Mono

Είναι πλέον των είκοσι ετών μαζί. Είναι μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες στον χώρο του post-rock. Όπως έχουμε υποσημειώσει στον οδηγό μας για τη δισκογραφία τους, οι Mono είναι η απόλυτη μπάντα αγγελικού ορχηστρικού rock! Eίναι σίγουρα οι καλύτεροι στο να κάνουν μουσική (χωρίς στίχους) που δεν χρειάζεται να κάψει τα ηχεία για να μεταδώσει συναίσθημα.

Φέτος επιστρέφουν με το "Pilgrimage Of The Soul", το ενδέκατο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα και παρουσιάζουν άλλο ένα συναισθηματικό ταξίδι, ένα ταξίδι που ξεσηκώνει τον ψυχισμό μας με τις ενδοσκοπικές και εσωτερικές του ιδιότητες. Εμπνευσμένα συναισθήματα εσωτερικής ηρεμίας μέσα από την απόλυτη ισορροπία καταιγιστικού και γαλήνιου. Οκτώ συνθέσεις και περίπου μιας ώρας μουσική η οποία καταγράφηκε και μιξαρίστηκε από τον τεράστιο Steve Albini για άλλη μια φορά. Ένας post-rock δίσκος που στέκεται δίπλα σαν ίσο με τα υπέροχα φετινά δημιουργήματα των Godspeed You! Black Emperor, Bruit≤, Mogwai και Kauan.

Οι οπαδοί τους γνωρίζουν πάρα πολύ καλά ότι τα χαρακτηριστικά του συγκροτήματος ήταν πάντα η δεξιοτεχνία στη δυναμική με εξαιρετικά σκαμπανεβάσματα και αλλαγές και μια γενναιόδωρη δόση σύγχρονης αλλά κλασικής επιρροής. Οι συνθέσεις εδώ τα διπλασιάζουν όλα αυτά, καταλήγοντας ίσως στο πιο δυναμικό, πιο επιθετικό και γεμάτο αντιθέσεις έργο στη δισκογραφία τους. Κι όμως από το πρώτο κιόλας κομμάτι "Riptide" αντιλαμβάνεσαι αυτήν τη δυναμική που σε φέρνει από ορχηστρική ambient πιανιστική μουσική σε ένα ανεβαστικό, γεμάτο κρεσέντο και τιμωρητικό post-metal. Στο επόμενο "Imperfect Things" οφείλεις να κλείσεις τα μάτια και να παραδοθείς. Εκτυλίσσεται και αυτό με παρόμοιο τρόπο, καθώς το πρώτο του μισό είναι ένα ατμοσφαιρικό drone πριν μπει ο ρυθμός και γίνει ένα σταθερό και εξαιρετικά χτυπητό και όμορφο rock κομμάτι. Τα "Heaven In A Wild Flower" και "And Eternity In An Hour", είναι σίγουρα ανάμεσα στα πιο συγκινητικά κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα. Στηρίζονται στο πιάνο. Είναι μπαλάντες. Είναι απλά. Αλλά σε γαληνεύουν ψυχικά. Στο "To See A World" μπορούμε να ακούσουμε μια περίληψη όλης της ιδέας και του κόσμου αυτής της μπάντας. Αυτή η σύνθεση διατηρεί την αίσθηση γαργαλητού (στις κιθάρες) όπως μόνο αυτοί παίζουν, με μια ευρύτερη ορχηστρική φύση δίνοντάς έναν πιο άγριο, πυκνό και σκληρό ήχο στα ανεβάσματα.

Παρακάτω στο "Innocence" κρατιόμαστε στα ίδια ολόδικά τους και κλασικά στοιχεία. Άλλη μια σύνθεση «σφραγίδα» του συγκροτήματος. Κάτι αρχικά αχνό σιγοβράζει και καταλήγει σε έναν τεράστιο βρυχηθμό. Στο ίδιο μήκος κύματος και το "The Auguries" που φλερτάρει με τον τίτλο του πιο όμορφου κομματιού του άλμπουμ. Διατηρεί αυτό το υπομονετικό στιλ πολυεπίπεδων ηχοτοπίων, που χτίζονται σταδιακά για να καταλήξουν σε βροντερές και σαρωτικές δηλώσεις με ένα φιλόδοξο και μοναδικό μουσικό προσδιορισμό (για να μην πω πάλι γαργαλητό). Τέλος το "Hold Infinity Ιn Τhe Palm Of Your Hand" κερδίζει σαν το πιο επικό κομμάτι της κυκλοφορίας. Περικλείει μόνο του ολόκληρη την αισθητική του άλμπουμ και ουσιαστικά βλέπει τους Mono να αποδίδουν τον παθιασμένο σεβασμό τους στη φύση και τον πλανήτη μας. Είναι ένας ύμνος στη στοιχειωμένη ομορφιά της κορύφωσης.

Για να συνοψίσουμε, σχεδόν όλα ξεκινούν ως απλά, ήρεμα και «διαστημικά» πριν καταλήξουν σε πιο βαριά, πιο παραδοσιακά, γεμάτα ανεβάσματα και κρεσέντο θορύβου. Ναι είναι ένα κλασικό κόλπο στο είδος, αλλά οι Γιαπωνέζει το κάνουν καλύτερα από τον καθένα. Οι συνθέσεις ειναι μαγικές. Οι ιδέες τους σταθερές. Ο ήχος τους μοναδικός και προσωπικός. Ιδού λοιπόν άλλος ένας μαγικός δίσκος για κάθε ακροατή που ψαχνει ομορφιά στο αντισυμβατικό rock.

Bandcamp
Spotify