Green Was Greener: «Στα live θέλουμε να μπορούμε να χορεύουμε, κι εμείς και ο κόσμος»

 Η εγχώρια μουσική σκηνή βιώνει άνθιση τα τελευταία χρόνια, και κάθε χρόνο πέφτουμε πάνω σε εκπληκτικές νέες δουλειές. Το 2021 ήταν η χρονιά των Green Was Greener, ενός πρότζεκτ με psychedelic rock καταβολές, οι οποίοι έκαναν την αρχή με το "Introspective", τραβώντας τα βλέμματα και αποσπώντας αρκετά θετικά σχόλια. Μπορεί να μην βρέθηκα εκεί από την αρχή του ταξιδιού, όμως έφτασαν στα αυτιά μου ένα χρόνο αργότερα, όταν έπαιξαν στο Φεστιβάλ της Χαϊμαλίνας, κεντρίζοντάς μου την προσοχή. Φέτος, λοιπόν, που ήρθε η στιγμή για τη δεύτερη studio δουλειά τους, το εξαιρετικό "Love Divine", αλλά και με την επερχόμενη εμφάνισή τους στο πλευρό των Arctic Monkeys στις 18 και 19 Ιουλίου, βρήκα αφορμή για μία κουβέντα γνωριμίας με τον άνθρωπο πίσω από τους ήχους, τον Θωμά Στρατάκη. 

Γεια σου Θωμά! Είμαι ο Μάνος, και θα ήθελα να σε καλωσορίσω στο Rocking.gr! Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησες το "Love Divine" με το προσωπικό σου όχημα, τους Green Was Greener. Πριν περάσουμε στα του άλμπουμ, όμως, θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για τους Green Was Greener; Πώς προέκυψαν, και πού στοχεύουν;

Γεια και από εμένα και να ευχαριστήσω εσένα και το Rocking για τη συνέντευξη. Το Green Was Greener είναι ένα project που πήρε μορφή το 2021 με τη κυκλοφορία του πρώτου δίσκου μας "Introspective". Ξεκίνησε το 2018 γράφοντας κάποια τραγούδια και ιδέες στο σπίτι μου. Το 2020 που είχα αρκετό υλικό βρέθηκα με τον Νίκο και γράψαμε το δίσκο στο στούντιο του. Τον έστειλα για ντέμο στην Inner Ear και με το που πήρα τα καλά νέα έφτιαξα και τη μπάντα. Οι στόχοι μας είναι απλά να γράφουμε μουσική, να κάνουμε live και να περνάμε καλά σπαταλώντας οτι λεφτά βγάζουμε από τις κανονικές μας δουλειές σε αυτό.

Η έδρα σου είναι το Ηράκλειο Κρήτης. Πώς είναι να είσαι μουσικός σε μία χώρα όπως η Ελλάδα του 2023, και ειδικά στην περιφέρεια;

Υπάρχουν δυσκολίες που σίγουρα βέβαια υπάρχουν παντού. Λίγο πιο δύσκολο στη περίπτωση μας, όπως και σε άλλες μπάντες, που έχουμε αγγλόφωνο στίχο. Το αρνητικό της περιφέρειας είναι τα μεταφορικά έξοδα στα lives.

Η πρώτη κυκλοφορία των Green Was Greener, το "Introspective", κυκλοφόρησε εν μέσω lockdown, εποχή που η προώθηση μουσικής ήταν δύσκολη, ωστόσο απέσπασε διθυραμβικά σχόλια. Περίμενες να έχει τέτοια αποδοχή; Επέδρασε καθόλου αυτή η επιτυχία στη δημιουργία του "Love Divine";

Δε ξέρω τι περίμενα, όπως δε ξέρω και τώρα με το "Love Divine". Σίγουρα είχε πολύ καλές κριτικές και reviews αλλά δε νομίζω οτι θα το έλεγα επιτυχία εγώ προσωπικά. Αυτό που έγινε είναι να ανέβει ο πήχης σε προσωπικό επίπεδο και να προσπαθήσω να εξελιχθώ στον επόμενο δίσκο.

