Rendezvous Point

Η επιτυχία ενός συγκροτήματος μπορεί να μετρηθεί εκτός από τις πωλήσεις και τις συναυλίες αλλά και με το πόσο αντιγράφεται από άλλα συγκροτήματα και πόσο επηρεάζει ένα ολόκληρο είδος. Οι Νορβηγοί Leprous μπορούν λοιπόν να περηφανεύονται ότι εκτός της επιτυχίας του διεθνώς, έχουν δημιουργήσει τον δικό τους ήχο, το δικό τους στυλ και αποτελούν μια σταθερά αναφοράς για πάμπολλα συγκροτήματα εκεί έξω. Και φυσικά πέφτουν «θύματα» αντιγραφής με την καλή έννοια. Και οι πρώτοι στην υιοθέτηση όλων αυτων των στοιχείων που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε Leprous-sound είναι οι ομοεθνείς τους Rendezvous Point. Και πόσο μάλιστα όταν μοιράζονται τον ίδιο drummer, τον εξαιρετικό Baard Kolstad.

Παρά το γεγονός αυτό καθαυτό της σύγκρισης, οι Rendezvous Point με το δεύτερο δίσκο τους "Universal Chaos" στέκονται μόνοι τους και έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά που καθιστούν το δίσκο ένα ταξίδι κάθαρσης και αναζήτησης. Και τί μπορεί να πει κανείς για τη μαγική φωνή του Geirmund Hansen; Στο "Apollo" απογειωνόμαστε με τη λυρικότητα και το συναίσθημα της χροιάς του με τις κιθάρες και τα συνθεσάιζερ να ακολουθούν και να δημιουργούν ένα υπέροχο σύνολο μελωδικού progressive που με το βασικό κορμό του είναι παραπάνω από αρκετό για να σε παρασύρει. Δεν υπάρχει όμως κορύφωση και περιμένεις, περιμένεις για το μπαμ και δεν έρχεται και είναι σαν να περπατάς σε έναν αέναο διάδρομο. Όμορφο διάδρομο αλλά χωρίς το κάτι παραπάνω να σε κάνει να ενθουσιαστείς. Αλλά το πρόσημο είναι θετικό και με το πρώτο τραγούδι του δίσκου, οι Νορβηγοί με κέρδισαν.

Μην σας ξεγελάει η ήρεμη έναρξη του "Digital Waste". Η ενέργεια ανεβαίνει κατακόρυφα και το πρώτο λόγο είναι φανερό ότι έχουν τα drums του Kolstad. Τρανταχτό παράδειγμα στο θεατρικό -και μάλλον highlight του άλμπουμ- "Universal Chaos" όπου οι στακάτες κιθάρες και ντραμς δένουν ιδανικά με τα συνθεσάιζερ καθώς και το βροντερό μπάσο της Gunn-Hilde Erstad. Ρεφραίν που μένει στο μυαλό και δημιουργεί κάτι μοναδικό για τους Rendezvous Point σαν ήχο και αισθητική. Οι μή-στάνταρ ρυθμοί ίσως φαντάζουν παραίτεροι με την προσπάθεια του Hansen (τραγούδι) αλλά προσωπικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον σε τραγούδια όπως το "Pressure" και το "The Fall". Μετά το αδιάφορο "The Takedown" είναι σαν να μπήκαν οι Muse στο στούντιο και να ηχογράφησαν το "Unfaithful" σε μια αναπάντεχη αλλά ενδιαφέρουσα συναυλιακού επιπέδου απόπειρα. Το άλμπουμ κλείνει όμορφα και σε πιό ήρεμα αλλά μελαγχολικά νερά με το "Resurrection" και το πολιτικοποιημένο (;) "Undefeated": "We are a thousand voices screaming for equality".

Εν κατακλείδι; Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο δεύτερο άλμπουμ για τους Νορβηγούς «αδερφούς» των Leprous που μοιάζουν πολύ αλλά καταφέρνουν να επιδείξουν κάτι δικό τους που ξεχωρίζει. Ίσως ακόμα δεν έχουν ωριμάσει αρκετά για να δώσουν το κάτι παραπάνω που θα μας αφήσει άφωνους αλλά στην τελική δεν χρειάζεται και ότι ακούμε να μας αφήνει άφωνους. Νέοι είναι έχουν χρόνο ακόμα.