Mono

Στις 14 Δεκεμβρίου 2019, οι MONO έδιναν μια μοναδική εμφάνιση στο Barbican Centre του Λονδίνου, αφιερωμένη στα εικοσάχρονα τους γενέθλια. Μαζί με ένα θαυμάσιο line up από φιλικές μπάντες (Boris, Envy, Alcest, A.A Williams, Jo Quail), το main event κατέληξε σε μια δίωρη αναδρομή στην δισκογραφία τους, με την συνοδεία της Platinum Anniversary Orchestra και την συμμετοχή της National Youth Strings Orchestra. Μάρτυρες του event ήταν δύο χιλιάδες τυχεροί άνθρωποι.

Αν γνωρίζουν κάτι όλοι όσοι έχουν δει τους MONO ζωντανά, είναι ότι πρόκειται για μια φανταστική live μπάντα, μια μικρή ομάδα μουσικών που ξέρει να απελευθερώνει και να επικοινωνεί κάθε συναισθηματικό κύτταρο της μουσικής τους. Μαζί με τον εν Roadburn αδερφό, είχαμε την τύχη να τους δούμε λίγους μήνες πριν και να γευτούμε από πρώτο χέρι την εξαιρετική φόρμα της μπάντας, μια φόρμα που είναι φυσικά ολοφάνερη και σε αυτήν την ηχογράφηση.

Αν τους έχεις λοιπόν δει, το "Beyond The Past" θα σε μεταφέρει νοητά στην καρδιά της εμπειρίας ενός MONO live, εκεί που τα strobe lights και τα λευκά φωτορυθμικά ενώνονται με τη απόλυτη μουσική τους χαρμολύπη, λούζοντας τον δέκτη σε μια βροχή φωτός, μελαγχολίας και ηχητικής απόδοσης του μεγαλείου της φύσης. Για ένα γκρουπ που δίνει 150 συναυλίες τον χρόνο, τα πράγματα είναι απλά. Αξίζει πάντως να πούμε ότι η κυριαρχία τους πάνω στις ακραίες δυναμικές των παιξιμάτων τους δεν σταματάει να ωριμάζει.

Το πολύ καλό τελευταίο τους άλμπουμ "Nowhere Now Here" έχει, όπως αναμενόταν, την τιμητική του. Η δύναμη του "After You Comes The Flood" είναι αυτή ενός classic που ήρθε για να μείνει και το "Breathe" με τα πανέμορφα, ατσούμπαλα φωνητικά της Tamaki είναι μια επιλογή που μοιάζει επίσης απαραίτητη, ειδικά για όσους φαντασιωνόμαστε ότι είναι η στιγμή που οι MONO εμφανίζονται στο Roadhouse. Τι εννοείς ποιο Roadhouse;

Με τόσες μακροσκελείς συνθέσεις, ένα δίωρο live δυστυχώς χωράει μόνο 12 συνθέσεις, άρα η αναδρομή στην καριέρα τους είναι απλώς επιγραμματική. Χωράει ένα "Death In Rebirth" από το "Requiem For Hell", ένα "Dream Odyssey" από το "For My Parents", ένα "Halcyon" από το "Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined", ένα "Ashes In The Snow" από το "Hymn For The Immortal Wind" κι ένα "Exit In Darkness" από το ομώνυμο EP με την A.A Williams. Τα κενά είναι βέβαια τεράστια, η συναυλία θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον τετράωρη. Ευτυχώς όμως, το live προλαβαίνει να κλείσει με μια τιτάνια, θορυβώδη εκτέλεση του "Com(?)". Όπως του αρμόζει.

Αν έχω ένα σχόλιο για την ορχήστρα βέβαια είναι ότι ο ρόλος της είναι μάλλον διακοσμητικός. Συχνά περνάει απαρατήρητη, αλλά ακόμα κι όταν την προσέχεις, η δουλειά της είναι απλώς να υπογραμμίζει τις αρμονίες και να προσθέτει μια ένταση στο background, χωρίς όμως να προσδίδει κάποιο ιδιαίτερο νέο στοιχείο. Η σχέση των MONO με την κλασική μουσική έχει διερευνηθεί πολύ καλύτερα στα studio άλμπουμ τους (ευκαιρία να επισκεφτείς και τον ολοκαίνουριο οδηγό δισκογραφίας που σκαρώσαμε!) και το συγκεκριμένο live θα ήταν το ίδιο υπέροχο και χωρίς την παρουσία της.

Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία κρίνεται ως απαραίτητη για τους φίλους των MONO, λειτουργώντας και σαν ένα (αναπόφευκτα ελλιπές) best of. Το τριπλό βινύλιο κάνει το "Beyond The Past" ιδιαίτερα λαχταριστό και στους βινυλιοφάγους. Από εκεί και πέρα, η ουσία είναι ότι αυτό το live είναι μια υπέροχη ευκαιρία να απολαύσουμε την μαγεία που μας προσέφεραν τα τελευταία είκοσι χρόνια, με την ελπίδα να μας χαρίσουν πολλή ακόμα και στα επόμενα είκοσι.