Deafkids, Mammock @ Temple, 14/04/23

Πού και πού, σκάνε μύτη μερικές ανακοινώσεις όπως η συναυλιακή επιστροφή των Bραζιλιάνων Deafkids, που υπενθυμίζουν πως υπάρχει και αυτή η πλευρά των ανακοινώσεων. Αυτό που θέλω να πω, καταχραζόμενος την εισαγωγή της παρούσας ανταπόκρισης, είναι πως, σποραδικά, και όχι σε ικανοποιητικό βαθμό, επισκέπτονται τα μέρη μας συγκροτήματα που αποτελούν το «συμβαίνει τώρα» του σύγχρονου, πειραματικού, σκληρού κιθαριστικού ήχου. Οι Deafkids, είναι μια τέτοια περίπτωση, όντας ένα σχήμα που έχει κερδίσει το underground με την πειραματική, σχεδόν σαμανιστική του, προσέγγιση. Τώρα, το γεγονός πως η συναυλία λάμβανε χώρα Μεγάλη Παρασκευή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, είχε ως αποτέλεσμα μια, ομολογουμένως απογοητευτική προσέλευση, η οποία ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με όσα παρακολουθήσαμε.

Με μια καθυστέρηση κοντά στη μισή ώρα, οι Mammock ανέβηκαν στη σκηνή, έχοντας τον ρόλο του opener σε αυτή τη βραδιά. Οι ίδιοι, χαρακτήρισαν το κλίμα, μεταφορικά με σημαντικές δόσεις κυριολεξίας, οικογενειακό, αλλά εγώ θα συμπληρώσω πως το κουαρτέτο αποτέλεσε ιδανική προσθήκη στο billing της βραδιάς. Παραδίδοντας ένα άψογο, και ανά στιγμές εντυπωσιακό, πλήρες σετ διάρκειας 50 λεπτών, οι Mammock απέδειξαν ξανά, πως οι ζωντανές συνθήκες τους πάνε, αφού ο δαιδαλώδης και στριφνός τους ήχος γεμίζει με ευκολία την ατμόσφαιρα.

Με σύμμαχο έναν διαυγή και εξαιρετικό ήχο, ογκώδη όσο χρειαζόταν, οι Mammock παρουσίασαν αρκετό υλικό από τα "Itch" και "Rust". Δημιούργησαν έτσι μια ισορροπία ανάμεσα στις, συγκριτικά πιο μελωδικές και στρωτές συνθέσεις του ντεμπούτου, σε σχέση με τα πιο δυναμικά και σκληρά περάσματα του δεύτερου. Ο ήχος των Mammock είναι ανεπιτήδευτα αυθεντικός, και ο τρόπος που απολάμβαναν, χαμένοι στον κόσμο που δημιουργούσαν, αλλά επικοινωνώντας τον παράλληλα, τις συνθέσεις τους, ήταν αρκετός ώστε να ανάγει την εμφάνισή τους ως μια από τις καλύτερές τους που έχω παρακολουθήσει.

Έπειτα από το αναμενόμενο, και καθιερωμένο, ολιγόλεπτο sound check, η τριάδα των Deafkids θα έπαιρνε τη θέση της στη σκηνή. Το ιδιαίτερο σετάρισμα περιελάμβανε μια κονσόλα από τη μια μεριά για να συντελούνται σε παρόντα χρόνο οι λούπες, ένα διαφορετικό στήσιμο τυμπάνων για να χωρέσει τα απαραίτητα, παραδοσιακά και μη, κρουστά του Mariano Melo, καίριο στοιχείο του ήχου της μπάντας, και φυσικά τον Douglas Leal στην άλλη άκρη, που μετέβαινε διαρκώς από ένα κρουστό τύπου τουμπερλέκι, στις κιθάρες, τις οποίες έπνιγε στο feedback, όταν δεν εξαπέλυε θορυβώδη και λασπωμένα κιθαριστικά riffs.

Για περίπου μια ώρα, η τριάδα από τη Βραζιλία, δεν πτοήθηκε από το ελάχιστο παρευρισκόμενο κοινό και έδωσε τον καλύτερο εαυτό της, σε σημείο που δημιούργησε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Βασίζοντας τα ηχοτοπία τους στον πιο πρόσφατο full length δίσκο τους, ονόματι "Metaprogramação", οι Deafkids κατάφεραν να συνενώσουν τον σκληρό πειραματισμό με την ψυχοτρόπα εμπειρία που παρέχουν οι tribal ρυθμοί, αλλά και κραυγές τους στα φωνητικά. Οι συνθέσεις, μπορεί να έπαιρναν το χρόνο τους για να συνενώσουν τα επιμέρους, μέσω ρυθμικών εναλλαγών, κάθε λογής λούπα, ή κυκλικών riffs, αλλά όταν ο κορμός δημιουργούνταν, τότε μετέφεραν σε ζωντανό πλαίσιο στην εντέλεια το είδος της ατμόσφαιρας που αναζητούσαν οι δημιουργοί τους.

Όσα άτομα παρευρέθηκαν στην δεύτερη εμφάνιση των Deafkids στη χώρα μας το βράδυ της Παρασκευής, βίωσαν μια ψυχεδελική εμπειρία που υπενθύμιζε την ψυχοκινητική δύναμη της μουσικής. Οι Deafkids, κέρδισαν και το αμύητο κοινό χάρη στην αύρα, αλλά και τη δυναμική των συνθέσεών τους, ευχαριστώντας με κάθε ευκαιρία τον κόσμο που τους τίμησε. Διατηρώντας το απρόβλεπτο των κομματιών τους, παρέχοντας αρκετές πινελιές θορύβου αλλά και ρυθμού ώστε να προσφέρουν διαφοροποίηση και ποικιλία, χαμογελώντας, οι Deafkids απέδειξαν γιατί πρόκεινται για ένα από τα πιο καίρια και ενδιαφέροντα σχήματα της σύγχρονης post-punk σκηνής, αλλά και του ανοιχτόμυαλου, ακραίου κιθαριστικού ήχου.

Εντυπωσιασμένος από την αφοσίωση, την δύναμη της επανάληψης, αλλά και την μελέτη του θορύβου που βίωσα, θεωρώ πως η εμφάνιση των Deafkids αδικήθηκε από την προσέλευση. Το στήσιμο και η απόδοση της μπάντας επί σκηνής έχει τόση ορμή και άποψη, τόσα πράγματα να προσφέρει που δεν είναι εύκολο να ταξινομηθούν αλλά διατηρούν μια εσωτερική συνοχή, που οφείλει να ακουστεί. Σε αυτό το πλαίσιο, ανυπομονώ σε λίγες ημέρες να ξαναβιώσω την εντυπωσιακή εμπειρία μιας εμφάνισής τους, καθώς και την επικείμενη, απρόβλεπτη σύμπραξή τους με τους Duma στο Roadburn Festival 2023.

Οι Deafkids, όπως και οι Mammock, απέδειξαν πως πολλές από τις μουσικές που σήμερα κεντρίζουν χάρη στον πειραματισμό και την ανανέωσή τους το βλέμμα του απαιτητικού ακροατηρίου, μπορούν να ηχούν απολαυστικές και επί σκηνής, στην πιο απαιτητική πίστα. Προσωπικά, θα συνεχίσω να ενθουσιάζομαι με παρόμοιες ανακοινώσεις συναυλιών, και να ευελπιστώ να βρίσκουν, μεγαλύτερης ανταπόκρισης, διότι το αξίζουν.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος