Up The Hammers Festival - Day 2: Conception, Picture, Trespass, Traveler κ.ά. @ Gagarin 11/06/22

Αποτελεί πάντοτε πρόκληση η θέση του opening act ενός φεστιβάλ που ξεκινάει το καταμεσήμερο, τόσο για το σχήμα που καλείται να ανοίξει μπροστά σε ελάχιστο κόσμο τη συναυλιακή μέρα, όσο και για το ίδιο το τολμηρό κοινό που επέλεξε να παρευρεθεί εξαρχής. Έτσι, δεν υπήρχαν παρά μερικές δεκάδες άτομα όταν οι Konquest θα εκκινούσαν τη δεύτερη και τελευταία ημέρα του Up The Hammers, με τους Ιταλούς να έχουν σύμμαχο τους τον ήχο, αλλά και το νεανικό πάθος και άγνοια κινδύνου που τους βοηθούσε να αποφύγουν τις live κακοτοπιές.

Έχοντας στις αποσκευές τους το υλικό του πολύ καλού τους ντεμπούτου, αλλά παρουσιάζοντας και νέες συνθέσεις από το επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους, το κουαρτέτο υπήρξε απολαυστικό, χάρη στην ανεπιτήδευτη αμεσότητα τους και το γεγονός πως απήλαυσαν κάθε λεπτό που βρέθηκαν επί σκηνής. Παρά τα μικρολαθάκια εδώ κι εκεί, ανεξαρτήτως των κάπως πιο άτσαλων φωνητικών του mastermind Alex Rossi σε συναυλιακό περιβάλλον, αλλά και των υπέροχα πρωτόλειων αγγλικών με τα οποία προσπαθούσε να γεμίσει το κενό ανάμεσα στα τραγούδια, το στοίχημα κερδήθηκε από μεριάς τους αδιαπραγμάτευτα, αφήνοντας μας να περιμένουμε μια ακόμη καλύτερη στουντιακή και συναυλιακή συνέχεια.

Αν, όμως, οι Konquest αντιπροσώπευσαν το μέλλον που έρχεται, οι φοβεροί και τρομεροί Solitary Sabred υπήρξαν το παρόν του πραγματικού μεταλλικού ήχου, πραγματοποιώντας μια εμφάνιση που δεν πήρε αιχμαλώτους στο διάβα της. Αυτός ο πνιγηρός US power metal ήχος τους φαντάζει το απόλυτο ταίριασμα για ανάλογου ύφους φεστιβάλ, με τις κιθάρες - οδοστρωτήρες, το rhythm section - ερπυστριοφόρο και τον εξωπραγματικό Πέτρο Λεπτό να ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες κατά το δοκούν. Το όλο σκηνικό έφερε μια εικόνα από το παρελθόν και τους prime Jag Panzer του "Ample Destruction" να εκτελούν μανιασμένα το "Harder Than Steel" σε κάποιο υπόγειο club του Colorado, με τα παιδιά από το νησί της Αφροδίτης να βρίσκονται ανά στιγμές σε αδιανόητα εντυπωσιακό επίπεδο.

Φυσικά, τα προβλήματα ήχου που υπήρξαν κάποια στιγμή δεν τους πτόησαν στο ελάχιστο, την ίδια στιγμή που η αφιέρωση του "Disillusions" (από το δυνατό "By Fire And Brimstone") σε ένα αδικοχαμένο κοντινό πρόσωπο του Πέτρου Λεπτού υπήρξε συγκινητική. Highlight, βέβαια, αποτέλεσε το επιβλητικό κλείσιμο τους με το "Burn Magic, Black Magic", όπου το κοινό συμμετείχε με συνεχιζόμενα συνθήματα για την μπάντα και ανταγωνιστικό sing along, ανταμείβοντας με τον τρόπο του μια καθόλα πειστική εμφάνιση.

Οι επόμενοι στη σειρά Vultures Vengeance δεν είναι άγνωστοι στο ελληνικό heavy metal κοινό, αφού τους Ιταλούς πρωτευουσιάνους τους έχουμε δει, τους έχουμε ξαναδεί και έχουμε διαπιστώσει την πρόοδο τους όσο ο καιρός περνάει. Μια μπάντα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των μεταλλικών '80s, που τιμάει και με το παραπάνω εκείνη την περίοδο, και με ένα άλμπουμ που είχε προκαλέσει τον ανάλογο θόρυβο στο underground όταν είχε κυκλοφορήσει, οι ίδιοι δεν χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά για να κερδίσουν ένα κοινό που τους ήξερε και τους υποστήριζε εμπράκτως.

