Moonspell: «Στη σάπια ανθρωπότητα, η έμπνευση βρίσκεται στη συλλογική μνήμη»

  Η σχέση του ελληνικού κοινού με τους Πορτογάλους Moonspell κρατάει δεκαετίες και οι δεσμοί μας είναι ισχυροί. Μια εμφάνιση που έχει αναπρογραμματιστεί αρκετές φορές ήρθε επιτέλους η ώρα να πραγματοποιηθεί (σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) και μάλιστα έχει όλες τις προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι πολύ αξιομνημόνευτο. Καταρχάς, οι Moonspell θα παίξουν πρώτα ένα ακουστικό set και μετά ένα ηλεκτρικό set, ενώ επιπρόσθετα, ανάμεσα στα δύο set των Πορτογάλων θα εμφανιστούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι Νορβηγοί Green Carnation.

Αναμένοντας αυτή την ενδιαφέρουσα σύμπραξη, είχαμε την ευκαιρία να θέσουμε ορισμένες ερωτήσεις στον Fernando Ribeiro, τραγουδιστή των Moonspell. Η αντικατάσταση του Mike Gaspar από τον Hugo Ribeiro (δε σχετίζεται με τον Fernando), η αποδοχή του τελευταίου δίσκου "Hermitage", η εμπειρία και οι δυσκολίες της πραγματοποίησης συναυλίας σε μια σπηλιά 80 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Γης και οι συγγραφικές αναζητήσεις του Fernando ήταν ορισμένα από τα θέματα που συζητήσαμε.

Ποια διαπιστώνετε ότι είναι η αποδοχή του "Hermitage" στις τάξεις των οπαδών σας; Το θεωρώ ένα πολύ καλό άλμπουμ που συνεχίζει την κληρονομιά σας. Πώς γράφτηκε και ηχογραφήθηκε την εποχή της κορονοϊού που ζούμε;

Η αποδοχή είναι πάνω-κάτω παρόμοια με αυτή των τελευταίων δίσκων. Κάποιοι το αγάπησαν, άλλοι το μίσησαν και πιστεύουν ότι έχουμε ξεφύγει ξανά από το μονοπάτι μας, οπότε δεν υπάρχει κάτι καινούργιο εδώ. Σε λίγα χρόνια όσοι σήμερα λένε ότι το μισούν, θα μας παρακαλάνε να παίξουμε μερικά τραγούδια ζωντανά, όπως κάνουν τώρα για τα τραγούδια από το "Sin" ή από το "Butterfly Effect". Αλλά…δεν παραπονιέμαι! Αυτό συμβαίνει κάθε φορά και δεν έχει επηρεάσει το άλμπουμ. Ξεκινήσαμε να γράφουμε το "Hermitage" σε μια εποχή που κανείς από εμάς δεν θα τολμούσε καν να φανταστεί τι θα συνέβαινε μεταξύ 2020 και 2022. Όλως περιέργως, είναι ένα άλμπουμ για την αποστασιοποίηση από αυτά που μας δηλητηριάζουν. Δεν αφορούσε έναν ιό, αλλά τη δική μας έλλειψη ενσυναίσθησης και την ιδέα του να πάμε κάπου μακριά στην έρημο για να στοχαστούμε για τη ζωή μας και τους πειρασμούς της και να επιστρέψουμε καλύτεροι άνθρωποι ή να μην επιστρέψουμε καθόλου. Και τότε….μπουμ…έσκασε ο κορονοϊός και νά ‘μαστε όλοι ερημίτες παρά τη θέλησή μας. Μουσικά, είναι περιπετειώδες, προοδευτικό και εσωστρεφές, σε αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ "1755", που ήταν πιο επικό. Τελικά όμως, είναι απλώς μουσική που έχει ως σκοπό να την αισθανθεί ο ακροατής, να διεγείρει τις αισθήσεις του και τα εγκεφαλικά του κύματα. Δεν είναι μια διατριβή για τους οπαδούς.

