Bad Religion

Πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια από το "True North" μέχρι τη φετινή δουλειά των Bad Religion - το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχει περάσει ποτέ μεταξύ δύο δίσκων τους (ναι, μετράω την περίοδο των '80s που είχαν διαλυθεί - όχι, δε μετράω τον χριστουγεννάτικο δίσκο, έλεος). Το "True North" ήταν για τον γράφοντα μάλλον ο καλύτερός τους δίσκος από την εποχή του "Stranger Than Fiction", κάτι που μου είχε δημιουργήσει προσδοκίες για τον επόμενό τους δίσκο. Από την άλλη μεριά, η οριστική αποχώρηση του επί δεκαετίες κιθαρίστα Greg Hetson πριν μερικά χρόνια, ύστερα από ένα πολύ επώδυνο διαζύγιο (η πρώην σύζυγός του, μετά από παρενοχλήσεις που του έχει επανειλημμένως κάνει, έχει λάβει δύο φορές περιοριστικές εντολές να μην τον πλησιάζει), μου δημιούργησε και κάποιους ενδοιασμούς για το επόμενό τους βήμα.

Αναφορικά με τον τίτλο του δίσκου, ο Ντεϊσμός είναι μια άποψη που προωθεί τη λογική έναντι της θρησκείας ως τον κρίσιμο παράγοντα για τη λήψη ηθικών αποφάσεων από τον άνθρωπο. Τα βασικά θεμέλια της συγκεκριμένης θεωρίας τέθηκαν από το "The Age Of Reason" του φιλόσοφου Thomas Paine πριν δυόμισι αιώνες. Το "Age Of Unreason" είναι ένα προφανές λογοπαίγνιο πάνω στο θέμα και το περιεχόμενό του είναι μια απάντηση στον κίνδυνο στον οποίο βρίσκονται σήμερα αξίες όπως η λογική, η ελευθερία, η ανεκτικότητα και η αλήθεια. Η ανάληψη της εξουσίας της πατρίδας τους από τον Trump εδώ και μερικά χρόνια σίγουρα έβαλε βούτυρο στο ψωμί τους και τους έδωσε στιχουργική έμπνευση.

Σε ένα έργο που έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι γραμμένα από το γνωστό και μη εξαιρετέο συνθετικό δίδυμο Gurewitz/Graffin. Ως γνωστόν, ο Mr. Brett δε βγαίνει στον δρόμο μαζί τους εδώ και 25 χρόνια, (αυτο)περιοριζόμενος στη στουντιακή συνεισφορά, η οποία όμως είναι και πάλι παραπάνω από αρκετή. Τα τόσο χαρακτηριστικά φωνητικά του Δόκτορος Greg Graffin (δηλαδή η ΦΩΝΑΡΑ του) παραμένουν μια σημαντική ειδοποιός διαφορά των Bad Religion από τις υπόλοιπες punk μπάντες, ενώ και οι υπόλοιποι συνοδεύουν φωνητικά όπως πάντα σχεδόν σε όλα τα τραγούδια.

Κάθε ακρόαση του "Age Of Unreason" μου προκαλούσε και προκαλεί ακόμα την επόμενη. Ο δίσκος στ' αυτά μου φάνηκε να έχει όλα αυτά τα επιτυχημένα συστατικά των κλασσικών δίσκων των Bad Religion σε αρκετά μεγάλες δόσεις, αποτελώντας άξια συνέχεια του "True North". Θέλεις up tempo κομμάτια; Πάρε "My Sanity", πάρε "Downfall". Θέλεις καυστικό σχολιασμό για τον Trump; Πάρε "Candidate". Θέλεις drums-σιδηρόδρομο; Πάρε "The Approach", πάρε "Age Of Unreason", πάρε "Old Regime". Θέλεις μελωδία; Πάρε "Big Black Dog". Θέλεις κοινωνικό σχόλιο; Πάρε "End Of History" για τη διαμαρτυρία του Colin Kaepernick, που τον έθεσε εκτός NFL, αφού το σύστημα τελικά αποβάλει αυτούς που τα βάζουν μαζί του. Θέλεις γκάζια; Πάρε "Faces Of Grief" παιγμένο σε ταχύτητα 1,5x σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο. Θέλεις πωρωτικά oozin’ aahs; Πάρε "What Tomorrow Brings".

Τα τριάντα οκτώ λεπτά που διαρκεί ο δίσκος - μαζί με τα δύο bonus tracks, που δυστυχώς λείπουν από το βινύλιο - είναι ιδανικά για να τον ακούει κάποιος συνεχόμενα και μονοκοπανιά, όπως είναι προορισμένοι να ακούγονται οι δίσκοι. Μετά από πολλές ακροάσεις, η φρεσκάδα του παραμένει απαράλλακτη, όπως και η ευχαρίστηση μετά από κάθε νέο άκουσμα. Στιχουργικά, το μήνυμα και σε αυτόν τον δίσκο είναι η αναζήτηση της αλήθειας, τόσο γι’ αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας, που είναι πάρα πολλά, αλλά και μέσα μας.

Στην έκδοση που άκουσα θα προτιμούσα λιγότερο κομπρεσαρισμένο ήχο, αλλά δεν ξέρω αν ζητάω πολλά. Ευτυχώς, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από το "True North", το οποίο μερικές φορές αποφεύγω να ακούσω μόνο και μόνο γι' αυτόν τον λόγο - δεν έχω και άλλον, άλλωστε.

Οι Bad Religion μετά έξι χρόνια αποχής έφτιαξαν άλλον έναν πολύ ωραίο δίσκο με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά για τα οποία τους έχουμε αγαπήσει. Η θέση του "Age Of Unreason" στη μεγάλη δισκογραφία τους είναι σίγουρα καλή και οι Bad Religion επέστρεψαν με αυτό για να μας υπενθυμίσουν ότι η θέση που δικαιωματικά τους αξίζει είναι στην κορυφή του μελωδικού punk. Κύριοι διοργανωτές, μια βόλτα από τα μέρη μας, σας παρακαλούμε πολύ, η μπάντα πετάει...