Billy Talent

III

Atlantic (2009)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 21/08/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Billy Talent. Δύσκολη περίπτωση φίλε αναγνώστη. Πρέπει να 'ναι το κλασσικότερo παράδειγμα love 'em or hate 'em punk-rock συγκροτήματος, και αυτό όχι επειδή τους λείπουν τα δυνατά riffs ή οι όμορφοι στίχοι, αλλά ο λόγος για την κάπως, εχμ, ιδιαίτερη φωνή του frontman, Ben Kowalewicz. Εγώ προσωπικά έτσι ακούγομαι όταν κάνω τη Στρουμφίτα με μανταλάκι στη μύτη, αλλά αυτός δεν είναι μάλλον ο κατάλληλος τρόπος να παρουσιάσω εναν αξιοπρεπέστατο δίσκο.

"Billy Talent III" λοιπόν, το τέταρτο κατά σειρά στούντιο άλμπουμ του κουαρτέτο από το Κεμπέκ του Καναδά, έρχεται να συνεχίσει στα ίδια μονοπάτια που χάραξε το "Billy Talent II" του 2006. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο fan των πρώτων δύο άλμπουμ θα ξινίσει τα μούτρα του με τη στροφή σε πιο ώριμο ήχο, άλλωστε φαίνεται να 'ναι μοδίτσα στη σκηνή αυτή, αλλά δε θα τον συμμεριστώ.

Opening track το "Devil On My Shoulder", που μπαίνει με ένα σχεδόν southern riff και μια funky μπασογραμμή που εντυπωσιάζει, αλλά δε θα το χαρακτήριζα ένα από τα ατού του δίσκου. "Rusted In The Rain" το επόμενο κομμάτι, που είναι και το πρώτο single του άλμπουμ, μια επιλογή που δε με ξαφνιάζει, μιας και είναι ενα δυνατό, παραπονιάρικο και μπαλαντοειδές κομμάτι, με μπάσο Green Day, αλλά και πάλι δε μου λέει πολλά. Το "Saint Veronika", που είναι το τρίτο κατα σειρά κομμάτι του δίσκου, είναι κατά την άποψη μου ένα απο τα highlights της καριέρας τους, με την αφήγηση της ιστορίας της Veronika που αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της, αλλά και ένα σόλο που θυμίζει έντονα Muse (!).

Εκεί που νιώθω την ανάγκη να σταθώ είναι στο "The Dead Can't Testify", που το ακούω στο repeat πολλές μέρες τώρα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με έκανε να κολλήσω στο κομμάτι αυτό, το intro είναι μελό, το ριφφάκι χιλιοπαιγμένο και η γνωστή καραμούζα στα φωνητικά, αλλά μάλλον το όλο feeling του κομματιού είναι αυτό που μου στέλνει ανατριχίλες στη ραχοκοκαλία. Το refrain εννοώ. Πολύ δουλεμένο, build up αξιοπρεπέστατο και στίχος σχεδόν αντιθρησκευτικός. Καλό είναι να αναφέρω και τη συμμετοχή των αγαπημένων μου Anti-Flag στο "Turn Your Back", που πρόκειται περί κομματάρας, και το πιασάρικο κλείσιμο του άλμπουμ με το "Definition Of Destiny".

Τελικώς, δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτό που μου μένει από το δίσκο αυτό. Κάποια πράγματα είναι δεδομένα, όπως το ότι είναι ανθρωπίνως αδύνατον να το ακούσεις άνετα από την αρχή ως το τέλος αλλά και το ότι δε μπορείς να κατηγορήσεις πως έβγαλαν κακό δίσκο. Και οι 4 προηγούμενες δουλειές τους στέκουν περήφανα στο χώρο του (pop) punk-rock και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από άλλες μπάντες της σκηνής τους. Αλλά τα συμπεράσματα δικά σας, αλλώστε το είπαμε, love 'em or hate 'em.

  • SHARE
  • TWEET