Amorphis

Εισαγωγική μελωδία, αλλαγή κλίμακας και μπαίνει το κομμάτι. Amorphis. Κι όσο πιο κολλητική η μελωδία, τόσο πιο Amorphis. Όποιο περίμενε αλλαγή πορείας, νέα στοιχεία και εκπλήξεις… δεν έχω ιδέα γιατί!

Η εικόνα που διαγράφει η δισκογραφία των Φινλανδών τα τελευταία κάπου είκοσι χρόνια έχει σταθερές που δουλεύουν και δεν είναι διαπραγματεύσιμες. Οι μελωδίες, τα κυρίαρχα πλήκτρα, η φωνάρα του Joutsen, μερικά ανατολίτικα folk περάσματα, growls εκεί που ταιριάζουν και φουλ σε memorability κομμάτια. Μέσα σε αυτή την πορεία λοιπόν, υπάρχουν αρκετές κορυφές χωρίς όμως πουθενά να υπάρχουν χαμηλά σημεία. Εγγύηση ποιότητας που δεν ξέρω αν τους αναγνωρίζεται όσο τους πρέπει. "Eclipse", "Silent Waters", "Skyforger", "Under The Red Cloud", όλα φανταστικά άλμπουμ. Αλλά και στα υπόλοιπα υπάρχει τόση και τόσο καλή μουσική, που θα αποτελούσαν milestone στις περισσότερες άλλες δισκογραφίες. Το "Borderland" έρχεται να συνεχίσει αυτή την πορεία, κρατώντας συγκεκριμένα στοιχεία της ταυτότητάς τους αναλλοίωτα. Η τελευταία φορά άλλωστε που κάποια δουλειά τους έκρυβε εκπλήξεις, ήταν στο "Under The Red Cloud" με την πιο melodeath στροφή που πήρε. Βασικά, τί υπέροχος δίσκος που ήταν το "Under The Red Cloud"!

Εδώ όμως κυριαρχούν οι μελωδικές γραμμές. Οι ταχύτητες που είχαν θέση στις προηγούμενες δουλειές τους έχουν περιοριστεί πολύ, τα 70’s μέρη και οι πιο prog εκπλήξεις επίσης, ενώ σχεδόν κάθε κομμάτι διεκδικεί αυτόνομα τον τίτλο «hit του δίσκου». Αν πρέπει να βρω το άλμπουμ που ενώνεται περισσότερο στο puzle των Amorphis με το "Borderland" θα έλεγα το "Eclipse". Όχι τόσο αυστηρά λόγω ποιότητας συνθέσεων, όσο κλίματος και ήχου. Δύσκολα θα ξεχωρίσει το όποιο ένα ή δύο τραγούδια του δίσκου που να ηγούνται ή να υπολείπονται. Κινούνται γενικά σε ένα πολύ καλό επίπεδο, περίπου, όλα. Δηλαδή, βάλε κάποιο μόνο του να ακούσω και θα μιλήσω για κομματάρα, με το δίσκο να κυλάει αρκετά εύκολα στα πενήντα λεπτά του.

Αυτό που λείπει είναι οι διακυμάνσεις στις προσεγγίσεις που είχαν σε άλλες δουλειές τους. Η catchy, απλή δομή είναι παντού και ναι μεν δημιουργεί πάνω σε καλές ιδέες αλλά νιώθεις ότι υπάρχει μια επαναλαμβανόμενη κίνηση.

Καταλαβαίνω ότι το "Light And Shadow", το "Dancing Shadow" και το "The Strange" είναι εντελώς συναυλιακά αλλά δε βλέπω γιατί δεν είναι τέτοια και τα "Circle", "Bones", "Fog To Fog". Και μπορεί το "Tempest" να ανήκει καθαρά στο "Eclipse", αλλά εγώ βρίσκω πολλή αξία στα ιδιαίτερα "The Lantern" και "Despair" που κλείνουν με μια πιο μελαγχολική και τόσο-όσο progressive αισθητική, βγαλμένη πάντα από τον παραμυθένιο κόσμο των Amorphis. Γιατί αυτός ο κόσμος έχει μέσα του το παραμύθι. Χρόνια τώρα. Και το έχει και εδώ. Από τις μελωδίες, τα πλήκτρα, τα γλυκά ρεφρέν μέχρι το artwork, όλα σχηματίζουν ένα ιδιαίτερο μα οικείο παραμύθι.

Ίσως το "Borderland" να βρίσκεται μισό με ένα σκαλί κάτω από τα προηγούμενα άλμπουμ των Amorphis με τον Joutsen, αλλά δε λέει και πολλά αυτό. Ή μάλλον λέει, αλλά δεν πειράζει. Οι προηγούμενες δουλειές τους έτρεχαν ένα φανταστικό σερί, οπότε το να στέκονται τώρα σε επίπεδα κοντά σε αυτό συντηρεί τη θέση τους χωρίς να κόβει απολύτως τίποτα από την τρομερή πορεία τους.