Labyrinth

Ξεχωριστή περίπτωση σχήματος οι Labyrinth. Οι Ιταλοί power metallers μπορούν να χαρακτηριστούν και ως μια από τις σπουδαιότερες μπάντες της χώρας τους σε αυτόν το χώρο, έχοντας στο ενεργητικό τους τουλάχιστον έναν κλασικό δίσκο (βλέπε "Return To Heaven Denied") του εν λόγω πολύπαθου ιδιώματος. Από τη στιγμή, δε, που αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη τους άσκοπους πειραματισμούς με τον ήχο τους και είδαν τον Olaf Thorsen να επιστρέφει στις τάξεις τους, πραγματοποιούν ένα συνεχιζόμενο "comeback" στις μανιέρες και το ύφος του κορυφαίους τους δίσκου, κάτι που τους ταιριάζει απόλυτα και τους επαναφέρει στο power metal προσκήνιο.

Έτσι, από το δεύτερο μέρος του "Return To Heaven Denied" στο προ τετραετίας "Architecture Of A God", μουσικά οι Labyrinth αποτελούν τον ορισμό της ποιοτικής σταθεράς, αναπαράγωντας ξανά με εξαιρετικά αποτελέσματα τις δομές και τη συνθετική προσέγγιση του δεύτερου άλμπουμ τους (αλλά και των αρκετά συγγενικών Vision Divine) κι έχοντας πλέον μια σταθερότητα και στο κομμάτι που αφορά το lineup τους (με μοναδική αλλαγή, την αντικατάσταση του - έτσι κι αλλιώς session-ά - John Macaluso, από τον Mattia Peruzzi). Μονάχα εντύπωση, λοιπόν, δεν πρέπει να προκαλέσει ότι το "Welcome To The Absurd Circus" ακολουθεί κι εκείνο αυτήν την πεπατημένη - αλλά και ότι καταφέρνει με άνεση να συνεχίσει το σερί των αξιοπρόσεκτων κυκλοφοριών τους από το 2010 μέχρι και σήμερα.

Στην πραγματικότητα, το ένατο κατά σειρά άλμπουμ της δισκογραφίας των Ιταλών αποτελεί ακριβώς τον δίσκο που θα ικανοποιήσει στο έπακρο την οπαδική τους βάση (ή όποιον τους άφησε στα τέλη των '90s), αφού μοιάζει κομμένο και ραμμένο κατά τα πρότυπα που τους καθιέρωσαν τότε στις μεγάλες ελπίδες του ήχου. Γεμάτος από πολυσύνθετες στιγμές που φλερτάρουν με το prog/power αδιάκοπα, από πανέμορφες και τόσο γλυκόπιοτα νοσταλγικές μελωδίες και με τον Roberto Tiranti να φαντάζει αγέραστος ερμηνευτικά, ο δίσκος επιτυγχάνει να παρουσιάσει αξιοσημείωτο ενδιαφέρον, ακόμη κι αν ο εξοικειωμένος ακροατής τους μετά από λίγο θα διαπιστώσει επακριβώς τί να περιμένει όσο περνάει από τραγούδι σε τραγούδι.

Ουσιαστικά, αυτό είναι και το μόνο ψεγάδι του "Welcome To The Absurd Circus" (ίσως μαζί με το μάλλον μέτριο εξώφυλλο), αφού ακόμη και το tracklisting του ή οι τίτλοι ορισμένων τραγουδιών ανακαλούν εμφανέστατα το "Return To Heaven Denied". Η αλληλουχία τραγουδιών είναι παρεμφερής, τα πιο γρήγορα κομμάτια ή οι καθιερωμένες διασκευές βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις (όπως, για παράδειγμα, το ταχυδύναμο "The Unexpected" που κρατά την έβδομη θέση στο tracklist, όπως και το κλασικό "Thunder" - για τις διασκευές βλέπε όγδοη θέση και ούτω καθεξής), ακόμη και το κλείσιμο επιφυλάσσει ένα τραγούδι του οποίου ο τίτλος και η προσέγγιση θυμίζει το αντίστοιχο από το κορυφαίο άλμπουμ της μπάντας (βλέπε "Finally Free" και "Die For Freedom" κατ’ αντιστοιχία). Όλη αυτή η αναφορά στο δίσκο που σημάδεψε την πορεία τους δεν είναι καθόλου κακή, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται με τραγουδοποιία αντίστοιχα υψηλού επιπέδου με τότε, αλλά αφαιρεί το στοιχείο της έκπληξης από κάθε συζήτηση που τους αφορά.

Καταλαβαίνω πως τα παραπάνω είναι «ψιλά γράμματα», ειδικά αν κάποιος αντιμετωπίσει τον δίσκο μεμονωμένα και κρίνοντας τον αναλογικά με την υπόλοιπη euro - power σύγχρονη παραγωγή, την οποία μόνο εντυπωσιακή δεν λες - εκτός εξαιρέσεων. Το νέο άλμπουμ των Labyrinth είναι, λοιπόν, μία από αυτές, όντας έναν θεσπέσιος δίσκος ενός ιδιώματος που δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να μην αναδεικνύει εγκαίρως τις σημαντικές του αναλαμπές.