Green Was Greener

Ακούγοντας το "Love Divine", του Ηρακλειώτικου σχήματος Green Was Greener, πολλές σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. Από τις επιρροές που μπορώ να εντοπίσω - κάποιες αναμφίβολα μόνο στο μυαλό μου -, ως την '80s αναβίωση, η οποία έπιασε για τα καλά στην Ελλάδα και την indie/alt σκηνή, αλλά και τις θαμμένες παιδικές αναμνήσεις. Οι πλανητικές χάντρες στο εξώφυλλο χτύπησαν μία χορδή μέσα μου, κάτι από παιχνίδι αγορασμένο σε περίπτερο, ή κοσμήματα σε μία μπιζουτιέρα που θαύμαζες λόγω χρωμάτων κι όχι επειδή καταλάβαινες την αξία τους. Το "Love Divine" είναι ένας δίσκος που, αν και επηρεασμένος στιχουργικά από την Θεία Κωμωδία, αναφέρεται στο παρελθόν, και το ανακατασκευάζει με τρόπο ζεστό και μετρημένο, νοσταλγώντας το μεν, αλλά στεκόμενος και κριτικά απέναντί του.

Το γεγονός ότι η θεματολογία ήρθε να κολλήσει μετά τη μουσική εξηγεί και την αντίθεση (ή συμπληρωματικότητα) θλίψης/ευδιαθεσίας. Με στόχο ένα πιο upbeat και χορευτικό συναυλιακό ύφος, ο πρωτομάστορας του συγκροτήματος Θωμάς Στρατάκης, άρχισε να απομακρύνεται από τις πιο psychedelic/art καταβολές, και να εξερευνά μία πιο εύθυμη και pop ενορχήστρωση. Το αποτέλεσμα ήταν να έχεις έναν δίσκο που θα σε κάνει να χορεύεις, ενώ τα μάτια σου θα βουρκώνουν (ναι, σ’ εσένα αναφέρομαι "Emma", που να πάρει με όλες τις ματαιωμένες ψυχές αυτού του ντουνιά!)

«Ήθελα να έχει αρκετή πληροφορία ο δίσκος», λέει ο Στρατάκης στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, και η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι το πρώτο που γίνεται αντιληπτό. Παρ’ όλο που τα synths έχουν βγει πολύ μπροστά, σε σημείο που να καμπυλώνουν το είδος προς άλλες κατευθύνσεις πέρα από το rock, υπάρχει μία πληθώρα υφών που συναντούμε στο δίσκο. Από το βαλσάκι της εισαγωγής, μέχρι το ελεγειακό τέλος του "Love Define" έχει καλυφθεί μία σημαντική απόσταση, από τους Flaming Lips - που στέκουν σαν Πολικός Αστέρας πάνω από τις δώδεκα συνθέσεις - μέχρι τα κιθαριστικά σόλο των Porcupine Tree εποχής "Lightbulb Sun" στο "Someday". Πιο μπροστά έχουν βγει και τα φωνητικά, με ολοκληρωμένες και καλοδουλεμένες γραμμές που νιώθεις σαν να ήξερες από πάντα (πόσο γνώριμο που είναι το ρεφραίν του "Going Down"!), τα σαράντα λεπτά του δίσκου είναι χορταστικά και σε προσκαλούν για επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Υπάρχουν βέβαια και τα απαραίτητα εφέ που κάνουν τους ήχους πιο θολωμένους εκεί που χρειάζεται, τόσο ώστε να δίνεται ένα ονειρικό και θαλπωρικό ύφος.

Όμως, στην τελική, πέρα από την πολύ ταιριαστή παραγωγή, τις λεπτομέρειες στην ενορχήστρωση, τον ιδρώτα που έχει πέσει στην επιλογή σωστών ηχοχρωμάτων στα ηλεκτρονικά σημεία, ο δίσκος κερδίζει πόντους στον τομέα που έχει πραγματική σημασία: στις ιδέες. Όλα τα παραπάνω θα αρκούσαν να κάνουν έναν μέτριο δίσκο καλό, ή συμπαθή, αλλά δεν θα ήταν επαρκή για να κάνουν το "Love Divine" σημαντική κυκλοφορία. Αυτό συμβαίνει επειδή ο δίσκος αποτελείται από πλήρεις και πολύπλευρες συνθέσεις. Ακούς τη βασική μελωδία του "Running Free" και θέλεις να το χορέψεις σε υπόγεια φορώντας γυαλιά ηλίου, καθώς θα ουρλιάζεις το ρεφραίν σαν τον βρικόλακα Ζανό από την "Νορβηγία" του Βεσλεμέ. Ακούς το beat στο "Infinity" και σκέφτεσαι πόσο ταιριάζει σε ανοιχτό καλοκαιρινό φεστιβάλ πάνω στη δύση του ήλιου, ή αναρωτιέσαι αν έχεις ακούσει φέτος πολλά radio friendly ποπάκια όπως το "Mirage", βγαλμένο κατευθείαν από τα '90s.

Οι Green Was Greener, δηλαδή ο Θωμάς Στρατάκης και ο συμπαραγωγός και στενός συνεργάτης του Νίκος Βογιατζάκης, κυκλοφορούν φέτος ένα άλμπουμ που το αγαπάς αβίαστα, σε αγγίζει με την ειλικρίνειά του, και σε αιχμαλωτίζει με τις ιδέες του. Το ότι απομακρύνονται από τον ήχο με τον οποίο τους έμαθε το ελληνικό κοινό είναι μόνο θετικό, καθώς εγείρει περαιτέρω το ενδιαφέρον μας, και δεν τους τοποθετεί άσκεπτα κάτω από μία ταμπέλα. Δανειζόμενος τον τίτλο από την αυτοβιογραφία της ηθοποιού Σιμόν Σινιορέ, σκέφτομαι ότι η νοσταλγία των Green Was Greener δεν είναι πια αυτή που ήταν, όπως και οι ίδιοι εξάλλου δεν εμμένουν στην ίδια ηχητική ταυτότητα. Γίνονται λιγότερο εγκεφαλικοί και αφήνονται σε έναν εκτονωτικό χορό (σαν άλλο κινηματογραφικό reference, σκέφτομαι τον χορό στο Aftersun). Θυμούνται χωρίς να ρομαντικοποιούν απαραίτητα, αλλά συμβιώνοντας με τις αντιφάσεις που κρύβει το παρελθόν.

Αυτό το καλοκαίρι ξεμακραίνει προς το άπιαστο παρελθόν με κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, τουλάχιστον όμως ντύνεται μουσικά από το "Love Divine".

Bandcamp