Sylvaine, Euphrosyne @ Temple, 03/03/23

Αν σου έλεγα ότι η φόρτιση και η περιρρέουσα μαυρίλα είχαν κοπάσει την Παρασκευή, θα ήταν ψέματα. Το κλίμα δεν θα μπορούσε και δεν γίνεται να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη. Στα δικά μου μάτια, ακόμα κι όταν συμβεί αυτό, δεν θα μιλάμε για την επιστροφή στο πώς ήταν τα πράγματα πριν, αλλά για ένα νέο σημείο αφετηρίας. Ακριβώς όπως μία μέρα νωρίτερα στη Λιοσίων, ο κόσμος που μαζεύτηκε στο Γκάζι παρουσιάστηκε απολύτως συνειδητοποιημένος. Οι σκουρόχρωμες αποχρώσεις στον καμβά της μεγάλης τιμώμενης της βραδιάς σίγουρα συνέβαλε. Αν ρωτάς εμένα όμως, αυτή ήταν μόνο η επικάλυψη.

Ξεκινώντας από την αρχή, τον ρόλο του ανοίγματος ανέλαβαν οι Euphrosyne. Έχοντας μόνο πολύ επιφανειακή επαφή με το σχήμα, ο τρόπος που συστήθηκαν από το σανίδι ήταν τέτοιος που μέσα σε λίγα λεπτά εξαφάνισε την παραμικρή αμφιβολία. Ακραία προσέγγιση με σύγχρονη λογική. Ατμόσφαιρα αυστηρά σε αποχρώσεις του γκρι. Κάποιος θα μπορούσε να μείνει περισσότερο στα black θέματα και τα γεμάτα blast beat ξεσπάσματα. Κάποιος άλλος στα post-ίζοντα ξεσπάσματα ή τις καλοστημένες μελωδίες. Πρακτικά το αποτέλεσμα ισορροπούσε ανάμεσα στα δύο.

Η λιτή σκηνική παρουσία και ο χαμηλός φωτισμός ταίριαξε ιδανικά. Αν υπήρξαν δύο στοιχεία που με ξένισαν, αυτά ήταν η ένταση των προηχογραφημένων και η απουσία δεύτερου μικροφώνου, που δεδομένων των συνεχόμενων εναλλαγών πιστεύω απολύτως αυθαίρετα ότι θα έδινε μία διαφορετική δυναμική στο σύνολο. Σε κάθε περίπτωση, η απόδοση της τετράδας έβγαζε όλο το απαραίτητο νεύρο και την προσωπικότητα. Τα ντραμς συχνά-πυκνά έκλεβαν την παράσταση. Η αφιέρωση στα θύματα του δυστυχήματος των Τεμπών και το «δεν θα ξεχάσουμε» ακούστηκαν δυνατά. Όπως έπρεπε.

Στο διάλλειμα που ακολούθησε, η Kathrine Shepard με τη μπάντα της ετοίμασαν τον εξοπλισμό τους, και ακριβώς στις 22:30 πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Χωρίς μεγαλεπήβολες εισόδους ή πόζες. Με τα κεφάλια χαμηλά και τη μελαγχολία σε πρώτο πλάνο. Για όλη τη δροσιά που κουβαλάει ο ήχος των Sylvaine και την παγωμάρα των ημερών, το κλίμα έμοιαζε ανέλπιστα ζεστό. Τι κι αν ο χώρος απείχε από το να χαρακτηριστεί ασφυκτικά γεμάτος. Η πολυπόθητη σύνδεση ανάμεσα σε κοινό και καλλιτέχνη έγινε με χαρακτηριστική άνεση από τα πρώτα δευτερόλεπτα και δεν έσπασε μέχρι το τέλος.

Μετά από κάμποσες βδομάδες στο δρόμο, ανεβαίνοντας σε σκηνές στο πλευρό συγκροτημάτων όπως οι Amorphis, οι Zeal & Ardor και οι Imperial Triumphant, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του "Nova" το κουαρτέτο δείχνει να έχει δέσει για τα καλά. Κάθε γύρισμα, κάθε σκισμένη γραμμή, κάθε ήπιο πέρασμα, κάθε κρεσέντο, τα πάντα έμοιαζαν βγαλμένα από το δισκάκι. Με την καλύτερη έννοια και με μία ταιριαστή επιπλέον ζωντανή αίσθηση. Αν νομίζεις ότι αυτό είναι εύκολο, και ιδιαίτερα με δεδομένο ότι τα παιξίματα εδώ δεν έβγαζαν ούτε υποψία αποστειρωμένης μεταφοράς, σκέψου ξανά.

Από τις σήμα κατατεθέν blackgaze κιθάρες μέχρι τις τσαχπινιές στα γεμίσματα και τις μπασογραμμές, χρειάζονταν γενναίες δόσεις αυστηρότητας για να βρεθούν ψήγματα. Βάζοντας στο παιχνίδι τις ερμηνείες και την ελάχιστη δυνατή παρουσία backing tracks, το πρόσημο γινόταν ακόμα πιο θετικό. Οι βουτιές στο παρελθόν με το "Wistful", η βγαλμένη από τα καλύτερα ατμομέταλ βιβλία κορύφωση από το "Mono No Aware" μέχρι το οριστικό σβήσιμο, το χαμόγελο της Shepard στην αναφορά της προ εξαετίας αθηναϊκής εμφάνισής της, όλα τόσο απλά όσο και όμορφα. Αν μας χάριζε ένα-δυο τραγούδια ακόμα, θα μας σμπαράλιαζε τελείως.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά