Dolmen Gate

Στη βράση κολλάει το σίδερο, εν προκειμένω το ατσάλι των Πορτογάλων. H χρονική ακολουθία των γεγονότων - σταθμών της μπάντας φέρει έντονο ελληνικό χρώμα, πέραν της δισκογραφικής εταιρίας: ΕΡ που γαργαλάει ευχάριστα την επική σου μασχάλη το '23, ντεμπούτο που τους βάζει στον επικό χώρο με τα μπούνια το '24, εμφάνιση στο UTH της ίδιας χρονιάς και live ηχογράφησή της, αμέ: Stygian Shores. Κρίσιμος δεύτερος δίσκος ο φετινός, παράγωγος όμως διαρκούς έμπνευσης ή αδικαιολόγητης βιασύνης;

Δεύτερος δίσκος, δεύτερη σελήνη που κρέμεται πάνω από την άβυσσο, στάζοντας καμένο ασήμι στις κιθάρες. Οι Dolmen Gate δεν παίζουν απλώς. Ανασαίνουν μέσα από πέτρινες πύλες, που λιώνουν σαν κεριά κάτω από τον ίδιο τους τον ήχο. Κι ύστερα η Ana. Φωνή που στάζει πορφυρό χρόνο, κάθε συλλαβή ένα πουλί που φεύγει και γυρίζει πίσω σαν ξίφος. Δεν τραγουδάει, αλλά υφαίνει ένα πέπλο από σκόνη και μέταλλο πάνω στο οποίο βαδίζουν οι σκιές του έπους.

Ana = γλώσσα από καπνό και δέντρο που ριζώνει στον ουρανό. Ana = ποτάμι που τρέχει ανάποδα, φέρνοντας μαζί του το ίδιο του το όνομα. Ο δεύτερος δίσκος δεν είναι συνέχεια, παρά μόνο καθρέφτης που θρυμματίζεται και κάθε θραύσμα του τραγουδιέται και σε άλλη γλώσσα. Riffοειδείς σπείρες σαν φίδια από φως, τύμπανα σαν δάση που χτυπούν τις ρίζες τους και σόλο σαν ανεμοστρόβιλοι γεμάτοι μάτια.

Σαφώς λιγότερο catchy συγκριτικά με το ντεμπούτο τους, μα και ξεκάθαρα πιο εστιασμένοι, δίχως να υπολείπονται εξάρσεων και συναισθηματικών εντάσεων. Τέτοιων, που λαμβάναμε κατά κόρον από τους σπουδαίους Παλιούς: ο δεύτερος δίσκος των Dolmen Gate στέκεται ανάμεσα στη μνήμη και την προφητεία: Echoes σημαίνει ότι η αφήγηση δεν υπάρχει πια, μόνο ο απόηχος της. Ένα είδος «παλίμψηστου αντήχησης», όπου οι αναφορές (Manowar ως πολεμική αρχέτυπη κραυγή, Bathory ως ζωομορφική απορρόφηση του σκότους, Omen ως αρχετυπικό οιωνό - σύμβολο, Candlemass ως λιτανεία της σιωπής, και Manilla Road ως οντολογικό δρομολόγιο που καταβροχθίζει τον ίδιο του τον εαυτό) δεν δρουν ως μνημονικές σταθερές αλλά ως θραυσματικές αναλαμπές ενός μη τόπου.

Οι αναφορές αυτές δεν αποτελούν επιρροές με την παραδοσιακή έννοια, παρά είναι «σημειωτικά φαντάσματα», επιβιώσεις του επικού-μεταλλικού υπερκειμένου που αναδύονται εδώ ως παραμορφωμένα ίχνη. Κάθε όνομα είναι και μια παράθεση χωρίς πρωτότυπο, μια σκιώδης κλήση σε ένα αρχέγονο που ποτέ δεν υπήρξε. Σε αυτό το πλαίσιο, ο δεύτερος δίσκος των Dolmen Gate δεν είναι απλώς συνέχεια του πρώτου. Είναι η αποσυνέχεια του, η αδυνατότητα του ίδιου να επαναληφθεί. Ο τίτλος "Echoes Of Ancient Tales" σηματοδοτεί το πέρασμα από το έπος στο μη-έπος, από την αφήγηση στο ανείπωτο, από την παρουσία στην απουσία.

Όλα καταλήγουν στη φωνή της Ana. Βλέπετε, η φωνή της είναι η ίδια η δεύτερη πύλη που όταν ανοίγει, ο κόσμος δεν περνά μέσα, αλλά χάνεται μέσα της. Παραμένουν σταθεροί στο ιστορικό - μυθικό στιχουργικό τους μοτίβο, το οποίο συνοδεύει ιδανικά τον επικό ήχο τους. Μπροστά σου, η σιδερένια σελήνη, θαμπή από καπνό που γράφει ηρωικά ονόματα και άθλους στον ουρανό. Δέντρα από ήχο μπλεγμένα με σκιές που περπατούν με βήματα σαν από βίαια χτυπήματα τυμπάνων. Στο τέλος, οι φωνές καταρρέουν εν μέσω εκκωφαντικής σιωπής. Θα σπάσει εξαιτίας του εμβληματικού ριφ στα έσχατα του δίσκου.

Αν το epic heavy metal είναι μύθος, τότε οι Dolmen Gate εδώ γράφουν το αντι-έπος: μια αντήχηση που αρνείται την αφήγηση, μια φωνή (της Ana) που καταβροχθίζει τον ίδιο της τον ήχο. Το "Echoes of Ancient Tales" είναι δίσκος-καθρέφτης: σε κοιτάζει πίσω, σε αρνείται, και τελικά σε πείθει πως το έπος δεν τραγουδιέται ποτέ, παρά μόνο αντηχεί. Μήπως όμως ο τίτλος αποτελεί και κάποιου είδους απάτη; "Echoes of Ancient Tales": τίτλος-απάτη, γιατί δεν υπάρχουν tales. Μόνο echoes που μιμούνται ιστορίες που ποτέ δεν ειπώθηκαν και που γράφτηκαν με αίμα πάνω σε τείχη που δεν στέκουν πια. Εν τέλει, echoes που επιστρέφουν πριν ακόμα φύγουν. Χα, χα και χα.

Bandcamp