King Garcia, Urstaat @ Piraeus Club Academy, 15/11/25

Μία εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις, κι ένα τραγούδι σε πολλαπλάσιες, όλοι το ξέρουν αυτό. Τι γίνεται, όμως, όταν η λέξη «τραγούδι» αλλάζει σε «κομμάτι»; Το ίδιο, φυσικά! Όσο η μουσική βιομηχανία τραβάει ολοένα περισσότερες γραμμές και γεμίζει λίστες με προαπαιτούμενα, κάποιοι γενναίοι συνεχίζουν να αντιστέκονται με instrumental τρόπο. Κοιτώντας εντός των συνόρων κι εστιάζοντας στην πρόσφατη μνήμη, οι King Garcia και οι Urstaat είναι δύο περιπτώσεις που ξεχωρίζουν, με τρόπο που αναμφίβολα έχει διαφορές αλλά και κάμποσα κοινά. Το πακέτο της συναυλιακής σύμπραξης ήταν απλά πολύ δυνατό για να χάσει.

Και επειδή μερικές φορές μιλάνε από μόνοι τους οι αριθμοί, δεν είναι τυχαίο πως ο χώρος του Pireaus Academy γέμισε από νωρίς. Οι Urstaat είναι ένα συγκρότημα που ξεχώρισε από τα πρώτα του βήματα για τους εγχώριους λάτρεις του post metal ήχου, με την κυκλοφορία του ομώνυμου EP τους. Ένα συγκρότημα που από νωρίς αναγνώρισε την αυτονομία του την απομακρυσμένη από το στιχουργικό πλαίσιο, αφήνει την αγάπη των μελών του για τον ήχο να πορευτεί σε πολύ ενδιαφέροντα ηχοτοπία και αναζητήσεις που κεντρίζουν το ενδιαφέρον αμέσως. Και αυτοί όπως και οι King Garcia, αν και έμπειροι μουσικοί, γιορτάζουν την κυκλοφορία του πρώτου τους ολοκληρωμένου δίσκου που μόλις κυκλοφόρησε, με τον υπέροχο τίτλο "Autophagia". Θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά γι’ αυτόν σύντομα καθώς πραγματικά το αξίζει.

Στη ζωντανή του εκτέλεση, το "Autophagia" αποδείχθηκε μέχρι και ανατριχιαστικό. Η αγάπη για τους Amenra και τους Isis είναι διάχυτη, ποτέ όμως αναμασημένη. Μέσα στο ζόφο της πικρής καθημερινότητας, η πολυετής φιλία των μελών των Urstaat ντύνει τη μελαγχολική μουσική τους όψη με μια οικειότητα και μια ασφάλεια, τόσο μεταξύ τους, όσο και προς τη σκηνή αλλά και απέναντι μας. Το κομμάτι των visuals από πίσω, αντιθέτως, εχθρικό και ανέλπιδο, συνοδεύει το μουσικό στόχο. Μια εμφάνιση που κέρδισε μεγάλο έδαφος για το σχήμα. Μεγάλη της κορύφωση σίγουρα το τελείωμά της. Εκεί, το ομώνυμο κομμάτι "Autophagia", το μοναδικό όπου οι φωνές χρησιμοποιούνται ως μουσικό μέσο – με την κιθαρίστρια Χρυσάνθη να προσθέτει νότες στη σύνθεση μέσω των φωνητικών και το ηχογραφημένο μέρος του να αποδίδεται επίσης ζωντανά, ανατριχιάζει. Το χαλί στρώνεται όμως, για το τεράστιο "Between The Sea And The Security Fence" που κλείνει το δίσκο αλλά και την εμφάνισή τους με μία σύνθεση που συναρπάζει, πολυεπίπεδα. Μια τεράστια νίκη για τους Urstaat που επιβεβαιώνουν τις αρχικές, πρώτες ελπίδες που σημείωσαν με αρχικά τους βήματα ως ένα πολύ ελπιδοφόρο σχήμα στον ήχο.