Φυσικά, οι απαραίτητες δόσεις πόζας και σχετικών εκφράσεων/στάσεων δεν έλειψαν, όπως όμως δεν έλειψε και η ορμή και το τσαγανό στην επί σκηνής απόδοση των συνθέσεων τους, ένα υλικό που φτάνει μέχρι τα late '90s του heavy/power metal ήχου, προσφέροντας του την ανανεωτική οπτική του σήμερα. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κόσμου, η υποδοχή που γνώρισαν υπήρξε από τις πιο θερμές του τριημέρου (πέραν των headliners της εκάστοτε ημέρας), έστω κι αν το προσωπικό μου θέμα υπήρξε ο ολοένα και πιο μουντός/βρώμικος ήχος, κάτι που θα επηρέαζε και ορισμένες από τις υπόλοιπες μπάντες της βραδιάς. [Σ.Κ.]

Ένα από τα σχήματα του φετινού Up The Hammers που σήκωνε αρκετή συζήτηση για σωστούς και διαφορετικούς λόγους ήταν θεωρητικά οι Stray Gods. Θα πραγματοποιούσαν όπως και οι Konquest την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση ever. Θα παρουσίαζαν ζωντανά ένα ντεμπούτο που σήκωσε αρκετή συζήτηση λόγω της ξεκάθαρης ομοιότητάς του υφολογικά με τους Iron Maiden, αποσπώντας όμως από αρκετούς κολακευτικά σχόλια. Θα βλέπαμε ένα σχήμα που αποτελείται από εκλεκτούς μουσικούς, με τον κορυφαίο και διεθνούς εμβέλειας Έλληνα μπασίστα Κώστα Μακρυκώστα, τον σπουδαίο για όλα του τα κατορθώματα Bob Κατσιώνη και τον Bruce Dickinson τουλάχιστον της Πορτογαλίας, Artur Almeida, να τραβούν τα βλέμματα.

Σε ένα σετ λίγο μικρότερου του αναμενομένου, παρουσιάστηκαν πέντε από τα οκτώ τραγούδια του φετινού "Storm The Walls", με καλύτερη στιγμή το ριφάκι-ριφάρα του "Alive For A Night" και δύο διασκευές με ξεχωριστή σημασία. Πρώτα το "War In Heaven", κομμάτι που άνοιγε το πρώτο άλμπουμ των Lordian Guard και συμπεριλήφθηκε λίγα χρόνια μετά "Rising Out Of The Ashes" των Warlord, αποδόθηκε ως φόρος τιμής στον αείμνηστο Bill Tsamis, ενώ κατόπιν επλέχθηκε σημειολογικά ένα από τα λιγότερα γνωστά κομμάτια των Maiden, ήτοι το "Judas Be My Guide" από το "Fear Of The Dark".

Γενικότερα η αίσθηση που άφησε το πρωτότυπο υλικό ήταν σαν να ακούς καινούρια τραγούδια σε συναυλία των Iron Maiden από άλμπουμ που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη, δηλαδή μια χαρά ειδικά για τους Maidenάκηδες, ενώ η μπάντα στο σύνολό της ήταν εξαιρετική, παρότι όπως ειπώθηκε ήρθε μόνο με δυο πρόβες, με τον Almeida να ξεχωρίζει για τις φωνητικές τρίπλες του. Εν τέλει, τώρα που πήρε το κολάι από Up The Hammers ο Κατσιώνης, φαντάζομαι ότι πολλοί θα ήθελαν να δουν σε μια μελλοντική εκδοχή του φεστιβάλ και τους Warrior Path. Γίνεται νομίζω... [Θ.Ξ.]

Ομολογώ ότι ένας από τους κυριότερους πόλους έλξης σε προσωπικό επίπεδο για το φετινό τριήμερο του Up The Hammers υπήρξαν οι Traveler, με τους Καναδούς traditional metallers να αποτελούν μια από τις καλύτερες ανερχόμενες μπάντες του εν λόγω χώρου, αλλά και μεγάλη αδυναμία του γράφοντα. Έτσι, αφήνοντας τις ανέσεις του εξώστη και πιάνοντας για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα μια θέση στο κάγκελο, ανέμενα μια εμφάνιση που θα ικανοποιούσε την οπαδική μου δίψα - και, ομολογουμένως, δεν απογοητεύτηκα.

Το σχήμα από το Calgary κατέχει τη στόφα του soon-to-be σημαντικού ονόματος στο χώρο, ενώ ο Jean-Pierre Abboud εκείνη του μεγάλου - όνομα και πράγμα - frontman, πατώντας σταθερά και με περίσσεια αυτοπεποίθηση στη σκηνή του γνωστού μαγαζιού της Λιοσίων. Αναμενόμενο, όταν στις αποσκευές του είχε το υλικό δύο σπουδαίων δίσκων και όντας ένα από τα πιο δεμένα και - με την καλή έννοια - επαγγελματικά σχήματα που είχαμε την τύχη να δούμε.

Οι εκτελέσεις των συνθέσεων των "Traveler" και "Termination Shock" αποδόθηκαν με την απαραίτητη δόση συναυλιακής ωμότητας και τραχύτητας, δίχως, όμως, εκπτώσεις, παρόλο που ο ήχος δεν βοηθούσε ιδιαίτερα να ακουστούν όπως τους έπρεπε οι πιο μελωδικές εκφάνσεις των κομματιών. Παράπονο, λοιπόν, δεν πρέπει να υπήρξε, με τις προοπτικές των Καναδών «φωνάζουν» ότι σύντομα θα θέλουμε - και θα πρέπει - να τους βλέπουμε σε δικά τους headline shows, έστω και σε μικρότερους χώρους από τον εν λόγω. Κι αν το «κειμήλιο» του χειρόγραφου setlist χάθηκε την τελευταία στιγμή από μια συμπαθέστατη μελαχρινή κοπέλα που βρισκόταν στις πρώτες σειρές, εκείνο της πένας του Matt Ries θα υπάρχει για να μου υπενθυμίζει αυτήν τους την εδώ εμφάνιση for the years to come... [Σ.Κ.]

Ένας από τους λόγους που το Up The Hammers δημιουργεί υπεραξίες στα συναυλικά δρώμενα της χώρας και ειδικότερα για τους λάτρεις του υπόγειου και κλασικού metal, είναι ότι μας προσφέρει τη δυνατότητα να δούμε συγκροτήματα που κουβαλούν μια ιστορία και πολύ δύσκολα θα βλέπαμε σε διαφορετικό πλαίσιο. Μία τέτοια περίπτωση είναι οι Trespass με βαθιές ρίζες στο New Wave Of British Heavy Metal κίνημα και κανένα ολοκληρωμένο άλμπουμ σε εκείνη την κοσμοϊστορική περίοδο.

Βάσει απόδοσης και δυναμικής, η τοποθέτηση των Βρετανών μετά τους σαρωτικούς Traveler ίσως να ήταν λίγο άδικη και για τα δύο σχήματα, από την άλλη όμως, στη λογική της ελάχιστης επιβράβευσης λόγω ιστορικότητας και συνεχιζόμενης προσπάθειας, δικαιολογείται άνετα η κατάταξη όπως διαμορφώθηκε. Ειδικά αν παίζουν σπουδαία, απλά και όμορφα τραγούδια που ολοένα και δυσκολότερα ακούμε από τους νεότερους για ευνόητους λόγους.

Μπορεί ο κάπως τσιτωμένος ήχος να μην ήταν σύμμαχος και τα φωνητικά του στυλοβάτη Mark Sutcliffe όχι ακριβώς όπως έπρεπε, με τραγούδια όμως όπως τα "Visionary", "Assassin" (τί δισολία ήταν αυτή!) και "Man And Machine" η δουλειά έγινε με το παραπάνω. Ο αποχαιρετισμός δε με το "Stormchild" από τη θρυλική συλλογή "Metal From Muthas" που τραγουδήθηκε από το κοινό και το κλασικό "One Of These Days" ήταν θυελλώδης, με τους Trespass να κερδίσουν τη συμπάθειά μας και μια θέση στις αναμνήσεις μας. [Θ.Ξ.]

Έπειτα από τις απαραίτητες χαιρετούρες με γνωστούς και φίλους που βρίσκονταν στο χώρο, με αποκορύφωμα τη συνάντηση με τη μορφάρα που ακούει στο όνομα Anderson Tiago, αυτόν τον ευγενέστατο Βραζιλιάνο heavy metal οπαδό που τρέχει το κανάλι NWOTHM Full Albums στο YouTube (προωθώντας πολλές νέες μπάντες του χώρου), η ώρα για να γραφτεί ξανά η heavy metal ιστορία είχε φθάσει.

Picture, κυρίες και κύριοι. Αυτή η μπάντα μεσήλικων ψαρομάλληδων Ολλανδών ήρθε, πραγματοποίησε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουμε δει στα τελευταία κάποια Up The Hammers, μας ενθουσίασε κι αποχώρησε θριαμβευτικά. Με ήχο - καμπάνα, με γαλόνια από τα '80s και, το κυριότερο, με διάθεση και συνθέσεις που ξεσηκώνουν, οι βετεράνοι metallers δεν δυσκολεύτηκαν να κάνουν το κοινό δικό τους, θέτοντας υπό διαπραγμάτευση τη headlining θέση της ημέρας.

Απολαυστικοί, διαθέτοντας το know how μιας μεστής εμφάνισης και με τις δυνατότητες τους αναλλοίωτες από το χρόνο, έδειξαν ότι δεν θέλει κόπο για να παίξεις heavy metal εύληπτο και πραγματικά διασκεδαστικό. Το hard & heavy υλικό τους το αγαπούσαμε από πριν (με το "Diamond Dreamer" να στέκει ως ένα παραγνωρισμένο άλμπουμ των '80s), αλλά η απόδοση του επί σκηνής και, μάλιστα, με τέτοιο επιβλητικό τρόπο, δίχως προσαρμογές, εκπτώσεις ή διάθεση για «συμπάθεια λόγω ηλικίας» υπήρξε το σημείο καμπής που έθεσε τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη.

Σε τελική ανάλυση, και με τους όποιους ψιθύρους αφορούσαν τους Conception να εντείνονται όσο περνούν οι ημέρες από την εμφάνιση τους, οι Picture στάθηκαν ως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση μπάντας που το κοινό του Up The Hammers συγκλίνει ολοκληρωτικά από άποψη ιστορικότητας και ήχου. Έτσι, ο δικός τους φόρος τιμής στη χώρα, αποδοσμένος από τον Jan Bechtum με τη μορφή της κιθαριστικής προσαρμογής του εθνικού μας ύμνου υπήρξε μια μάλλον όμορφη πινελιά, μιας εμφάνισης δίχως αστερίσκους ή αναθέματα, αλλά μονάχα πραγματικές κορυφές.

Ένας ανοικτός λογαριασμός που εκκρεμούσε για 25 χρόνια έμελλε να εκπληρωθεί φέτος από σπόντα και συγκυρίες. Βλέπετε, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμούνται εκείνη την ακύρωση των Conception στα mid - late '90s, μια ακύρωση που δεν είχε επιτρέψει στο εγχώριο κοινό να τους απολαύσει ζωντανά τότε.

Φτάνοντας στο σήμερα, το πολύπαθο line-up του πιο πρόσφατου Up The Hammers έπρεπε να βιώσει ακόμη μια ακύρωση της τελευταίας στιγμής, αυτήν τη φορά από τους (headliners της δεύτερης ημέρας) Titan Force, για να φτάσουμε σε αυτήν την αντικατάσταση - έκπληξη, η οποία εν πολλοίς έσωσε τα προσχήματα την ύστατη ώρα. Οι πρόσφατα επανενωμένοι Νορβηγοί, άλλωστε, αποτέλεσαν μια τόσο ανέλπιστη και σχεδόν αλλόκοτη προσθήκη για το φεστιβάλ, που προσέλκυσε από μόνη της πόλο έλξης για τα τεκταινόμενα της βραδιάς.

Αναφερόμενοι στην εμφάνιση τους στη σκηνή του γνωστού μαγαζιού της Λιοσίων, αυτή τελικά αξιολογείται από δύο διαφορετικές οπτικές· εκείνη της αντικειμενικής τους απόδοσης κι αυτή της εκπλήρωσης των όποιων προσδοκιών μπορεί να προκαλούσε το θυμικό ή το περιβάλλον. Βλέπετε, βάζοντας στο μικροσκόπιο μια αψεγάδιαστη εμφάνιση ενός σχήματος απίστευτα καταρτισμένων μουσικών, οι οποίοι με τη διάθεση, το μεράκι και τις αδιαμφισβήτητες δεξιότητες τους εντυπωσίασαν και τον πλέον «αδαή» με την περίπτωση τους, ένας σεβαστός αντίλογος ανασύρθηκε ως έρπων ψίθυρος στις συνειδήσεις.

Ποιος υπήρξε αυτός; Μα, φυσικά, οι επιλογή των Conception να υποστηρίξουν εμπράκτως τις δύο πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους, διαμορφώνοντας ένα set που απαρτιζόταν ως επί τω πλείστον από τραγούδια μέσα από εκείνες. Προφανώς, παλιές, κλασικές επιλογές δεν έλειψαν, αλλά το σαφώς πιο «εναλλακτικό» (για τα δεδομένα του φεστιβάλ) υλικό των δύο τελευταίων δουλειών τους, σε συνδυασμό με τον, βάσει μαρτυριών, προβληματικό ανά στιγμές ήχο, δημιούργησαν ένα αιωρούμενο «ναι μεν, αλλά» που - ας είμαστε ειλικρινείς - δεν ανταποκρινόταν στα όσα είδαμε.

Η επιστροφή του Roy Khan και η συγκινητική φόρμα στην οποία ξαναβρίσκεται πλέον η φωνή του, η ιδιαίτερη και τόσο πολυσύνθετη κιθαριστική απόδοση του εξωπραγματικά ταλαντούχου Tore Ostby, το βιρτουοζικό rhythm section των Ingar Amlien και Arve Heimdal - όλα έδωσαν το παρόν σε διαστάσεις που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Σε στιγμές όπως το συγκινητικό "Silent Crying" ή το υπέροχα αποδοσμένο ακουστικά "Sundance" υπενθύμισαν πόσο ιδιαίτερη και φιλοπρόοδη υπήρξε αυτή η μπάντα στην ακμή της, ενώ σε άλλες, πιο πρόσφατες, απλά τους χαζεύαμε να κάνουν με μια ανεπιτήδευτη άνεση κάτι που δείχνουν να απολαμβάνουν κι εκείνοι, κερδίζοντας με ευκολία το στοίχημα με το κοινό.

Η παρουσία της (κόρης του Ave Heimdal) Aurora Amalie Heimdal προσέθεσε μια πολύπλευρη φωνητική οπτική ανά στιγμές, βγαίνοντας, μάλιστα, μπροστά σε ρόλο lead vocalist σε μια - δυο περιπτώσεις, την ίδια στιγμή που ο blues τόνος της κιθάρας του Ostby και οι αντίστοιχες, μικρές κιθαριστικές φράσεις μαγείας του, έδιναν κι έπαιρναν. Βέβαια, το προφανές αποδείχτηκε με το κλείσιμο της βραδιάς, εκεί που το ήδη ζεστό κοινό υποδέχτηκε το καταληκτικό "Roll The Fire" με τρόπο που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης για το τί περίμενε ο κόσμος να ακούσει.

Ιδανικά, σε ένα ουτοπικό σενάριο φαντασίας, ένα old school set των Νορβηγών πιθανόν να είχε κατεδαφίσει συθέμελα το χώρο. Σε κάθε ανάλογη συζήτηση, όμως, οφείλουμε να θυμόμαστε πως είναι προτιμότερο (και πιο τίμιο) ο μουσικός να παραμένει τέτοιος, παίζοντας ό,τι τον εκφράζει είτε επί σκηνής είτε στουντιακά, παρά να ικανοποιεί "με μισή καρδιά" τις όποιες απαιτήσεις του κοινού του. Έτσι, μετά από 100 γεμάτα λεπτά και με την αδικία του '97 (για κοινό και μπάντα) να αποκαθίσταται, μια από τις πιο διαφορετικές και ιδιαίτερες εμφανίσεις που έχει φιλοξενήσει το Up The Hammers έφτασε στο τέλος της, ολοκληρώνοντας με επιτυχία ένα φεστιβάλ που πέρασε από σαράντα κύματα, αρκετές ακυρώσεις και μερικές αμφιλεγόμενες αποφάσεις μέχρι να υλοποιηθεί.

Όσο για το μέλλον; Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ακόμη, παρόλο που ο θεσμός του Up The Hammers στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με διοργανωτές, μπάντες ή χώρους διεξαγωγής, αλλά με τον ίδιο τον οπαδό/ακροατή και την κοινότητα του, που στο εν λόγω φεστιβάλ είχε βρει ένα αγαπημένο, ετήσιο meeting point. [Σ.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος