Ejekt Festival (Muse, Yungblud, Nothing But Thieves, Danai Nielsen) @ O.A.K.A., 29/06/22

Μετά τις απανωτές ακυρώσεις των δύο προηγούμενων καλοκαιριών, η επιστροφή στα φεστιβάλ και τις συναυλίες μοιάζει τόσο γεμάτη και τόσο παράξενη την ίδια στιγμή. Στην άτυπη λίστα με τα πιο πολυαναμενόμενα σχετικά πραγματάκια, το Ejekt Festival βρισκόταν κάπου ψηλά. Η αλλαγή στην πρώτη γραμμή από Red Hot Chili Peppers σε Muse, πέρα από ένα μικρό αρχικό ερωτηματικό, ταίριαξε παραπάνω ευχάριστα. Ακόμα περισσότερο λαμβάνοντας υπόψη την τελευταία φορά που τους είδαμε σε αντίστοιχο πλαίσιο. Η παρουσία του Yungblud πρόσθεσε λίγο καλοδεχούμενο επιπλέον υλικό για συζήτηση. Η ανανέωση των Nothing But Thieves, που μας είχαν πει από την πρώτη στιγμή ότι το κυνήγησαν, έδωσε το κάτι παραπάνω στο όλο πακέτο.

Ξεκινώντας από την αρχή, με τη θερμοκρασία σε επίπεδα που έβαζε δύσκολα ακόμα και σε πιστούς καλοκαιράκηδες, η Danai Nielsen ξεκίνησε το σετ της ακριβώς στις 17:40. Παρά το μέγεθος της σκηνής και τα εμπόδια από τον εξοπλισμό των υπόλοιπων σχημάτων, η ενέργεια και η θετική διάθεση με την οποία απέδωσε το υλικό της ήταν αρκετή για να τραβήξει τα βλέμματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Με σύμμαχο τον ισορροπημένο ήχο και τις όλο κέφι ερμηνείες, ο χώρος σταδιακά γέμιζε με έντονα ψηφιακά χρώματα. Οι πρώτες φιγούρες και το χειροκρότημα μετά το ομώνυμο τραγούδι του περσινού "Who They Are" ήταν η ιδανική σύνοψη ενός δύσκολου αλλά νικηφόρου ξεκινήματος.

Σε περίπτωση που δεν είχε γίνει προφανές από τις τακτικές εκδηλώσεις αγάπης που περνάνε από τις σελίδες του ρόκιν για τους Nothing But Thieves εδώ και καιρό, την πρώτη εμφάνιση του κουιντέτου από το Essex την περιμέναμε με ανυπομονησία. Το χτύπημα που έσκασε αντί για καλησπέρα με το "Futureproof" από μόνο του ήταν αρκετό για να εξηγήσει το γιατί. Τα πρώτα ανεβάσματα του Connor Mason πρόσθεσαν κάμποσα θαυμαστικά. Τι κι αν ακόμα ο ήλιος έκαιγε πάνω από τη σκηνή. Τι κι αν η ρυθμική περίπου καλυπτόταν από το μπάσο. Μέσα σε λίγα λεπτά τα μετρήματα έγιναν λικνίσματα, τα λικνίσματα εξελίχθηκαν σε δειλά sing along και τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους.

Το σερί των "If I Get High" και "Trip Switch" γύρισε για λίγο το χρόνο προς τα πίσω, θυμίζοντας την ψυχή και την προσωπικότητα που είχε το σχήμα από το ντεμπούτο του. Το πρόσημο στην πάσα του μικροφώνου στο "Sorry" σε πείσμα της ώρας και του μεγέθους του χώρου πέρασε ως έστω οριακά θετικό, ενώ στα κιθαριστικά κοψίματα του "Phobia" είδα κάμποσα ημί-ξαφνιασμένα χαμόγελα. Η ισορροπία ανάμεσα στο "Moral Panic" και το παλιότερο υλικό κρατήθηκε προσεκτικά, και παρά τις δεδομένες ελλείψεις (βλ. "Wake Up Call", "Particles") το άπλωμα των επιλογών στη μία ώρα πρακτικά ήταν όσο καλό μπορούσε να είναι. Ελπίζουμε σε μια ολόδική τους εμφάνιση. Impossible? Όχι δα. (Α.Μ.)

Από το πουθενά, λοιπόν, δεύτερο όνομα της ημέρας ήταν ο εγγλέζος Yungblud, ένα πιτσιρίκι είκοσι τεσσάρων ετών που τα τελευταία χρόνια έχει εκτοξευθεί στη σφαίρα της δημοσιότητας με μπόλικο λυκειακό pop-punk. Υπήρχαν πολλά σχόλια για το αν ήταν σωστή επιλογή να βγει μετά τους Nothing But Thieves, σχόλια που εκφέρονταν με σηκωμένο φρύδι, όμως ο Yungblud δεν άργησε να πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι είχε κερδίσει δικαίως τη θέση του στο πρόγραμμα, δικαιώνοντας όσα είπε γι’ αυτόν ο Mick Jagger. Η ενέργεια που έβγαλε ήδη από τα πρώτα λεπτά ήταν εξωπραγματική, βασίζοντας την παρουσία του κυρίως στην επικοινωνία του με το κοινό και λιγότερο στη συνοχή του setlist.

Με (safe) τσαμπουκά και θράσος, αλλά με μία διάθεση αληταρίας που λείπει από τις περισσότερες συναυλίες, άρχισε να περπατά πάνω στον διάδρομο που είχε στηθεί και ήταν αποκλειστικά για τους Muse, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν ενωμένος με τη σκηνή, με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνει διαρκώς και σε κάποιο σημείο να έχει καταγδάρει τα γόνατά του. Έχοντας βγει πιο έξω, και σε μεγαλύτερη επαφή με το κοινό, άρχισε να ζητάει mosh pit και παραδόξως το κέρδισε, ουρλιάζοντας 'Wider! Wider!' με τη βαριά βρετανική του προφορά. Μπουκάλια άρχισαν να εκσφενδονίζονται, ο ίδιος πετούσε ποτήρια μπύρας από τη σκηνή, σηκώθηκε σκόνη και χοροπηδούσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Φυσικά το highlight της εμφάνισής του ήταν όταν ανέβασε πάνω στη σκηνή μερικά άτομα και τραγούδησε μαζί τους το "I Think I'm Okay", όπου φάνηκε και ο πραγματικός αντίκτυπος που έχει ως showman. Yungblud όνομα και πράγμα, νέο αίμα που απευθύνεται σε άτομα που γνώρισαν μόνο τον εικοστό πρώτο αιώνα και όλη την παρακμή που φέρνει μαζί του. Μπορεί τα τραγούδια του να ακούγονται ως ένα καλοφτιαγμένο προϊόν και ο ίδιος να δίνει την εντύπωση ενός υπερστυλιζαρισμένου παιδιού, όμως θα κάνουμε σοβαρό λάθος να μην δούμε την αντίδραση του κόσμου σε κομμάτια όπως το "Funeral" ή το "Parents", των οποίων οι στίχοι πάνε πολύ πιο πέρα από τον ανέμελο ερωτισμό και το fun-life.

O Yungblud έκανε ένα τέλειο show, και μπορεί αυτήν τη φορά να υπήρχε μία αμηχανία και από τις δύο πλευρές, όμως πιστεύω ότι στη δεύτερη επίσκεψή του στη χώρα μας (που με καλοδεχούμενη προκλητικότητα είπε ότι θα είναι και πρώτο όνομα), θα έχουμε εξοικειωθεί περισσότερο με τη μουσική του, ώστε να μην χρειάζεται να σταματάει το κομμάτι στη μέση για να μας μάθει τους στίχους. Ο καλώς εννοούμενος κωλοπαιδισμός του, η άνετη σεξουαλικότητά του, και η έμφαση στην επαφή με τον κόσμο να υπερτερεί οποιασδήποτε εμμονής «να βγει το setlist», κέρδισαν σίγουρα τις εντυπώσεις, και μας άφησε ανανεωμένους και καλοψημένους για τους Muse, που θα έβγαιναν μία ώρα αργότερα. (Μ.Κ.Ο.)

Λίγο πριν τις 22:00, η τριάδα από το Teignmouth βρέθηκε στη σκηνή του Ejekt Festival. Έξι χρόνια μετά τη θρυλική τους εμφάνιση στην Πλατεία Νερού, την οποία ξεχωρίσαμε και ως μια από τις καλύτερες της περασμένης δεκαετίας, το συγκρότημα εμφανίστηκε μπροστά μας παίζοντας το "Will Of The People" από το νέο τους άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο. Και παρόλο που όταν βγήκε μου ήταν αδύνατο να το απολαύσω χωρίς να σκέφτομαι διαρκώς τον Marilyn Manson, ομολογώ πως η live εκδοχή του αποτέλεσε την ιδανική εισαγωγή για όλα όσα θα ζούσαμε.

Το "Hysteria" που ακολούθησε μας πήγε 19 χρόνια πίσω, όταν το "Absolution" έσκασε σαν κεραμίδα στα έφηβα κεφάλια μας, αναγκάζοντας ακόμη και κάποιους γκρινιάρηδες που δεν τους γούσταραν ιδιαίτερα (για εμένα μιλάω, ναι) να παραδεχτούν πως το συγκρότημα είναι ικανό για πραγματικά σπουδαία πράγματα. Το εντυπωσιακό είναι πως, αν κρίνω από την παρέα από 16χρονα που τα έσπαγε δίπλα μου φωνάζοντας με πάθος όλους τους στίχους, η επίδρασή τους παραμένει σήμερα η ίδια. Και μάλλον αυτό είναι που καθιστά τους Muse ένα από τα κορυφαία rock συγκροτήματα των καιρών μας: ακόμη δηλαδή και αν δισκογραφικά την τελευταία δεκαετία έχουν σταματήσει να κινούνται στα επίπεδα που μας είχαν συνηθίσει, το συγκρότημα συνεχίζει να έχει αυτήν τη 'larger than life' υπόσταση που συνεχίζει να δημιουργεί φανατικούς ακροατές κι αναγκάζει ένα πλήθος δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων να υποκλιθεί μπροστά τους.

Η συνέχεια ήταν καταιγιστική με το "Psycho" από το, σε γενικές γραμμές, αξιόλογο "Drones", και το "Pressure" που μαζί με το "Thought Contagion" που έπαιξαν λίγο αργότερα, αποτελούν μάλλον τις κορυφαίες στιγμές του κάπως απογοητευτικού "Simulation Theory". Οι λίγο μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλοι του συγκροτήματος σίγουρα συγκινήθηκαν όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Citizen Erased". Κι εγώ το χάρηκα ομολογώ παρόλο που προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσουμε ένα "Map Of The Problematique", μιας και το συγκρότημα εναλλάσσει αυτά τα δύο τραγούδια σε όλη την περιοδεία του. Η αλήθεια είναι ότι μας έλειψε το παλιότερο υλικό τους. Στη συναυλία δεν ακούστηκε ούτε μια νότα από το "Showbiz", ενώ πέραν του "Citizen Erased", από το "Origin Of Symmetry" ακούσαμε μόνο το "Plug In Baby" σε μια υπέροχη εκτέλεση που έκλεισε με το riff του "Sweet Child O' Mine". Αντίστοιχα, το "Time Is Running Out", με όλη την αρένα να τραγουδάει, αποτέλεσε το δεύτερο και τελευταίο κομμάτι που θα ακούγαμε από το τρίτο άλμπουμ τους.

Από την άλλη, οι Muse κουβαλάνε πλέον οχτώ δίσκους στην πλάτη τους, με τον ένατο να είναι έτοιμος να κυκλοφορήσει. Συνεπώς, είναι λογικό κάθε τους περιοδεία να αποτελεί σπαζοκεφαλιά όσον αφορά το τι θα μείνει εκτός του setlist. Πάντως, τα νέα τραγούδια έγιναν αποδεκτά με ενθουσιασμό από τον κόσμο. Ειδικά στο "Won't Stand Down", με τα σκηνικά να αλλάζουν και να αποκαλύπτεται στο πίσω μέρος της σκηνής η τεράστια μάσκα, σήμα κατατεθέν της νέας τους δουλειάς αφού και στην αρχή της συναυλίας το συγκρότημα βγήκε φορώντας αντίστοιχες φορεσιές, και στο "Compliance" με τις κορδέλες να εκτινάσσονται στο κοινό, ο κόσμος δεν σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδά, λες και επρόκειτο για παλιές, αγαπημένες συνθέσεις τους. Φτάνοντας προς το τέλος, την τιμητική του είχε το "Uprising", που με τα χρόνια το έχω συμπαθήσει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όταν βγήκε, καθώς και δύο τραγούδια από το "Black Holes And Revelations". Όπως ήταν αναμενόμενο, το "Supermassive Black Hole" και το "Starlight", αγαπημένο κομμάτι των ελληνικών «εναλλακτικών» και όχι μόνο ραδιοφωνικών σταθμών, μας ανάγκασαν να ξελαρυγγιαστούμε στο πλευρό του Matt προτού αποχωρήσει από τη σκηνή.

Στο encore, το συγκρότημα έπαιξε ένα ακόμη νέο κομμάτι, το "Kill Or Be Killed" που επιβεβαίωσε πως το νέο τους άλμπουμ μάλλον θα είναι λίγο πιο «σκληρό» απ’ όσο μας έχουν συνηθίσει. Περιττό να πω πως τα 16χρονα δίπλα μου ξεσκίστηκαν στο headbanging ενώ, όπως τα έκοψα, ήταν στα πρόθυρα του να στήσουν moshpit. Το φινάλε ήρθε με το συγκλονιστικό "Knights Of Cydonia" που σίγουρα αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο κόσμος ήθελε λίγο ακόμη αλλά το συγκρότημα δεν του έκανε τη χάρη.

Και δεν χρειαζόταν εδώ που τα λέμε καθώς οι Muse, στη μιάμιση περίπου ώρα που έπαιξαν, τα έδωσαν όλα σε επίπεδο εκτελέσεων και σκηνικής παρουσίας. Και φωτιές είδαμε, και αλλαγή σκηνικών, και πυροτεχνήματα και ό,τι χρειάζεται μια εμφάνιση, από άποψη show προκειμένου να κριθεί ως πετυχημένη. Ναι, είναι βέβαιο πως όσον αφορά το setlist όλοι θα έχουν παράπονα αλλά έτσι γίνεται πάντα με τα «μεγάλα» συγκροτήματα. Και οι Muse είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα τεράστιο συγκρότημα που θα το αδικούσαμε αν του βάζαμε απλά τη stadium rock ταμπέλα, αφού η τριάδα με κάθε της νέο βήμα, δείχνει αποφασισμένη να πειραματιστεί με όλο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής.

Ο ήχος σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως ήταν ικανοποιητικός. Θέλαμε λίγο πιο δυνατά; Σίγουρα. Εξάλλου, η κιθάρα και η φωνή αδικήθηκαν σε κάποιες στιγμές της συναυλίας όμως, σε γενικές γραμμές, αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ ποιότητας ήχου και έντασης, θα διάλεγα το πρώτο και η εμφάνιση των Muse, από άποψη ποιότητας ήταν κορυφαία. Αν κάτι έπρεπε να σχολιάσουμε αρνητικά όμως είναι οι τεράστιες ουρές για κουπόνια καθώς και το ότι η σκηνή ήταν χαμηλά με αποτέλεσμα πολλοί να αλλάζουν συνεχώς θέσεις και τελικά να μην αποκτήσουν ποτέ πραγματική οπτική επαφή. Τέλος, η εικόνα της Ζώνης Α σε σχέση με αυτήν της ασφυχτικά γεμάτης Ζώνης Β, νομίζω πως θα έπρεπε να βάλει σε σκέψεις τη διοργάνωση όσον αφορά την πραγματική χρησιμότητά ενός τέτοιου διαχωρισμού.

Όπως και να έχει, η φετινή συναυλία των Muse μπορεί να υστερούσε ελαφρώς σε σχέση με αυτή του 2016 καθώς, σε μένα τουλάχιστον δεν δημιούργησε το ίδιο δέος, όμως, συνολικά ήταν εξαιρετική και μας θύμισε όλους τους λόγους που το συγκρότημα βρίσκεται εμπορικά στη θέση που βρίσκεται. Οι Muse χθες το βράδυ έβαλαν σοβαρή υποψηφιότητα για headliners του φετινού καλοκαιριού και ήδη ανυπομονούμε να τους δούμε ξανά ζωντανά. Μας το υποσχέθηκαν εξάλλου. (A.A.)

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά