Enforcer

Το γεγονός πως οι Enforcer αφήσανε να περάσουν τέσσερα χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο, δείχνει μια μπάντα που ρισκάρει. Σε ένα περιβάλλον όπου τα συγκροτήματα είναι αναγκασμένα να κυκλοφορούν δίσκο ανά δυο χρόνια και να περιοδεύουν ακατάπαυστα για να συντηρήσουν το status και τα έσοδά τους, οι Σουηδοί πήραν τον χρόνο τους και δεν βιάστηκαν να γράψουν τον διάδοχο του εξαιρετικού "From Beyond" και μπράβο τους.

Η παραγωγή που την επιμελήθηκε η ίδια η μπάντα είναι καθαρή αλλά έχει τον απαραίτητο όγκο για να χορτάσει το μαθημένο στα μπάσα αυτί, ενώ και το εξώφυλλο μοιάζει επιβλητικό μέσα στην απλότητά του. Οπότε μετά τα διαδικαστικά, ας περάσουμε και στο δια ταύτα και να συζητήσουμε για το μείζον θέμα της κυκλοφορίας που δεν είναι άλλο από τη μερική μεν, σημαντική δε συνθετική διαφοροποίηση.

Το "Zenith" δεν είναι κάποιο αριστούργημα που θα μνημονεύεται εσαεί, αλλά έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον καθιστούν εθιστικό για να κολλήσει για αρκετές βδομάδες στο cd player ή στο πικάπ για τους πιο μερακλήδες και έχει μουσική για όλα τα γούστα. Έχει γρήγορες metal συνθέσεις, έχει μπαλάντα με πιάνο, έχει έντονες μελωδικές συνθέσεις, έχει επικό feeling, αλλά ας το κάνουμε πιο λιανά.

Είναι αλήθεια πως το "Die For The Devil" ως πρώτο δείγμα ξένισε, καθώς φαινομενικά απομακρύνεται αρκετά από όσα μας έχουν συνηθίσει, αλλά είναι ένα διαβολεμένα πιασάρικο τραγούδι οφείλω να παραδεχτώ. Μπορεί να φταίει που οι κιθάρες θυμίζουν Scorpions της εποχής "Blackout", μπορεί να φταίνε τα δεύτερα φωνητικά, μπορεί να φταίει η σωστή κλιμάκωση, δεν ξέρω. Το θέμα είναι πως εδώ και σχεδόν δυο μήνες δεν έχει ξεκολλήσει από το μυαλό μου.

Το "Zenith Of The Black Sun" έχει την μπασογραμμή που θα σου θυμίσει το “Heaven And Hell”, αλλά θα έρθει το ξέσπασμα στο τέλος να ανεβάσει το tempo και να γεμίσει τα ηχεία με σόλο από κιθάρες και πλήκτρα! Στο "Searching For You" το γκάζι θα αγγίξει το πάτωμα με μπάσιμο φουλ δικασιές, γκρουβάτο ρεφρέν και σολάρες στο τέλος. Το "Regrets" που είναι και ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη του δίσκου καθώς πρόκειται για μια μπαλάντα με πιάνο, ενώ ξεκινάει όμορφα στη συνέχεια χάνει την όποια δυναμική δημιουργεί η έντονη συναισθηματικά εισαγωγή, ενώ με χαλάνε και τα πολλά «οοοοοο» και η προφορά για κάποιο λόγο του Olof. Νομίζω πως αυτό το κομμάτι είναι και το (μόναδικο) χαμένο στοίχημα του δίσκου.

Το "The End Of The Universe" είναι ένα περίεργο τραγούδι καθώς το κουπλέ θυμίζει το "For Whom The Bell Tolls" σε σημείο παρεξηγήσεως, οπότε όσο κι αν διαφοροποιείται στη συνέχεια δεν πρόκειται ποτέ να αποβάλει αυτή τη ρετσινιά. Στο "Sail On" ο Olof είναι σχεδόν αγνώριστος ελέω φωνητικών γραμμών. Νιώθω πως είναι εντελώς εκτός της comfort zone του και γενικότερα η σύνθεση μοιάζει κάπως παραφορτωμένη από άποψη μελωδιών. Αν κάποιος πάντως πει πως παρα είναι γλυκούλικο (cheesy) τραγουδάκι δεν θα του κακιώσω.

To "One Thousand Years Of Darkness" έχει το τσαχπίνικο κουπλέ, το μεγάλο ρεφρέν και τη neoclassical γέφυρα με σόλο/δισολία που θα ικανοποιήσουν πλήρως, αλλά όταν μπει το καταιγιστικό "Thunder And Hell" δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο στον ακροατή, ο οποίος θα μετατρέψει άμεσα τον περιβάλλοντα χώρο σε mosh pit. Φρενήρης ρυθμός, φανταστικό pre-chorus και γενικά κάτι για να θυμηθούμε τα παλιά. Το "Forever We Worship The Dark" μου θυμίζει έντονα το ομώνυμο τραγούδι του "From Beyond" και βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία, ενώ μας επιφυλάσσουν ακόμα μια έκπληξη στο τέλος με το "Ode To Death" κι αυτό γιατί την δίλεπτη εισαγωγή ακολουθεί μια τεχνοτροπία που φέρνει στο μυαλό τους Manowar. Έχει το καλπαστό riff έχει τις ala Eric Adams κραυγές, ακόμα και το σόλο θυμίζει τους Αμερικάνους ενώ υπάρχει και σολάκι στο μπάσο.

Η τελική ετυμηγορία είναι πως κάθε φορά που άκουγα το άλμπουμ το πρώτο πράγμα που σκεφτόμουν είναι πως θέλω να τα τους δω ζωντανά και αυτό λέει πολλά για την ποιότητα των τραγουδιών. Επίσης το γεγονός πως η μπάντα παίζει μπάλα σε πολλά γήπεδα χωρίς να χάνει τη συνοχή του ο δίσκος επίσης λέει πολλά και η γενική αίσθηση που μου αφήνει είναι πως αυτό που ακούω είναι οι Enforcer. Με άλλα λόγια την επιλογή τους μπορούν και την υποστηρίζουν και ας μην γελιόμαστε, αυτό δείχνει μια μπάντα που έχει αποκτήσει τον δικό της χαρακτήρα ασχέτως αν φλερτάρουν με το AOR ή βάζουν πιάνο και πλήκτρα στα τραγούδια τους, είτε αντιγράφουν τους Metallica, είτε γράφουν τραγούδι που θα χωρούσε σε δίσκο των Manowar.

Όλες οι γνώμες είναι σωστές, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και μπλα μπλα μπλα, αλλά εγώ επειδή δεν είμαι και ιδιαίτερα ένθερμος οπαδός της πολιτικής ορθότητας, θα πω πως υπάρχουν τρία ήδη οπαδών. Αυτοί που θα ακούσουν το "Zenith" και θα γουστάρουν έως καραγουστάρουν (εγώ), αυτοί που θα το ακούσουν και δεν θα τους αρέσει γιατί περίμεναν κάτι άλλο και το συνολικό αποτέλεσμα δεν είναι για εκείνους (απολύτως σεβαστό), ενώ υπάρχει και αυτή η μυστήρια τρίτη κατηγορία που έχουν αποφασίσει πριν καν το ακούσουν πως δεν θα τους αρέσει για τους δικούς τους λόγους.