Amorphis, Solstafir, Lost Society @ Principal Club Theater, 03/11/23

Διήμερο-φωτιά για το heavy metal κοινό της Θεσσαλονίκης. Ένα μεγαλειώδες back to back που σπάνια συναντούμε στην πόλη μας. Ακόμα πιο θετική ήταν η ανταπόκριση του κόσμου που γέμισε τον χώρο και τις δυο μέρες αποδεικνύοντας ότι συγκεκριμένα ονόματα θα έχουν πάντα την υποστήριξη του ελληνικού κοινού. Έτσι λοιπόν, κόσμος και κοσμάκης μαζεύτηκε από νωρίς στον χώρο του Μύλου για ένα πακέτο το οποίο αποδείχτηκε πιο ιδιόμορφο από ότι εξαρχής φαινόταν.

Δυστυχώς κατά την άφιξή μας στον χώρο, είχαν ήδη αποχωρήσει από την σκηνή οι Lost Society οι οποίοι κατά τις μαρτυρίες των παρευρισκομένων έκαναν την «δουλειά» τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την μια ήταν πολύ ευχάριστο να έχουμε την ευκαιρία την παρακολουθήσουμε ένα συναυλιακό «πακέτο» τριών συγκροτημάτων από το εξωτερικό, από την άλλη, όμως, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας συχνά μας αναγκάζουν να μην μπορούμε να «υποστηρίξουμε» ορισμένα μουσικά σχήματα.

Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να χάσουμε τους Solstafir, το ισλανδικό συγκρότημα που μας έχει εντυπωσιάσει εδώ και χρόνια τόσο με τις εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές του όσο και με την προηγούμενη εμφάνισή του. Οι άναρχες κραυγές του Addi (σιγά μην γράψω ολόκληρο το όνομα), στο "Blafjall" αποτέλεσαν ιδανική εισαγωγή ώστε να μας βάλουν στο κλίμα, κάτι που θα λειτουργούσε ακόμα καλύτερα αν ο ήχος ήταν λίγο πιο καθαρός. Ακολούθησε το μακροσκελές "Akkeri" με τις πανέμορφες κιθαριστικές του μελωδίες. Οι Ισλανδοί έχτιζαν με μαεστρία μια βαριά μυσταγωγική ατμόσφαιρα η οποία κορυφωνόταν με έντονα φασαριόζικα ξεσπάσματα.

Εξαρχής θεωρουσα το συγκεκριμένο live ως μια μοναδική ευκαιρία τόσο για το κοινό όσο και για τους ίδιους τους Solstafir. Οι μεν θα είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν ένα μουσικό σχήμα το οποίο ανταποκρίνεται επακριβώς στον όρο «ατμοσφαιρικό» και οι δε θα είχαν πρόσβαση σε μεγαλύτερη ποσότητα κόσμου από ότι συμβαίνει στις δικές τους ζωντανές εμφανίσεις. Δυστυχώς όμως, δεν θεωρώ ότι η γνωριμία λειτούργησε όπως την περίμενα και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κοινό των Amorphis είναι πλέον τελείως διαφορετικό συγκριτικά με δυο δεκαετίες νωρίτερα. Οι Solstafir όμως δεν έκαναν τίποτα λάθος και το δικό τους κοινό απόλαυσε τον πανύψηλο Addi να ισορροπεί στο κάγκελο καθώς και την ιστορική αναδρομή της δισκογραφίας τους σε έξι μέρη (όσα ήταν και τα κομμάτια του σετ τους δηλαδή). Το "Goddess Of The Ages" ήρθε επιβλητικά να κλείσει μια παράσταση που πολλοί παρακολούθησαν αλλά λίγοι εκτίμησαν.

Συνέχεια με τους Amorphis, ένα από τα συγκροτήματα που έχει καταφέρει να συντηρήσει το ιστορικό του παρελθόν και ταυτόχρονα να αποκτά με το πέρασμα των χρόνων περισσότερους νέους οπαδούς. Ίσως η επιτυχία αυτή να οφείλεται εν μέρη στα folk στοιχεία που έχει μεγαλύτερη πέραση εδώ και χρόνια. Μην ξεχνάμε όμως ότι οι Φινλανδοί ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που τίμησαν τόσο μουσικά όσο στιχουργικά την μυθολογία του τόπου τους κάνοντας μας ως πιτσιρικάδες να ψάχνουμε τι στο καλό είναι η "Kalevala".

Τα "Northwards" και "On The Dark Waters" από το περσινό "Halo" «έπιασαν από το λαιμό» το κοινό ενώ από τα πρώτα δευτερόλεπτα έγινε ξεκάθαρο ότι θα παρακολουθήσουμε ένα απόλυτα επαγγελματικό και άρτια στημένο live. Ο Tomi Joutsen στα μάτια μας θα είναι πάντα ο «καινούργιος» και ας έχουν περάσει σχεδόν δυο δεκαετίες από τότε που αντικατέστησε τον Pasi Koskinen. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμήσαμε εξαρχής τις εξαιρετικές φωνητικές του ικανότητες αλλά και την επιβλητική του σκηνική παρουσία. Οι κιθαρίστες Esa Holopainen και Tomi Koivusaari έπιασαν τα άκρα της σκηνής ενώ ο Olli-Peka Laine, που επέστρεψε εδώ και μερικά χρόνια στην μπάντα, συμπληρώνει ένα συμπαγές line-up το οποίο κατά πάσα πιθανότητα παίζει σημαντικό ρόλο στην σημερινή επιτυχία των Amorphis.

Για να είμαι ειλικρινής, όσο και αν τα προσωπικά μου γούστα κινούνται μόνιμα προς τις παλιότερες δουλειές των Φινλανδών, οφείλω να παραδεχτώ ότι έχουν καταφέρει να χτίσουν μέσω μερικών πολύ αξιόλογων δίσκων ένα φρέσκο και μεγαλύτερο fanbase. Η μουσική τους μπορεί να είναι πιο εμπορική από ότι στο παρελθόν και να βασίζεται σε ένα πιο συγκεκριμένο μουσικό ύφος αλλά ταυτόχρονα το song-writing τους παραμένει πάντα ποιοτικό και σε υψηλά επίπεδα. Τέλος, αν και λείπουν οι πειραματισμοί του παρελθόντος, πολλά παλιότερα στοιχεία της μουσικής τους έχουν τοποθετηθεί, σχεδόν «ύπουλα», στις νεότερες δουλειές τους.

O στίχος "Many men did lose their lives. Taken by Tuonela’s river" δεν μπορούσε παρά να μας θυμίσει ότι την συγκεκριμένη βραδιά δεν θα ακούγαμε τίποτα από το αγαπημένο "Tuonela". Ηρθε όμως η σειρά του "Into Hiding" (με ένα μέρος του "Magic And Mayhem") και το κλασικό "Black Winter Day" για να φέρει για τα καλά τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παλιότερων. Φυσικά η δισκογραφία των Amorphis είναι πλέον τόσο πλούσια που είναι αδύνατο να χωρέσουν τα πάντα σε μια βραδιά. Θα τολμήσω να μαντέψω πάντως ότι η προτίμηση της μπάντας στο πρόσφατο υλικό έχει να κάνει τόσο με την επιλογή μουσικού ύφους όσο και με την προτίμηση που δείχνει πλέον το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών τους.

Ότι και να λέμε πάντως, τόσο η δισκογραφία της μπάντας όσο και το συγκεκριμένο live περιείχε ουκ ολίγες κορυφαίες στιγμές, Το ιστορικό "My Kantele", το εθιστικά πιασάρικο "House Of Sleep" αλλά και το πολύ δυναμικό "The Bee" που έκλεισε την βραδιά ήταν μόνο μερικές από αυτές.

Οι Amorphis απέδειξαν ότι μετά από τρεις δεκαετίες βρίσκονται σε μια από τις πιο δυνατές φάσεις της καριέρας τους ενώ με την ποιοτική δισκογραφία τους και τις εξαιρετικές ζωντανές εμφανίσεις τους καταφέρνουν να ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς (ως και «κολλημένους στο παρελθόν») οπαδούς.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας