Into Battle Festival Vol. V - Day 2 (Enforcer, Wotan, Trojan, Dark Nightmare, Hailsteel) @ Κύτταρο, 28/09/24

Έπειτα από τη θριαμβευτική πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, επανήλθαμε δριμύτεροι για τη δεύτερη και καταληκτική του ημέρα, η οποία έκρυβε τις δικές της εκπλήξεις. Με επανεμφανίσεις αγαπημένων, εγχώριων και μη, σχημάτων, το διήμερο θα ολοκληρωνόταν με κρότο και μια ακόμη απολαυστική εμφάνιση από τους αγαπημένους Σουηδούς traditional metallers, ανανεώνοντας το ραντεβού για του χρόνου.

Με την ώρα περασμένες πέντε και μισή, η έναρξη της δεύτερης ημέρας ήθελε τους Hailsteel ως οικοδεσπότες, με την ταλαντούχα αθηναϊκή μπάντα να σαρώνει. Πραγματικά, οι ανερχόμενοι speed/heavy metallers στέκουν ως η επιτομή της ενέργειας, με άνεση και μουσικό θράσος να τους χαρακτηρίζουν.

Σε αυτήν τους την εμφάνιση είχαμε την τύχη να απολαύσουμε αρκετά τραγούδια από το επερχόμενο, δεύτερο άλμπουμ τους, να θυμηθούμε και να τραγουδήσουμε ήδη γνωστά τους κομμάτια, και να βιώσουμε την άνοδο μιας καθ' όλα άξιας μπάντας. Άλλωστε, η εργατικότητα και η εμπειρία που έχουν αποκομίσει από τις περιοδείες που ήδη έχουν πραγματοποιήσει φάνηκαν και σε αυτήν τους τη συναυλιακή παρουσία, με τα όποια προβλήματα ήχου υπήρξαν να αντιμετωπίζονται δίχως να γίνουν ιδιαιτέρως αντιληπτά.

Κι αν τους προαναφερθέντες speed metallers έχουμε την χαρά να τους απολαμβάνουμε συχνά - πυκνά τα τελευταία χρόνια, τους Dark Nightmare τους είχαμε χάσει εν πολλοίς, οπότε αυτή τους η επανεμφάνιση αποτέλεσε χαράς ευαγγέλιο. Οι Γρεβενιώτες epic metallers αποτελούν πολυαγαπημένη μπάντα, με κυκλοφορίες που μέχρι σήμερα μας σηκώνουν την τρίχα κάγκελο με τις συνθέσεις που περιέχουν.

Δυστυχώς με απώλειες στο line-up τους (λείπει ο αδικοχαμένος Γιώργος Καραγιάννης), αλλά με το δικό τους κοινό να υπάρχει ήδη στο χώρο και να τους αποθεώνει, θα μας υπενθύμιζαν ιδανικά την παρουσία τους και τα όσα είναι ικανοί να προσφέρουν και συναυλιακά.

Το επικολυρικό τους heavy metal, αποδόθηκε στην καλύτερη του έκφανση, με ήχο που το δικαίωνε, με τόνους κατάθεσης ψυχής από τα μέλη της μπάντας και με φανατικούς ακροατές να ζουν με το δικό τους τρόπο τη βραδιά - κάτω και πάνω στη σκηνή. Οι φαρμακερές κιθαριστικές μελωδίες μας στοίχειωσαν, το rhythm section έκανε τη δουλειά και με το παραπάνω σε στακάτες αλλά και πιο γρήγορες στιγμές, με το μυθικό "Dragonlakes" να ολοκληρώνει με στόμφο μια συγκινητική, μεγαλειώδη εμφάνιση. (Σ.Κ.

Κάπου μέσα στην ευφορία του heavy metal αυτών των δύο ημερών, φτάνουμε στο σημείο να θυμηθούμε πως ένα ιστορικό όνομα του undergournd αυτής της μουσικής βρισκόταν ανάμεσα στους εμφανιζόμενους του φεστιβάλ. Ο λόγος για τους Trojan, που με την πολύκροτη ιστορία τους ανά τα περίπου σαράντα χρόνια υπαρξής τους και τη σύντομη μετονομασία τους σε Talion μας άφησαν με δύο δίσκους διαμάντια να στολίζουν το παρελθοντολαγνικό αγαπημένο NWOBHM. Η ηλικία δεν φαίνεται να αποτελεί απολύτως κανένα εμπόδιο για τους Trojan, αφού φάνηκαν ικανότατοι να μην αφήσουν τίποτα όρθιο στο διάβα τους και με ένα σχεδόν γεμάτο πλέον Κύτταρο, έτοιμο να τους τιμήσει, σέρβιραν ζεστό ατσάλι βασισμένο κατά κύριο λόγο στο "Chasing The Storm", χωρίς να λείπουν και οι εκπλήξεις από το "Killing The World" της περιόδου Talion.

