Pyre

Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε ότι κάποια είδη μουσικής είναι λίγο περισσότερο αγαπημένα μας από άλλα. Κάπως σαν τους ένοικους της «Φάρμας των Ζώων». Στις ατέλειωτες ώρες που το screamo μονοπωλεί το ενδιαφέρον των αυτιών μου, κάποια πράγματα πάνε καλά και κάποια άλλα όχι και τόσο. Όλες οι στιγμές όμως αξίζουν για περιπτώσεις όπως αυτή των Pyre από τη Φιλαδέλφεια (ξέρετε, όχι τη δική μας, την άλλη). Ένα συγκρότημα που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πλήρη αφάνεια, όμως κυκλοφόρησε τον πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο που για μένα ήταν μια τεράστια έκπληξη.

Το "This Is How We Lose Fullness" λοιπόν με τράβηξε πρώτα με το σαγηνευτικό του εξώφυλλο, κι έπειτα με τον τόσο μα τόσο πεσιμιστικό τίτλο του που ταιριάζει γάντι στο περιεχόμενο του. Αυτές οι μικρές στιγμούλες που μας τρώνε σιγά σιγά, μέχρι να χάσουμε πλήρως τελικά την επαφή με το μέσα μας. Την καρδιά μας να νιώθει γεμάτη. Ιδιοφυές. Το κράμα ήχων που καταπιάνονται οι Pyre κάπως γνωστό και συνηθισμένο ίσως: post-hardcore, screamo, Midwest emo στοιχεία δένονται σε μια αρμονική σύμπραξη. Το πόσο αρμονική όμως, δεν νομίζω πως είναι έτοιμος κανείς να το διαπιστώσει, πόσο μάλλον ενώ έρχεται αντιμέτωπος με ένα πλήρως πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα.

Από την εισαγωγή κιόλας, η παραγωγή σε μια self-released δουλειά κεντρίζει το ενδιαφέρον, ενώ παραπλανεί τον ακροατή σε κάτι που αρχικά μοιάζει να τείνει σε blackened sludge λόγω ταχύτητας κιθάρας αλλά και φωνητικών. Αλλά όχι. Γρήγορα η κιθάρα γλυκαίνει και η κλάψα αρχίζει στο "Pond Lehocky Tonsil Hockey" - οι κεντροδυτικές πολιτείες βασιλεύουν για ακόμη μια φορά. Μα οι κιθάρες αλλά ακόμη περισσότερο τα κρουστά θριαμβεύουν στο "How ‘Bout One Of Them Good Songs?". Ο δίσκος δίνει και παίρνει σε καλοστημένες και πλούσιες μουσικές ιδέες που εκτείνονται σε όλα του τα κύρια υποϊδιώματα κι ακόμη παραπέρα. Κορυφώνεται όμως με ορμή κάπου στο κέντρο του με τους αλαφροΐσκιωτους τίτλους να συνεχίζουν το παράδειγμα που στήθηκε, με το "I Showed You My Youtube Poop, Please Respond" και το με διαφορά κορυφαίο κομμάτι του δίσκου "Flash Floods As Predicted By The Wii Forest Channel" - από το spoken part intro του μέχρι τα κολασμένα post-hardcore φωνητικά του αλλά και την συναυλιακή ιαχή "I see the writing on the wall!", ρυθμικά και συνολικά υπέροχο.

To "This Is How We Lose Fullness" λάμπει εντός της ποικιλίας του, χωρίς να χάνεται, χωρίς να ζαλίζεται, χωρίς να απομακρύνεται από το στόχο του, κι ας διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα. Από τα συναισθηματικά χαμηλά του "Beef Strogan, Seth Rogen, Joe Rogan, Hulk Hogan" στην ηχητική βιαιότητα του "Good Bones, Better Teeth" που γλυκαίνει απότομα από την κλωτσοπατινάδα στο οριακό κλάμα, ο δίσκος είναι γεμάτος κορυφαίες στιγμές. Σε παίρνει από τα μαλλιά και δεν σε αφήνει, σαν να θέλει να σου ξεσπάσει όλους τους λόγους που έχασε την εσωτερική του γαλήνη. Αναπάντεχη υποψηφιότητα για τους αγαπημένους της χρονιάς δίσκους από κάτι πιτσιρικάδες που ελπίζω να ανακαλυφθούν γρήγορα και να συνεχίσουν να γράφουν τέτοια βαθύτατα ψυχωμένη μουσική.

Bandcamp | Spotify