Το νέο άλμπουμ είναι αρκετά διαφορετικό από το προηγούμενο, με αυξημένη την ηλεκτρονική παρουσία και το πιο upbeat ύφος. Η ταυτότητα του συγκροτήματος μοιάζει να είναι ρευστή και μεταλλασσόμενη, κι αυτό εξηγεί την ποικιλία και τη δυσκολία κατηγοριοποίησης. Πώς είναι για σένα, όμως, να δοκιμάζεις τον εαυτό σου σε πολλά διαφορετικά είδη ως μουσικός;

Είμαι και σαν άνθρωπος έτσι. Μου αρέσουν διαφορετικά πράγματα και σίγουρα μου αρέσει να πειραματίζομαι. Το upbeat του δίσκου έχει να κάνει αρκετά και ότι μας έλειπε από τα live αυτό το συναίσθημα. Να μπορούμε να χορέψουμε και εμείς και ο κόσμος. Συμφωνώ μαζί σου ότι ακούγεται διαφορετικό το "Love Divine" από το "Introspective" αλλά παραδόξως σε περιβάλλον live δένει πολύ αρμονικά για κάποιο λόγο και είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό.

Υπάρχουν μουσικά όρια ακόμη και για τους Green Was Greener;

Φαντάζομαι πως θα υπάρχουν αλλά για την ώρα δεν έχει προκύψει. Αν κάτι δε μπει στο δίσκο είναι επειδή θα το θεωρήσω υποδεέστερο από κάποιο άλλο, όχι επειδή ξεπερνάει κάποιο όριο στο ύφος του. Δεν είναι και πολλά βέβαια αυτά. Σπάνια θα τελειώσω ένα τραγούδι εάν δεν είμαι σίγουρος . Θα μείνει στο ράφι σαν ιδέα.

Υπάρχει ένα μαγικό δεκαπεντάλεπτο μαξ που όλα γίνονται αβίαστα σε σημείο που πιστεύεις ότι κάτι σε καθοδηγεί

Πέρα από τη χορευτική του διάθεση, τα κομμάτια χτίζονται γύρω από πολύ όμορφες και ευκολομνημόνευτες ιδέες, είτε στα synths είτε από μία μπασογραμμή, που είναι δύσκολο να μην τραβήξουν την προσοχή. Πώς να φανταστούμε τη συνθετική διαδικασία; Ώρες ωρών πάνω από την ίδια μελωδία για την επιλογή της σωστής νότας, ή αβίαστα σκαριφήματα που σιγά σιγά έβρισκαν το δρόμο τους;

Η περισσότερη ώρα πηγαίνει στο ηχητικό αποτέλεσμα παρά τη σύνθεση. Εκεί είναι που περνάω αμέτρητες ώρες. Στη διαδικασία σύνθεσης είναι λίγο παράξενα τα πράγματα. Υπάρχει ένα μαγικό δεκαπεντάλεπτο μαξ που όλα γίνονται αβίαστα σε σημείο που πιστεύεις ότι κάτι σε καθοδηγεί και όχι ότι εσύ καθοδηγείς αυτό που γράφεις. Δε ξέρω αν βγάζει νόημα αλλά έτσι το νιώθω. Σε αυτά τα 15 λεπτά έχει γίνει η περισσότερη δουλειά συνθετικά. Όλο το υπόλοιπο είναι το βαρετό κομμάτι που πρέπει να κάνεις το arrange σου.

Θα ήθελα να μας μιλήσεις για τη σύνθεση του "Running Free". Είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια στο νέο δίσκο, και η μυστηριώδης μελωδία που κλείνει τη σύνθεση με συνεπήρε από την πρώτη φορά που το άκουσα. Μου θυμίζει και λίγο Vangelis, δεν ξέρω αν πέφτω μέσα…

Το "Running Free" δεν ξεκίνησε για Green είναι η αλήθεια, μέχρι που σε μια πρόβα πριν στήσει ο Κωνσταντίνος (μπασο) το άκουγε όσο το δούλευα και μου είπε πως θα είχε πλάκα να είναι στο δίσκο. Είναι το μόνο κομμάτι στο δίσκο που ακόμα και το τύμπανο είναι όλο drum machine. Έβγαλα κάπως το άχτι μου με τα συνθς. Το τελευταίο μέρος ήταν ιδέα για άλλο κομμάτι που ποτέ δεν ολοκλήρωσα οπότε το έβαλα εκεί. Ήθελα να έχει αρκετή πληροφορία ο δίσκος.

Τώρα όσον αφορά στον Vangelis δε ξέρω τι να πω. Είναι από τις μεγαλύτερες μου επιρροές και από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, σίγουρα ο αγαπημένος μου Έλληνας καλλιτέχνης με διαφορά. Στα δικά μου αυτιά δε θυμίζει Vangelis και δε θα μπορούσα να κάνω κάτι που θυμίζει ένα τόσο μεγάλο όνομα, παρ’ αυτά χαίρομαι πάρα πολύ που το έβγαλε σε εσένα. Είναι μεγάλη μου τιμή ένα τέτοιο σχόλιο.

Το "Emma" είναι ένα τραγούδι που στιχουργικά ξεφεύγει από το κλασικό στήσιμο, δηλαδή δεν απευθύνεται σε κάποιο you. Δομείται ως μία αφήγηση, λέει μία ιστορία όπως και το "Desert King" από το ντεμπούτο σας. Έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτά τα τραγούδια;

Το "Desert King" είναι fictional η ιστορία ενώ στο "Emma" είναι πραγματική. Την έζησα σαν παρατηρητής, βέβαια, αλλά περιγράφει κάτι πολύ συνηθισμένο, που δυστυχώς είχα την ατυχία να βιώσω μέσα στην οικογένεια μου, οπότε άλλη βαρύτητα έχει για εμένα το "Emma" σαν τραγούδι και θεωρώ ότι αρκετός και κόσμος μπορεί να ταυτιστεί. Δυστυχώς.

Ο Νίκος Βογιατζάκης είναι ο σταθερός συνεργάτης σου εντός και εκτός στούντιο. Πώς είναι η συνεργασία μεταξύ σας, και με ποιον τρόπο συνεισφέρει ο καθένας σας στο τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στα αυτιά μας;

Με το Νίκο πέρα από τη μουσική σχέση πλέον έχουμε και αδερφική σχέση. Δουλεύουμε αρκετά πράγματα παρέα και ξέρουμε ο ένας τον άλλο. Είτε σε live είτε στουντιακά, υπάρχει μια σιγουριά που προσφέρει ο ένας στον άλλο. Δε μπορώ να φανταστώ να παίζουμε δηλαδή χωρίς το Νίκο, ασχέτως ότι παίζει να διαφωνούμε σε μόνιμη βάση και να μαλώνουμε κάθε φορά που θα βρεθούμε. Ίσως για αυτό να δουλεύουμε και τόσο καλά μαζί. Είμαστε τελείως άλλοι άνθρωποι μουσικά και στο πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και το βρίσκουμε κάπου στη μέση.

Έχεις εκφράσει την αγάπη σου για πολλά ονόματα και καλλιτέχνες, τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Σε έναν στίχο ακούμε και μία ευθεία αναφορά για τους Grateful Dead. Υπάρχουν άλλες αναφορές σε αγαπημένα σου συγκροτήματα, κρυμμένες είτε στη μουσική είτε στους στίχους;

Η αναφορά ήταν για να κολλήσει ο στίχος είναι η αλήθεια. Σέβομαι τους Grateful Dead αλλά δεν είναι μια μπάντα που με έχει επηρεάσει. Η αναφορά που μπορώ να σκεφτώ στο δίσκο είναι οι Daft Punk με το vocoder που χρησιμοποίησα για πρώτη φορά, o Frank Ocean σε κομμάτια όπως το "Love Define", και ξανά και λογικά για πάντα οι Flaming Lips. Στιχουργικά η μόνη μου επιρροή ήταν η Θεία Κωμωδία.

Αν χρειαζόταν να προτείνεις κάποια άλμπουμ σε ένα άτομο που του άρεσε το "Love Divine", ποια θα ήταν;

Δύσκολη ερώτηση . Θα πω σίγουρα από τα ονόματα που ανέφερα και πριν, Frank Ocean – "Blonde", Daft Punk – "RAM", Flaming Lips – "Yoshimi Battles The Pink Robots", Bon Iver – "22, A Million" και θα βάλω και τον M83 με το "Hurry Up, We ‘re Dreaming".

Το εξαιρετικό εξώφυλλο δημιούργησε, όπως και στο "Introspective", ο φίλος σου, Γιώργος Παπαδάκης. Πόση συμβολή έχεις στο στήσιμο του cover art; Δίνεις κάποιες οδηγίες, ένα ξεκάθαρο outline, ή το εμπιστεύεσαι σε εκείνον εξολοκλήρου;

Πάντα ξεκινάμε με το να του αναφέρω τι είναι για μένα το κάθε άλμπουμ, τι σημαίνει, και τι εικόνες μου δημιουργεί. Βρίσκω κάποιο υλικό online ή σε βιβλία και πάνω σε αυτά συζητάμε τι και πώς. Προσπαθώ να τον αφήνω όσο πιο ελεύθερο μπορώ γιατί λειτουργεί με ένα δικό του τρόπο, που είναι αρκετά unique. Μου στέλνει τρεις επιλογές πάντα και διαλέγω κάτι από εκεί. Η δυσκολία είναι στο ποιο θα διαλέξω, γιατί ό,τι στέλνει είναι φανταστικό και on point. Το έχω πει και θα το λέω συνέχεια, είναι ο καλύτερος graphic designer στην Ελλάδα.

Από μικρές σκηνές, σε ντόπια καλοκαιρινά φεστιβάλ, και τώρα opening act για τους Arctic Monkeys. Ακούγεται ιλιγγιώδης η ταχύτητα εξέλιξης και διάδοσης του ονόματός σας. Πώς αισθάνεσαι για αυτήν την συγκυρία;

Είναι αρκετά τιμητικό και δεν το περίμενα να σου πω και την αλήθεια. Φανταζόμουν ότι κάποια στιγμή θα παίζαμε με κάποιο μεγάλο όνομα αλλά όχι τη μέρα των Monkeys (ή των Hives). Έκατσε πολύ όμορφα γιατί είναι πολύ κοντά στη κυκλοφορία του "Love Divine", με αποτέλεσμα να δουλεύουμε το live πολύ πιο επαγγελματικά και σοβαρά.

Πού αλλού μπορούμε να σας ακούσουμε φέτος; Τι άλλα συναυλιακά πλάνα έχετε;

Για την ώρα έχουμε τη παρουσίαση δίσκου στο Ηράκλειο και είμαστε στη διαδικασία να βγει ένα μικρό τουρ για λίγο μετά το καλοκαίρι. Σίγουρα όμως θα γίνουν κάποια διάσπαρτα live μέχρι τότε.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! Μπορείς να κλείσεις τη συνέντευξη με οποιοδήποτε τρόπο θέλεις.

Εγώ σ’ ευχαριστώ για την όμορφη συνέντευξη. Θα κλείσω λέγοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους αγόρασαν και θα αγοράσουν το νέο μας δίσκο και μας σαπορτάρουν από τη πρώτη στιγμή. Ελπίζω να σας δω σε κάποιο live!