Πώς ήταν (και είναι) η συνεργασία με ένα νέο μέλος μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες με τον Mike; Πώς υποδέχτηκαν οι οπαδοί τον Hugo;

Από τη στιγμή που γνώρισα προσωπικά τον Hugo και κάθισε πίσω από το drumkit για να παίξουμε μαζί μερικά από τα παλιά μας τραγούδια, κατάλαβα μονομιάς ότι ο Pedro είχε επιλέξει τον κατάλληλο drummer και το κατάλληλο πρόσωπο για να αναπληρώσει το κενό που έμεινε μετά την αποχώρηση του Mike από τους Moonspell. Κατά τη γνώμη μου, έφερε τη νέα ενέργεια που χρειαζόμασταν ως συγκρότημα, ειδικά ζωντανά. Είναι μεγάλη χαρά και μεγάλη άνεση να νιώθεις τη σφιχτή του παρουσία πίσω από τα drums και υποθέτω ότι το ίδιο ακριβώς αισθάνονται και οι οπαδοί, αφού τον υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες.

Από τη στιγμή που οι πρώτες λέξεις μπούνε στη μουσική, τότε είναι που ένα τραγούδι αρχίζει να παίρνει μορφή

Προτιμάς να γράφεις τους στίχους αφού ο Ricardo και ο Pedro έχουν ολοκληρώσει τη μουσική για τα νέα σας τραγούδια ή λειτουργείς καλύτερα αντίστροφα;

Δεν έχουμε κάποια συγκεκριμένη μέθοδο για αυτό το θέμα. Πάντοτε γράφω, μέχρι να έχω στα χέρια μου κάτι που να είναι χρήσιμο. Ο Pedro και ο Ricardo μου στέλνουν τα demos τους, τα ακούω, συνδέω τις τελείες με τους στίχους και τους προσωρινούς τίτλους και τους τα στέλνω πίσω είτε με μικρές φωνητικές γραμμές ή με σημειώσεις. Από τη στιγμή που οι πρώτες λέξεις μπούνε στη μουσική, τότε είναι που ένα τραγούδι αρχίζει να παίρνει μορφή. Είναι λίγο κατά κάποιον τρόπο σα να ονοματίζεις ένα παιδί. Αυτός ή αυτή γίνεται αυτό το όνομα και εισέρχεται στην προσωπικότητά του.

Ο ήχος των Moonspell αλλάζει και εξελίσσεται από τις πρώτες σας μέρες. Υπήρξε κάποια στιγμή που ένιωσες τις προσδοκίες, από το εξωτερικό ή και από το εσωτερικό της μπάντας, να θολώνουν την πορεία σας;

Το καλύτερο πράγμα με τους Moonspell είναι ότι δεν έχουμε καθόλου προσδοκίες. Παίζουμε «με το αυτί» και γράφουμε ό,τι νιώθουμε κάθε στιγμή που μαζευόμαστε για ένα άλμπουμ, προφανώς επηρεασμένοι από το zeitgeist, από τη μουσική που ακούμε εκείνη την περίοδο, από τις μουσικές μας αρετές και τα μουσικά μας ελαττώματα. Δεν συναντιόμαστε με κάποιον μάνατζερ - δεν έχουμε καν μάνατζερ - και συζητάμε τι μπορούμε να κάνουμε για να ευχαριστήσουμε το κοινό και να ξεκινήσουμε τον κύκλο άλμπουμ/περιοδείας. Απλώς δε λειτουργούμε με προσδοκίες ή ελπίδες να «το κάνουμε σωστά». Σε κάθε άλμπουμ νιώθω ότι ξεκινάμε ξανά και ξανά από την αρχή.

Η δημιουργικότητα μπορεί να πηγάσει από διάφορους παράγοντες. Από πού αντλείς εσύ την έμπνευσή σου;

Κυρίως από βιβλία και από την τέχνη άλλων ανθρώπων. Η ανθρωπότητα είναι σάπια, ένα φως που αργοσβήνει και οι μόνες ελπίδες για έμπνευση βρίσκονται στη συλλογική μνήμη του γραπτού λόγου, της ζωγραφισμένης εικόνας ή της φωτογραφίας, των μουσείων, της ιστορίας των εθνών. Η έμπνευση δεν είναι ποτέ πρόβλημα για μένα γιατί έχω περίεργο μυαλό.

Δε λειτουργούμε με προσδοκίες ή ελπίδες και σε κάθε άλμπουμ νιώθω ότι ξεκινάμε ξανά και ξανά

Για το "1755" μεταπηδήσατε σε πορτογαλικό στίχο. Υπάρχει περίπτωση να δοκιμάσετε κάτι παρόμοιο στο μέλλον;

Σίγουρα θα το δοκιμάσουμε. Απλώς περιμένουμε το κατάλληλο θέμα και την κατάλληλη ευκαιρία για να κάνουμε ένα άλλο άλμπουμ με στίχους στα πορτογαλικά, που θα έχει να κάνει με τον πορτογαλικό πολιτισμό ή την πορτογαλική ιστορία.

Η όλη εμπειρία του "From Down Below" ακούγεται σαν να ήταν μοναδική. Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίσατε καθώς το κάνατε;

Ήταν όντως μοναδική και είμαστε χαρούμενοι που μπορέσαμε να το απαθανατίσουμε και να το μοιραστούμε με τους οπαδούς. Το να παίξουμε σε μια σπηλιά, κάτω από αυστηρούς κανόνες σχετικά με τον Covid-19 που είχαν επιβληθεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας δεν ήταν εύκολο, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι καμία ιδέα των Moonspell που να τέθηκε σε παραγωγή και να ήταν εύκολη. Δεν ξερω τι θα πει «εύκολο»! Μόλις τώρα κάναμε δύο μεγάλες συναυλίες για την 30ή μας επέτειο στο Πόρτο και τη Λισαβόνα, και επικεντρώσαμε σε αυτές όλη μας την προσοχή και την ενέργεια για εβδομάδες. Σχεδιάζοντας το "From Down Below" αντιμετωπίσαμε μεγάλες προκλήσεις σχετικά με την ακουστική (γι’ αυτό και το πλήθος ήταν με ακουστικά), τον ηλεκτρισμό και την ισχύ, την κλειστοφοβία, τις άδειες που έπρεπε να εξασφαλίσουμε, αλλά όλα τελείωσαν καλά, όπως τις περισσότερες φορές για τους Moonspell.

Τον περασμένο χειμώνα περιοδεύσατε στο Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τους φίλους σας τους Paradise Lost, ενώ εδώ στην Ελλάδα θα παίξετε με τους Green Carnation. Υπάρχουν άλλες εμφανίσεις σαν αυτές στο μυαλό σας;

Ο Έλληνας διοργανωτής μας πρότεινε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους Green Carnation και καλωσορίσαμε την ιδέα με μεγάλο ενδιαφέρον. Οι Green Carnation είναι ένα συγκρότημα με μοναδικό ήχο και είναι καταπληκτικοί ζωντανά, οπότε να έρθετε νωρίς στη συναυλία για να το διαπιστώσετε κι εσείς. Όσο για τη συνεργασία μας με συγκροτήματα, είχαμε την τύχη να ανέβουμε στην ίδια σκηνή με υπέροχες μπάντες όπως αυτές που αναφέρατε, αλλά και με τους Borknagar, τους Cradle Of Filth, τους Samael. Είναι υπέροχο συναίσθημα όταν σου αρέσει η μουσική των συγκροτημάτων με τα οποία περιοδεύεις μαζί και σε βοηθάει να περάσεις τους διάφορους σκοπέλους και τις δυσκολίες του να είσαι στον δρόμο.

Η ανθρωπότητα είναι ένα φως που αργοσβήνει και οι μόνες ελπίδες για έμπνευση βρίσκονται στη συλλογική μνήμη

Έχετε διασταυρωθεί με τον Σάκη Τόλη, των Rotting Christ, πολλές φορές μέσα στα χρόνια. Πότε ήταν η καθοριστική στιγμή που αισθανθήκατε ότι κάνατε «κλικ»;

Γνώρισα τον Σάκη από απόσταση στις αρχές της δεκαετίας του '90 μέσω του tape trade και των συνεργασιών μας με τον Jim (Mutilator) και τη Molon Lave Records. Τον γνώρισα προσωπικά γύρω στο ‘95, υποθέτω, όταν έκαναν περιοδεία στην Ευρώπη με τους Grave and Unleashed, αν θυμάμαι καλά. Αποδείχτηκε φιλία για μια ζωή. Ο Σάκης είναι ο πιο αυθεντικός, ανιδιοτελής, αληθινός καλλιτέχνης και μουσικός που ξέρω και έχουμε ζήσει μαζί πολλές περιπέτειες, καλές και κακές. Οι αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντί του στην Ελλάδα με κάνουν να αισθάνομαι ότι παρακολουθώ έναν γέρο φιλόσοφο να έρχεται στην Αγορά και να διδάσκει.

Υπάρχουν κάποια νέα πορτογαλικά συγκροτήματα στο metal που έχεις να προτείνεις; Τον τελευταίο καιρό ανακάλυψα τους εξαιρετικούς Gaerea!

Υπάρχει ένα μάτσο από τέτοια συγκροτήματα και, ναι, οι Gaerea είναι οι καπετάνιοι του πλοίου μας τώρα και λατρεύω το υλικό τους. Αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορεί κάποιος να ανακαλύψει, από το industrial rock των Bizarra Locomotiva μέχρι το symphonic metal των Glasya ή την ιερή βαρβαρότητα των Okkultist (σ.σ. στη δισκογραφική του Fernando, Alma Mater Records) και την υπερβολή των Thragedium. Θα μπορούσα να ονοματίσω άλλα τόσα ονόματα φυσικά, αλλά οι συγκεκριμένες μπάντες βρίσκονται πραγματικά στο ραντάρ μου σήμερα.

Ξεκινήσατε να παίζετε πριν από πολλά χρόνια, όταν οι εποχές ήταν πολύ διαφορετικές. Η επικοινωνία πιο δύσκολη, οι πληροφορίες λιγότερο προσιτές, το metal καθόλου αποδεκτό και δημοφιλές. Νιώθετε κατά κάποιο τρόπο πρωτοπόροι;

Ούτε κατά διάνοια και μάλιστα νιώθω πολύ άβολα με αυτή τη σκέψη. Απλώς κάναμε ό,τι κάναμε, ήμασταν τυχεροί, κερδίσαμε κάτι, χάσαμε κάτι άλλο και παρ’ όλα αυτά, είμαστε ακόμα μια μπάντα που αγωνίζεται μέχρι και σήμερα. Άλλοι ήταν πρωτοπόροι, όπως οι Bathory, οι Celtic Frost, οι Rotting Christ, οι Type O Negative, εμείς αυτούς ακολουθήσαμε.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έγραψες το μυθιστόρημα "Bairro Sem Saída", το οποίο τελικά κυκλοφόρησε πέρυσι. Πες μας λίγα λόγια για αυτό.

Γράφω για διασκέδαση. Το γράψιμο και το διάβασμα είναι το καταφύγιό μου. Χρειάζεται να διασκεδάζω κι εγώ το μυαλό μου και τη μόνιμη επιθυμία μου να ξεφύγω από την ανθρωπότητα και είναι οι λέξεις αυτές μου επιτρέπουν αυτό το ταξίδι. Το "Bairro Sem Saída" ή αλλιώς "Dead End ‘hood" είναι μια ιστορία για έναν πόλεμο μεταξύ μιας σύγχρονης γειτονιάς και μιας παλιότερης γειτονιάς, την οποία η πρώτη θέλει να απορροφήσει. Ο κύριος χαρακτήρας είναι ένας έφηβος του οποίου το μόνο όνειρο είναι να κάνει σεξ, αλλά παγιδεύεται στη δράση και γίνεται ο ηγέτης της παλιάς γειτονιάς ενάντια στους νεόφερτους. Είναι μια τρελή ιστορία με σατανιστικές τελετές, εξορκισμούς, μαραθώνιους χορού κ.λπ. και έχει επηρεαστεί έντονα από το γεγονός ότι μεγάλωσα στα φτωχά προάστια της Λισαβόνας. Έχει πάει εξαιρετικά καλά, έχουν πουληθεί πολλά αντίτυπα και το πιο σημαντικό είναι ότι έκανε τη δουλειά του, που ήταν το να διασκεδάσω. Αυτή τη στιγμή τελειώνω το δεύτερο μυθιστόρημά μου που είναι ακόμα πιο τρελό.

Δε θυμάμαι καμία ιδέα των Moonspell που να τέθηκε σε παραγωγή και να ήταν εύκολη. Δεν ξερω τι θα πει «εύκολο»!

Πώς πάνε οι επανεκδόσεις του καταλόγου σας; Οι νέες εκδόσεις φέρνουν κάτι νέο όπως bonus κομμάτια, ζωντανές εκδόσεις κ.λπ.;

Πάνε καλά. Είναι μια μεγάλη πηγή εισοδήματος για εμάς και παρέχουν έξτρα υλικό στους συλλέκτες που βρίσκονται μεταξύ των οπαδών μας εκεί έξω. Μπορείτε να μεταβείτε στη διεύθυνση https://www.moonspell.rastilho.com/ για να ελέγξετε τι είναι διαθέσιμο, καθώς πολλά πράγματα έχουν ήδη εξαντληθεί. Η επόμενη προγραμματισμένη επανέκδοση, που είναι ήδη διαθέσιμη για προπαραγγελία, είναι ένα deluxe box για το "Wolfheart", το οποίο περιλαμβάνει ένα bonus single "Vampiria" με μια ζωντανή, ακυκλοφόρητη εκτέλεση. Έπειτα θα εργαστούμε για την επανέκδοση του "The Antidote" σε LP και CD, για να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του τον επόμενο χρόνο.

Υπάρχει κάποια νέα δουλειά στο στούντιο στο μυαλό σας στο άμεσο μέλλον;

Οι Moonspell διανύουν μια διαφορετική περίοδο αυτή τη στιγμή και θα πρέπει να ορίσουμε μια νέα στρατηγική, αν θέλουμε να διαρκέσουμε μερικά ακόμη χρόνια στη μουσική βιομηχανία. Φυσικά, η νέα μουσική είναι αυτή που κάνει την καρδιά μας να χτυπά πιο γρήγορα, ωστόσο παρ’ όλο που θα ήθελα να κυκλοφορήσουμε ένα νέο άλμπουμ του χρόνου, στην πραγματικότητα νομίζω ότι όλοι μας θα πρέπει να περιμένουμε κάτι τέτοιο να γίνει το 2024.

Είχαμε συνηθίσει να σας βλέπουμε να εμφανίζεστε αρκετά συχνά στην Ελλάδα. Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία φορά στην Αθήνα και πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Τι να περιμένουμε από τα live σας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα;

Η Ελλάδα και οι Moonspell έχουν μια μακρόχρονη σχέση, αλλά τα τελευταία χρόνια η τύχη δεν ήταν ακριβώς με το μέρος μας. Αυτή τη φορά έχουμε ετοιμάσει κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό. Πριν ακόμα οι Green Carnation ανέβουν στη σκηνή, θα έχουμε μια μικρή ακουστική παράσταση ως τρίο. Ο Ricardo, ο Pedro κι εγώ, όχι μόνο θα παίξουμε, αλλά θα πούμε διάφορες ιστορίες για τους Moonspell και θα δεχτούμε ερωτήσεις από το κοινό. Στη συνέχεια, όταν επιστρέψουμε στη σκηνή μετά τους Green Carnation, θα παίξουμε ένα best of των Moonspell με πολλά τραγούδια που δεν έχουμε παίξει τις τελευταίες μας επισκέψεις στην Ελλάδα. Ελπίζουμε οι οπαδοί μας να στηρίξουν την επιστροφή μας, σας περιμένουμε όλους εκεί, τα λέμε σε λίγες μέρες.