Iron Maiden, Airbourne, Lord Of The Lost @ OAKA, 16/07/22

Μετά από όσα ζήσαμε το 2018, η επόμενη φορά των Iron Maiden στην Ελλάδα ήταν δεδομένη. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ποιος χώρος θα μπορούσε να χωρέσει την πεμπτουσία του heavy metal που ενσαρκώνουν οι Βρετανοί θρύλοι και το πολυπληθές, φανατικό κοινό τους. Αυτό που δε μπορούσαμε να φανταστούμε, είναι ότι θα έπρεπε να μεσολαβήσουν δύο χρόνια ουσιαστικά χωρίς συναυλίες. Η επιστροφή λοιπόν των Maiden έμελλε να είναι η κορύφωση σε ένα ανεπανάληπτο συναυλιακό δίμηνο και θα μείνει στην ιστορία για διαφορετικούς λόγους.

Δίνοντας από νωρίς τον τόνο για την πίστη στο πρόγραμμα που θα ακολουθούσε, οι Lord Of The Lost ξεκίνησαν ακριβώς στις 18:30 με αρκετή ένταση και κέφι για να τραβήξουν τα βλέμματα. Με τον ήλιο ακόμα να φτάνει στη σκηνή και τον κόσμο να μαζεύεται, το στοίχημα για την πεντάδα έμοιαζε και ήταν δύσκολο. Από τα κιθαριστικά κοψίματα, τις ηλεκτρονικές λεπτομέρειες και τα τριγκαρισμένα ντραμς, μέχρι τη βαριά χροιά του μπροστάρη, τα μικρά hooks και τα τσιτωμένα σπασίματα, ο ήχος των Γερμανών μπορεί να μην ξεφεύγει από τα καθιερωμένα goth στάνταρ, τσεκάρει όμως περίπου όλα τα απαραίτητα κουτάκια της λίστας για ένα διασκεδαστικό live.

Δίπλα στην ενέργεια, τις φανταχτερές στολές και τις απαραίτητες πόζες, οι μικρές νίκες έκαναν την εμφάνισή τους ήδη από τα πρώτα μέτρα. Ο χώρος ανάμεσα στα όργανα. Το επίπεδο του μικροφώνου. Η καλά προβαρισμένη απόδοση. Οι έντιμες απόπειρες για αλληλεπίδραση με το κοινό. Η θεατρικότητα, στις ερμηνείες και τη συνολική παρουσία. Τραγούδι το τραγούδι η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται. Η ολική ανατροπή αναμενόμενα δεν έγινε ποτέ. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια και τον καλά ζυγισμένο ήχο, το σετ ήταν καταδικασμένο να παραμείνει ένα ευχάριστο χαλί για τα αρχικά check in, τις εισαγωγικές μπύρες και τις πρώτες μαζώξεις της συναυλίας. (Α.Μ.)

Οι Airbourne είχαν κάνει μια σχετική επιτυχία με τους δύο πρώτους τους δίσκους πριν από καμιά δεκαετία, αλλά από εκεί και μετά τους πήρε λίγο η κάτω βόλτα. Ίσως επειδή τα κοινά τους με τους AC/DC δεν περιορίζονται στη χώρα καταγωγής, η οποία μάλλον ήταν και παραμένει η πιο ασήμαντη από τις ομοιότητες. Ανεξαρτήτως αυτού, σε ένα περιβάλλον ζωντανής εμφάνισης στο οποίο καλείσαι να ανοίξεις τη συναυλία μιας τόσο μεγάλης μπάντας όπως είναι οι Maiden μπροστά στο δικό τους κοινό, το έργο σου είναι συγκεκριμένο και η ευελιξία σου μικρή.

Στα αυτά τα πλαίσια, οι Airbourne στον χρόνο των τριών τετάρτων που τους δόθηκε παρουσίασαν ένα σετάκι που ήταν μια μίξη από όλες τις δουλειές τους και κατάφεραν, θεωρώ, να κάνουν τους περισσότερους να διασκεδάσουν. Όσοι τους ξέραμε αναγνωρίσαμε ορισμένα γνωστά τραγούδια και όσοι δεν τους ξέρανε βρήκαν σίγουρα κάποιο σημείο στο οποίο σιγοτραγούδισαν συνοδεύοντας τη μπάντα. Τραγούδια όπως το "Girls In Black" ή το "Ready To Rock" μπορεί να αντιγράφουν σχεδόν ξεδιάντροπα, αλλά τελικά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να σταθείς παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα σε στάση «προσοχής» απέναντί τους.

Όλοι πάντως είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια μπάντα με έντονη σκηνική παρουσία που όσο κι αν λέμε ότι είναι κλώνοι, πάνω στο σανίδι μπορούν να τραβήξουν και το βλέμμα και το ενδιαφέρον του θεατή. Το κλείσιμο του set με τα ενεργητικά "Raise The Flag" και "Runnin' Wild" ήταν μάλλον και το καλύτερο μέρος του. Ο Joel O'Keeffe στο εκτεταμένο τζαμάρισμα στο μέσο του "Runnin' Wild" έχωσε το riff του "Paranoid" και έκανε και ένα λεκτικό παιχνίδι μαζί μας που κατέληξε σε ζεστό και ρυθμικό χειροκρότημα στο τέλος.

Οι Airbourne δεν έκαναν τίποτα λάθος. Ούτε η σκηνή τους κατάπιε, ούτε τίποτα αντίστοιχο συνέβη. Παρ' όλο που στο στάδιο τα κατάφεραν μια χαρά, νομίζω ότι ένα κλαμπάκι θα ήταν ιδανικό και γι' αυτούς και για εμάς. Μεγαλύτερη σημασία όμως είχε ότι με το σφύριγμα της λήξης, είχε αρχίσει η αντίστροφη λήξη για τη Σιδηρά Παρθένο. (Π.Κ.)

Δύο λεπτά πριν τις εννιά ακούστηκαν ως είθισται από τα ηχεία οι πρώτες νότες του "Doctor Doctor" των UFO προκαλώντας τον γενικότερο ενθουσιασμό, δύο λεπτά μετά τις εννιά οι Iron Maiden όρμησαν στην σκηνή με το ομότιτλο τραγούδι του περσινού "Senjutsu". Τα πρώτα καπνογόνα άναψαν, ο Bruce Dickinson βρέθηκε στο προσκήνιο με δεύτερο frontman τον Γιαπωνέζο Eddie και οι κιθάρες των τριών κέρασαν άκοπα σόλο.

Το "Stratego" που ακολούθησε με το εξαιρετικό του ρεφρέν έβαλε περισσότερο νερό στο αυλάκι και το "The Writing On The Wall" που έκλεισε τον κύκλο των νέων τραγουδιών έφερε το πρώτο sing along της βραδιάς. Με την αναφορά δε στο "Alexander The Great" πριν το ξεκίνημά του (Alexander The Great didn't see the the writing on the wall) ξεμπερδέψαμε γρήγορα με το πάντοτε φλέγον ζήτημα, καθώς οι συνθήκες στο φινάλε δεν επέτρεψαν επαναφορά.

Με τις παγόδες να φεύγουν από τη σκηνή και τον ήχο να έχει στρώσει σε ένα βαθμό, το πάντοτε συγκλονιστικό "Revelations" ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να τονώσει το συναυλιακό ηθικό της αρένας, με περισσότερα καπνογόνα και απανωτά sing along. Το "Blood Brothers", με αναφορές στην μεγάλη οικογένεια που απαρτίζουν συγκρότημα και οπαδοί, και βεβαίως στα σκατά που φάγαμε όσα χρόνια περιμέναμε συν τοις άλλοις την επιστροφή των συναυλιών, έτυχε επίσης θερμής υποδοχής.

Θερμότερης υποδοχής έτυχε το "Sign Of The Cross", με τον Dickinson να κουβαλάει συνεχώς τον σταυρό και τον κόσμο να τραγουδάει και να συμμετέχει πολύ περισσότερο. Καθώς είχαν περάσει ήδη πενήντα λεπτά και συνολικά είχαμε ακούσει μόλις έξι τραγούδια, είχε έρθει ή ώρα για τις μεγάλες επιτυχίες που περίμενε η συντριπτική πλειοψηφία των δεκάδων χιλιάδων που βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Το σκηνικό πλέον ήθελε τον μασκοφόρο Bruce να πετάει φωτιές κάτω από τον φτερωτό Ίκαρο. "Flight Of Icarus" λοιπόν, εξαρχής τρομακτικό, με μεγαλειώδες sing along στο lead πριν το μεγάλο φινάλε. Για το "Fear Of The Dark" που ακολούθησε τα λόγια είναι περιττά. Καταδικασμένο να αποτελεί απόλυτο συναυλιακό highlight, δεν ξέφυγε από την μοίρα του, και προστέθηκε στη συλλογική μνήμη του κοινού ως μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το θρυλικό "Hallowed Be Thy Name". Ο Steve o Harris δίνει το σύνθημα για ρυθμικό χειροκρότημα και ο Dickinson βρίσκεται πίσω από τα σίδερα για μία ακόμη μεγάλη ερμηνεία. Το θρυλικό scream for me Athens εις διπλούν έδωσε το σύνθημα για το ξέσπασμα και όλα έμοιαζαν ιδανικά για την επόμενη μεγάλη στιγμή, που δεν ήρθε όμως ποτέ με το "The Number Of The Beast".

