Anxious

Όταν τον Σεπτέμβρη κυκλοφόρησε το εκπληκτικό "This Place You Know" των One Step Closer, θυμάμαι να ψάχνω έτερα projects των μελών τους. Έτσι, έπεσα πάνω στους Anxious των κιθαρίστα Grady Allen και τραγουδιστή Ryan Savitski, που εδώ όμως αντιστρέφουν τους ρόλους τους. Το σχήμα από το Connecticut, σε παράλληλη τροχιά με τους One Step Closer, ξεκινώντας από έναν συνδυασμό μελωδικού (post-)hardcore με γενναίες δόσεις emo, φτάνει, στο ολοκληρωμένο του ντεμπούτο, επίσης μέσω της Run For Cover, ξεπερνώντας τον πήχη που το ίδιο είχε θέσει.

Από το 2016, έως τα πρόσφατα επάιντσα μέσω της Triple B Records μέχρι τα πρώτα singles του δίσκου, οι Anxious διέσχισαν γοργά μια αξιοσημείωτη πορεία. Εκμεταλλευόμενη το «δώρο» της απουσίας συναυλιών, η πεντάδα την τελευταία διετία αφιερώθηκε στην αναζήτηση της ταυτότητας του πρώτου της άλμπουμ. Η πρόθεσή τους σαφής, να δημιουργήσουν τη μουσική που τους εκφράζει, δίχως να λάβουν υπόψη ηχητικές δεσμεύσεις και περιορισμούς. Έτσι, το "Little Green House" κατάφερε να πλαισιώσει τις επιρροές των Turning Point, Title Fight και των Touche Amore (πότε θα μιλήσουμε ανοιχτά για το αποτύπωμά τους;) με μια εμβάθυνση στη μουσική της νιότης τους.

Ορμώμενοι από το ρεύμα της παρούσας αναβίωσης του emo, η οποία χαρίζει διαρκώς εξαίρετες κυκλοφορίες, οι Anxious έστρεψαν το βλέμμα τους στις αρχές του αιώνα. Πήραν τις διδαχές μιας άκρως καθοριστικής σκηνής, και δεν φοβήθηκαν να της δώσουν pop-punk τραγουδοποιία, φλερτάροντας ανά σημεία και με το indie. Οι δέκα συνθέσεις του δίσκου έχουν στις δομές τους συμπυκνωμένη πληροφορία η οποία όμως δεν τους στερεί το παραμικρό από την ευθύτητα και τη δυναμική τους. Επί 33 λεπτά, οι Anxious ξεδιπλώνουν το ιδιαίτερο φιλτράρισμά τους, μεταμορφωμένο σε συνθέσεις οι οποίες, πρώτιστα και κύρια, βρίθουν ειλικρίνειας και συναισθήματος.

Η αψεγάδιαστη παραγωγή του Chris Teti (The World Is A Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die) και η συμμετοχή του Pat Flynn (Fiddlehead) στο εκπληκτικό "Let Me" λένε μόνο ένα μέρος της αλήθειας. Το "Little Green House" στρέφει αυτιά προς το μέρος του για λόγους εγγενώς μουσικούς, πέραν της διαφημιστικής μαρκίζας. Η αφοσίωση του σχήματος, που το οδήγησε σε επανηχογράφηση των φωνητικών ώστε το μέρος που ονειρεύτηκαν όταν συνέλαβαν την ιδέα να αποκτήσει τις επιθυμητές ηχητικές διαστάσεις, είναι η φωνή που σπάει τα δεσμά της αμφιβολίας για να ψιθυρίσει την αλήθεια της.

Οι ερμηνείες του Allen είναι το σημείο επαφής, με κομμάτια όπως το "In April" ή το "More Than Α Letter" να ξεδιπλώνουν στο έπακρο τη συνθετική αντίληψη της μπάντας. Οι Anxious επιτυγχάνουν να διατηρήσουν ισχυρή ποιοτική ομοιομορφία παρά την αντιπαράθεση του σαρωτικού εναρκτήριου "Your One Way Street" με πιο pop-punk ("Growing Up Song"), ακουστικές ("Wayne") ή emo(core) ("Speechless", "Call From You") στιγμές. Τύμπανα που χτυπάνε όπως οι ευθείς στίχοι, αρμονίες, μελωδίες και φωνητικές γραμμές που συνυπάρχουν με τη νοσταλγία των κιθαριστικών θεμάτων. Στο τέλος της ημέρας, το μικρό αυτό πράσινο σπίτι οικοδομείται από την απλότητα με την οποία οι Anxious επικαλούνται ηχοχρώματα και αναμνήσεις, με τα θεμέλια του να είναι ευάλωτα και συνάμα ακλόνητα επειδή ξόρκισαν την ανασφάλεια.

Ακόμη όμως και τα safe space που αναδύονται ως αντίδραση στη χαοτική, και συχνά κυνική, σχετικοποίηση κάθε κοινωνικής σχέσης, κρύβουν μια σκοτεινή, ανεξερεύνητη γωνία. Στο φινάλε του άλμπουμ, οι Anxious την αγκαλιάζουν και τη μετατρέπουν σε μια πόρτα για το μέλλον. Το "You When You’re Gone", με τη Stella Branstool να αναλαμβάνει τα φωνητικά, είναι το απαλό μώβ όνειρο που επανέρχεται ως επιβεβαίωση του ενδόμυχου. Αφήνει μια διαφοροποιημένη, φορτισμένη επίγευση, μια μικρή παράλυση πριν μετατραπεί σε ξεπέταγμα, υπενθυμίζοντας τη δυικότητα του τραύματος, στην πιθανώς, κορυφαία στιγμή του δίσκου.

Το "Little Green House" είναι υπέροχα οικείο και ακριβώς αυτό είναι το μεγαλείο του. Εντάσσεται στο σύγχρονο ρεύμα μιας σκηνής η οποία δεν φοβάται να παραθέσει τις hardcore ρίζες και το D.I.Y. ήθος της με, απομακρυσμένες φαινομενικά, επιρροές, οι οποίες όμως συγκροτούν μια ενιαία αναζήτηση ενός απελευθερωτικού και αγχολυτικού αισθήματος. Βλέπεις, το «αίνιγμα» των Turnstile ή των OSC έχει βαθύτερες πτυχές, πέραν των όσων επιφανειακών εκφράζονται από ασφαλή απόσταση. Είναι το βουρκωμένο βλέμμα, η «ενοχλητική» αμεσότητα, η ωμή παραδοχή, η εύθραυστη αποδοχή, ένα μουσικό κατόρθωμα που δύναται να αγγίξει ετερόκλητο κοινό χάρη στις κοινές του συνιστώσες, αναδεικνύοντας τη σημασία της κοινότητας, δίχως να αθετήσει καμία από τις υποσχέσεις του. Είναι αυτός ο στίχος:

"This is all too much for me but in the morning I’ll try again"

Bandcamp

Youtube