Όπως είπε και ο ίδιος ο Γρηγόρης που βρέθηκε στη σκηνή, οι Trojan είναι τόσο αφιερωμένοι σε αυτό που κάνουν όλη τους τη ζωή, ώστε όταν συνειδητοποίησαν πως το κόστος ήταν σχεδόν απαγορευτικό για τη συμμετοχή τους στο φεστιβάλ, προσφέρθηκαν οι ίδιοι να καλύψουν μέρος των εξόδων τους καθώς ήθελαν πολύ να είναι κομμάτι αυτής της συντροφιάς. Το κοινό φρόντισε να τους ανταποδώσει αυτή την κίνηση με το θερμό του καλωσόρισμα και την ιδιαίτερα ενεργή συμμετοχή του σε όλη τους την εμφάνιση, η οποία είναι μάλλον ένα κομμάτι της heavy metal Αθηναϊκής ιστορίας που θα θυμόμαστε για καιρό.

Τους Wotan τους λες και δεν τους λες Αθηναίους. Μπορεί να προέρχονται από τη γειτονική Ιταλία, αλλά η σχέση του συγκροτήματος με την Ελλάδα είναι αλληλένδετη αφού από το ξεκίνημα της καριέρας τους και για σχεδόν κάθε χρόνο έκτοτε, εκείνοι βρίσκονται στη χώρα μας, ενώ είναι και πολλά τα κομμάτια που έχουν γράψει για την ελληνική ιστορία ή το ελληνικό κοινό. Με την πιο πρόσφατη εμφάνισή τους να απέχει λιγότερο από δύο χρόνια πίσω, ήμασταν σίγουρα έτοιμοι για ένα επικό χτύπημα με τον πολυαγαπημένο τρόπο των Wotan.

Ευνοεί σίγουρα τις συνθήκες, το γεγονός ότι το 2024 το συγκρότημα γιόρταζε τα είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού ντεμπούτου τους, "Carmina Barbarica", για το οποίο είχαν υποσχεθεί να ζήσουμε μεγάλες στιγμές. Ήμασταν απόλυτα σίγουροι ότι θα επιβεβαιώσουν τις προσδοκίες που οι ίδιοι δημιούρργησαν. Σε ένα πλέον γεμάτο χώρο, οι Wotan επικεντρώνονται στην εμβληματική πρώτη τους κυκλοφορία και ο χαρακτηριστικός επικός τους ήχος γεμίζει ζεστά το χώρο, με το κοινό να ακολουθεί πιστά το τραγούδι τους.

Ο Vani Ceni αναμφίβολος μπροστάρης με τη στεντόρεια φωνή του, ο πάντα χαλαρός παρά τον πανικό που προκαλλεί στην κιθάρα Mario Degiovanni, ο νέος Giorgio Alberti στα κρουστά και το ακόμη νεότερο νέο μέλος του συγκροτήματος, ο μυστήριος μέχρι στιγμής άνθρωπος που γέμισε τα παπούτσια του Salvatore Oliveri στο μπάσο, τίμησαν με καμάρι την ιστορικότητα του "Carmina Barbarica". Φυσικά δεν έλειψε η καθιερωμένη διασκευή Manowar με αρκετά μέλη του κοινού να ανεβαίνουν στη σκηνή για να συμμετάσχουν στην απόδοση του "Battle Hymn". Επίσης δεν έλειψε η γνωστή και μη εξαιρετέα περικεφαλαία στις "Thermopyles" αλλά και η συμμετοχή του Γκρεγκ στην όλη συναυλιακή εμπειρία, είναι άλλωστε γνωστό πόσο μέρος της ψυχής του βάζει στις συναυλίες του. Για άλλη μια φορά, οι Wotan ικανοποίησαν τις επικές ψυχές μας γιορτάζοντας ένα δίσκο πολυαγαπημένο στο ελληνικό κοινό και σίγουρα τους περιμένουμε άμεσα για το επόμενο ραντεβού μας.