Ο Dickinson διέκοψε αμέσως μετά το What did I see? για να απευθύνει μερικά καλά γαλλικά σε κάποιον που άναψε καπνογόνο κοντά στη σκηνή, διακοπή δεν είχαμε όπως κάποτε στο Περιστέρι, αλλά το κομμάτι φωνητικά αποδόθηκε εμφανώς λανθασμένα και νομίζω πως όλοι φοβήθηκαν τα χειρότερα. Ένα ακόμη scream for me Athens πριν το "Iron Maiden" φάνηκε να μας επαναφέρει στην κανονικότητα, αν και μάλλον η αντιδικία θα πρέπει να συνεχίστηκε με κάποιον τρόπο μέχρι τέλους.

Φινάλε λοιπόν στο main set όπως παλιότερα στο full set, με το ομότιτλο τραγούδι του ντεμπούτου και των Iron Maiden να τυχαίνει της συνήθους υποδοχής και αποδοχής, ενώ ένας τεράστιος διάβολος γέμιζε τη σκηνή. Στο πρώτο encore θα είχαμε τα τρία πολεμικά τραγούδια, με πρώτο και καλύτερο το περίφημο "The Trooper". Αναμενόμενα τα oh oh oh δόνησαν το ΟΑΚΑ, ο Dickinson έπαιξε με τον Eddie Trooper και προς το φινάλε ανέμισε προς τιμή μας τη γαλανόλευκη.

"The Clansman" για την συνέχεια με μπόλικο sing along και την κραυγή freedom να σκίζει τον ουρανό. Και στα καπάκια "Run To The Hills" όπου όλος ο κόσμος τραγούδησε το ρεφρέν με τη ψυχή του και το καταευχαριστήθηκε. Μετά από ένα ακόμη διάλειμμα, ο λόγος δόθηκε στον Churchill, το αεροπλάνο πέταξε και άπαντες απογειώθηκαν με το "Aces High", για να πάνε αεροπορικώς σπίτια τους μετά από σκάρτες δύο ώρες, γεμάτοι από εικόνες και έντονα συναισθήματα.

Μεγάλο θέμα της βραδιάς ήταν δυστυχώς το σκηνικό με το καπνογόνο. O Dickinson ήταν εξαιρετικός στα καθήκοντά του ως frontman, προς τιμή του κάλεσε αργότερα για ιατρική βοήθεια όταν φάνηκε πως ένας οπαδός είχε πρόβλημα, ο τρόπος όμως που αντέδρασε από μικροφώνου, όσο δίκιο και αν είχε, ήταν λάθος και προσβλητικός για την συντριπτική πλειοψηφία του πολυπληθούς κοινού, που από την μεριά του ήταν εξαιρετικό, από τα καλύτερα του φετινού καλοκαιριού, και συνέβαλε τα μέγιστα στην δημιουργία της καλύτερης ατμόσφαιρας.

Για το φαινόμενο των καπνογόνων γενικότερα, μπορούμε να συμφωνήσουμε απλά πως δεν χρειάζονται τόσα πολλά, αν όχι καθόλου. Δημιουργούν μια διαφορετική ατμόσφαιρα, ο καρδιοπαθής Richie Faulkner μας αποθέωσε, αλλά καλό θα ήταν να περιοριστούν, αντί να επιβάλλονται. Και αν ανάβουν, να ανάβουν όσο πιο μακριά γίνεται από την σκηνή, και γενικότερα εάν και όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Ειδικά χθες, και να μην άναβε κανένα, δε νομίζω ότι θα καταγράφονταν ως έλλειψη. Άσε που όπως και στα γήπεδα, καινείς δεν καταλαβαίνει (λέμε τώρα) πώς περνάνε τόσα καπνογόνα. Και για τα pit, όταν τα ανοίγουν και τα κρατάνε πέντε άτομα, είναι καραγκιοζιλίκι μεγάλο μάγκες.

Παραμένοντας στα δικά μας, παρακολουθώντας από το Standing B, η ορατότητα προς την σκηνή ήταν δυστυχώς μηδενική, χωρίς μάλιστα να γίνεται κατάχρηση των κινητών. Όσον αφορά τον διαχωρισμό σε δύο ζώνες, μπορεί να παρέχεται μια σχετική ασφάλεια στο κοινό ως ένα βαθμό, από την άλλη όμως, όπως διαπιστώσαμε και στους Muse και στους Scorpions, τα κενά στους μπροστά φαίνονται άσχημα στη μεγάλη εικόνα και πολύ περισσότερο οι πίσω αδικούνται σαφέστατα. Στους AC/DC ας πούμε, που είχε πολύ περισσότερο κόσμο δεν ήταν όλα μια χαρά;

Κρίνοντας συνολικά την εμφάνιση των Iron Maiden, η προηγούμενη του 2018 ήταν κατα γενική ομολογία καλύτερη σε όλα τα επίπεδα: ήχος, απόδοση, setlist. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η φετινή δεν ήταν εξαιρετική, καθώς η εξάδα εξακολουθεί να δουλεύει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά, το όλο show απολύτως επαγγελματικά στημένο και η απόδοση συνολικά στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Nicko McBrain και Bruce Dickinson που λόγω αρμοδιοτήτων έχουν τον δυσκολότερο ρόλο δεδομένης της ηλικίας τους, βρίσκουν τον τρόπο να ανταπεξέρχονται τουλάχιστον αξιοπρεπέστατα, χωρίς χτυπητές αδυναμίες. Τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια άλλωστε εξυπηρετούν προφανέστατα διττό σκοπό. Ειδικά ο Dickinson φαίνεται πως έχει βρει τον δικό του τρόπο να εξυπηρετεί τα τραγούδια με τις ερμηνείες του, δείχνοντας πως το συγκρότημα μπορεί να έχει αρκετά ακόμη χρόνια μπροστά του, χωρίς εκπτώσεις και περικοπές.

Για τον αρχηγό Steve Harris, για μία ακόμη φορά δεν έχουμε λόγια. Αιωνίως έφηβος, αποτελεί το απόλυτο σύμβολο θαυμασμού και ταύτισης για τους οπαδούς, αποδεικνύοντας κάθε φορά με το ασίγαστο πάθος του επί σκηνής γιατί το οραμά του εξακολουθεί να εμπνέει όλο το ντουνιά. Dave Murray, Adrian Smith και Janick Gers μοιράστηκαν προφανώς με περίσσεια άνεση τα κιθαριστικά καθήκοντα, έχοντας αναλογικά ευκολότερο έργο σε σχέση με τους συμπαίκτες τους.

Στα της διοργάνωσης, προφανώς κρίνεται θετικά η επιτυχημένη μετάβαση των Maiden σε έναν μεγαλύτερο χώρο με περισσότερο κόσμο, πιθανότατα τον περισσότερο που παρακολούθησε ποτέ metal συναυλία στην Ελλάδα. Επί της διαδικασίας, οι ουρές και οι καθυστερήσεις κατά την είσοδο θα έπρεπε να έχουν αποφευχθεί, ενώ και η διάταξη των εγκαταστάσεων εντός της τεράστιας αρένας καλό θα ήταν να επανεξεταστεί.

Η μετάβαση σε μεγαλύτερους χώρους σίγουρα δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν πρόκειται για ένα κοινό με μεγαλύτερες πιθανότατα απαιτήσεις και ανάγκες σε αλκοόλ, αλλά και για ένα πιο φασαριόζικο είδος μουσικής. Οι Maiden κατάφεραν να φορέσουν αθλητικά παπούτσια. Οι Metallica πόσα χρόνια έχουν να έρθουν; Μήπως πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να σπάσουμε μια και για πάντα το ρεκόρ που λέγαμε; Κατά τα άλλα, μόνο Maiden, για τώρα και για πάντα! (Θ.Ξ.)

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος