Ejekt Festival 2010: Faith No More, Bad Religion, Unkle, Obojeni Program, Zebra Tracks @ Γήπεδο Tae Kwon Do, 13/07/10

Πρώτη μπάντα που ανέλαβε την προθέρμανση του κοινού για το φετινό Ejekt, ήταν οι «δικοί μας» Zebra Tracks. Ομολογουμένως δεν είχα ξαναψάξει τα κομμάτια τους, και μου φάνηκε πράγματι κρίμα, γιατί αυτό το indie-ηλεκτροχορευτικό-ντεμιπάνκ που παίζουν, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον και ευκόλως προσβάσιμο. Δυστυχώς ο λίγος κόσμος που είχε μαζευτεί από τις πεντέμιση στο γήπεδο του Tαε Κβο Ντο, δεν είχε ακριβώς την ίδια γνώμη.



Κομμάτια σαν το “Telefon Nummer” θα μπορούσαν να έχουν άνετα μεγαλύτερη απήχηση σε διαφορετικά κοινά (τα περίφημα ελληνικά indie κοινά), αλλά μπροστά στον κόσμο που είχε στηθεί από νωρίς για να δει κυρίως Bad Religion και Faith No More, δεν είδα καμία συγκίνηση και ανταπόκριση. Βοήθησαν βέβαια και κάποια αχρείαστα ποζεριλίκια, τύπου ανεβάινω πάνω στα drums, ή ανταλλάζω κιθάρες με τον έταιρο κιθαρίστα, γιατί πολύ απλά μπορώ, που μεγάλωσαν κάπως το χάσμα μεταξύ της πεντάδας των Zebra Tracks και της εκαντοντάδας του κοινού που βρίσκοταν από κάτω.

Όπως και να έχει, αποτέλεσαν μία ευχάριστη, θα έλεγα, έκπληξη, με το “Spare Time Soundtrack” να μου έχει κολλήσει στο μυαλό ώρες τώρα. Δεδομένης της κατάστασης, διόλου άσχημη εμφάνιση.

Obojeni Program



Δυστυχώς δεν μπορώ να πω τα ίδια για τους Σέρβους, Obojeni Program. Nαι, για την άθλια ακουστική στο κλειστό γήπεδο του Ταε Κβο Ντο έχουμε αναφερθεί πολλάκις, αλλά όταν σαν μπάντα δεν το έχεις, και αυτό που δεν έχεις πολλαπλασιάζεται στις μεταλλικές οροφές του γηπέδου και σε χτυπάει στο κεφάλι αλύπητα για μία σχεδόν ώρα, απλά παραδίδεις τα όπλα.

Και με αυτούς η πρώτη μου γνωριμία ήταν στη χθεσινή συναυλία και κακώς δεν είχα κάνει το homework μου, γιατί φαίνεται πως οι συγκεκριμένοι οργώνουν τα σανίδια της Σερβίας από το 1980, παίζοντας το ελαφροπάνκ τους. Από μουσικής πλευράς, τα έβρισκα αρκετά ενδιαφέροντα αυτά που παίζανε, αλλά τα φωνητικά του frontman, και μοναδικού original μέλους της μπάντας, Branislav Babić Kebra, μου φαινόντουσαν αρκετά ενοχλητικά.
Κάποια ηλεκτρονικά σημεία και samples έδεναν ευφυέστατα στη μουσική τους, ενώ από την άλλη μπορούσες να ξεχώρισεις και αρκετά τελέιως ανέμπνευστα μέρη στη μουσική τους.

Όπως προείπα, η ακουστική δεν βοήθαγε καθόλου, και όσες θέσεις και να άλλαζα, πουθενά δεν εντόπισα κάποιο μέρος που να κάνει τη συναυλικακή εμπειρία αυτή, τουλάχιστον υποφερτή. Δεν ήταν δα και λίγοι γύρω μου που είχαν την ίδια ακριβώς άποψη με μένα, αλλά παρόλα αυτά, και αφού έριξα ένα βλέφαρο στην ιστορία της μπάντας, και στο τι είχαν τραβήξει ως μπάντα με πολιτικό στίχο στη Σερβία κάποια χρόνια πριν, μόνο να τη σεβαστώ μπορώ, κι ας μας ταλαιπώρησαν λιγάκι.

Bad Religion

Λίγο μετά τις οχτώ έκανε την εμφάνισή του ένα από τα μεγάλα απωθημένα του Έλληνα συναυλιόφιλου, η μπάντα-εδώ-και-τριάντα-πλέον-χρόνια, Bad Religion.

Αρκετός κόσμος φάνηκε να έχει έρθει αποκλειστικά για τους punk γερόλυκους, μιας και τα 14 χρόνια που απουσίαζαν από τα ελληνικά συναυλιακά δρώμενα, είχαν γίνει αισθητά. Με fans όλων των ηλικιών, ξεκίνησαν να παίξουν ένα best of setlist, στα πλαίσια της επετείου των 30 χρόνων της μπάντας.



Νιώθω χρέος μου να ξαναγκρινιάξω για τον κάκιστο ήχο, κι ας καταντάω γραφικός, αλλά υπήρχαν φάσεις που τα ηχεία ήταν σα να μπούκωναν, και το μόνο που άκουγες ήταν τον drummer και ένα βουητό. Βέβαια, ο κόσμος έδειχνε να μην πτοείται καθόλου, μιας που μπροστά επικρατούσε ιδιαίτερος χαμός, ενώ σε κάθε πρόσταγμα του Greg Graffin, ξεσπούσε νέο κύμα κοπανήματος και mosh pit.



H μπάντα υπήρξε ιδιαίτερα επικοινωνιακή, με κύριους πρωταγωνιστές τους Graffin και Βentley (μπάσο). Κυρίως ο δεύτερος βέβαια, διέκοπτε τον πρώτο για να κάνει διάφορα, άστοχα, σχόλια. Άξιο αναφοράς ήταν κάποια σχόλια που αφορούσαν την έδρα καθηγητή που έχει ο Graffin στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, αλλά και το πόσο «μικρός» νιώθει στο να θίγει φιλοσοφικά ζητήματα, όταν βρίσκεται στη χώρα που γέννησε την έννοια της φιλοσοφιάς.



Το setlist περιελάμβανε κομμάτια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας των Bad Religion, αλλά όταν έχεις τόσους δίσκους και τόσα κομμάτια που άνετα θα χώραγαν σε μία τέτοιου είδους επετειακή εμφάνιση, είναι λογικό κάποιοι να μείνουν παραπονεμένοι. Ο κόσμος φαίνεται να τίμησε δεόντως κομμάτια όπως το “Recipe For Hate” και “American Jesus”, ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, το γεμάτο πλέον γήπεδο Ταε Κβο Ντο τραγούδησε μαζί με την μπάντα το “21st Century (Digital Boy)”.



Αυτό που έχει σημασία και που φάνηκε, είναι πως ο κόσμος «δίψαγε» για Bad Religion, και ήταν κάπως εντυπωσιακό να βλέπεις την αρένα να ψιλοαδειάζει μετά το set τους, αντί να παραμένει γεμάτη για τους Faith No More και τους Unkle. Αψυχολόγητο μεν, αλλά εντυπωσιακό. Αυτό μας δίνει ελπίδες για μία επόμενη συναυλία της μπάντας, που ας ελπίσουμε πως δε θα χρειαστούν 14 χρόνια να την απολαύσουμε, και ούτε θα αναγκαστούμε να υπομείνουμε τις κάκιστες ακουστικές συνθήκες της χθεσινής βραδιάς.



Setlist:

Do What You Want / Overture / Sinister Rouge / We're Only Gonna Die / Recipe For Hate / Flat Earth Society / Before You Die / A Walk / How Much Is Enough / No Control / Requiem For Dissent / Atomic Garden / Sanity / Part III / Suffer / No Direction / Los Angeles Is Burning / Germs Of Perfection / Man With A Mission / New Dark Ages / I Want To Conquer The World / Materialist / Fuck Armageddon This Is Hell / Along The Way / Infected / American Jesus / Generator / 21st Century Digital Boy / Sorrow

Ιάσονας Τσιμπλάκος

Faith No More



Δεν έχει συμπληρώσει ούτε χρόνο η αντίστοιχη ανταπόκριση από την πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Faith No More στην Αθήνα. Εκεί μιλούσα για συναυλιακά απωθημένα καθώς και ότι οι συγκεκριμένοι ήταν από τα συγκροτήματα που δύσκολα θα έβλεπε κανείς ζωντανά στην Ελλάδα. Στην περίπτωση όμως του Patton και την παρέας του, η τύχη μας χαμογέλασε ξανά και μπορέσαμε να τους δούμε για άλλη μια φορά και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.



Μετά από την εκρηκτική, αν και ηχητικά αδικημένη, εμφάνιση των Bad Religion, ήρθε η σειρά των Faith No More. Η επιφύλαξη για την ποιότητα του ήχου και του τι τελικά θα φτάσει στα αυτιά μας, ήταν σίγουρα μεγάλη. Μετά από μία καθυστέρηση αρκετών λεπτών, η μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο, έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή με αρκετά smooth άνοιγμα, με τη διασκευή του “Midnight Cowboy” του John Barry, η οποία έμοιαζε σαν την ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Όλοι ήξεραν τι θα συνέβαινε στη συνέχεια. Και έτσι κι έγινε.



Με το άκουσμα του “From Out Of Nowhere”, το κοινό άρχισε να χορεύει εκείνο το γνωστό παγανιστικό χορό που περιλαμβάνει αγκωνιές, τραβήγματα, σπρωξίματα και ουρλιαχτά. Όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, ξέραμε ότι το mosh pitt δεν ήταν πολύ μακριά. Κι έτσι έγινε με το άκουσμα των πρώτων στίχων του “Caffeine”. Η ηρεμία και ανασύνταξη του κοινού ήρθε με το “Evidence”, καθώς οι βαθιές jazz επιρροές του, προφανώς και το επέτρεπαν. Οι «παγανιστές» χορευτές μετατράπηκαν σε εκλεπτυσμένους ευγενείς που λικνίζονταν. Δεν άντεξαν όμως γιατί μετά το γρήγορο και βαρύ riff του “Surprise! You' re Dead”, μπορείτε εύκολα να μαντέψετε τι επακολούθησε.



Αυτό που σίγουρα δε θα μπορούσε κανείς να υποθέσει όμως στην συνέχεια, ήταν τους Faith No More να διασκευάζουν το… “Poker Face” της Lady Gaga, ένα κομμάτι που από ό,τι αποδείχτηκε από το headbanging που το συνόδευσε, είναι κρυφή και ένοχη αμαρτία για πολλούς από τους παρευρισκομένους. To μυστικό για το πως τελικά όλο αυτό έδεσε περίεργα με το “Chinese Arithmetic”, το ξέρουν μόνο οι ιθύνοντες.



Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η επαφή με το κοινό ήταν σε πολύ μικρότερο βαθμό από την περσινή τους εμφάνιση και τα αστειάκια του Patton περιορίστηκαν στη μη ευπρεπή εμφάνιση του κιμπορντίστα του συγκροτήματος, Roddy Bottum. Λες και του ιδίου ήταν η ιδανική με το ελαφρύ ροζ κοστούμι.



H βραδιά συνέχισε να αλλάζει ύφος και είδος αρκετά συχνά. Και τι εννοούμε; Από τη γλυκιά ερμηνεία του “Easy”, στο μακρόσυρτο αλλά «κοφτερό» “Ashes To Ashes” και από το “Ben” των Jackson 5, μέχρι το  “The Gentle Art Of Making Enemies”, οι Faith No More έμοιαζαν να μας περνάνε από ψυχολογικά τεστ. Λίγο πριν το “Epic”, ο Mike Patton προειδοποίησε το κοινό ότι θα παίξουν μόνο ένα κομμάτι ακόμα, γιατί η Αμερικανική πρεσβεία τους ενημέρωσε για ένα διεθνές επεισοδίου που συνέβη. Όποιος τον πίστεψε σίγουρα θα υπέθεσε ότι δε θα ήταν κάτι σοβαρό, αφού παίξανε άλλα δύο κομμάτια, ακολούθησε μία μεγαλειώδης πτώση του Patton, δύο encore, έσπασαν πιάτα επί σκηνής και μοίρασαν μπλουζάκια στο κοινό. Καθόλου άσχημα θα λέγαμε.



Κάνοντας τη τελική απογραφή της βραδιάς, θα έλεγα ότι σίγουρα οι σκέψεις είναι θετικές, αν και σε πολλά σημεία νοιώσαμε ότι ζούσαμε ένα μικρό “déjà vu”. Το setlist δεν περιελάμβανε για δεύτερη φορά -και ίσως επιτηδευμένα- το “We Care A Lot”, αλλά σίγουρα όμως μας αντάμειψαν με το “As The Worm Turns”. Ένα κομμάτι που έχουν παίξει ελάχιστες φορές ζωντανά και θα έπρεπε να αισθάνονται τυχεροί όσοι το άκουσαν. Οπότε θρασύτητα να ευχηθούμε στο επανιδείν!

Setlist:

Midnight Cowboy
From Out Of Nowher
Land Of Sunshine
Caffeine
Evidence
Surprise! You’re Dead
Poker Face (Lady Gaga)- Chinese Arithmetic
Last Cup Of Sorrow
Cuckoo For Caca
Easy
Ashes To Ashes
Midlife Crisis
Ben (Jackson 5)
The Gentle Art Of Making Enemies
King For A Day
Epic
Just A Man
------------------------------
Chariots Of Fire (Vangelis)
As The Worm Turns
------------------------------
Pristina


Unkle

H καθυστέρηση της εμφάνισης των Faith No More και το προχωρημένο της ώρας, μείωσε αρκετά τον αριθμό των παρευρισκομένων. Προφανώς ο περισσότερος κόσμος ήταν εκεί για τους headliners του φεστιβάλ. Κάπως έτσι φιλτραρίστηκε το κοινό και οι μισογεμάτες κερκίδες με την αρένα ήταν έτοιμες για να υποδεχτούν την electo / alternative βρετανική εισβολή.



Λίγο πριν τη 01:00, οι πρώτοι ήχοι από το “Natural Selection” άρχισαν να περιπλανώνται στον αέρα. Το θετικό είναι ότι αυτοί που είχαν απομείνει, ήξεραν γιατί βρίσκονταν εκεί, οπότε η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε πολύ γρήγορα. Και πως να μη ζεσταθεί, ακούγοντας τη μεγαλειώδη φωνή του Ian Astbury να τραγουδά το “Burn My Shadow Away”, βγαλμένο από το αγαπημένο “War Stories”. H συνεχής προβολή video και η μελετημένη χρήση των φωτορυθμικών, άρχισαν να μας παρασύρουν σε ένα ταξίδι γεμάτο εικόνες, δεμένες ιδανικά με αυτό που έφτανε στα αυτιά μας. Η συνέχεια, χωρίς καμία διακοπή, και το πέρασμα στο “Chemistry” έγινε με την ομαλότητα και τη μαεστρία που μπορούμε να περιμένουμε μόνο από συγκροτήματα όπως οι Unkle. Θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η επιλογή αρκετών κομματιών από το “War Stories”, με τις σαφέστατα rock αναφορές του, φάνηκε ιδανική, γιατί έδεσε καλά με τα συγκροτήματα που είχαν εμφανιστεί πριν. Από την άλλη όμως, κατάφερε να κάνει και ευκολότερη την μετάβαση σε περισσότερο electro / trip hop μουσικές. Και πως να μην γίνουν όλα εύκολα με την εμφάνιση του Ian Brown και του Josh Homme στο video wall, στα “Reign” και “Restless” αντίστοιχα.



Και ξαφνικά, μετά από την εμφάνιση τεσσάρων συγκροτημάτων και το μισό set του πέμπτου, ο ήχος επιτέλους έφτασε σε φυσιολογικά επίπεδα, γεγονός που βοήθησε πολύ τους Unkle στο να έρθουν σε περισσότερη επαφή με το κοινό, παρά όλη την κούραση και το προχωρημένο της ώρας, και να καταφέρουν να το παρασύρουν στους ρυθμούς που εκείνοι επέβαλαν. Κάπως έτσι κύλισαν τα πράγματα μέχρι το τέλος του βασικού set και της γρήγορης επαναφοράς για το encore που περιελάμβανε και το αγαπημένο “Lonely Show”.



Κάπως έτσι, και με τους ήχους του απόλυτα καλοκαιρινού “In A State”, μας αποχαιρέτισε ο James LaVelle και η παρέα του, κλείνοντας και τη φεστιβαλική περίοδο του φετινού καλοκαιριού. Σημαντικό είναι ότι αυτή έκλεισε με το Ejekt, το φεστιβάλ με το καλύτερο αντικειμενικά line-up κι αν θέλετε, την καλύτερη σχέση απόδοσης – τιμής. Τα μόνα αρνητικά ίσως της όλης κατάστασης ήταν η επιλογή κλειστού χώρου διεξαγωγής και τα προφανή ηχητικά προβλήματα. Ακόμα και έτσι όμως, παραμένει στην πρώτη θέση των φεστιβάλ που έγιναν φέτος στην χώρα μας, αλλά και στις καρδιές μας.



Set list:

Natural Selection
Burn My Shadow
Chemistry
Joy Factory
Reign
Restless
Glow
Follow Me Down
Keys To The Kingdom
The Knock
Ablivion
--------------------------
Drift Away
Lonely Soul
In A State

Εριφύλη Παναγούλια