«A Buyer's Guide»: Labÿrinth
Οδηγός δισκογραφίας για ένα από τα σπουδαιότερα power metal σχήματα της Ιταλίας
Πάνε πλέον 25 χρόνια από τότε που μια ιταλική μπάντα με το όνομα Labÿrinth ντεμπούταρε στο χώρο της δισκογραφίας. Από τότε μέχρι και σήμερα, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, με τους ίδιους να πραγματοποιούν πολλά σκαμπανεβάσματα κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, αλλά να βρίσκουν μια δημιουργική και ποιοτική σταθερότητα την τελευταία δεκαετία, όπου και μας χάρισαν μερικές από τις καλύτερες τους δουλειές. Φέτος, φτάνουν στον ένατο δίσκο της καριέρας τους, με το πολύ καλό "Welcome To The Absurd Circus" να μας δίνει την ευκαιρία να επισκεφθούμε και τους υπόλοιπους δισκογραφικούς σταθμούς που μας επεφύλασσαν, πέραν του μνημειώδους - και πλέον γνωστού - "Return To Heaven Denied".
Return To Heaven Denied
(Metal Blade, 1998)
Πραγματικά, τα λόγια δεν αρκούν για ένα από τα πλέον λατρεμένα έργα του ευρωπαϊκού power metal οικοδομήματος. Το 1998 είχαν βγει πολλά άλμπουμ του χώρου που πλέον θεωρούμε κλασικά, με το πιο απρόσμενο από αυτά να έρχεται από μια ημιάγνωστη μπάντα από την Τοσκάνη, η οποία μόλις είχε μεταπηδήσει στην Metal Blade. Ο ήχος, ρομαντικός κι αισθαντικός, δίχως να στερείται τσαγανό ή ταχύτητα. Οι συνθέσεις, μία και μία, με τον ακόμη άγνωστο τότε Roberto Tiranti να παραθέτει μερικές άκρατα συναισθηματικές και απολύτως πειστικές ερμηνείες. Το αποτέλεσμα, ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και όμορφα άλμπουμ εκείνης της γενιάς, ένα μελωδικό prog/power (κάπου μεταξύ των Stratovarius και των Fates Warning) του οποίου οι ρυτίδες προσθέτουν πόντους στην γοητεία του, αλλά και η δουλειά εκείνη που όρισε, θέλοντας και μη, την υπόλοιπη πορεία και ύπαρξη της μπάντας. Με την κληρονομιά του να είναι τεράστια και τα ψήγματα του συνθετικού οίστρου και του δημιουργικού μοτίβου που επέδειξαν εδώ να διασώζεται τόσο στους Vision Divine, όσο και στις δουλειές τους από το 2010 κι έπειτα, το "Return To Heaven Denied" στέκεται ξεκάθαρα ως ένα από τα πλέον ξεχωριστά άλμπουμ της ιταλικής classic metal σκηνής.
Architecture Of A God
(Frontiers, 2017)
Απλά, σύντομα και περιεκτικά, το ικανότερο lineup των Labÿrinth δημιούργησε τον καλύτερο δίσκο τους μετά το άλμπουμ που αναφέρεται ακριβώς παραπάνω (αλλά και αρκετές ακόμη φορές σε αυτόν τον οδηγό). Ειλικρινά, είναι από τις φορές που δεν θα άλλαζα ούτε τελεία στην παρουσίαση που είχα κάνει σε κάποιον δίσκο, αφού το "Architecture Of A God" είναι πράγματι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Από τη στιγμή που ο Tiranti σταμάτησε τα γνωστά «πήγαινε-έλα» εντός της μπάντας (αφού μια περίοδο στα mid '10s τον είχε αντικαταστήσει ο Mark Boals) και με τη προσθήκη του Oleg Smirnoff στην «ορφανή» θέση των πλήκτρων (αλλά και του κορυφαίου John Macaluso στα τύμπανα), οι Labÿrinth απέκτησαν ένα σύνολο που ήταν ικανό για το καλύτερο - όπως και συνέβη. Ένα σύγχρονο μελωδικό αριστούργημα σχεδόν από το πουθενά, με ήχο φρέσκο αλλά τη θύμηση του παρελθόντος πάντοτε παρούσα. Αυτό είναι το "Architecture Of A God" και μας προκαλεί να το ανακαλύψουμε.
Sons Of Thunder
(Metal Blade, 2001)
Αδικημένος - και παραγνωρισμένος - δίσκος. Το "Sons Of Thunder" βγήκε στην καλύτερη περίοδο για το ευρωπαϊκό power metal, η οποία, ωστόσο, υπήρξε ιδιαίτερα ασταθής για την ίδια την μπάντα. Αντί να δρέψουν τις δάφνες του κορυφαίου "Return To Heaven Denied", οι Labÿrinth βρέθηκαν σε μια κατάσταση εσωστρέφειας, με την αποχώρηση του Roberto Tiranti και την αντικατάσταση του από τον Morby (των Domine) να έρχεται την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Αποχώρηση, βέβαια, που ακυρώθηκε σχετικά σύντομα, με τον Tiranti να επιστρέφει στη θέση που του ανήκει και την μπάντα να κυκλοφορεί τον πολυαναμενόμενο διάδοχο του - όπως αποδείχτηκε - σημαντικότερου δίσκου της. Έτσι, το άλμπουμ, αν και δεν πιάνει τις κορυφές του προκατόχου του, παρουσιάζει τους Labÿrinth πιο τεχνικούς και φιλόδοξους όσο ποτέ, με άκρατα μελωδικές και συναρπαστικές συνθέσεις που ακροβατούν μεταξύ του ορθόδοξου prog και του εντυπωσιακού euro-power και μόνα πραγματικά ψεγάδια την ανισορροπία του και την μετριότατη - ανά στιγμές ίσως και τραγική - παραγωγή.
Return To Heaven Denied Pt.II: A Midnight Autumn's Dream
(Scarlet, 2010)
Έπειτα από μια δεκαετία που τίποτα δεν λειτούργησε ιδανικά για το σχήμα, η επανένωση του Olaf Thorsen με τους πρώην συνοδοιπόρους του φαινόταν ως μονόδρομος. Η δημοφιλία τους είχε πιάσει προ πολλού πάτο, ως φυσικό επακόλουθο της μετριότατης δισκογραφικά πορείας τους, οι πειραματισμοί και το γεγονός ότι αποφάσισαν να αποκλίνουν δημιουργικά από τον κορυφαίο δίσκο τους δεν απέδωσαν ποτέ καρπούς, οπότε ο μόνος τρόπος να περισώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί, ήταν η όσο πιο προφανής και ξεκάθαρη επιστροφή στις ρίζες τους. Ουσιαστικά, το δεύτερο μέρος του "Return To Heaven Denied" φαντάζει ο δίσκος που θα έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει έπειτα από το "Sons Of Thunder" - αν όχι ακριβώς κατόπιν του πρώτου μέρους. Με το βλέμμα μόνιμα καρφωμένο στο 1998, αλλά με τις τεχνολογικές διευκολύνσεις να αναβαθμίζουν τον ήχο στα standards του 2010, το "A Midnight Autumn's Dream" αποτελεί ένα από τα λίγα καθόλα άξια sequels σε κλασικά άλμπουμ του power metal ιδιώματος που άρχισαν να έρχονται στο φως από τα μέσα των '00s κι έπειτα.
No Limits
(Underground Symphony, 1996)
Το ντεμπούτο των Labÿrinth είναι και ο μοναδικός μέχρι σήμερα δίσκος τους, στον οποίο την θέση του τραγουδιστή δεν κάλυπτε ο Roberto Tiranti, αλλά μια άλλη σπουδαία φωνή του ευρωπαϊκού power metal οικοδομήματος. Στο "No Limits" εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Joe Terry, ακολουθώντας την επιλογή και των υπολοίπων μελών της μπάντας να μην χρησιμοποιούν τότε τα κανονικά τους ονόματα, κάτι που στην πορεία διατήρησε μόνο ο Carlo Andrea Magnani (γνωστός και ως Olaf Thorsen). Ο λόγος, φυσικά, για τον Fabio Lione, ο οποίος έχει αποδειχθεί ως ένας κορυφαίος γυρολόγος του χώρου, αλλά το 1996 δεν είχε ακόμη προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του σε τόσες και διαφορετικές μπάντες. Πέραν των ανωτέρω, το "No Limits" αποτελεί ένα άγουρο, αλλά συνάμα εξαιρετικά νοσταλγικό κι ενδιαφέρον πόνημα των '90s, που παρουσίαζε μια πρώιμη μορφή των περισσότερων συνθετικών μανιέρων των Ιταλών, οι οποίες και θα τελειοποιούνταν δύο χρόνια αργότερα, με θαυμαστά αποτελέσματα.
Labÿrinth
(Century Media, 2003)
Αλλαγή σελίδας. Ο Olaf Thorsen αποτελούσε παρελθόν (συνεχίζοντας με τους Vision Divine το μουσικό του όραμα), η Century Media είχε προσφέρει ένα συμβόλαιο συνεργασίας που εξασφάλιζε αρκετή προβολή και τη συμβολή διαφόρων εξωτερικών συνεργατών της (βλέπε Travis Smith, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το εξώφυλλο του άλμπουμ), ενώ τα εναπομείναντα μέλη είχαν επιλέξει να απομακρυνθούν εκουσίως από το προγενέστερο, προσωπικό τους ύφος. Αποτέλεσμα αυτών, ένα ομότιτλο άλμπουμ που υπογράμμιζε την νέα αρχή της μπάντας και προσπαθούσε να ορίσει νέες σταθερές, θέλοντας το prog των post-"Parallels" Fates Warning να έρχεται στο προσκήνιο και το power metal να υποχωρεί σε αρκετά πιο δευτερεύοντα ρόλο. Κι αν η ιστορία έδειξε πως η μπάντα λειτουργεί καλύτερα στα πλαίσια που όρισε η ίδια με το "Return To Heaven Denied", η συγκεκριμένη περίπτωση παραμένει ένα ικανό what if που, εφόσον είχε πετύχει, θα μπορούσε να έχει ορίσει τη μοίρα της διαφορετικά.
Welcome To The Absurd Circus
(Frontiers, 2021)
Μπορεί το πιο πρόσφατο πόνημα των Ιταλών να παραείναι φρέσκο για να μπορεί να καταταχθεί ξεκάθαρα εντός της δισκογραφίας τους, αλλά τα δεδομένα σχετικά με αυτό είναι ξεκάθαρα. Το ένατο κατά σειρά Labÿrinth άλμπουμ ακολουθεί την πεπατημένη των πιο πρόσφατων δίσκων τους - αλλά και του "Return To Heaven Denied" - έχοντας ισορροπημένο songwriting και παραπομπές σε όλους τους σημαντικούς σταθμούς της μέχρι τώρα πορείας τους. Μουσικά, δε, μπορεί να κριθεί ως πλήρες και ποικιλόμορφο, διατηρώντας το ενδιαφέρον μέχρι τέλους και δίχως να κάνει στην πραγματικότητα κοιλιά κατά τη διάρκεια του. Υπό αυτό το πρίσμα, εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται στην κατηγορία των "Must Have" σε ό,τι αφορά την μπάντα (και στη θέση του "Sons Of Thunder"), αλλά για την ώρα θα είμαστε συγκρατημένοι, αφήνοντας το χρόνο να ξεκαθαρίσει τα πράγματα.
6 Days To Nowhere
(Scarlet, 2007)
Η περίοδος των Labÿrinth δίχως των Olaf Thorsen στις τάξεις τους είναι αρκετά περίεργη μουσικά. Η αλλαγή μουσικού ύφους ήταν αρκετά προφανής, το διαφοροποιημένο και - θεωρητικά - πιο διευρυμένο songwriting θα μπορούσε να διασώσει το σχήμα από τον power metal Τιτανικό που βυθιζόταν με ταχύτατους ρυθμούς στα mid - '00s, ενώ το ομότιτλο άλμπουμ τους, αν και άνισο, ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Το θέμα υπήρξε με το τραγικότατο "Freeman", το οποίο έδειχνε μια μπάντα αποπροσανατολισμένη, δίχως συγκεκριμένο όραμα και με ένα μάτσο μέτρια τραγούδια στη φαρέτρα της. Έτσι, το "6 Days To Nowhere" δύσκολα θα μπορούσε να είναι χειρότερο από τον προκάτοχο του, καταφέρνοντας τουλάχιστον να παρουσιάσει ένα αποτέλεσμα σχετικά βελτιωμένο, διαχειριζόμενο καλύτερα τις prog και groove προεκτάσεις των εμπνεύσεων τους. Η διασκευή στο "Come Together" των Beatles είναι ευχάριστη, ο Tiranti ακούγεται σταθερά καλός στις ερμηνείες του και αν ο δίσκος είχε τέσσερα - πέντε τραγούδια λιγότερα, ίσως μιλούσαμε σήμερα σε άλλη βάση για το ποιόν του.
Freeman
(Arise, 2005)
Οφείλω να ομολογήσω ότι βλέπω με μεγαλύτερη συμπάθεια τον συγκεκριμένο δίσκο πλέον, σε σχέση πάντα με το πόσο τον κατέκρινα παλιότερα. Σύμφωνοι, ο Olaf Thorsen έφυγε και πήρε μαζί του το μεγαλύτερο μέρος του σοβαρού power metal χαρακτήρα της μπάντας, σίγουρα η αισθητική του άλμπουμ (όπως αυτή διαφαίνεται τόσο από το εξώφυλλο, όσο και από τις συνθέσεις του καθεαυτές) κραυγάζει τη προσπάθεια τους να κάνουν μια στροφή σε έναν πιο σύγχρονο κι «εναλλακτικό» ήχο, αλλά ο δίσκος δεν είναι για τα σκουπίδια, τουλάχιστον εξ ολοκλήρου. Μεταξύ μας, όμως, το "Freeman" είναι άλμπουμ αντίστοιχο με τον ομότιτλο δίσκο των Stratovarius που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά˙ κοινώς, μια τεράστια απογοήτευση που δείχνει ένα σχήμα υπό καθεστώς κρίσης. Δεν έχει νόημα να σταχυολογήσουμε τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού καλές στιγμές - όχι ολόκληρα τραγούδια - του, όπως και να μπούμε σε λεπτομέρειες για το πόσα πράγματα πάνε λάθος σε αυτό. Το "Freeman" είναι ένας δίσκος που ακόμη και οι ίδιοι προσπαθούν να ξεχάσουν και η απόκτηση του χρησιμεύει μόνο για τη συμπλήρωση της δισκογραφίας τους.
Return To Live
(Frontiers, 2018)
Ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια του Frontiers Metal Festival το 2016, το πρώτο - και μοναδικό - επίσημο live άλμπουμ της μπάντας αναμενόμενα εστιάζει με τη σειρά του στα πεπραγμένα τους στο "Return To Heaven Denied". Παρουσιαζόμενο στην ολότητα του και με τις προσθήκες των "In The Shade" και "Chapter 1" από τα "No Limits" και "Sons Of Thunder", αντίστοιχα, το κορυφαίο υλικό του δεύτερου δίσκου των Labÿrinth λάμπει και σε συνθήκες ζωντανής εμφάνισης, με την μπάντα να είναι καλοκουρδισμένη και να παίζει με άνεση και, πρακτικά, «εντός έδρας».
A Compilation
Σε 25 χρόνια καριέρας είναι λογικό κι επόμενο να υπάρχουν αρκετά κομμάτια για να δημιουργήσουν μια αντιπροσωπευτική συλλογή της μπάντας. Όπως πάντα με γνώμονα το προσωπικό γούστο και κατόπιν την όσο το δυνατόν πληρέστερη εκπροσώπηση του συνόλου της δισκογραφίας τους, αυτή είναι η άποψη μας για την ιδανική playlist με τραγούδια των Labÿrinth.
1. Mortal Sin (No Limits)
2. In The Shade (No Limits)
3. Moonlight (Return To Heaven Denied)
4. New Horizons (Return To Heave Denied)
5. Lady Lost In Time (Return To Heaven Denied)
6. State Of Grace (Return To Heaven Denied)
7. Thunder (Return To Heaven Denied)
8. Chapter 1 (Sons Of Thunder)
9. Kathryn (Sons Of Thunder)
10. The Prophet (Labÿrinth)
11. Hand In Hand (Labÿrinth)
12. The Shooting Star (Return To Heaven Denied Pt.II)
13. Sailors Of Time (Return To Heaven Denied Pt.II)
14. Like Shadows In The Dark (Return To Heaven Denied Pt.II)
15. Bullets (Architecture Of A God)
16. We Belong To Yesterday (Architecture Of A God)
17. Someone Says (Architecture Of A God)
18. Architecture Of A God (Architecture Of A God)
19. Den Of Snakes (Welcome To The Absurd Circus)
20. Finally Free (Welcome To The Absurd Circus)
