The Rasmus

Υπήρχε μια εποχή που όποια στιγμή και να άνοιγες το ραδιόφωνο, οι πιθανότητες να πετύχαινες ένα από τα τεράστια hits των Φινλανδών The Rasmus, ακόμη και σε σταθμούς που ουδεμία σχέση είχαν με τη rock μουσική, έπιαναν ένα καλό 20%. Κάπως έτσι, στα early zeros, το ελληνικό κοινό και οι The Rasmus είχαν χτίσει μια πολύ έντονη σχέση αγάπης. Γενικότερα πάντως, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως οι Rasmus παρέα με τους HIM, Nightwish και τους Lordi αργότερα, αποτέλεσαν τρία δυνατά Φινλανδικά σχήματα που διατηρούσαν πάντα τη rock/metal πλευρά τους σε επαφή με το ευρύ mainstream, δίνοντας την ευκαιρία σε αναρίθμητα νεαρά άτομα στην Ευρώπη και όχι μόνο να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο σκληρό ήχο και τους ευχαριστούμε θερμά γι’ αυτό.

ΟΙ Rasmus πάντα υπήρχαν εκεί «στις σκιές» (δεν άντεξα να μην κάνω λογοπαίγνιο με το "In The Shadows", συγγνώμη) δημιουργώντας για περισσότερα από τριάντα χρόνια. Πολύ έξυπνα έκαναν την κίνηση της συμμετοχής τους στη Eurovision (χωρίς να αναιρούμε τις προβληματικές που φέρει ο συγκεκριμένος θεσμός, εστιάζουμε αλλού στο συγκεκριμένο κείμενο) προ λίγων ετών, κίνηση που παρότι δεν πήγε και πάρα πολύ καλά, τους οδήγησε στην κυκλοφορία του "Rise" το οποίο περιείχε το "Jezebel" και τα συναισθήματα για το δίσκο είναι μάλλον μεικτά, όμως, τους έβαλε σε μια πορεία για κάτι αρκετά πιο έντονο.

Η αναμονή για έναν νέο δίσκο από μία μπάντα που αγάπησες στα μικράτα σου κι έκτοτε μια βγάζει κάτι καλό και μία κάτι μέτριο, είναι μια δύσκολη κατάσταση. Κάτι σαν να περιμένεις από τους συγγενείς σου να μη σε απογοητεύσουν, και όλοι ξέρουμε από πόσο λάθος μέχρι πόσο καλά μπορεί να πάει κάτι τέτοιο. Φέτος οι The Rasmus ξαναβρίσκουν εν πολλοίς το "vibe" τους και δεν προσπαθούν να πράξουν το απρόσμενο και το υπερβολικό. Ο φετινός δίσκος "Weirdo" είναι μια συλλογή δέκα κομματιών που δεν αποτελούν κάτι το εντυπωσιακό, όμως ικανοποιούν το αίσθημα και την ανάγκη για χαζοβιόλικο, πιασάρικο pop rock παραπάνω από επαρκώς.

Τα singles του δίσκου έχουν πολλά να πουν σε αυτό το ραδιοφωνικά φιλικό πλαίσιο στο οποίο ορίσαμε τις σωστές προσδοκίες για το "Weirdo". Τα "Creatures Of Chaos" και "Rest In Pieces" βαράνε ωραία και είναι δύο πολύ ευχάριστα κομμάτια - στα πλαίσια που έχουμε συνηθίσει και περιμένουμε από τους The Rasmus. Θα τολμούσα να πω ότι ακούω γενικότερα και ρεφρέν γραμμένα να πατάνε λίγο σε μελωδικές γραμμές και φωνητικά που έχουμε δει αρκετά πλέον σε σύγχρονα metalcore κιτάπια που κοιτάνε απροκάλυπτα προς το pop (βλέπε Bring Me The Horizon, Bad Omens).

Έπειτα έχουμε τις συνεργασίες - ο τραγουδιστής των Blind Channel δίνει ρυθμό στο ίσως πιο έντονα Linkin Park inspired κομμάτι "Break These Chains". Από την άλλη, ο Lee Jennings των The Funeral Portrait δίνει τη φωνή του στο ομώνυμο κομμάτι που τρόπων τινά παίζει το ρόλο της δυναμικής μπαλάντας μαζί με το "You Want It All" λίγο αργότερα - του οποίου το ρεφρέν είναι τόσο απροκάλυπτα ελαφρολαϊκό που είμαι σίγουρη πως έχω ακούσει τη μελωδία του σε κομμάτι της Νατάσας Θεοδωρίδου (συγκεκριμένα). Το χαρωπό -rock and roll τι να κάνουν φέτος άραγε οι Seether - "Love Is A Bitch" προσφέρει μια χαρούμενη νότα και κλείνει την πεντάδα των singles.

Βέβαια, όταν αποφασίζεις το μισό δίσκο να των κυκλοφορήσεις σε singles, τα πράγματα μοιάζουν κάπως σκούρα για τα υπόλοιπα b side πέντε κομμάτια. Δυστυχώς η αλήθεια δεν απέχει από αυτή την παρατήρηση μιας που από την υπόλοιπη ομάδα δεν νιώθω να συγκράτησα πολλά, με εξαίρεση το "Banksy", όπου η παρουσία της Emilia "Emppu" Suhonen στον μόλις δεύτερο δίσκο στο ρόλο της κιθάρας και πρώτο που αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τις συνθέσεις, όπου δείχνει πλήρως για τι είναι ικανή.

Εν πολλοίς, το "Weirdo" των The Rasmus είναι ένα σαχλά ευχάριστος rock δίσκος, που κατά το ήμισυ έχει πολύ ενδιαφέρον και κατά το υπόλοιπο ήμισυ δεν έχει και τόσα πολλά να πει. Παρ’ όλα αυτά όμως τοποθετεί ξανά τους The Rasmus δυναμικά στο δισκογραφικό χάρτη, από εκεί που αναρωτιόμασταν τι ακριβώς συμβαίνει και δεν ακούγονται καθόλου, παρόλο που δισκογραφούν σταθερά ανά λίγα χρόνια και ουδέποτε το έληξαν ή διέκοψαν από τα μουσικά δρώμενα. Αν σκεφτείς ότι παραμένουν ενεργοί και πολύ, πολύ αποδοτικοί, οφείλουν στους εαυτούς τους την κυκλοφορία ενός δίσκου διαμάντι, όπως παλιά.

Bandcamp | Youtube