Με μια φευγαλέα ματιά, κάποιος περαστικός από τον χώρο του σύγχρονου εγχώριου ροκ μικρόκοσμου θα μπορούσε να υποθέσει ότι οι King Garcia είναι νέο όνομα στη σκηνή. Η βιτρίνα της πρώτης ολοκληρωμένης κυκλοφορίας τους ένα εξάμηνο και κάτι πίσω, αφήνει κρυμμένες ένα σκασμό αλήθειες. Ο Kamil Kamieniecki, ο Κορνήλιος Κυριακίδης, ο Κώστας Κωσταντινίδης και ο Άλεξ Ορφανός στο πέρασμα των χρόνων έχουν σημειώσει νίκες που φάνταζαν και παραμένουν κάθε άλλο παρά μικρές ή αυτονόητες, γράφοντας χιλιόμετρα ικανά να σιωπήσουν τους πιο στριφνούς.

Πέρα από τα μεμονωμένα διαπιστευτήρια, η τετράδα είχε δώσει τα επιπλέον ομαδικά ήδη από το 2022, και το βράδυ του Σαββάτου ήταν ο καιρός για την ολοκληρωμένη επίσημη πρώτη του ντεμπούτου της. Από τα εισαγωγικά μέτρα του "Anise", οι όποιες αμφιβολίες μπορεί να αιωρούνταν σχετικά με την ακουστική, εξανεμίστηκαν. Για το τεχνικό σκέλος δεν υπήρξαν ποτέ πραγματικά, καθώς μιλάμε για παίκτες που κατέχουν το τόπι της εκάστοτε θέσης στον μέγιστο βαθμό, χωρίς υποψία υπερβολής. Ολόσωστες ισορροπίες, σφιχτοδεμένος ήχος, με γνήσια live ζεστασιά.

Τα χτυπήματα του ομώνυμου κομματιού από το "Hamelin" αποδόθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Συνεχείς εναλλαγές από κλαρίνο σε εξάχορδη στον κεντρικό προβολέα. Το μπάσο δεν σιγόνταρε απλά, αλλά λειτουργούσε σαν θεμέλιο. Τα γεμίσματα στα ντραμς δεν άφηναν τίποτα να πέσει. Ο συνδυασμός τεχνικότητας και ουσίας που πετυχαίνει η μπάντα είναι φανταστικός και απόλυτα προσωπικός. Το "The Day We Lost Everything" απέκτησε μια ακόμα πιο post-rock υφή σε σύγκριση με τη στούντιο εκδοχή, παραμένοντας μακριά από τη ζώνη ασφαλείας του ιδιώματος.

Η ενέργεια του "Sweat" γέμισε τον χώρο κι ανέβασε την ένταση. Το ολοκαίνουργιο, ακυκλοφόρητο "Utopia" έκατσε σαν ωραιότατο δώρο από το πουθενά. Η εμφάνιση τριών επιπλέον χάλκινων, με γουστόζικη είσοδο από εξώστη, και η αποθεωτική διασκευή στο «Εντερλέζι» κούμπωσαν στη ροή με χαρακτηριστική φυσικότητα. Το 'we want to see the system that sets up for systemic racism burnt to the ground' από εκείνη την ομιλία του Killer Mike, ακούστηκε φιλτραρισμένο αλλά πεντακάθαρο πριν το ανέβασμα του "We Echo". Για τη "Magnolia" τα λόγια ωχριούν.

Οι King Garcia έχουν φτιάξει κάτι πραγματικά ξεχωριστό και το επιβεβαιώνουν περίτρανα κάθε φορά που βρίσκονται στο σανίδι. Η πρότασή τους ξεχειλίζει έμπνευση. Το ύφος τους είναι προοδευτικό με κυριολεκτική έννοια. Αυτό που κάνουν δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολο, αλλά καταφέρνουν να φαίνεται ακριβώς έτσι. Ο τρόπος που επικοινωνούσαν με τα μάτια στη μία ώρα του σετ έλεγε τα πάντα. Τα νεύματα που αντάλλαζαν με το κοινό, τα ίδια και περισσότερα. Η αυλαία στο "Closer" έπεσε ακριβώς όπως άρμοζε, όλο φως, συναίσθημα και φυσαλίδες.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής