Moonspell, Michael Krumins @ Fuzz Club, 21/11/22

Ύστερα από διαδοχικές αναβολές, ξεπερνώντας κορονοϊούς, απεργίες και λοιπές δυσκολίες κι αναποδιές, η εμφάνιση των Moonspell στην Αθήνα επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Σε νέα της τελευταίας κυριολεκτικά στιγμής, δυστυχώς οι Green Carnation ακύρωσαν τις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα, λόγω ασθένειας του μπασίστα τους. Έτσι, το πρόγραμμα που είχε ανακοινωθεί και περιλάμβανε διπλό σετ των Πορτογάλων με ένα σετ των Νορβηγών ενδιάμεσα χρειάστηκε να τροποποιηθεί και η πρώτη φορά των τελευταίων θα πρέπει να περιμένει λίγο ακόμα. Στη θέση τους, εμφανίστηκε ο κιθαρίστας τους Michael Krumins, ο οποίος πριν από μερικούς μήνες μάλιστα είχε ανοίξει και τους Soen.

Πριν από αυτό, πρώτοι στη σειρά εμφανίστηκαν οι τρεις σωματοφύλακες των Moonspell, ο ιδρυτής και στιχουργός Fernando Ribeiro με τα παλιότερα μέλη και βασικούς συνθέτες Ricardo Amorim και Pedro Paixão. Τα τύμπανα πίσω αριστερά και τα πλήκτρα πίσω δεξιά (σε επιβλητικό ντεκόρ εκκλησιαστικού οργάνου μάλιστα) περίμεναν τη σειρά τους για αργότερα και η τριάδα κατέλαβε το μπροστινό μέρος της σκηνής. Στη μία ώρα που κράτησε το ιδιαίτερο και μύχιο ακουστικό σετ μπορεί να ακούστηκαν μόνο έξι κομμάτια, όμως το «κλου» της υπόθεσης δεν ήταν τόσο η μουσική, όσο οι ιστορίες που διηγήθηκε ο Fernando από διάφορες χρονικές περιόδους του συγκροτήματος.

Έτσι, μάθαμε για το πώς μπήκε στο συγκρότημα ο Pedro λίγο πριν το εμβληματικό "Wolfheart" και ο Ricardo λίγο μετά, για τις ανησυχίες που έχει ο Fernando μεγαλώνοντας ότι το μπιφτέκι που αναπτύσσεται στο κεφάλι του θα εξελιχθεί σε καράφλα, ή το γιατί ο Σάκης αποκάλεσε τον Θέμη «καρατάκο», μεταξύ άλλων. Δύσκολα μπορεί διαβάζοντας γι’ αυτές τις διηγήσεις να αποτυπωθεί το οικογενειακό κλίμα που επικρατούσε, αλλά με δυο λόγια, ήταν αρκετά ενδιαφέρον για τον οπαδό και έδειξε μια πιο ανθρώπινη και προσωπική πλευρά της μπάντας. Στα της μουσικής, αξιοσημείωτα ήταν τα φωνητικά του Ricardo, ο οποίος συνόδευσε σχεδόν σε όλα τα τραγούδια και επέδειξε σημαντικές δυνατότητες που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε στο απογυμνωμένο ακουστικό περιβάλλον.

Ο Michael Krumins μας είναι γνώριμος, μιας και όπως αναφέρθηκε πριν από λίγους μήνες είχε αναλάβει να μας κρατήσει το ενδιαφέρον ανοίγοντας την καταπληκτική συναυλία των Soen. Το setup για την εμφάνισή του δεν είχε αλλάξει πολύ από τον περασμένο Μάϊο, μιας και ο συμπαθής Νορβηγός εμφανίστηκε και πάλι μόνος στη σκηνή. Αυτό που φάνηκε να είχε αλλάξει πάντως κάπως, ήταν η διάθεση του κοινού απέναντί του. Στα δύο πρώτα τραγούδια μπορεί να μην ήταν όλοι πολύ συγκεντρωμένοι, όμως κομβικό αποδείχτηκε το τρίτο τραγούδι με τίτλο «Αντίο» και αφιερωμένο στη μελαγχολία.

Εκεί ο ταλαντούχος Michael έπιασε στα χέρια του ένα ελληνικότατο μπουζούκι και το έπαιξε με τέτοιον τρόπο ώστε να μας καταπλήξει σχεδόν όλους, με την προσοχή να παραμένει στραμμένη πάνω του για το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής του από εκεί και μετά. Όπως μας διηγήθηκε ο, κάτοικος Ελλάδας, Krumins, τα κομμάτια που έπαιξε ήταν κατά κύριο λόγο από τον επερχόμενο δίσκο του "Infinity", που θα βγει τον Μάρτιο του 2023.Ο εξαιρετικά επιδέξιος Νορβηγός εναλλασσόταν πολύ εύκολα μεταξύ ηλεκτρικής και ακουστικής κιθάρας, παίζοντας όμως και κανονικά ταξίμια στο μπουζούκι ως πασπάλισμα. Το τελευταίο κομμάτι του πενηντάλεπτου σετ του είχε ηλεκτρική κιθάρα και λεγόταν "Diamorphosis", σε μια ακόμα ένδειξη της αγάπης που τρέφει για τη χώρα μας. Είχε έρθει η ώρα για το κυρίως πιάτο, όμως οι δύο ώρες που είχαν ήδη περάσει βάραιναν λίγο τα πόδια και το κεφάλι μας εν όψει των άλλων δύο που έπονταν.

Πριν προλάβει το ρολόι να δείξει 22:30, τα φώτα χαμήλωσαν, οι φωνές δυνάμωσαν και η πεντάδα παρατάχθηκε στη σκηνή. Έχοντας δει αρκετά από τα μεγάλα ονόματα του ευρύτερου ατμοσφαιρικού ήχου επί Ελληνικού εδάφους, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι μόνο λίγα από αυτά μοιάζουν ικανά να περηφανευτούν ότι ξεπερνούν, ή έστω αγγίζουν, τη σύνδεση που έχουν με το εγχώριο κοινό οι Moonspell. Ίσως σχετίζεται με το ότι τα σκοτάδια τους βρίσκονται πιο κοντά σε μας, σε σύγκριση με εκείνα των συνοδοιπόρων τους από το βορρά. Ή με το ότι στην παρουσία τους δεν υπάρχει τίποτα το φτιαχτό. Ή με το ότι ακόμα και στις πιο πειραματικές στιγμές, πάντα διατηρούν την αμεσότητά τους.

Το ρεφραίν του "Greater Good" μέσα σε λίγα λεπτά υπενθύμισε το γεγονός στους παλιούς και το έδειξε μεγαλοπρεπώς στους νεότερους. Χωρίς να είναι αποπνικτικά γεμάτος ο χώρος, οι επευφημίες κάλυψαν για λίγο τη μπάντα. Το χτύπημα ξεκίνησε αυτόματα. Τα χαμόγελα δεν άργησαν να φανούν. Παραμένουν οι ίδιοι που συνέβαλαν τα μέγιστα στην εδραίωση του ατμοσφαιρικού ύφους πίσω στη δεκαετία του '90. Οι ίδιοι που το 2002 συστήνονταν στο Ρόδον. Οι ίδιοι που εφτά χρόνια μετά έβαφαν μαύρο το Fuzz Club, εκείνο στη Βουλιαγμένης, πριν τη μεταφορά. Κι αν πολλά έχουν αλλάξει με τον καιρό, το συναίσθημα και η ειλικρίνεια που βγάζουν ζωντανά παραμένουν σημεία αναφοράς.

Σφιχτός, ισορροπημένος ήχος, με τα ρυθμικά να χτυπάνε τόσο-όσο, τα πλήκτρα του Pedro Paixão να βάζουν χρώμα, την κιθάρα του Ricardo Amorim να μη φεύγει στιγμή από την μπροστινή γραμμή και τους προβολείς καρφωμένους στον Fernando Ribeiro. Η έντονη χροιά, η θεατρικότητα στις ερμηνείες, το νεύρο στα ξεσπάσματα, τίποτα δεν έχει χαθεί στο πέρασμα του χρόνου. Μόνο ίσως το βλέμμα, που πλέον δεν γυαλίζει όσο κάποτε. Ακόμα κι έτσι, τα γρυλίσματα στο ομώνυμο του "Night Eternal" ή στο "Finisterra" δεν είχαν πολλά να ζηλέψουν από τότε που τα ακούσαμε live πρώτη φορά. Στη σειρά "In And Above Men" και "From Lowering Skies", δε, ο χρόνος γύρισε πίσω με χαρακτηριστική ευκολία.

Όπως κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του, τα όποια μικρά προβλήματα αντιμετωπίστηκαν με στυλ, η ένταση δεν μειώθηκε ούτε στιγμή και το κέφι σταδιακά αυξανόταν. Το τραγούδι και ο χορός του "Opium". Το πέρασμα από «τον δίσκο που όλοι μισούν» με "Abysmo". Το υπέρ-ταιριαστό, βγαλμένο από τα τέλη των 90s, σερί με "Butterfly FX". Η επιστροφή στα πρόσφατα "Extinct"/"Hermitage" με "Breathe" και "Apophthegmata" αντίστοιχα. Το να αποτυπωθεί σε ενενήντα λεπτά η ιστορία τριάντα χρόνων, χωρίς να χαθεί τίποτα, είναι πρακτικά αδύνατο. Οι επιλογές στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο ήταν παραπάνω από αντιπροσωπευτικές για την κάθε περίοδο, και πάντα με το συναυλιακό πλαίσιο κατά νου.

Η ολοκλήρωση του κανονικού σετ με την τριάδα "Mephisto", "Vampiria" και "Alma Mater" έμοιαζε βγαλμένη από τα καλύτερα μεταλλικά εγχειρίδια. Η παρουσία του Σάκη (ένας είναι ο Σάκης) στο τελευταίο απογείωσε ένα έτσι κι αλλιώς δεδομένο highlight. Το κοπάνημα, τα πειράγματα, το «ένα-δύο-τρία» πριν επανέλθει το θέμα, η πάσα του μικροφώνου. Όσο χαλάρωσαν οι φωνές πριν το encore, τόσο δυνάμωσαν στη βουτιά του "Under Satanæ" και στο κλείσιμο του "Full Moon Madness". Μπορεί να έλειψε ένα πέρασμα από το υποτιμημένο "1755". Μπορεί η γενικότερη διαχείριση στο θέμα των Green Carnation να ήταν επιεικώς προβληματική. Στο τέλος της μέρας, τα ζητήματα έμειναν σε δεύτερη μοίρα, και η γιορτή των Moonspell μας άφησε να περιμένουμε την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος