Rendezvous Point

Μάλλον ο τίτλος αυτού του άρθρου είναι πιό αυστηρός από όσο χρειάζεται. Αλλά τους κρατάω μούτρα τους Νορβηγούς (ξέρω θα χάσουν τον ύπνο τους). Μετά το υπέροχο "Universal Chaos" ήταν από τις μπάντες που παρακολουθούσα και περίμενα πραγματικά με ανυπομονησία το επόμενο βήμα τους που ήμουν σίγουρος θα ήταν μεγαλειώδες. Όχι ότι το "Dream Chaser" είναι άσχημο. Πάντα τα ‘τρίτα’ albums κάθε μπάντας έχουν το ρίσκο να είναι προβληματικά αλλά στην περίπτωση των RP ίσως το πρόβλημα είναι ο πήχης που οι ίδιοι ανέβασαν ψηλά.

Προς τιμήν τους, το "Dream Chaser" ακούγεται λιγότερο Leprous από το προκάτοχο του, με τον Baard Kolstad φυσικά σημείο αναφοράς για τον ήχο πίσω από τα drums αλλά ακολουθόντας μια ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση κρατόντας όμως τα βασικά prog χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου ήχου. Βουτάει περισσότερο σε καλλιτεχνικές αναζητήσεις με θεματολογία που αναφέρεται στην αναζήτηση της τελειότητας και τη περιπλοκότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Αναπόφευκτα λοιπόν δεν είναι ένα ευχάριστο album με την έννοια οτι είναι σκοτεινό και απαισιόδοξο. Αν και ξεκινά δυνατά και το groove του "Don’t Look Up" μπορεί να ξεγελάσει εκτός και αν εστιάσεις στους στίχους φυσικά όπου αναφέρονται στην απάθεια των ανθρώπων απέναντι στη καταστροφή του περιβάλλοντος. Όταν το πρωτοάκουσα σαν single, ενθουσιάστηκα και πρέπει να το έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδι τελευταία. Έχει κάτι το μεθυστικό που σε παρασύρει με αυτό το ρυθμό στα πλήκτρα και συνδυάζεται υπέροχα με το περίτεχνο παίξιμο του Kolstad στα drums. Το "Oslo Syndrome" είναι πιο direct, πιό βαρύ και προσπαθεί να βγεί από το πέπλο της απαισιοδοξίας με ορμή και αποφασιστικότητα. Η παρατήρηση εδώ έρχεται για τα φωνητικά του Geirmund Hansen που είναι ιδιαίτερα αλλά πολύ επεργασμένα και σε σημεία του album ακούγονται κάπως... περίεργα για να είμαι ευγενικός. To "Presence" είναι μάλλον από τα καλύτερα κομμάτια τους και ενώ παραδόξως αναφέρεται στο δημιουργικό block είναι σαφώς το πιό έξυπνο και σύνθετο κομμάτι σε όλο το δίσκο.

Σε σημεία φαίνονται οτι προσπαθούν πολύ. Είναι που είναι μικρό σε διάρκεια, υπάρχουν και πολλές στιγμές που σαν να εκμαιεύουν με το ζόρι να βγεί ένα κομμάτι χωρίς στόχο. Το "Fireflies" δεν πετυχαίνει να συγκινήσει -αν αυτό ήθελε κρίνοντας από το τρυφερό background για τη παιδική ψυχή- ενώ το "Wildflower" είναι παιχνιδιάρικο μεν, αδιάφορο δε. Το "The Tormented" κουράζει πάρα πολύ αλλά στο φινάλε σε αποζημειώνουν με το επικό κρεσέντο του "Still Water" που συνδυάζει το πόνο που βγάζει ο Hansen με τη κινηματογραφική ατμόσφαιρα και την ορχήστρα στο φινάλε να απογειώνει το κλείσιμο ενός album που φαίνεται να μην είναι ολοκληρωμένο. Έχει μερικές πολύ δυνατές στιγμές, θέλει να είναι κάτι παραπάνω αλλά μοιάζει περισσότερο σαν ένα EP με κάποιες επιπλέον b-side ιδέες. Ξέρω ότι στον τέταρτο δίσκο θα επανορθώσουν.