Φ hill Sessions: Tigran Hamasyan @ Θέατρο Δόρα Στράτου, 09/07/25

Αν μη τι άλλο, ο Tigran Hamasyan κέρδισε πέρσι εμφατικά τις εντυπώσεις, με το εκπληκτικό “The Bird Of A Thousand Voices”. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως βρέθηκε στο νούμερο 3 της λίστας μας για το 2024. H ανακοίνωση της εμφάνισής του στη χώρα μας, επτά χρόνια μετά την τελευταία φορά, ήρθε να επισφραγίσει τον κύκλο που άνοιξε με το άλμπουμ και να μας κάνει να περιμένουμε με ανυπομονησία αυτό το ραντεβού.

Ξεκινώντας από την επιλογή του χώρου, το πανέμορφο θέατρο Δόρα Στράτου στο λόφο Φιλοπάππου, το σκηνικό μοιάζει ιδανικό για το παραμυθένιο μουσικό ταξίδι που ο Tigran έχει με προσοχή χτίσει μέσα από τις δαιδαλώδεις συνθέσεις του. Το Φ hill Sessions που ξεκίνησε φέτος με δέκα ξεχωριστές συναυλίες μοιάζει σαν μια ξεχωριστή πρόταση μέσα στα (πλέον πολλά) μουσικά δρώμενα της Αθήνας, και κρίνοντας από την εμπειρία μας με την εμφάνιση του Tigran, ήρθε για να μείνει.

Το ξεκίνημα με το μαγικό “The Curse” έθεσε τον τόνο από την αρχή, και μας άφησε με το στόμα ανοικτό. Πως μπορεί να γεμίσει έτσι ο ήχος, με τρία μόνο όργανα επί σκηνής; Με πρωταγωνιστή το επιβλητικό πιάνο του Tigran, και το εξάχορδο μπάσο μαζί με τα τύμπανα να παίζουν με τις δυναμικές και να μας πηγαίνουν από το headbanging (για όποιον μπορούσε να μετρήσει, που φαίνεται πως ήμασταν πολλοί) στη συγκίνηση χωρίς να παίρνουμε ανάσα.

Η ατμόσφαιρα του “Prophecy Of Sacrifice” μετέφερε όλο το θέατρο σε ένα κόσμο μαγικό κι ονειρικό, με το πιάνο να γεμίζει με τις μελωδίες του το χώρο. Μια συγκλονιστική στιγμή που αποτυπώνει και τη συνθετική ικανότητα του δημιουργού να χτίζει κάτι υπερβατικό με την προσέγγισή του.

Ο Tigran καλημέρισε το κοινό, λέγοντας μετά “καλησπέρα” - αστειευόμενος ότι δεν πήγε τόσο καλά με τα ελληνικά του, δίνοντας μια περιγραφή για το “Bird” και τη φύση του σαν ένα έργο που ανοίγεται σε τέχνες πέρα από τη μουσική, την εικόνα, ακόμη και το gaming μιας και δημιουργήθηκε και ένα videogame που συνοδεύει το υλικό του άλμπουμ. Χαριτολογώντας μάλιστα ανέφερε ότι ήθελε να φτιάξει ένα παιχνίδι που να έχει καλή μουσική, σε αντίθεση με την πλειοψηφία όσων υπάρχουν ήδη εκεί έξω.

To “Red, White And Black Worlds” μας έκαψε τον εγκέφαλο, με τις πολυρυθμικές του ακροβασίες να μας παρασέρνουν και το κρεσέντο προς το τέλος του να βρίσκει τον κόσμο να κουνιέται απροσδόκητα πολύ στις θέσεις του ακολουθώντας το έναυσμα που δινόταν από τους μουσικούς.

Δεν είναι τυχαίο πως ανάμεσα στο κοινό βρήκαμε γνώριμες φιγούρες από τις πιο rock/metal συναυλιακές μας εμπειρίες. Η αυθεντικότητα αλλά και η πολυπλοκότητα της μουσικής του Tigran έχει μια μαγνητική έλξη που τραβά και κόσμο πέρα από τη jazz, αφήνοντας έξω τα όποια στερεότυπα και αγγίζοντας πηγαία όποιον όντως δώσει την ευκαιρία της ανακάλυψης στον εαυτό του.

Τα δυνατά χειροκροτήματα, αλλά και οι ιαχές από το κοινό στα ξεσπάσματα που υπήρχαν στη ροή της βραδιάς, συναντήθηκαν με χαμόγελα από τη μπάντα, που φάνηκε να τρέφεται από την ηλεκτρισμένη ενέργεια.

Το encore κοίταξε στο παρελθόν, με το παιχνιδιάρικο “Drip” να groov-άρει και να κάνει τον Tigran να παίζει ακόμη και όρθιος, συνεπαρμένος από την ορμητική συνειρμικότητα της σύνθεσης. H Αρμένικη ταυτότητα και επιρροή παρούσα κι εδώ, με τις παραδοσιακού τύπου μελωδίες να μιλούν σε ένστικτα καλά κρυμμένα.

Κλείνοντας τη βραδιά εν μέσω των πανηγυρικών χειροκροτημάτων, η αίσθηση που έμενε ήταν αυτή ενός θριάμβου που έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια μας. Από τις στιγμές που η στωϊκότητα και η μουσική μιλά πιο δυνατά από κάθε προσπάθεια εντυπωσιασμού. Το μεγαλείο του Tigran σε ένα ιδανικό σκηνικό, με μια ανταλλαγή ενέργειας με το κοινό που σε έκανε να νιώθεις ότι μπορείς να αγγίξεις την ατμόσφαιρα στα χέρια σου. Το παραμύθι ζωντάνεψε μπροστά μας, και για μιάμιση ώρα μας πήγε σε έναν κόσμο περιπετειώδη γεμάτο μυστήριο και μαγεία.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής