Havukruunu

Η πρώτη στροφή από την ομώνυμη εναρκτήρια σύνθεση του "Uinuos Syömein Sota" παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένη στο νου. Τη θεωρώ εξίσου σπουδαία και συγκινησιακά φορτισμένη, όσο τα λόγια των William Wallace & King Théoden στις αντίστοιχες ταινίες όπου και ακούστηκαν. Ναι, πρόκειται περί τέτοιας ορμής και έντασης, που θα ακολουθούσα τυφλά και τους τρεις. Για όσους δεν έχουν γνωριστεί ακόμα με τους Φινλανδούς, πάμε άλλη μία φορά: "Hyinen on talven yö ja tähdet himmenee Kauas kalvaana on kuolleet kulkeneet Niin pitkään henget jumalten hiljaa valvoneet Hyinen on talven yö kun loppuu ihminen".

Αυτά έλαβαν χώρα πριν πέντε ολάκερα χρόνια, τότε που στέλναμε μηνύματα για να βγάλουμε το σκύλο βόλτα και να πάρουμε έγκριση για να πάμε σούπερ μάρκετ. Αξέχαστες εποχές και διηγώντας τες να κλαις. Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησαν ένα εξίσου τούμπανο EP, επίσης με ασπρόμαυρο εξώφυλλο όπως άπασες οι κυκλοφορίες τους. Σειρά παίρνει η κουκουβάγια, άριστος οιωνός για τα δεδομένα μου, ειδικά άπαξ και βαστάει σπαθί. Black, epic & pagan metal από μια μπάντα που φέρει πλέον ολόδικιά της σφραγίδα, έχοντας αποδεχθεί την ουσία των Moonsorrow & Bathory (επιπλέον συγκίνηση).

Με τον τέταρτο δίσκο τους μας μεταφέρουν σχεδόν 800 χρόνια πίσω, σε αρχαϊκές εποχές, αιματηρές και επαναστατικές. Το 1237 λέει, ξεσηκώθηκαν οι Ταβαστιανοί εναντίον του βασιλείου της Σουηδίας και της Καθολικής Εκκλησίας, οδηγώντας ιερείς γυμνούς στην παγωνιά, να πεθάνουν. Μάλλον θα τους τσάντισαν πολύ, για παράδειγμα θα είχαν καταστρέψει τον παγανιστικό τρόπο ζωής και λατρείας τους. Φέρτε πίσω τα παγανά μας. Τα σήματα κατατεθέντα των Φινλανδών, παρόντα εκ νέου: διπλή κιθαριστική επίθεση, χορωδιακά φωνητικά, παγωμένη ατμόσφαιρα, επική διάθεση.

Και αν τα ανωτέρω θεωρούνται δεδομένα, τα φετινά κιθαριστικά τους solo τα λες και βιρτουόζικα, καθώς οι παίχτες αποδεικνύονται ενίοτε και shredders, αμέ: "Kuoleman Oma". Οι μπασογραμμές, γροθιά στο στομάχι. Κυριαρχούν από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή και τα διακριτικά πλήκτρα συμβάλλουν στη δημιουργία ζοφερής και επικής/τελετουργικής ατμόσφαιρας. Αν και για την τελευταία, οι κυρίως υπεύθυνοι εντοπίζονται στα riffs της μπάντας, στα αστραπόβροντα που σκίζουν τον ουρανό στη μέση και στα φωνητικά: τα τραχιά και μαύρα και τα χορωδιακά, όπως τα τελειοποίησε ο Μεγάλος.

Εξακολουθούν και επιμένουν στη δημιουργία μεγαλειωδών στιγμών, παρόμοιων με επικές ταινίες, όπου σε αμφότερες τις περιπτώσεις οι ανατριχίλες και το αίσθημα της ανάτασης πάνε χέρι χέρι. Γνωρίζουν άριστα το μυστικό του ατσαλιού, αφού παρά το μαύρο πυρήνα της μουσικής τους, δεν είναι και λίγες οι ατόφιες heavy metal εκφάνσεις τους. Ίδιον του hellenic black metal, ήτοι ο επίλογος με το "De Miseriis Fennorum". Κάπου εκεί εντοπίζεται ο χαρακτήρας της μπάντας: πολυδιάστατος, ακραίος και μελωδικός, pagan & heavy, ικανός να εκτιμηθεί από διάφορες «φυλές» του metal χώρου.

Η μετάβαση σε ευρύτερο κοινό ξεκίνησε το 2017 με το δίσκο "Kelle Surut Soi", συνεχίστηκε το 2020 στο "Uinuos Syömein Sota" και ο φετινός την ενισχύει σε μεγάλο βαθμό. Ο φετινός ελληνικός Φλεβάρης αποδεικνύεται σύμμαχος για τέτοιο άκουσμα, καμωμένο στην παγωνιά και στον ψόφο. Φέρει μαζί του πάντως το εξής παράδοξο: να ζεσταίνει ψυχές. Το σκοτάδι είναι φίλος, μην το φοβάστε.

Bandcamp