Fucked Up

Το "One Day" είναι ένας τίτλος που περιγράφει ακριβώς το ποιόν του νέου άλμπουμ των Fucked Up. Ηχογραφημένος (αλλά και γραμμένος) σε 24 ώρες μια ημέρα του Δεκέμβρη του 2019, ο νέος δίσκος των Καναδών είναι μια αποθέωση του αυθορμητισμού, της αμεσότητας και της πίστης στη συνεργασία. Διαδεχόμενο το "Year Of The Horse" του 2021, αλλά, εξαιρώντας τον ζωδιακό κύκλο των σχετικών κυκλοφοριών της μπάντας, το "Dose Your Dreams" του 2018, το άλμπουμ βρίσκει το συγκρότημα να επαναφέρει στο προσκήνιο τον ταυτοτικό του πυρήνα.

Κοινώς, αναλογιζόμενος το "One Day" ως ένα «κανονικό» στούντιο άλμπουμ, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω ότι ως δίσκος αντιτίθεται σθεναρά στο ύφος και των 2 προκατόχων του. Κατά μια έννοια, όπως συνέβη και στο "Oberon" EP, το σχήμα αναζητά τις ρίζες του. Απλώς, αυτή τη φορά, σε αντίθεση με όσα διατυμπανίζουν οι υπέροχες φωνητικές αρμονίες του "Lords Of Kensington", δεν προσπαθούν να το αλλάξουν, ή να το δουν νοσταλγικά, ενθυμούμενοι τις επιρροές τους. Με το "One Day", οι Fucked Up αναζητούν την οικειότητα του σπιτιού. Την θαλπωρή της ασφάλειας του δικού τους χώρου, όπως αυτοί τον όρισαν με τα πρώτα τους άλμπουμ.

Στιχουργικά, πρόκειται για ένα έντονα ενδοσκοπικό άλμπουμ, προϊόν συμμετοχής όλων των μελών, γεγονός που αντανακλάται και στις συνθέσεις καθεαυτές. Δίχως να θέλω να δω τη σύνδεση πως «τα παλιά χρόνια ήταν πιο απλά τα πράγματα», δεν μπορώ παρά να ομολογήσω πως η αμεσότητα της κυκλοφορίας ηχητικά, δεδομένων των όσων εκθαμβωτικών έχει καταφέρει αυτό το φανταστικό συγκρότημα, είναι φύσει και θέσει μια προσπάθεια να βγουν από τη ρουτίνα τους, αλλά και να κοιτάξουν πιο προσεκτικά γύρω τους. Το εναρκτήριο "Found" είναι αυτή ακριβώς η εξακρίβωση της θέσης, η συνειδητοποίηση του τι είναι σήμερα το σχήμα.

Τι και εάν δεν διαρκεί 80 λεπτά αλλά το μισό; Τι και εάν τα δέκα κομμάτια διακατέχονται από ένα συνδυασμό hardcore, ψυχεδέλειας και alt rock επιρροών, τόσο σε μελωδίες όσο και φωνητικά; Οι Fucked Up μπορούν ανά πάσα στιγμή, όπως συμβαίνει στο παρορμητικό "I Think I Might Be Weird", με το τόσο ιδιαίτερο εναρκτήριο κιθαριστικό lick, να μεταφέρονται από την εσωστρέφεια στην αισιοδοξία, και από την αυτοαναφορικότητα στην εξωστρέφεια. Στο "Broken Little Boys" κριτικάρουν ιδιοφυώς την τοξική αρρενωπότητα, ακόμη και αν μουσικά δεν παρουσιάζονται ορμητικοί.

Το "One Day" είναι ένα καλειδοσκόπιο εναλλαγών διαθέσεων, είναι ο ρεαλισμός του "Nothing’s Immortal" που δίνεται υπό τις πιο φωτεινές και διαφορετικές μελωδίες που συνέθεσαν εδώ και χρόνια οι Fucked Up. Παρά την ευθύτητα της κυκλοφορίας και την επι μέρους μνημονικότητα στιγμών και κομματιών, ο συμφωνικός χαρακτήρας στον οποίο (μας) έχει συνηθίσει η μπάντα είναι παρών. Σε σχετικά υψηλές ταχύτητες και διαρκή ξεπετάγ4ματα μελωδιών, πρώτα και δεύτερα φωνητικά βρίσκονται σε διαρκή διάλογο, με αποτέλεσμα η, εν μέρει αναμενόμενη λόγω των συνθηκών δημιουργίας του δίσκου, ομοιομορφία να δίνει και το αναζητούμενο στοιχείο της μοναδικότητας στο άλμπουμ.

Βέβαια, κομμάτια όπως το, σχεδόν brit-pop, "Cicada", θα κάνουν μονομιάς αισθητή την παρουσία τους, υπενθυμίζοντας πως ο πειραματισμός είναι εκ νέου παρών. Όταν ο δίσκος σημάνει φινάλε με το εξαιρετικό και, σχεδόν post-punk, "Roar", που συνοψίζει στο έπακρο με την αγριάδα του το ποιόν της κυκλοφορίας, δύο πράγματα θα είναι σαφή. Πρώτον, οι Fucked Up δεν μπορούν να αστοχήσουν, δεν μπορούν να λαθέψουν. Δεύτερον, πως ακόμη και όταν φαίνονται χαμένοι και λειτουργούν ενστικτωδώς, σημειώνουν βήματα και κυκλοφορούν δίσκους που, όση χάρη αναδεικνύουν με κάθε επανάληψη, τόσο φαντάζουν άλλο ένα λιθαράκι σε μια δισκογραφία που δεν έχουμε αντιληφθεί πόσο σπουδαία είναι. Μην θεωρήσεις το "One Day" δεδομένο, θα εκπλαγείς.

Bandcamp