Ultha, Euphrosyne, Okwaho @ An Club, 17/10/24

Η ώρα είχε φτάσει για άλλο ένα από τα αγαπημένα μεσοβδόμαδα ραντεβού στο An Club, αυτή τη φορά με αφορμή την πρώτη εμφάνιση των Γερμανών Ultha που η προσέγγιση τους στο black metal κέρδισε πάρα πολύ γρήγορα μεγάλη μερίδα του κοινού, ιδιαίτερα με την τελευταία τους κυκλοφορία, "All That has Never Been True". Ελπιδοφόρη ποσότητα κόσμου είχε ξεκινήσει από νωρίς την προσέλευσή της στο χώρο, κάτι που φυσικά ενίσχυσε το γεγονός ότι δύο πολύ δυνατά εγχώρια σχήματα πλαισίωναν τη βραδιά, σε μια υπόσχεση για ένα πάρα πολύ δυνατό μουσικό βράδυ.

Αυτό ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα του με πρώτους στη σκηνή τους πολύ αγαπημένους μου Okwaho, που δραστήρια με συνεχείς καθηλωτικές εμφανίσεις έχουν αρχίσει να αποδεικνύουν περίτρανα πως ο όλος ντόρος που έγινε με την περσινή τους κυκλοφορία, "The Usurper Regime", ήταν καθ’ όλα δικαιολογημένος. Οι post-sludge επιρροές των Okwaho τους έχουν οδηγήσει γρήγορα στη δημιουργία μιας απόλυτα δικής τους ταυτότητας που ζωντανά διατυπώνεται πάνω στον συγκινητικά δεμένο τους ήχο, που για άλλη μια φορά τη συγκεκριμένη βραδιά υπήρξε συνοδός τους και είναι ακόμη πιο αξιοθαύμαστο όταν επιτυγχάνεται από τρία άτομα.

Η εισαγωγή τους δε με το ομώνυμο κομμάτι του σχήματος από την πρώτη του κυκλοφορία, ήταν ικανή να δείξει όλη τους την εξέλιξη, περνώντας έπειτα στις νεότερες συνθέσεις τους. Ένας παράδοξος συνδυασμός όπου από τη μία το συγκρότημα με τις μικρές κινήσεις που ανταλλάσσουν μεταξύ τους φαίνεται να περνούν καλά, αλλά στη μουσική και τους στίχους τους να αποτυπώνεται το άδικο όλου του κόσμου, είναι αυτός που ωθεί το κοινό στο να νιώσει οικεία μαζί τους. Μπορεί αυτή τη φορά να τους έλειπαν οι συνηθισμένοι guest μουσικοί που τους πλαισιώνουν συχνά στα φωνητικά, αυτό όμως δημιούργησε το πλαίσιο για μια εμφάνιση συμπαγή και περισσότερο μονολιθική από τις τυπικές τους. Πάντοτε αποκορύφωμα το συγκινητικό, αγαπημένο κομμάτι τους "The Mermaid", που έκλεισε άλλο ένα μισάωρο που απολαύσαμε τους Okwaho στη σκηνή.

Με ένα μικρό διάλειμμα να μεσολαβεί, το ανερχόμενο σχήμα των Euphrosyne καταλαμβάνει τη θέση του στη σκηνή, η οποία είχε στολιστεί με πένθιμα λουλούδια. Σίγουρα ως η μελωδικότερη έκφανση της βραδιάς, οι Euphrosyne κατάφεραν εμφανώς όχι απλά να μην ακουστούν παράταιροι αλλά και να δικαιολογήσουν πλήρως τη θέση τους. Με κυρίαρχη πηγή του ζωντανού υλικού τους το EP τους "Keres" απέδωσαν καθ΄ όλα μεθυστικές μελωδίες. Αξιοπρόσεκτο στην περίπτωση των Euphrosyne είναι πως εάν τους έχεις παρακολουθήσει αρκετές φορές ζωντανά, η δουλειά που έχουν αφιερώσει στο δέσιμο και στο χτίσιμο του ήχου τους αποτυπώνεται πλήρως στην απόδοσή τους.

Με τους ήχους των εγχόρδων να δένουν σε απόλυτη αρμονία με αυτούς των κρουστών, αλλά και το δίπολο καθαρών και growl φωνητικών (τα οποία άλλες φορές ηχούσαν πιο χαμηλά σε ένταση μα πλέον έχουν αρχίσει να θεριεύουν) που αποτελούν κύριο ερμηνευτικό όχημα του συγκροτήματος, η μετάβαση από την ατμοσφαιρική γλύκα των post στοιχείων τους στο πιο αγριεμένο μελωδικό black κέρδισε σίγουρα την εύνοια του κοινού. Σίγουρο αποκορύφωμα της εμφάνισής τους το ίσως πιο γνωστό κομμάτι τους, "Pale Days" που έχει κάτι σε αυτό το ρεφρέν που σου μένει. Ενδιαφέρον μου προκαλεί και το γεγονός πως οι Euphrosyne το ψάχνουν αρκετά με το πως πλασάρουν τους εαυτούς τους επί σκηνής, από τη διακόσμηση μέχρι το make up που άλλοτε χρησιμοποιούν στο σύνολό τους κι άλλοτε όπως και τη συγκεκριμένη βραδιά κατά το ήμισυ. Αυτή τους η εμφάνιση ήταν τρανή απόδειξη ότι κάθε φορά το βρίσκουν και λίγο περισσότερο, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τράβηξαν το ενδιαφέρον από label του εξωτερικού οπότε θέλω να πιστεύω, ότι θα περιμένουμε σύντομα και full length κυκλοφορία από αυτούς. [Ε.Τ.]

Με μικρή καθυστέρηση, ελέω κάποιων ζητημάτων με τον φωτισμό που διευθετήθηκαν, οι Ultha ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν την εμφάνισή τους. Για την επόμενη σχεδόν μιάμιση ώρα, το Αn κατακλύστηκε από κόκκινα φώτα και πολύ καπνό, ακριβώς όπως μας είχε προϊδεάσει η μπάντα στη συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν τη συναυλία. Κυρίως όμως, το venue θα γέμιζε από πελώρια post-black ηχητικά κύματα, που έσκαγαν πάνω μας. Σε πλήρη ισορροπία και αρμονία πάνω στη σκηνή, οι μακροσκελείς και επιβλητικές συνθέσεις των Ultha επέβαλλαν αποφασιστικά την παρουσία τους.

Το σετ της μπάντας, βασίστηκε κατά κύριο λόγο στο πρόσφατο, εξαιρετικό τους άλμπουμ "All That Has Never Been True". Παρά το γεγονός πως ο ήχος δεν ήταν και ο ιδανικός για να μεταδοθούν ιδανικά τα πνιγηρά ηχοτοπία των Γερμανών, το κοινό που παρευρέθηκε στη συναυλία κατάφερε να εμβυθιστεί στην εμπειρία, παρακολουθώντας με προσοχή τις αποδόσεις των μακροσκελών συνθέσεων. Η συμπερίληψη του "The Night Took Her Right Before My Eyes" από το σπουδαίο προ οκταετίας "Converging Sins" έδωσε έναν πιο συντριπτικό τόνο στη συναυλία με την αλάνθαστη απόδοσή του. Τα πλήκτρα, διακριτικά χρωμάτιζαν τις στρυφνές μα μελωδικές κιθάρες, ενώ το rhythm section κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον.

Το σημαντικότερο στοιχείο που κατέστησε την εμφάνιση των σπουδαίων Ultha ως υψηλού επιπέδου, δεν ήταν άλλο από την ικανότητά τους να μεταδίδουν σε ζωντανό πλαίσιο την ένταση των κομματιών τους. Το "Dispel" έτυχε θερμής υποδοχής, αλλά κατάφερε με το εκτόπισμά του να κερδίσει και τα πιο «περαστικά» μέλη του ακροατηρίου. Το υπερβατικό "Bathed In Lightning, Bathed In Heat" πέραν του ότι φανέρωσε τις καλά ενσωματωμένες post-punk επιρροές της μπάντας, υπενθύμισε, έχοντας συντονίσει το κοινό, δίνοντας του και το «χώρο» να ξεσπαθώσει όπως αρμόζει σε μια metal συναυλία, πως ο ατμοσφαιρικός black metal ήχος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι Ultha, που μας ευχαριστούσαν διαρκώς, όπως και τη διοργάνωση, για την υποδοχή και την συνολική εμπειρία στα μέρη μας, ήταν επικοινωνιακοί, προσιτοί, και έδιναν έτσι στον υποβλητικό τόνο των κομματιών τους μια εσωτερική ευάλωτη σύνδεση.

Με την εμφάνιση της μπάντας να οδεύει προς το τέλος, οδηγώντας σε μια εκπληκτική έξοδο με την απόδοση του "Fear Lights The Path (Close to Our Hearts)", θαρρώ πως μια σκέψη περιτριγύριζε σημαντική μερίδα των παρευρισκομένων. Η εμφάνιση των Ultha έρχεται και προστίθεται σε μια σειρά underground club shows που λαμβάνουν χώρα την τελευταία περίοδο και στα οποία εμφανίζονται μπάντες που χαράζουν την πορεία τους στο σύγχρονο (extreme) metal underground, γεγονός σαφώς ευχάριστο, αφού οι συναυλίες παραμένουν ένας χώρος οικοδόμησης εμπειριών και γνωριμίας με νέα συγκροτήματα. Οι Ultha βέβαια, μόνο νέα μπάντα δεν είναι.

Αντί επιλόγου, θεωρώ πως η παρθενική συναυλία των post-black metallers στα μέρη μας, ήταν εξέχον γεγονός για την ευρύτερη black metal σκηνή. Οι Ultha δίνουν με την άποψη, τις θέσεις και γενικότερα την αισθητική τους μια ουσιωδώς ανανεωτική πνοή σε ένα ιδίωμα που ευτυχώς στο underground διατηρεί ακόμη την πειραματική και ρηξικέλευθη αίγλη του μακριά από στεγανά και δογματισμούς θεματοφυλάκων. Η εμφάνισή τους, ικανοποίησε οπαδούς και δημιούργησε νέους, και υπενθύμισε την χάρη της προσιτότητας διαμέσου της απρόσωπης τέχνης, που ειδικά στο black metal είναι μια αρετή που συχνά ξεχνιέται έναντι επιφανειακών ή υπέρ του δέοντος ρομαντικών και νοσταλγικών προσεγγίσεων. [Α.Ζ.]