Eric Gales @ Σταυρός Του Νότου, 18/03/18

Ένα καταιγιστικό blues show με διαρκές τζαμάρισμα και ταυτόχρονα ένας φόρος τιμής στους μεγάλους της ηλεκτρικής κιθάρας

Από τον Κώστα Σακκαλή, 20/03/2018 @ 11:37

Μπαίνοντας στο χώρο λίγα λεπτά αφού η συναυλία είχε αρχίσει η αλήθεια είναι ότι ήμουν απροετοίμαστος για αυτό που αντιμετώπισα. Ένας καταιγιστικός Eric Gales να σαρώνει με την blues rock ορμή του ένα ενθουσιασμένο κοινό, ήταν σαφώς κάτι το οποίο ανέμενα να συμβεί κάποια στιγμή μέσα στην βραδιά αλλά όχι τόσο νωρίς και όχι τόσο έντονα. Κι αν εγώ δικαιολογούμαι μία φορά να μην το περιμένω, τι να πει και ο ίδιος ο Gales που παρά τη φόρα που είχε πάρει αναγκάστηκε στο τρίτο τραγούδι να διακόψει κοιτώντας με θαυμασμό τριγύρω του το χώρο, δεξιά κι αριστερά, στον εξώστη και στην πλατεία εμφανώς συγκινημένος από την υποδοχή και το πάθος του κοινού σε βαθμό να δακρύζει, όχι απλώς να βουρκώνει.

Eric Gales

Κάπου εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι ακριβώς συνέβη και φτάσαμε σε αυτή την έντονη συναισθηματική φόρτιση που μας συνόδεψε τελικά όλη τη βραδιά. Ήταν το κοινό θερμότερο από ό,τι συνήθως; Ήταν ο Gales ανυποψίαστος για το πόσο εκδηλωτικό είναι το ελληνικό κοινό; Δεν έχει συνηθίσει να αποθεώνεται τόσο πολύ όντας, εδώ που τα λέμε, ένα όχι mainstream όνομα στην μπλουζ μουσική; Ήταν η μουσική του τόσο καθηλωτική ώστε να προκαλέσει αυτή την σύνδεση; Μάλλον ισχύουν όλα μαζί. Ειδικά θα σταθώ στη δίψα ενός ποσοτικά σημαντικού, από ό,τι φάνηκε γεμίζοντας τον Σταυρό Του Νότου, ακροατηρίου που θα μπορούσε να πει ότι είναι από τα πιο παραμελημένα αφού σπάνια ταΐζεται με blues rock συναυλίες. Εξαίρεση αποτελεί η Menta Art Events που διοργάνωσε τη συναυλία και έχει κάνει στο παρελθόν μετρημένες αλλά πολύ ποιοτικές κινήσεις στα ξένα ονόματα του είδους (βλέπε Joe Bonamassa, Federal Charm και Beth Hart).

Eric Gales

Αφού λοιπόν μας ευχαρίστησε για την υποδοχή και μας υποσχέθηκε ότι πριν φύγει για το αεροδρόμιο στις έξι το πρωί, θα έχει ήδη στείλει στον ατζέντη του αίτημα να ξαναέρθει στην Ελλάδα, συνέχισε λουσμένος σε χειροκροτήματα σε ένα στοίχημα ήδη κερδισμένο και από τις δύο πλευρές. Η αλήθεια είναι πως ό,τι και να γινόταν από το σημείο αυτό και μετά δύσκολα θα έσπαγε η χημεία που είχε δημιουργηθεί και η αλήθεια είναι ότι παρότι δεν έφτασε στα ίδια επίπεδα εντυπωσιασμού, παρέμεινε καθηλωτικός μέχρι το τέλος. Σημαντική διαφορά ότι έχοντας αποδείξει πόσο γρήγορα και δυνατά μπορεί να παίξει έριξε κάπως τις ταχύτητες και επένδυσε περισσότερο στο υπόλοιπο της συναυλίας στην γκρούβα και το συναίσθημα αποδεικνύοντας ίσως ότι δεν είναι κάποιος φθηνός διασκεδαστής. Ειδικά όταν επέλεξε να ξεκινήσει ένα τραγούδι με τη φωνή του να ακούγεται φυσικά στο χώρο, μακριά από το μικρόφωνο και τη σύζυγο του, στα δεύτερα κρουστά καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, εδώ να τον συνοδεύει με το παραδοσιακό εφέ βροχής, αυθόρμητα απλώθηκε μία σπάνια, για ελληνικό κοινό, ησυχία στο χώρο, ένδειξη σεβασμού σε αυτό που προσπαθούσε να κάνει ο κ. Gales.

Eric Gales

Αν όλα αυτά προδιαθέτουν για μια βραδιά που όλα ήταν τέλεια, να μου επιτραπούν κάποιες μικρές ενστάσεις. Ναι, η βραδιά ήταν απολαυστική και ναι η σύνδεση με τον κόσμο πηγαία και εντυπωσιακή. Έκανε όμως μία μικρή κοιλιά από την οποία δε συνήλθε ποτέ 100% όταν άφησε μόνους μπασίστα και ντράμερ (εξαιρετικούς σα δυναμικούς συνοδοιπόρους αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση...) να γκρουβάρουν/σολάρουν χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Επιπλέον κάνοντας ένα βήμα πίσω δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι παρότι παρέλασε από μπροστά μας σχεδόν όλο το παρελθόν της ηλεκτρικής κιθάρας, από τον Freddie King στον Jimi Hendrix και από τον Bo Diddley στον John Lee Hooker, έλειψε μία προσωπική οπτική πάνω στη μουσική αυτή, είτε σε επίπεδο παικτικό είτε σε επίπεδο συνθέσεων. Ειδικά στο δεύτερο. Η βραδιά ήταν περισσότερο ένα blues show, ένα διαρκές jam και ένας φόρος τιμής στα μεγάλα και σπουδαία που ήδη ξέρουμε, παρά η κατάθεση ενός καλλιτεχνικού οράματος ενός κιθαρίστα. Δεν είναι λίγο φυσικά, κάθε άλλο.

Eric Gales

Νομίζω ότι έτσι το είδαν και ως τέτοιο το εκτίμησαν (και το εκτίμησαν πολύ) όλοι οι παρευρισκόμενοι στον όμορφο χώρο του Νέου Κόσμου. Να ξαναγράψω άραγε τώρα ότι η βραδιά ήταν απολαυστική; Ήταν σαν να ήμασταν στο «κόλπο» εξ αρχής και κανέναν δε χάλασε που άκουσε το "Don’t Fear The Reaper", το "Voodoo Child (Slight Return)", το "Little Wing" ή ακόμα και το "Fur Elise" προσαρμοσμένα στα δεδομένα του. Αυτή η γήινη και ειλικρινής σχέση τονίστηκε επίσης από την ακομπλεξάριστη παραδοχή του Gales πριν το encore ότι απλά θα προσποιηθεί πως φεύγει από τη σκηνή και μόλις τον φωνάξουμε θα επιστρέψει, όπως και έκανε φυσικά.

Ας κρατήσουμε αυτό το «θα επιστρέψει». Νομίζω ότι έμειναν όλοι τόσο ικανοποιημένοι από αυτήν την πρώτη του επίσκεψη στα μέρη μας που δε θα αργήσουμε να τον ξαναδούμε.

Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης / pavlosmavridis.com

  • SHARE
  • TWEET