Typhus

Μπορεί η ιστορία των Typhus να ξεκινάει πρακτικά από τους Nuclear Terror και να τραβάει αρκετά χρόνια πίσω, αλλά στην ουσία μιλάμε για ένα σχήμα, του οποίου η μετονομασία έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, ορίζοντας μια νέα δημιουργική εκκίνηση. Κι αν το τελευταίο δεν φάνηκε τόσο στο προ πενταετίας ντεμπούτο άλμπουμ τους, φέτος, στο δεύτερο κατά σειρά πόνημα τους, αυτό είναι απόλυτα διακριτό.

Η μπάντα έχει προχωρήσει από το αμιγώς thrash metal ύφος της σε κάτι που ενστερνίζεται περισσότερο heavy/power δρόμους, ειδικά της σκηνής της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού. Με άκρατα τεχνικές κιθάρες, πιο χαλιναγωγημένους ρυθμούς, αλλά κι ερμηνείες που ενθυμούνται εκείνες του σπουδαίου Warrel Dane, οι Typhus πραγματοποιούν μια αλλαγή ύφους που την υποστηρίζουν εξαιρετικά.

Ο δίσκος φαντάζει σαν ένα US power δημιούργημα που κυκλοφόρησε σε λάθος ήπειρο, μπορώντας να συγκριθεί με τις πρόσφατες κυκλοφορίες των Vicious Rumors ή Helstar, από την άποψη της υφολογικής προσέγγισης. Το υλικό στέκει καλοδουλεμένο, η παραγωγή είναι ακριβώς όπως πρέπει, σφιχτοδεμένη και αρκούντως καθαρή, αναδεικνύοντας την τεχνική επάρκεια της μπάντας, ενώ οι ερμηνείες του Κώστα έχουν περάσει στο επόμενο επίπεδο.

Προσωπικά, εκτιμώ και τις πιο τεχνοκρατικές εξάρσεις τους, όπως αυτές διαφαίνονται σε τραγούδια όπως το "Apocrypha", το οποίο μου έφερε στο νου τους διαγαλαξιακούς εξτρεμιστές Sacral Rage - κάτι που μονάχα ως θετικό μπορεί να εκληφθεί. Γενικά, η διατήρηση αυτών των speed/thrash εξάρσεων προσφέρει μια ηχητική ευρύτητα στο σχήμα, κάνοντας κάθε ακρόαση μια πολύπλευρη εμπειρία που αποκαλύπτει συνεχώς νέα πράγματα.

Συνολικά, θαρρώ πως το "Fate Weaver" στέκει ως ένα game changer άλμπουμ για την περαιτέρω πορεία των Typhus. Δείχνοντας τους να παίρνουν ένα λελογισμένο δημιουργικό ρίσκο με αυτήν τους τη συνθετική στροφή, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει πλήρως και αφήνει υποσχέσεις για κάτι ακόμη καλύτερο στο εγγύς μέλλον. Μέχρι τότε, αναμένουμε να τους απολαύσουμε και συναυλιακά, στο release show που έπεται, σε μερικές ημέρες από τώρα.

Bandcamp