και παρ’ όλο που δεν θλίβομαι για την απουσία του "Wasteland", θα ήθελα να δω να εκπροσωπείται το "Shrine Of New Generation Slaves", όπως έγινε εδώ με την κομματάρα "We Got Used to Us".

Βέβαια, επειδή δεν πρόκειται εδώ για μία απλή συναυλιακή κάλυψη, αλλά και για μία βιντεοσκόπηση, πρέπει να γίνουν ορισμένα σχόλια και γι’ αυτή την πλευρά. Διότι ναι, το συγκρότημα δίνει όλα όα μπορεί, όμως αισθάνομαι ότι το οπτικό κομμάτι είναι στη σφαίρα του διεκπεραιωτικού. Παρ’ όλο που έχουμε μεγάλα πλάνα, εναλλαγές μεγάλης γκάμας οπτικών γωνιών, εξαιρετική ανάλυση, και κάλυψη όλων των μελών σε κομβικά σημεία, αισθάνομαι ότι αυτά είναι δεδομένα για μία ζωντανή κυκλοφορία ενός μεγάλου ονόματος. Αυτό που λείπει είναι το κάτι παραπάνω που θα έκανε αυτή την «ταινία» να ξεχωρίζει. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι τόσο στυλιζαρισμένο όπως ήταν το "Reality Dream", σέβομαι ότι το συγκρότημα ήθελε κάτι διαφορετικό και μίνιμαλ. Όμως ούτε από άποψη χώρου, ούτε από άποψη κοινού, αλλά ούτε και setlist ένιωσα ότι έβλεπα κάτι που να απαιτεί μία βιντεοσκόπηση, και όχι μία απλή ηχογράφηση. Το κοινό, μάλιστα, σε κάνει να πιστεύεις ανά στιγμές ότι παρακολουθεί το support σχήμα, και μόνο ορισμένες πορωμένες παρέες μπροστά ξεσαλώνουν πότε πότε, κυρίως σε παλαιότερα κομμάτια, κάνοντας τον Duda να αστειευτεί ότι θα μοντάρουν τις αντιδράσεις τους να φαίνονται ενθουσιώδεις σε κάθε τραγούδι. Σαφώς, δεν βοηθάει ότι τα μικρόφωνα καλύπτουν ελάχιστα την άλλη πλευρά της σκηνής, όπου αν δεν έχεις μπροστά σου το βίντεο, έχεις την εντύπωση ότι το συγκρότημα παίζει χωρίς κοινό. Από άποψη μίας βιντεοσκοπημένης συναυλίας, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι κρυστάλλινο και άρτιο σε τεχνικό επίπεδο - απέχω πολύ από κινηματογραφιστικές γνώσεις για να μπορώ να το κρίνω ούτως ή άλλως - αλλά σε περιεχόμενο δείχνει σημαντική έλλειψη, και ποντάρει πολλά στο ότι είναι η πρώτη επίσημη βιντεοσκόπηση των Riverside ύστερα από χρόνια.

Ακόμη και το behind the scenes συνοδευτικό βίντεο ενός τετάρτου, δείχνει μόνο στιγμές απ’ τις πρόβες και το στήσιμο της σκηνής, μ’ ένα ενδιαφέρον για τους βαμμένους οπαδούς, αλλά ακόμη κι εκείνοι θα δυσκολευτούν να βρουν τι κάνει τις συγκεκριμένες προετοιμασίες να διαφέρουν από οποιαδήποτε άλλη συναυλία τους. Δεν έχει ούτε κάποια συνέντευξη απολογισμού της τουρνέ, ούτε σχόλια για το χώρο, ούτε καν κάποιο λόγο που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη εμφάνιση - υποθέτω μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται στην πρωτεύουσα της χώρας τους.

Ως αποτέλεσμα, το "Live ID." είναι εξαιρετικό αν το δεις καθαρά ως ένα στιγμιότυπο του συγκροτήματος σε μία εξαιρετική φάση της καριέρας του, και αναρωτιέσαι πώς είναι μία τυπική συναυλία των Riverside. Από εκεί και πέρα, όμως, αν αναζητάς να βρεις μία βιντεοσκοπημένη εμφάνιση των Πολωνών που να έχει από μόνη της μία καλλιτεχνική πρόταση να καταθέσει, τότε θα πρέπει να περιμένεις για την επόμενη φορά.

Bandcamp