Μιλώντας για αγαπημένα συγκροτήματα στο ελληνικό κοινό, οι Enforcer είναι κι αυτοί μια περίπτωση που ήδη από το 2009 χτίζουν μια σχέση εξ αδιαιρέτου με τη χώρα μας, μιας που η πρώτη τους φορά εδώ στάθηκε αρκετή για να μας αγαπήσουν και να βρίσκονται εδώ εξαιρετικά συχνά, με τελευταία φορά μάλιστα να βρίσκονται εδώ το 2019. Με το "Nostalgia" πλέον μαζί τους δισκογραφικά και τον Olof να παραμένει το τελευταίο ιδρυτικό μέλος που παίζει ζωντανά - μιας που τον αδερφό του πλέον αντικαθιστά στις συναυλίες ο Fabio Allesandrini και τον Jonathan Nordwall και τον Garth Condit να έχουν βρει εντελώς πλέον τα πατήματά τους στις τάξεις του συγκροτήματος, οι Enforcer φάνηκαν ήδη από πριν με διάθεση να μας διαλύσουν όπως πολύ καλά ξέρουν. Είχαν υποσχεθεί άλλωστε πως θα μας χαρίσουν σχεδόν δύο ώρες μουσικής για να γιορτάσουμε την επερχόμενη επέτειο των 20 χρόνων.

Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι το παράδειγμα, του πως τηρούνται οι υποσχέσεις! Σε ένα άκρως χορταστικό και με γεμάτο ήχο live show, η τετράδα των Enforcer απογείωσε το υλικό της ζωντανά, με 21 ολόκληρες συνθέσεις να λαμβάνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας και όλους τους σε μία αστείρευτη όρεξη. Ο Olof ήταν τόσο ενθουσιασμένος που κατάφερε να σκοντάψει πολύ νωρίς κατά τη διάρκεια της συναυλίας, και να βρεθεί κάτω, χωρίς δευτερόλεπτο να σταματά να τραγουδάει και να παίζει κιθάρα ενώ παράλληλα προσπαθούσε να σηκωθεί και να συγκρατήσει τα γέλια του. "Destroyer" όνομα και πράγμα. Το δεύτερο χτύπημα έρχεται αβίαστα με το "Undying Evil", ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια που ανάβει τα αίματα για τα καλά. Η συμμετοχή του κόσμου είναι πλέον καυτή, είναι απορίας άξιο το πόσο πολλά κομμάτια των Enforcer γνωρίζουμε ως κοινό απέξω.

Σίγουρα βέβαια, η πραγματική αγαπημένη νοσταλγία δεν είναι ο τελευταίος δίσκος των Enforcer, αλλά η επιστροφή στα τεράστια "Diamonds" και "Death By Fire", με σχεδόν το μισό set να αφιερώνεται σε αυτά. Ξανακούσαμε και το "Katana" μετά από πολλά χρόνια. Θυμηθήκαμε τα παλαιότερα με το "Live For The Night", ζήσαμε για άλλη μια φορά τα λατρεμένα "Running In Menace" και "Take Me Out Of This Nightmare". Τραγουδήσαμε με την ψυχή μας το κλείσιμο του "Midnight Vice". Για μένα και την επί δεκαπενταετία (ουφ η μέση μου) παρέα μου ειδικότερα, οι Enforcer είναι ένα συγκρότημα σταθμός, αφού μας έχωσε για τα καλά κατά την εφηβική μας ηλικία στο heavy metal, το ζήσαμε μαζί τους τότε, και εν πολλοίς, δεν βγήκαμε ποτέ από αυτό. Για άλλη μια φορά, οι Enforcer ήρθαν, είδαν και σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους, αποδεικνύοντας ότι είναι η υπερδύναμη στην αναβίωση του κλασσικού ήχου του heavy metal. Κερασάκι στην τούρτα του ζεστού όπως πάντα Into Battle festival που στέφθηκε για πέμπτη χρονιά με επιτυχία, τιμώντας τον ήχο που αγαπά και πρεσβεύει. (Ε.Τ.)

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας, Ειρήνη Τάτση